Μπαρτολομέ Εστέμπαν Μουρίγιο
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Μπαρτολομέ Εστέμπαν Μουρίγιο | |
|---|---|
 Αυτοπροσωπογραφία, 1170, Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη | |
| Γέννηση | 31 Δεκεμβρίου 1617 Σεβίλλη |
| Θάνατος | 3 Απριλίου 1682 Σεβίλλη |
| Εθνικότητα | Ισπανός |
| Ιδιότητα | ζωγράφος |
| Καλλιτεχνικά ρεύματα | Μπαρόκ |
| Σημαντικά έργα | «Αγόρια που τρώνε σταφύλια και πεπόνι», «Ο Καλός Ποιμήν», «Η Άσπιλος Σύλληψις» |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μπαρτολομέ Εστέμπαν Μουρίγιο (αναγραφόμενος στα ελληνικά ενίοτε και ως Μουρίλλο) (Bartolomé Esteban Murillo, Δεκέμβριος 1617 - 3 Απριλίου 1682) ήταν Ισπανός ζωγράφος της εποχής του μπαρόκ, γνωστός τόσο για τους πίνακές του με θρησκευτικό περιεχόμενο όσο και για τις απεικονίσεις γυναικών και παιδιών, που αποτελούν καταγραφή της καθημερινότητας της εποχής του.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τα πρώτα χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Μουρίγιο γεννήθηκε στη Σεβίλλη το 1617. Η ακριβής ημερομηνία γέννησής του δεν είναι γνωστή, βαπτίστηκε στις 31 Δεκεμβρίου του 1617[1] ή την 1η Ιανουαρίου 1618 ([2][3] Ήταν το μικρότερο από τα 14 παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας του ασκούσε το επάγγελμα του κουρέα - χειρουργού, αλλά απεβίωσε, όπως και η μητέρα του, όταν ο Μουρίγιο ήταν σε μικρή ηλικία και την ανατροφή του ανέλαβαν ο θείος και η θεία του.
Ο Μουρίγιο ξεκίνησε τη μαθητεία του στη ζωγραφική στην πόλη του με δάσκαλο τον συντηρητικής τεχνοτροπίας ζωγράφο Χουάν ντε Καστίγιο (Juan de Castillo), η επίδραση του οποίου είναι εμφανής στα πρώτα του έργα.[3] Ο δάσκαλός του τον μύησε στη ρεαλιστική ζωγραφική της Φλαμανδικής σχολής, ενώ οι επιδράσεις από το κοσμοπολίτικο περιβάλλον της Σεβίλλης είναι επίσης εμφανείς. Ένα από τα πρώτα του έργα, Η Παναγία του Ροσάριο (1642) φέρει σαφείς επιδράσεις τόσο από τον φλαμανδικό ρεαλισμό όσο και από τον ιταλικό μανιερισμό του 16ου αιώνα. Το 1642 σε ηλικία 26 ετών ο Μουρίγιο επισκέπτεται τη Μαδρίτη, όπου παραμένει επί τρία χρόνια. Πιθανότατα εκεί γνώρισε τη ζωγραφική του Βελάθκεθ. Επέστρεψε στη Σεβίλλη το 1645 όπου έλαβε παραγγελία για πίνακες. Οι έντεκα από αυτούς (από μια σειρά δεκατριών συνολικά) που αρχικά είχαν αναρτηθεί στη μικρή μονή καλογραιών του Αγίου Φραγκίσκου στη Σεβίλλη έχουν διαφορετικό στυλ από το αρχικό του, κλίνοντας περισσότερο προς το πλέον σύγχρονο ρεύμα του νατουραλισμού που εγκαθιδρύθηκε στη Σεβίλλη από τον Ντιέγο Βελάθκεθ και τον Φρανθίσκο ντε Θουρμπαράν (Francisco de Zurbarán). Αυτή η σειρά των πινάκων χαρακτηρίζεται από ρεαλισμό και τενεμπρισμό (ισχυρή αντίθεση φωτός και σκιάς) καθώς και τη χρήση μοντέλων καθημερινών ανθρώπων και έμφαση στις εκφάνσεις της καθημερινότητας.[4]
Το 1645 ο Μουρίγιο νυμφεύεται την Μπεατρίθ Καμπρέρα (Beatriz Cabrera) και σε σύντομο διάστημα το ζευγάρι αποκτά το πρώτο του παιδί, τη Μαρία. Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι ως μοντέλο για την "Παναγία" του 1642 ο Μουρίγιο χρησιμοποίησε τη μέλλουσα σύζυγό του, αλλά αυτό δεν είναι αποδεδειγμένο.
