Φρειδερίκος Μαυρίκιος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, δούκας του Μπουγιόν

Φρειδερίκος Μαυρίκιος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, δούκας του Μπουγιόν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη; μητρική γλώσσα	Frédéric Maurice de La Tour d'Auvergne-Bouillon (Γαλλικά)
Γέννηση	22 Οκτωβρίου 1605; Σεντάν
Θάνατος	9 Αυγούστου 1652; Ποντουάζ
Τόπος ταφής	Εβρέ
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	αξιωματικός; πολιτικός; στρατιωτικός
Οικογένεια
Σύζυγος	Ελεονόρα ντε Μπεργκ (από 1634)
Τέκνα	Γοδεφρείδος Μαυρίκιος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, δούκας του Μπουγιόν; Εμμανουήλ Θεοδόσιος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, καρδινάλιος του Μπουγιόν; Φρειδερίκος Μαυρίκιος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, κόμης του Ωβέρν; Μαυρικία Φεβρωνία ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν; Elizabeth de La Tour d'Auvergne
Γονείς	Ερρίκος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, δούκας του Μπουγιόν και Ελισάβετ του Νάσσαου
Αδέλφια	Ερρίκος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν; Μαρία ντε Λα τουρ ντ'Ωβέρν
Οικογένεια	Οίκος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	στρατηγός
Πόλεμοι/μάχες	Τριακονταετής Πόλεμος
Υπογραφή
Θυρεός
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο Φρειδερίκος-Μαυρίκιος, γαλλ.: Frédéric Maurice de La Tour d'Auvergne, (22 Οκτωβρίου 1605 – 9 Αυγούστου 1652) από τον Οίκο των Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, ήταν δούκας τού Μπουγιόν (Bouillon), ηγεμόνας τού ανεξάρτητου πριγκιπάτου τού Σεντάν και στρατηγός τού γαλλικού βασιλικού στρατού.

Βιογραφία

Γεννημένος στο Σεντάν των Αρδεννών, ήταν γιος του Ερρίκου ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, δούκα τού Μπουγιόν, πρίγκιπα τού Σεντάν και της Eλισάβετ των Νάσσαου, κόρης τού Γουλιέλμου Α΄ πρίγκιπα της Οράγγης. Ο αδελφός του ήταν ο περίφημος υποκόμης τού Tυρέν (Τurenne), στρατάρχης της Γαλλίας. Μεγαλωμένος ως Προτεστάντης, έλαβε στρατιωτική εκπαίδευση στην Ολλανδία υπό τους θείους του, Mαυρίκο της Οράγγης, και Φρειδερίκο-Ερρίκο της Οράγγης.

Έγινε δούκας του Μπουγιόν και πρίγκιπας του Σεντάν, τού Ζαμέτς και τού Ρωκούρ (τώρα στις Αρδέννες της Γαλλίας) μετά το τέλος τού πατέρα του το 1623. ^[6] Διορίστηκε κυβερνήτης τού Μάαστριχτ στις Ηνωμένες Επαρχίες το 1629. Το 1634 νυμφεύτηκε την κόμισσα Eλεονόρα φαν Μπεργκ-Χέερενμπεργκ (γαλλικά: Éléonore de Bergh), υπό την επιρροή της οποίας ασπάστηκε τον καθολικισμό. ^[6]

Το 1635 ο δούκας τού Μπουγιόν εισήλθε στην υπηρεσία τού βασιλιά Λουδοβίκου ΙΓ΄ της Γαλλίας και διορίστηκε maréchal de camp (ταξίαρχος). Στερήθηκε των αξιωμάτων του στις Ηνωμένες Επαρχίες μετά από διαπραγματεύσεις με την Ισπανία (τον αρχαίο εχθρό των Ηνωμένων Επαρχιών) το 1637.

