Θεμιστώ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ Ρομπότ: προσθήκη σήμανσης επαληθευσιμότητας |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
{{χωρίς παραπομπές}} |
|||
{{άλλεςχρήσεις3|Θεμιστώ (αποσαφήνιση)}}{{πληροφορίες προσώπου}} |
{{άλλεςχρήσεις3|Θεμιστώ (αποσαφήνιση)}}{{πληροφορίες προσώπου}} |
||
Στην [[ελληνική μυθολογία]] η '''Θεμιστώ''' ήταν θυγατέρα του [[Υψέας|Υψέως]] (γιου του ποτάμιου θεού [[Πηνειός (μυθολογία)|Πηνειού]]) και της [[Κρέουσα|Κρέουσας]]. Η Θεμιστώ παντρεύτηκε τον [[Αθάμας|Αθάμαντα]], γιο του Αιόλου και της [[Εναρέτη|Εναρέτης]], και απέκτησαν 4 ή 5 παιδιά: τον [[Λεύκωνας|Λεύκωνα]], τον [[Ερύθριος|Ερύθριο]], τον [[Σχοινέας|Σχοινέα]], τον [[Πτώος|Πτώο]] και τον [[Πορφυρίωνας|Πορφυρίωνα]]. Σύμφωνα με άλλη παράδοση, είχαν μόνο δύο παιδιά: τον Σφίνκιο και τον Ορχομενό. Η Θεμιστώ ήταν η τρίτη και τελευταία σύζυγος του Αθάμαντα. Όταν ο Αθάμας επέστρεψε στη δεύτερη σύζυγό του, την [[Ινώ]], η Θεμιστώ έντυσε όλα τα δικά της παιδιά στα λευκά και όλα τα παιδιά της Ινούς στα μαύρα. Στη συνέχεια σκότωσε όλα τα μαυροντυμένα παιδιά ως εκδίκηση κατά του Αθάμαντα. Αλλά δεν κατάλαβε ότι η Ινώ είχε ανταλλάξει τα ρούχα των παιδιών, και έτσι σκότωσε τα δικά της παιδιά (εκτός από τον Σχοινέα). Εξάλλου η Θεμιστώ λέγεται ότι είχε και μία κόρη από τον θεό [[Ποσειδώνας (μυθολογία)|Ποσειδώνα]], τη [[Λευκονόη]]. |
Στην [[ελληνική μυθολογία]] η '''Θεμιστώ''' ήταν θυγατέρα του [[Υψέας|Υψέως]] (γιου του ποτάμιου θεού [[Πηνειός (μυθολογία)|Πηνειού]]) και της [[Κρέουσα|Κρέουσας]]. Η Θεμιστώ παντρεύτηκε τον [[Αθάμας|Αθάμαντα]], γιο του Αιόλου και της [[Εναρέτη|Εναρέτης]], και απέκτησαν 4 ή 5 παιδιά: τον [[Λεύκωνας|Λεύκωνα]], τον [[Ερύθριος|Ερύθριο]], τον [[Σχοινέας|Σχοινέα]], τον [[Πτώος|Πτώο]] και τον [[Πορφυρίωνας|Πορφυρίωνα]]. Σύμφωνα με άλλη παράδοση, είχαν μόνο δύο παιδιά: τον Σφίνκιο και τον Ορχομενό. Η Θεμιστώ ήταν η τρίτη και τελευταία σύζυγος του Αθάμαντα. Όταν ο Αθάμας επέστρεψε στη δεύτερη σύζυγό του, την [[Ινώ]], η Θεμιστώ έντυσε όλα τα δικά της παιδιά στα λευκά και όλα τα παιδιά της Ινούς στα μαύρα. Στη συνέχεια σκότωσε όλα τα μαυροντυμένα παιδιά ως εκδίκηση κατά του Αθάμαντα. Αλλά δεν κατάλαβε ότι η Ινώ είχε ανταλλάξει τα ρούχα των παιδιών, και έτσι σκότωσε τα δικά της παιδιά (εκτός από τον Σχοινέα). Εξάλλου η Θεμιστώ λέγεται ότι είχε και μία κόρη από τον θεό [[Ποσειδώνας (μυθολογία)|Ποσειδώνα]], τη [[Λευκονόη]]. |
||
Έκδοση από την 22:28, 6 Φεβρουαρίου 2020
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Θεμιστώ | |
|---|---|
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Αθάμας |
| Σύντροφος | Ποσειδώνας |
| Τέκνα | Πτώος[1] Λεύκωνας[1] Σχοινεύς[1] Ερύθριος[1] Ευρύκλεια Λευκονόη Erythroe |
| Γονείς | Υψέας και Chlidanope |
Στην ελληνική μυθολογία η Θεμιστώ ήταν θυγατέρα του Υψέως (γιου του ποτάμιου θεού Πηνειού) και της Κρέουσας. Η Θεμιστώ παντρεύτηκε τον Αθάμαντα, γιο του Αιόλου και της Εναρέτης, και απέκτησαν 4 ή 5 παιδιά: τον Λεύκωνα, τον Ερύθριο, τον Σχοινέα, τον Πτώο και τον Πορφυρίωνα. Σύμφωνα με άλλη παράδοση, είχαν μόνο δύο παιδιά: τον Σφίνκιο και τον Ορχομενό. Η Θεμιστώ ήταν η τρίτη και τελευταία σύζυγος του Αθάμαντα. Όταν ο Αθάμας επέστρεψε στη δεύτερη σύζυγό του, την Ινώ, η Θεμιστώ έντυσε όλα τα δικά της παιδιά στα λευκά και όλα τα παιδιά της Ινούς στα μαύρα. Στη συνέχεια σκότωσε όλα τα μαυροντυμένα παιδιά ως εκδίκηση κατά του Αθάμαντα. Αλλά δεν κατάλαβε ότι η Ινώ είχε ανταλλάξει τα ρούχα των παιδιών, και έτσι σκότωσε τα δικά της παιδιά (εκτός από τον Σχοινέα). Εξάλλου η Θεμιστώ λέγεται ότι είχε και μία κόρη από τον θεό Ποσειδώνα, τη Λευκονόη.
Δείτε επίσης
| Νηρηίδα Θεμιστώ | |
|---|---|
| Σύζυγος-οι | Δεν είχε. |
| Σύντροφος-οι | Ποσειδώνας |
| Γονείς | Νηρέας και Ωκεανίδα Δωρίς |
| Αδέλφια | Οι υπόλοιπες 49 Νηρηίδες και ο Νηρίτης |
| wikidata (π) | |
- Με το όνομα Θεμιστώ αναφέρονται και μία κόρη του ποτάμιου θεού Ινάχου, μητέρα του Ίστρου (του σημερινού Δούναβη)
- Θεμιστώ λεγόταν και μία από τις 50 Νηρηίδες.
- Η Θεμιστώ έδωσε το όνομά της σε ένα μικρό δορυφόρο του πλανήτη Δία και σε ένα γένος οστρακόδερμου.
Πηγές
- Το αντίστοιχο άρθρο της αγγλόγλωσσης Wikipedia
- Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969