Η βαθιά αλλαγή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τη δεκαετία του 1650 το στυλ του Μουρίγιο υφίσταται βαθιά αλλαγή, η οποία αποδίδεται κυρίως σε επίσκεψή του στη Μαδρίτη, όπου αναμφίβολα συναντήθηκε με τον Βελάθκεθ και παράλληλα μελέτησε τα έργα του Τιτσιάνο, του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς και του Άντονι βαν Ντάικ που περιλαμβάνονταν στις βασιλικές συλλογές.[1] Οι φόρμες του γίνονται απαλότερες, τα χρώματα πιο ζωηρά και οι πινελιές του πιο τολμηρές. Το γεγονός που αποτυπώνεται στον πίνακά του Η άμωμη σύλληψη. Το 1656 ζωγραφίζει το Όραμα του Αγίου Αντωνίου, έναν από τους πιο διάσημους πίνακές του, στον οποίο είναι εμφανής η επίδραση της Βενετικής σχολής με το αποκαλούμενο "αιθέριο" (vaporous) στυλ.[1] Το 1660 γίνεται ένας από τους ιδρυτές και πρώτος πρόεδρος της Ακαδημίας Ζωγραφικής της Σεβίλλης και τις επόμενες δύο δεκαετίες εκτελεί πολλές σημαντικές παραγγελίες. Από το 1678 και ύστερα, εργάζεται σε μια νέα σειρά πινάκων, για τον Ξενώνα των Αξιοσέβαστων Ιερέων (Hospicio de Venerables Sacerdotes) της Σεβίλλης, ανάμεσα στους οποίους είναι και η Άμωμος Σύλληψη του Σουλτ, που επονομάστηκε έτσι επειδή μεταφέρθηκε στη Γαλλία από τον Νικολά-Ζαν ντε Ντιέ Σουλτ (Nicolas-Jean de Dieu Soult) κατά τη διάρκεια των Ναπολεοντείων πολέμων.
Την τελευταία περίοδο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κατά την τελευταία περίοδο της εργασίας του το στυλ του υφίσταται μικρές μεταβολές, γεγονός που αποτυπώνεται στα ημιτελή έργα του για την εκκλησία των Καπουτσίνων στο Κάδιξ και για τον καθεδρικό της πόλης του.[2]
Αποτίμηση και τέλος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο καλλιτέχνης είχε πολλούς μαθητές και αμέτρητους θαυμαστές. Οι πίνακές του αντιγράφηκαν σε ολόκληρη την (τότε) ισπανική αυτοκρατορία. Ήταν ο πρώτος Ισπανός ζωγράφος που απόκτησε πανευρωπαϊκή φήμη και μέχρι τον 19ο αιώνα ήταν ο μόνος του οποίου τα έργα ήταν ευρύτατα γνωστά έξω από τον ισπανόφωνο κόσμο.
Ο Μουρίγιο απεβίωσε στη Σεβίλλη το 1682.
Επιλογή έργων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
-
Μικρός που ξεψειρίζεται, 1645, Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου -
Αγόρια που τρώνε σταφύλια και πεπόνι, 1646, Μόναχο, Παλαιά Πινακοθήκη -
Sagrada Familia del pajarito (Η Αγία Οικογένεια του μικρού πουλιού) , 1650, Μαδρίτη, Μουσείο του Πράδο -
Παρθένος και Βρέφος με ροζάριο, 1650-1655, Μαδρίτη, Μουσείο του Πράδο -
El Buen Pastor (Ο Καλός Ποιμήν) , 1660, Μαδρίτη, Μουσείο του Πράδο -
Η Άσπιλος Σύλληψις του Εσκοριάλ, 1660-1665, Μαδρίτη, Μουσείο του Πράδο -
Οι Άγιες Ιουστίνη και Ρουφίνα, προστάτριες της Σεβίλλης, 1666, Σεβίλλη, Museo de Bellas Artes -
Γριά που ξεψειρίζει ένα μικρό, 1670, Μόναχο, Παλαιά Πινακοθήκη -
Ο μικρός Χριστός με το κοχύλι, 1670, Μαδρίτη, Μουσείο του Πράδο -
Μικροί που παίζουν ζάρια, 1665-1675, Μόναχο, Παλαιά Πινακοθήκη
.jpg)
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 British National Gallery
- ↑ 2,0 2,1 Olga's Gallery
- ↑ 3,0 3,1 Encyclopedia Brittanica
- ↑ «All-Art. org». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2011.
