Εμμανουήλ Θεοδόσιος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, καρδινάλιος του Μπουγιόν
- Να μη συγχέεται με τον ομώνυμο ανιψιό του Εμμανουήλ-Θεοδόσιο ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν (1668-1730).
.svg)
Ο Εμμανουήλ-Θεοδόσιος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, καρδινάλιος τού Μπουγιόν, γαλλ.: Emmanuel-Théodose de La Tour d'Auvergne, cardinal de Bouillon, (24 Αυγούστου 1643 – 2 Μαρτίου 1715, Ρώμη) ήταν Γάλλος προκαθήμενος και διπλωμάτης.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αρχικά γνωστός ως δούκας τού Αλμπρέ, [7] ήταν γιος τού Φρειδερίκου-Μαυρίκιου, δούκα τού Μπουγιόν και της συζύγου του Ελεονόρας τού Μπεργκ. Ήταν ανιψιός τού μαρεσάλη τού Τυρέν. Ως μέλος του Οίκου Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, ισχυρίστηκε ότι ήταν ξένος πρίγκιπας.
Το 1658 διορίστηκε μέλος του Συλλόγου τού καθεδρικούς της Λιέγης. Το 1667 έγινε δόκτωρ της Σορβόννης. Έπαιξε κάποιο ρόλο στη μεταστροφή τού Τυρέν στον καθολικισμό το 1668 και είχε σημαντικό ρόλο ως ενδιάμεσος μεταξύ τού θείου του και τού Λουδοβίκου ΙΔ΄. Έγινε καρδινάλιος το 1669, στη νεαρή ηλικία των είκοσι τεσσάρων ετών, και τού παρασχέθηκαν πολλά πλούσια ευεργετήματα. Ειδικότερα, έγινε Μεγάλος Ελεοδότης της Γαλλίας το 1671 και έγινε Ανώτατος Ηγούμενος τού Τάγματος τού Κλυνύ το 1683. Στις 19 Οκτωβρίου 1689 διορίστηκε καρδινάλιος-επίσκοπος τού Aλμπάνο και χειροτονήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 1689 από τον Φλάβιο Κίτζι, καρδινάλιο-επίσκοπο τού Πόρτο ε Σάντα Ρουφίνα, με τον Giambattista Rubini, επίσκοπο της Βιτσέντσα και τον Φραντσέσκο Γιούστε Τζιούστι επίσκοπο τού Νέπι ε Σούτρι, που υπηρετούσαν ως συν-ιερείς. [8]
Ο αδελφός του Γοδεφρείδος-Μαυρίκιος ήταν ο επόμενος δούκας τού Μπουγιόν. Η μεγαλύτερη αδελφή του Ελισάβετ παντρεύτηκε τον Κάρολο Γ΄ δούκα τού Ελμπέφ, γιο τού Καρόλου Β΄ δούκα τού Ελμπέφ και της Αικατερίνης-Ερριέττας των Βουρβόνων.
Ο Λουβουά, ο ισχυρός υπουργός τού Λουδοβίκου ΙΔ΄ , εμπνευσμένος από την εχθρότητα προς τον Οίκο τού Λα Τουρέν, αντιτάχθηκε επιτυχώς σε ορισμένες από τις απαιτήσεις του από τον βασιλιά προς όφελος των μελών της οικογένειάς του, και η απογοήτευση τού καρδινάλιου εκτονώθηκε σε μία πικρή σάτιρα για τον βασιλικό αφέντη του. Αυτό χρησιμοποιήθηκε για να επηρεάσει την πτώση τού Μπουγιόν στην Αυλή.
Πραγματοποίησε το γάμο μεταξύ τού Φιλίππου της Ορλεάνης, δούκα τού Σαρτρ και της Φραγκίσκης-Μαρίας των Βουρβόνων, μαντμαζέλ ντε Μπλουά στις Βερσαλλίες στις 18 Φεβρουαρίου 1692. Η μαντμαζέλ ντε Μπλουά ήταν νόθη κόρη τού Λουδοβίκου ΙΔ΄ και της μαντάμ ντε Μοντεσπάν. Ο Μπουγιόν είχε προηγουμένως αρνηθεί να λάβει μέρος στον γάμο της Λουίζας-Φραγκίσκης των Βουρβόνων, μαντμαζέλ ντε Ναντ (αδελφής της μαντμαζέλ ντε Μπλουά) με τον δούκα τού Μπουρμόν το 1685, στη συνέχεια εξορίστηκε και έπειτα ανακλήθηκε για να πραγματοποιήσει την επίσημη τελετή.
Στη συνέχεια, ο καρδινάλιος κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να αποκτήσει το κενό πριγκιπάτο-επισκοπή της Λιέγης, αλλά δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την αντίθεση τού Λουβουά, ο οποίος εξασφάλισε το αξίωμα στον Ιωσήφ-Κλήμη της Βαυαρίας. Τελικά ανέκτησε τη βασιλική εύνοια και στάλθηκε ως πρεσβευτής στη Ρώμη. Ενώ ήταν εκεί, ο Μπουγιόν χρησιμοποίησε τον γλύπτη Πιέρ Λε Γκρο τον Νεότερο για να χαράξει τα κύρια στοιχεία τού τάφου, που σχεδίαζε να στήσει για τους γονείς του στο αβαείο τού Κλυνύ (τα γλυπτά τελείωσαν το 1707 και έφτασαν στο Κλυνύ το 1709). Σε αντίθεση με τις επιθυμίες τού βασιλιά του, υπερασπίστηκε την υπόθεση τού Φενελόν ενάντια σε αυτή τού Μποσουέ και έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτρέψει την καταδίκη της Εξήγησης των μέγιστων αγίων τού Φενελόν.
