Μαργαρίτα Μηνιάτη
| Μαργαρίτα Μηνιάτη | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Μαργαρίτα Μηνιάτη (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1821[1][2][3] ή Αύγουστος 1831[4] ή 1830[5] Κέρκυρα[4] |
| Θάνατος | 1887[1][2][3] Λιβόρνο |
| Τόπος ταφής | Φλωρεντία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας[6] |
| Οικογένεια | |
| Αδέλφια | Λεωνίδας Αλβάνας Φρειδερίκος Αλβάνας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Μαργαρίτα Ματθίλδη Μηνιάτη (1821-1887) ήταν διάσημη Ελληνίδα λογία και συγγραφέας, που άκμασε στην Ιταλία κατά τον 19ο αιώνα.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1821[7][8] και ήταν κόρη του Δημητρίου Αλβάνα και της Αικατερίνης Παλατιανού. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια, τους Λεωνίδα, Φρειδερίκο και τις Νίνα και Σάντα[7]. Όταν ήταν ακόμη ανήλικη, υιοθετήθηκε από την αδελφή της μητέρας της και τον σύζυγο της, υποστράτηγο σερ Φρέντερικ Άνταμ, που εκείνη την εποχή υπηρετούσε ως ύπατος αρμοστής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στα Επτάνησα[7]. Αφού έλαβε μια αρχική μόρφωση στην πατρίδα της, στη συνέχεια ακολούθησε τη θετή της οικογένεια στην Ινδία όπου είχε μετατεθεί ο Άνταμ[8]. Αργότερα μετέβη στη Ρώμη όπου γνώρισε τον Έλληνα ζωγράφο Γεώργιο Μηνιάτη, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1844. Ακολούθησαν διάφορα ταξίδια στην Ευρώπη μέχρι το 1846, όταν εγκαταστάθηκε μαζί με τον σύζυγό της στη Φλωρεντία. Εκεί, εντάχτηκε στους καλλιτεχνικούς και πνευματικούς κύκλους της πόλης και εντατικοποίησε την ενασχόλησή της με τα γράμματα, επιτυγχάνοντας να κερδίσει το θαυμασμό αρκετών διάσημων προσωπικοτήτων της εποχής[7][8][9].
Απεβίωσε το 1887 στο Λιβόρνο[8]. Η σορός της μεταφέρθηκε στη Φλωρεντία όπου και ετάφη. Από τον γάμο της με τον Γεώργιο Μηνιάτη απέκτησε δύο κόρες, την Ελένη, που πέθανε σε παιδική ηλικία, και την Ασπασία, που ασχολήθηκε με τη ζωγραφική[7].
Έργο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Μαργαρίτα Μηνιάτη αναγνωρίζεται ως πολύγλωσση, πολυμαθέστατη προσωπικότητα[8] καθώς και μια από τις σημαντικότερες λόγιες της εποχής της[7]. Το 1857 ξεκίνησε τη συνεργασία της με την εφημερίδα Ημερίσια Νέα του Λονδίνου ενώ από το 1860 άρχισε να συνεργάζεται με διάφορα ιταλικά έντυπα. Συνέγραψε πληθώρα έργων στα ιταλικά, τα αγγλικά και τα γαλλικά[8][9] ασχολούμενη κυρίως με βιογραφίες επιφανών ανδρών[10]. Το 1865 δημοσίευσε στα αγγλικά τη μελέτη της «Ο Δάντης και η εποχή του». Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν και άλλα έργα όπως οι «Ιστορικαί σκιαγραφίαι των πνευματικών και καλλιτεχνικών σχέσεων της Ιταλίας με την Βυζαντινήν αυτοκρατορίαν» (1869), «Ο Κορρέζιο, η ζωή του και το έργο του» (1881) κ.ά.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Faceted Application of Subject Terminology. 390148. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Βασιλική Ακαδημία Τεχνών του Λονδίνου. 19871. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 (Αγγλικά) WomenWriters. 958e2307-2422-4227-8542-f2355f9d06c7. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 gallica
.bnf .fr /ark: /12148 /bpt6k875884f /f15 .item .texteImage. - ↑ 5,0 5,1 (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 117029483. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2020.
- ↑ (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 117029483. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2020.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 «Εθνικό Κέντρο Βιβλίου: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών - Αλβάνα - Μηνιάτη Μαργαρίτα - Ματθίλδη». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2015.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, τ. 17, σ. 407.
- ↑ 9,0 9,1 «Μαρίνου Παπαδόπουλου Βρετού, Εθνικόν Ημερολόγιον του δισέκτου έτους 1868, Παρίσι, 1868, σ. 365». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2015.
- ↑ Οκτάβιος Μερλιέ,Έκθεση Σολωμού, Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, Αθήναι 1957, σ. 171.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Μαρίνου Παπαδόπουλου Βρετού, Εθνικόν Ημερολόγιον του δισέκτου έτους 1868, Παρίσι 1868
- Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τ. 13ος
- Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, τ. 17ος