Ιζάτ Γκαζάουι
| Ιζάτ Γκαζάουι | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | عزت الغزاوي (Αραβικά) |
| Γέννηση | 4 Δεκεμβρίου 1951 Deir al-Ghusun |
| Θάνατος | 4 Απριλίου 2003 Ραμάλα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Κράτος της Παλαιστίνης[1] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Αραβικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Αραβικά Αγγλικά |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο Μπιρζέιτ |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας κριτικός λογοτεχνίας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Βραβείο Ζαχάρωφ (2001) |
Ο Ιζάτ Γκαζάουι (Izzat Ghazzawi) (1951-2003) ήταν παλαιστίνιος συγγραφέας και πανεπιστημιακός, του οποίου τα γραπτά εστιάζουν στα προβλήματα και τα δεινά που προκάλεσε η ισραηλινή κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, καθώς και στο προσωπικό του δράμα. Η ζωή του σημαδεύτηκε από τον φόνο του Ραμύ, του δεκαεξάχρονου γιου του, από τον ισραηλινό στρατό το 1993. Ο Ραμύ σκοτώθηκε στο προαύλιο του σχολείου του ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει έναν φίλο του που είχε τραυματιστεί. Παρά τη συντριβή του, ο Γκαζάουι συνέχισε πάντοτε να επιδιώκει τον πολιτιστικό και πολιτικό διάλογο με τον ισραηλινό λαό.[2]
Προερχόμενος από γονείς πρόσφυγες και μια μεγάλη οικογένεια που διέφυγε στη Δυτική Όχθη το 1948, ο Γκαζάουι έγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο σε ηλικία 13 ετών. Απέκτησε δίπλωμα μάστερ στην αμερικανική και βρετανική λογοτεχνία και εργάστηκε ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μπιρζέιτ(D/R). Διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Παλαιστινίων Συγγραφέων, έγραψε μυθιστορήματα και διηγήματα, υπήρξε κριτικός λογοτεχνίας και οργάνωσε και προήδρευσε στην πρώτη Διεθνή Διάσκεψη Συγγραφέων στην Παλαιστίνη το 1997.[2]
Ο Γκαζάουι ήταν επίσης μέλος του εκτελεστικού γραφείου του Παλαιστινιακού Συμβουλίου για τη Δικαιοσύνη και την Ειρήνη. Φυλακίστηκε και διώχθηκε επανειλημμένα από τις ισραηλινές αρχές για την πολιτική του δράση. Αποτιμώντας εκείνη την περίοδο, θεωρούσε ότι το πιο δύσκολο ήταν ο αποχωρισμός από την οικογένειά του, ιδίως από τα έξι παιδιά του, εκ των οποίων μπορούσε να βλέπει μόνο δύο κάθε φορά, επί 30 λεπτά κάθε δεκαπενθήμερο.[2]
Μια συνάντηση με ισραηλινούς συγγραφείς στην Ιερουσαλήμ το 1992, για την οποία αρχικά είχε επιφυλάξεις, αποδείχτηκε σημείο καμπής στη ζωή του. Τότε ήταν που άρχισε να βλέπει τους ισραηλινούς συναδέλφους του ως εταίρους στην οικοδόμηση ενός μέλλοντος στο οποίο Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί θα ήταν ίσοι σε όλους τους τομείς της ζωής.[2]
Στην απονομή του Βραβείου Ζαχάρωφ το 2001, η τότε πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Νικόλ Φονταίν, απέτισε φόρο τιμής στον Ιζάτι Γκαζάουι λέγοντας: «Προωθήσατε ακούραστα την ειρήνη και τον διάλογο μεταξύ του ισραηλινού και του παλαιστινιακού λαού. Ο ζήλος σας δεν μειώθηκε ποτέ, παρά τη φυλάκιση και τη λογοκρισία που υπομείνατε και, το χειρότερο όλων, την αναντικατάστατη απώλεια του δεκαεξάχρονου γιου σας Ραμύ».[2]
Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο Γκαζάουι μίλησε για την επούλωση των πληγών που είμαστε σε θέση να πετύχουμε όταν «μπορούμε να καταλαβαίνουμε ο ένας τις ανάγκες του άλλου».[3]
Λίγο μετά τον θάνατο του γιου του, ο Γκαζάουι δημοσίευσε, μαζί με τον ισραηλινό συγγραφέα Αβραάμ Γεοσούα και τον φωτογράφο Ολιβιέρο Τοσκάνι(D/R), το βιβλίο «Εχθροί», το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία και είχε ως θέμα τις σχέσεις μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών. Ο Ιζάτ Γκαζάουι πέθανε στις 4 Απριλίου 2003.[2]
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 13494470c. Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 «Το βιβλίο των βραβευθέντων με το βραβείο Ζαχάρωφ 2016», Λουξεμβούργο: Υπηρεσία Εκδόσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 2016, ISBN 978-92-823-9592-9, σελ. 56-57 [1] Σημείωση πνευματικών δικαιωμάτων: «Επιτρέπεται η αναπαραγωγή με αναφορά της πηγής». Επιτρέπεται ελεύθερα η επαναχρησιμοποίηση με αναφορά της πηγής, με βάση την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής 2011/833/EU
- ↑ «25 years of the Sakharov Prize: the European Parliament upholding freedom of thought» (25 χρόνια Βραβείου Ζαχάρωφ: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στηρίζει την ελευθερία της σκέψης), Cardoc Journals αριθ. 11, Νοέμβριος 2013, Archive and Documentation Centre, European Parliament, σ. 112.