Παναγία του Νίκους
Συντεταγμένες: 37°24′40.10″N 24°26′22.06″E / 37.4111389°N 24.4394611°E
| Παναγία του Νίκους | |
|---|---|
 Εμπρόσθια όψη της Παναγίας του Νίκους | |
 | |
| Είδος | μοναστήρι |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 37°24′40″N 24°26′22″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Δήμος Κύθνου |
| Τοποθεσία | Χώρα Κύθνου |
| Χώρα | Ελλάδα |
| δεδομένα (π) | |
Η Παναγία του Νίκους είναι ορθόδοξο μοναστήρι στη Χώρα της Κύθνου.
Ονομασία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το μοναστήρι έλαβε την ονομασία του από τη βυζαντινής προελεύσεως Παναγία τη «Νικοποιό». Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, επρόκειτο για εικόνισμα το οποίο φυγαδεύτηκε εντός του νησιού κατόπιν της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης του 1453, προτού, στη συνέχεια, μεταφερθεί από τους Βενετούς στο Βένετο.[1]
Τοποθεσία και περιγραφή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Βρίσκεται έξω από τη Χώρα της Κύθνου[1] σε κοντική απόσταση.[2] Ο ναός χτίστηκε μεταξύ του 16ου και 17ου αιώνα[3] πάνω σε ερείπια αρχαίων ναών.[1] Η αρχιτεκτονική της είναι τρίκλιτη καμαροσκεπής βασιλική μετά τρούλου.[4] Διαθέτει ξυλόγλυπτο τέμπλο με χρονολογία το έτος 1869[5][6] και φέρει παραστάσεις παλιών διακοσμητικών θεμάτων όπως κληματίδες, αχιβάδες, κλπ. Στερείται παντελώς τοιχογραφιών.[6] Εντός του ναού φυλάσσεται επίχρυσος επιτάφιος νεότερης εποχής. Χωρίζεται σε δύο σκέλη: του κυρίως Ναού και του νάρθηκα - προπύλου.[7]
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, φιλοξένησε από το έτος 1791 ελληνικό σχολείο υπό τη διδασκαλία πρώτα του Σίφνιου μοναχού Παρθένιου Κουλούρη και αργότερα υπό τον πρώην μαθητή του Κύθνιο ιερομόναχο Μακάριο Φιλιππαίο.[8] Γύρω στο 2000 έγιναν εσωτερικές και εξωτερικές εργασίες επισκευής του ναού, από τον πολιτιστικό σύλλογο της Χώρας. Επίσης τοποθετήθηκε στον ναό μαρμάρινη πλάκα προς τιμήν του Μακάριου Φιλιππαίου για το πολύχρονο εκπαιδευτικό του έργο στα παιδιά του νησιού.[9]
Άλλα Στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις 15η Αυγούστου διεξάγεται κάθε χρόνο το πανηγύρι του νησιού υπό την προστασία της Θεοτόκου. Εκεί μαζεύονται για να την τιμήσουν ντόπιοι Κύθνιοι αλλά και ξένοι διαβιούντες.[2]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Εκκλησίες και Μοναστήρια». Δήμος Κύθνου. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2023.
- ↑ 2,0 2,1 Βασιλειάδης 1958, σελ. 344.
- ↑ Αγναντοπούλου 2020, σελ. 384-385.
- ↑ Βασιλειάδης 1958, σελ. 349.
- ↑ Αγναντοπούλου 2020, σελ. 385.
- ↑ 6,0 6,1 Βασιλειάδης 1958, σελ. 359.
- ↑ Βασιλειάδης 1958, σελ. 346.
- ↑ Κορδατζή-Πρασσά 1996, σελ. 28.
- ↑ 100 Χρόνια Συνδέσμου Κυθνίων 1901-2001. Αθήνα: Σύνδεσμος Κυθνίων. 2011. σελ. 18.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Αγναντοπούλου, Ευαγγελία (2020). Το ξύλο στην πολιτιστική κληρονομιά των Κυκλάδων: είδη, χρήσεις, προστασία. Θεσσαλονίκη: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. doi:10.26262/heal.auth.ir.316293.
- Βασιλειάδης, Δ. (1958). «Από τας εκκλησίας της νήσου Κύθνου». Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών (Εταιρεία Βυζαντινών Σπουδών) 28: 324-361. https://ir.lib.uth.gr/xmlui/bitstream/handle/11615/18452/article.pdf.
- Κορδατζή-Πρασσά, Αναστασία (1996). Η εκπαίδευση στις Κυκλάδες κατά την καποδιστριακή περίοδο (1828-1832). Αθήνα: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. doi:10.12681/eadd/7433.
