Μετάβαση στο περιεχόμενο

Λας Μενίνας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Las Meninas
ΟνομασίαLas Meninas
ΔημιουργόςQ297
Έτος δημιουργίας1656
ΕίδοςEλαιογραφία
Ύψος318
Πλάτος276
ΠόληΜαδρίτη
ΜουσείοΜουσείο ντελ Πράδο
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Las Meninas ( μετάφραση από τα ισπανικά: Οι Δεσποινίδες των Τιμών[1]) είναι ένας πίνακας του 1656 από τον Ντιέγο Βελάθκεθ, τον σημαντικότερο καλλιτέχνη της Ισπανικής Χρυσής Εποχής, στο Μουσέο ντελ Πράδο στη Μαδρίτη. Η πολύπλοκη και αινιγματική σύνθεση του έργου εγείρει ερωτήματα σχετικά με την πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, και δημιουργεί ασαφή σχέση μεταξύ του θεατή και των απεικονιζόμενων φιγούρων. Εξαιτίας αυτών των περιπλοκών, οι Las Meninas είναι ένα από τους περισσότερο αναλυμένα έργα στη Δυτική ζωγραφική.

Ο πίνακας δείχνει ένα μεγάλο δωμάτιο στο Βασιλικό Αλκάθαρ  της Μαδρίτης κατά τη βασιλεία του Βασιλιά Φιλίππου Δ΄ της Ισπανίας, και παρουσιάζει διάφορες φιγούρες, οι περισσότερες αναγνωριζόμενες στην Ισπανική αυλή, απεικονισμένες σύμφωνα με ορισμένους σχολιαστές, σε μια συγκεκριμένη κίνηση ως στιγμιότυπο.[2] Κάποιοι κοιτάζουν εκτός του καμβά προς τον θεατή, ενώ άλλοι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Η νεαρή ινφάντα Μαργαρίτα Τερέσα είναι περικυκλωμένη από δύο δεσποινίδες επί των τιμών (εκ των οποίων η μια της προσφέρει ρόφημα και η δεύτερη υποκλίνεται[1]), συνοδούς, σωματοφύλακα, δυο νάνους και ένα σκύλο. Λίγο πίσω τους ο Βελάθκεθ απεικονίζει τον εαυτό του να εργάζεται σε ένα μεγάλο καμβά. Ο Βελάθκεθ κοιτάζει προς τα έξω, εκτός του εικονιζόμενου χώρου, εκεί που θα στεκόταν ο θεατής του πίνακα.[3] Στο φόντο υπάρχει ένας καθρέπτης που αντανακλά το άνω μέρος των σωμάτων του βασιλιά και της βασίλισσας[1]. Φαίνονται να βρίσκονται εκτός του εικονιζομένου χώρου σε μια θέση παρόμοια με του θεατή, αν και ορισμένοι μελετητές έχουν πιθανολογήσει ότι η εικόνας τους είναι αντανάκλαση του πίνακα στον οποίο εργάζεται ο Βελάθκεθ.

Οι Las Meninas έχουν από πολλού αναγνωριστεί ως ένας από τους σημαντικότερους πίνακες στη ιστορία της Δυτικής τέχνης. Ο μπαρόκ ζωγράφος Λούκα Τζορντάνο είπε ότι αντιπροσωπεύουν τη «θεολογία της ζωγραφικής» και το 1827 ο πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας των Τεχνών, Σερ Τόμας Λόρενς περιέγραψε το έργο σε μια επιστολή προς τον διάδοχό του Ντέιβιντ Ουίλκι ως την «αληθινή φιλοσοφία στην τέχνη».[4] Πιο πρόσφατα, έχει περιγραφεί ως «το υπέρτατο επίτευγμα του Βελάθκεθ, μια ιδιαίτερα ενσυνείδητη, υπολογισμένη επίδειξη του τι μπορεί να επιτύχει η ζωγραφική, και ίσως το περισσότερο διερευνητικό σχόλιο που έγινε ποτέ για τις δυνατότητες της ζωγραφικής σε καβαλέτο».[5]

  1. 1,0 1,1 1,2 Gombrich, E. H. (2007). Το χρονικό της Τέχνης. Μετάφραση από την Λίνα Κάσδαγλη. Αθήνα: ΜΙΕΤ. σελ. 408. ISBN 978-960-250-144-3. 
  2. Το 1855, ο William Stirling έγραψε στο Velázquez and his works: "Ο Βελάσκεθ φαίνεται να έχει προβλέψει την ανακάλυψη του Νταγκέρ και, παίρνοντας ένα πραγματικό δωμάτιο και πραγματικούς άνθρωπους συγκεντρωμένους κατά τύχη, τους αποτύπωσε, όπως ήταν, ως δια μαγείας, για πάντα, σε καμβά". López-Rey (1999), τόμ. I, σ. 211
  3. Kahr (1975), σ. 225
  4. Lord Sutherland Gower F.S.A., R. (1900). Sir Thomas Lawrence. London, Paris & New York: Goupil & co. σ. 83.
  5. Honour and Fleming (1982), σ. 447

 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]