Μαζί με τον Λουδοβίκο των Βουρβόνων, κόμη τού Σουασόν, συνωμότησε κατά τού καρδινάλιου Ρισελιέ και με την υποστήριξη των ισπανικών στρατευμάτων, αυτός και ο κόμης τού Σουασόν νίκησαν τα γαλλικά βασιλικά στρατεύματα, που στάλθηκαν μετά από αυτούς στη μάχη τού Λα Μαρφέ, έξω από το Σεντάν, στο 1641.

Αργότερα υποτάχθηκε στον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΓ΄ και τον Ρισελιέ και προήχθη στο βαθμό τού υποστράτηγου ως επικεφαλής τού γαλλικού στρατού της Ιταλίας (1642). Έχοντας συνωμοτήσει ξανά εναντίον τού Ρισελιέ με τον Σενκ-Μαρ, συνελήφθη στο Καζάλε της Ιταλίας και αφέθηκε ελεύθερος, μόνο όταν η γυναίκα του απείλησε να παραδώσει το Σεντάν στους Ισπανούς (1642). Κατά τη διάρκεια αυτής της ατυχίας, υποσχέθηκε να παραχωρήσει στη Γαλλία τα στρατηγικά συνοριακά πριγκιπάτα Σεντάν και Ρωκούρ.

Το 1650 εντάχθηκε στη Σφενδόνη και ήταν ένας από τους ηγέτες της, μαζί με τον αδελφό του υποκόμη τού Tυρέν. Ο καρδινάλιος Mαζαρέν τον κέρδισε (1650) υποσχόμενος υψηλό αξίωμα και αποζημιώσεις για τις παραχωρήσεις τού Σεντάν και τού Ρωκούρ, που ανταλλάχθηκαν το 1651 με τα δουκάτα του Αλμπρέ και του Σατώ-Τιερύ, τις κομητείες Ωβέρν και Εβρέ, και πολλές άλλες γαίες.

Απεβίωσε στο Ποντουάζ, κοντά στο Παρίσι, το 1652 και τάφηκε στο Εβρέ. Οι σοροί αυτού και της συζύγου του μεταφέρθηκαν στο Κλυνύ, όπου έφτασαν το 1692. ^[7]

Ταφικό μνημείο

Μεταξύ των ετών 1697 και 1707, ο γιος του δούκα, Εμμανουήλ-Θεοδόσιος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν καρδινάλιος ντε Μπουγιόν, ανέθεσε στον γλύπτη Πιέρ Λε Γκο τον Νεότερο να δημιουργήσει ένα οικογενειακό μνημείο, που θα ανεγειρόταν στο αβαείο τού Κλυνύ, στο οποίο ο καρδινάλιος ήταν ηγούμενος. Όλα τα γλυπτά τελείωσαν μέχρι το 1707 και στάλθηκαν στο Κλυνύ, όπου έφτασαν το 1709, αλλά δεν αποσυσκευάστηκαν για σχεδόν έναν αιώνα, επειδή ο Μπουγιόν είχε παρακούσει κατάφωρα τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ και είχε κηρυχθεί εχθρός τού κράτους. Τα γλυπτά εκτίθενται σήμερα στο Οτέλ-Ντιέ στο Κλυνύ. ^[8]

Οικογένεια

Νυμφεύτηκε την Ελεονόρα ντε Μπεργκ δούκισσα (ιδίω δικαιώματι) τού Μπουγιόν και είχε τέκνα:

