Κόιντος Αυρήλιος Μέμμιος Σύμμαχος
| Κόιντος Αυρήλιος Μέμμιος Σύμμαχος | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 5ος αιώνας |
| Θάνατος | 526 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | λατινική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός ιστορικός[1] ποιητής[1] |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Γάλλα της Ρώμης |
| Γονείς | Κόιντος Αυρήλιος Σύμμαχος (ύπατος το 446) |
| Οικογένεια | Αυρήλιοι Σύμμαχοι |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ρωμαίος συγκλητικός πολίαρχος |
Ο Κόιντος Αυρήλιος Μέμμιος Σύμμαχος (απεβ. το 526 μ.Χ.) ήταν Ρωμαίος αριστοκράτης, από το γένος των Συμμάχων. Ήταν ιστορικός και οπαδός του Χριστιανισμού της Νίκαιας. Έγινε προστάτης της κοσμικής μάθησης και κατόπιν Ρωμαίος Ύπατος (485 μ.Χ.).[2]
Στο Σχίσμα που ακολούθησε με το θέμα της παπικής εκλογής, υποστήριξε τον πάπα Σύμμαχο∙ ίδιος και ο γαμπρός του Βοήθιος εκτελέστηκαν για προδοσία. Ο Κόιντος Αυρήλιος Μέμμιος Σύμμαχος ανήκε στην Οικογένεια των Συμμάχων, μια από τις ισχυρότερες και πλουσιότερες οικογένειες στην Αρχαία Ρώμη. Ο πατέρας του Κόιντος Αυρήλιος Σύμμαχος διετέλεσε ύπατος (446). Ο Κόιντος Αυρήλιος Μέμμιος Σύμμαχος είχε τρεις κόρες, και υιοθέτησε αργότερα τον μικρό Βοήθιο, όταν απεβίωσε ο πατέρας εκείνου. Ο Βοήθιος νυμφεύτηκε την κόρη του Ρουστικιάνα, με την οποία απέκτησε δύο γιους: τον Σύμμαχο και τον Βοήθιο, που έγιναν και οι δύο ύπατοι (522 μ.Χ.). Ο Κόιντος Αυρήλιος Μέμμιος Σύμμαχος διορίστηκε ύπατος (485 μ.Χ.), το τρίτο γνωστό μέλος της οικογένειας που κατείχε αυτό το αξίωμα. Η οικογένεια του Μέμμιου Σύμμαχου είχε μακρόχρονη παράδοση με την στήριξη της στην Θρησκεία στην αρχαία Ρώμη: ο παππούς του Κόιντος Αυρήλιος Σύμμαχος είχε ζητήσει την επιστροφή του Βωμού της Νίκης στη Ρωμαϊκή Σύγκλητο. Ο ίδιος ωστόσο ήταν φανατικός Χριστιανός, ενδιαφέρθηκε τόσο για την χριστιανική Θεολογία, όσο και για τις διαμάχες για την εκλογή του πάπα. Στην διάρκεια της αμφιλεγόμενης εκλογής του πάπα Σύμμαχου, ο ίδιος και ο Ανίκιος ήταν οι μόνοι που υποστήριξαν τον νόμιμο πάπα, απέναντι στον αντίπαλο του αντίπαπα Λαυρέντιο.[3]
Με τον Μέμμιο Σύμμαχο έφτασε ο Ρωμαϊκός πολιτισμός στο αποκορύφωμα του: ο ίδιος έγραψε τη Ρωμαϊκή Ιστορία σε 7 τόμους, το έργο του ωστόσο χάθηκε, εκτός από μια παράγραφο που διέσωσε ο Ιορδάνης ο Αλανός. Το έργο του ήταν τόσο πλούσιο, που το αναφέρει ακόμη και ο Μακρόβιος στο έργο του «Υπομνήματα στο Όνειρο του Σκιπίωνα»∙ υπάρχει ένα αντίγραφο, διορθωμένο από το ίδιο το χέρι του.[4] Οι βασιλείς της Ιταλίας Οδόακρος και Θεοδώριχος ο Μέγας είχαν καλές σχέσεις μαζί του, διορίστηκε Πολίαρχος (476-491), ύπατος (485), πατρίκιος (510) και έφτασε στο αξίωμα του επικεφαλής της Συγκλήτου (caput Senatus). Η επίσκεψή του στην Κωνσταντινούπολη, κατά την οποία ο Πρισκιανός του αφιέρωσε μερικά ποιήματα, θεωρήθηκε από τον βασιλιά Θεοδώριχο ως προδοσία. Έτσι ο Κόιντος Αυρήλιος Μέμμιος Σύμμαχος καταδικάστηκε σε θάνατο για προδοσία, και εκτελέστηκε έναν χρόνο μετά τη θανάτωση τού γαμπρού του Βοήθιου (526).[5]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Perseus Project. catalog
.perseus .org /catalog /urn:cite:perseus:author .1352. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2019. - ↑ Noel Harold Kaylor; Philip Edward Phillips (3 May 2012), A Companion to Boethius in the Middle Ages, BRILL, σ. 8
- ↑ Stevens, Susan T. (1982). "The Circle of Bishop Fulgentius". Traditio. 38: 338
- ↑ Hedrick, Charles W. (2000). History and Silence. University of Texas Press. σ. 183
- ↑ Boethius (2000). The Consolation of Philosophy. Translated by P. G. Walsh. Oxford University Press. σ. 14
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Hedrick, Charles W. (2000). History and Silence. University of Texas Press.
- Martindale, John R., and John Morris, "Symmachus (9)", Prosopography of the Later Roman Empire, vol. 2, Cambridge 1980.
- Noel Harold Kaylor; Philip Edward Phillips (3 May 2012), A Companion to Boethius in the Middle Ages
- Polara, Giovanni, Memmio Simmaco e il teatro, in Farmhouse Alberto Paulo and Paniagua David (eds.), Ways of Approaching Knowledge in Late Antiquity and the Early Middle Ages. Schools and Scholarship, Nordhausen, 2012 (Studia Classica et Mediaevalia, 8).