Ανακλήθηκε στη Γαλλία, αλλά δίστασε να υπακούσει στη βασιλική διαταγή, αφού ήταν επόμενος στη σειρά για το αξίωμα τού Κοσμήτορα τού Ιερού Κολλεγίου και κατά συνέπεια επίσκοπος της Όστια (η παρουσία του την ώρα τού επικείμενου θανάτου τού τότε κοσμήτορα ήταν απαραίτητη για να εξασφαλίσει τη διαδοχή του). Ο θάνατος τού πάπα και το Κονκλάβιο που ακολούθησε, καθυστέρησε περαιτέρω την αναχώρηση και η περιουσία τού Μπουγιόν στη Γαλλία κατασχέθηκε. Όταν τελικά υποτάχθηκε και επέστρεψε στη Γαλλία, εξορίστηκε αρχικά στο αβαείο τού Τουρνύ, αλλά σύντομα τού δόθηκε λίγη περισσότερη ελευθερία κινήσεων, όμως τού απαγορεύτηκε να εισέλθει στο Παρίσι. Αυτό τον εμπόδισε να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια στους μοναχούς τού Κλυνύ, που επεδίωξαν μία απόφαση της συνέλευσης ενάντια στην κυριαρχία τού Μπουγιόν επάνω τους. [7]
Έχοντας κατά νου παρόμοια κίνητρα, όπως για το έργο τού τάφου του στο Κλυνύ, δηλαδή ως παράγοντες που συμβάλλουν σε ένα μεγαλύτερο σχέδιο καθιέρωσης της οικογένειάς του ως κυρίαρχων πριγκίπων, ο καρδινάλιος χρησιμοποίησε τον Ετιέν Μπαλύζ για να συνθέσει μία Γενεαλογική ιστορία τού Οίκου τού Ωβέρν (1708, 2 τόμοι), εν μέρει βασισμένη σε παραποιήσεις. Αφού έχασε την έκκλησή του να υποστηρίξει την κυριαρχία του στους μοναχούς τού Κλυνύ το 1710, ο Μπουγιόν έγραψε μία βαθιά προσβλητική επιστολή στον βασιλιά και κατέφυγε στον πρίγκιπα Ευγένιο της Σαβοΐας στις Κάτω Χώρες. [7]
Ένταλμα σύλληψής του εκδόθηκε από το Βασιλικό Κοινοβούλιο και τα υπάρχοντά του κατασχέθηκαν εκ νέου. Μόνο τώρα, λόγω των δυναστικών αξιώσεων που εκφράζονται σε αυτά, η Ιστορία τού Μπαλύζ απαγορεύτηκε και η κατασκευή τού τάφου στο Κλυνύ αποτράπηκε. [7] [9]
Σύντομα ο Μπουγιόν πήγε να κατοικήσει στη Ρώμη, όπου πέρασε τις τελευταίες του ημέρες ως φιλοξενούμενος των Ιησουιτών στον κεντρικό ναό των Ιησουιτών στο Σαν Αντρέα αλ Κουιρινάλε, όπου τελικά τάφηκε.
Ενώ ήταν επίσκοπος, έγινε ο κύριος ιεροθέτης των: [8]
- Ουλντέρικους Νάρντι, επίσκοπος τού Μπανιορέτζιο (1698),
- Τζούλιο νταλα Ρόζα, επίσκοπος τού Μπόργκο Σαν Ντονίνο (1698) και
- Τζιοβάννι-Φραντσέσκο Αλμπάνι, μετέπειτα πάπας Κλήμης ΙΑ΄ της Ρώμης (1700).
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb10742003q. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 3,0 3,1 3,2 (Αγγλικά) SNAC. w6n33h6s. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2015.
- ↑ «Catholic-Hierarchy.org» (Αγγλικά) Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. auver. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb10742003q. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Gerhard Bissell, Pierre Le Gros 1666–1719, Reading (Si Vede) 1997, pp. p. 46-59 (in German).
- ↑ 8,0 8,1 "Emmanuel-Theódose Cardinal de la Tour d’Auvergne de Bouillon" Catholic-Hierarchy.org. David M. Cheney. Retrieved January 4, 2017
- ↑ The sculptures were never unpacked and stayed in the abbey until the French Revolution. The main parts are now displayed in the Hôtel-Dieu in Cluny. For another detailed account of the intriguing circumstances of this tomb project see also Mary Jackson Harvey, Death and Dynasty in the Bouillon Tomb Commissions, in: Art Bulletin 74, June 1992, pp. 272–296 (like Bissell with extensive further literature).
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- De Feller-Pérennès, Biogr. Gener . (Παρίσι, 1834), II, 470.
- Felix Reyssié, Le cardinal de Bouillon (1643–1715), Παρίσι 1899.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Emmanuel-Théodose de La Tour d'Auvergne (1643-1715) στο Wikimedia Commons
|