Ελισάβετ (1635-1680), παντρεύτηκε τον Κάρολο Γ΄ δούκα του Ελμπέφ και είχε απογόνους.
Γοδεφρείδος-Μαυρίκιος, 3ος δούκας τού Μπουγιόν (1636–1721)
Λουίζα-Καρλόττα (1638-1683), γνωστή ως "Mademoiselle de Bouillon"
Aμαλία (γενν. 1640), έγινε μοναχή
Φρειδερίκος-Μαυρίκιος, κόμης τού Ωβέρν (1642–1707) νυμφεύτηκε την πριγκίπισσα Ερριέττα-Φραγκίσκη των Χόεντσολερν-Χέχινγκεν, μαρκησία τού Μπέργκεν-οπ-Τζουμ και απέκτησε 13 παιδιά. Εγγονή του ήταν η Mαρία-Ερριέττα ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, μητέρα του Καρόλου Δ΄ Θεοδώρου, εκλέκτορα της Βαυαρίας.
Εμμανουήλ-Θεοδόσιος, δούκας τού Αλμπρέ, μετέπειτα καρδινάλιος τού Μπουγιόν (1643–1715).
Ιππόλυτος (γενν. 1645), εισήλθε στην ιεροσύνη.
Κωνσταντίνος-Ιγνάτιος, δούκας τού Σατώ-Τιερύ (1646–1670) σε ηλικία 16 ετών εντάχθηκε στο τάγμα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ.
Ερρίκος Ιγνάτιος, κόμης τού Εβρέ (1650–1675) με το παρωνύμιο "ιππότης τού Μπουγιόν".
Mαυρικία-Φεβρωνία (1652-1706) (γνωστή και ως πριγκίπισσα τού Εβρέ), παντρεύτηκε το 1668 τον Mαξιμιλιανό-Φίλιππο-Ιερώνυμο των Βίττελσμπαχ, δούκα της Βαυαρίας-Λόιχτενμπεργκ (1638-1705), χωρίς απογόνους ^[6].

Βιβλιογραφικές αναφορές

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p64658.htm#i646577. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 Biografisch Portaal. 14656979. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00010739.
↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb10737979f. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
↑ p64658.htm#i646577. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
↑ ^6,0 ^6,1 ^6,2 Huberty, Michel· Giraud, Alain (1985). L'Allemagne Dynastique, Tome IV -- Wittelsbach. France: Laballery. σελίδες 73, 88. ISBN 2-901138-04-7.
↑ Bissell, Gerhard (1997), Pierre le Gros, 1666-1719, σελ. 47, ISBN 0-9529925-0-7 (in German)
↑ Bissell, Gerhard (1997), Pierre le Gros, 1666-1719, σελ. 46–59, ISBN 0-9529925-0-7 (in German); id., On the Tercentenary of the Death of Pierre Le Gros, Italian Art Society blog, 2 May 2019.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Frédéric Maurice de La Tour d'Auvergne, Duke of Bouillon στο Wikimedia Commons
Marek, Miroslav. «Genealogy of the House of La Tour d'Auvergne». Genealogy.EU. ^{[αυτοδημοσιευμένη πηγή]}
Account of the Duchy of Bouillon, by François Velde

[4923f3db628b97dffcb0f4d376da93fbbaf7ab51-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p64658.htm#i646577. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.

[ad85e2bacd4428e3c8b6505c068405930f005ee6-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 Biografisch Portaal. 14656979. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.

[a0109fb930778680f8ff7d7a082c39a41f44e799-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00010739.

[b5a6d21e6a10a73fa423e1d0fff319ef99bb4640-4] Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb10737979f. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.

[4bde2eae21a29bd17c593c65ab53e0de28852b46-5] 64658.htm#i646577. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.

[huberty-6] 6,0 ^6,1 ^6,2 Huberty, Michel· Giraud, Alain (1985). L'Allemagne Dynastique, Tome IV -- Wittelsbach. France: Laballery. σελίδες 73, 88. ISBN 2-901138-04-7.

[7] Bissell, Gerhard (1997), Pierre le Gros, 1666-1719, σελ. 47, ISBN 0-9529925-0-7 (in German)

[8] Bissell, Gerhard (1997), Pierre le Gros, 1666-1719, σελ. 46–59, ISBN 0-9529925-0-7 (in German); id., On the Tercentenary of the Death of Pierre Le Gros, Italian Art Society blog, 2 May 2019.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]