μ Πηγάσου
| μ Πηγάσου | ||
|---|---|---|
| Αστερισμός: | Πήγασος | |
| Συντεταγμένες (εποχή 2000.0): | α = 22h:50m:00s, δ = +24°.36′.06″ | |
| Φαινόμενο μέγεθος: | 3,514 | |
| Φασματικός τύπος: | G8 III | |
| Απόλυτο μέγεθος: | +0,432 | |
| Απόσταση από τη Γη: | 106,1 ± 0,9 έτη φωτός | |
Ο μ (μι) Πηγάσου (μ Pegasi, μ Peg) ή 48 Πηγάσου (ονομασία κατά Φλάμστηντ) είναι αστέρας που βρίσκεται σε απόσταση 106 ετών φωτός από τη Γη[1], στον αστερισμό Πήγασο. Φέρει το παραδοσιακό ιδιαίτερο όνομα Σανταλμπαρί, που προέρχεται από την αραβική φράση «τυχερό (άστρο) του μεγαλοπρεπούς»[2]. Το φαινόμενο οπτικό μέγεθός του είναι 3,5, δηλαδή είναι αρκετά φωτεινός ώστε να διακρίνεται με γυμνό μάτι μάτι στον ουρανό, ακόμα και σε σεληνόφωτες νύχτες ή και με μέτρια φωτορύπανση: Είναι ο έβδομος φωτεινότερος αστέρας στον Πήγασο, μετά τους ε, β, α, γ, η και ζ.
Ο αστέρας φέρει επιπλέον τα ονόματα GJ 4298, HR 8684, BD +23°4615, HD 216131, SAO 90816 και HIP 112748, που αντιστοιχούν στην αναφορά του στους καταλόγους αστέρων.
Το φάσμα του μ Πηγάσου υποδηλώνει ότι ανήκει στην τάξη λαμπρότητας των γιγάντων, που έχουν εξαντλήσει τα αποθέματα υδρογόνου στους πυρήνες τους και αρχίζουν να εξελίσσονται πέρα από την Κύρια ακολουθία. Η μάζα του είναι 30% μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου, ή κατά τους Mishenina et al. (2006)[3] 2,7 φορές μεγαλύτερη, αλλά ο μ Πηγάσου έχει διασταλεί σε όγκο σχεδόν χιλιαπλάσιο από τον όγκο του Ήλιου[4]. Η ενεργός θερμοκρασία της αστρικής ατμόσφαιρας είναι περίπου 4950 K[5], δηλαδή μικρότερη από την ηλιακή, και αντιστοιχεί σε κίτρινο χρώμα[6][7]. Η περιεκτικότητα του μ Πηγάσου σε στοιχεία βαρύτερα από το υδρογόνο και το ήλιο, γνωστή ως μεταλλικότητα, είναι παρόμοια της ηλιακής[5].
Ο μ Πηγάσου απομακρύνεται από τη Γη και το Ηλιακό Σύστημα με ταχύτητα 13,5 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο (48.700 χιλιόμετρα την ώρα).
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ van Leeuwen, F. (Νοέμβριος 2007), «Validation of the new Hipparcos reduction», Astronomy and Astrophysics 474 (2): 653–664, doi:
- ↑ Allen, Richard Hinckley, (1963) [1899]. Star Names: Their Lore and Meaning. Νέα Υόρκη: Dover Publications Inc. σελίδες 328–29. ISBN 0-486-21079-0.
- ↑ Mishenina, T.V.; Bienaymé, O.; Gorbaneva, T.I.; Charbonnel, C.; Soubiran, C.; Korotin, S.A.; Kovtyukh, V.V. (Σεπτέμβριος 2006), «Elemental abundances in the atmosphere of clump giants», Astronomy and Astrophysics 456 (3): 1109–1120, doi:
- ↑ Nordgren, Tyler E.; Germain, M.E.; Benson, J.A.; Mozurkewich, D.; Sudol, J.J.; Elias, N.M., II; Hajian, Arsen R.; White, N.M. και άλλοι. (Δεκέμβριος 1999), «Stellar Angular Diameters of Late-Type Giants and Supergiants Measured with the Navy Prototype Optical Interferometer», The Astronomical Journal 118 (6): 3032–3038, doi:
- ↑ 5,0 5,1 Frasca, A.; Covino, E.; Spezzi, L.; Alcalá, J. M.; Marilli, E.; Fżrész, G.; Gandolfi, D. (Δεκέμβριος 2009), «REM near-IR and optical photometric monitoring of pre-main sequence stars in Orion. Rotation periods and starspot parameters», Astronomy and Astrophysics 508 (3): 1313–1330, doi:
- ↑ The Colour of Stars, Commonwealth Scientific and Industrial Research Organisation, 21 Δεκεμβρίου 2004, http://outreach.atnf.csiro.au/education/senior/astrophysics/photometry_colour.html, ανακτήθηκε στις 2012-01-16
- ↑ Kaler, James B., SADALBARI (Lambda and Mu Pegasi), University of Illinois, http://stars.astro.illinois.edu/sow/sadalbari.html, ανακτήθηκε στις 2012-01-28