Τονική οξυγραφία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
μ Διόρθωση λάθους CHECKWIKI 52 + επιμέλεια με τη χρήση AWB (8463) |
TjBot (συζήτηση | συνεισφορές) μ r2.7.2) (Ρομπότ: Προσθήκη: be:Акватынта |
||
| Γραμμή 14: | Γραμμή 14: | ||
[[Κατηγορία:Χαρακτική]] |
[[Κατηγορία:Χαρακτική]] |
||
[[be:Акватынта]] |
|||
[[bg:Акватинта]] |
[[bg:Акватинта]] |
||
[[bs:Akvatinta]] |
[[bs:Akvatinta]] |
||
Έκδοση από την 18:45, 5 Μαρτίου 2013
 |
Έχει προταθεί αυτό το λήμμα ή τμήμα αυτού του λήμματος, να συγχωνευθεί με το ακουαντίνα. (Σχολιάστε) |
Η τονική οξυγραφία, γνωστή και ως ακουατίντα είναι μια τεχνική βαθυτυπίας.
Τεχνική
Στην τονική οξυγραφία, που θυμίζει υδατογραφία, ο καλλιτέχνης ρίχνει πάνω στη χάλκινη πλάκα κόκκους κολοφωνίου, οι οποίοι όταν ζεσταθούν κολλούν στην επιφάνειά της, αφήνοντας ανάμεσά τους ακάλυπτα μέρη. Έπειτα περνάει με βερνίκι την πλάκα, προσπαθώντας να μην καλύψει τα τμήματα που θέλει να αποδοθούν σκιές. Βυθίζει μετά την πλάκα στο νιτρικό οξύ, που διαβρώνει τα κενά μεταξύ των κόκκων. Με επαναλαμβανόμενα λουτρά στο νιτρικό οξύ, πετυχαίνει τονικές διαβαθμίσεις του γκρίζου ή του μαύρου. Η διαδικασία ολοκληρώνεται με το μελάνωμα της πλάκας και την εκτύπωση πάλι σε νοτισμένο χαρτί (και η τονική οξυγραφία συνιστά βαθυτυπία). Σε ασπρόμαυρη τονική οξυγραφία έχουν τυπωθεί πολλά χαρακτικά, με χαρακτηριστικότερα τις σειρές του Φρανθίσκο Γκόγια Καπρίτσια και Συμφορές του Πολέμου. Όταν ο καλλιτέχνης θέλει να προσθέσει και χρώματα, τότε χρησιμοποιεί διαφορετική χάλκινη πλάκα για κάθε απόχρωση. Σε μερικές τονικές οξυγραφίες τα χρώματα προστίθενται κατόπιν (επιχρωματισμένες/ επιζωγραφισμένες τονικές οξυγραφίες). Εκτός από τις απλές τονικές οξυγραφίες, υπάρχουν και σύνθετες, όπως οι τονικές οξυγραφίες με ζάχαρη και με αλάτι, στις οποίες ο καλλιτέχνης επιδιώκοντας αποτελέσματα άλλα από εκείνα των απλών τονικών οξυγραφιών αναμιγνύει μελάνι με ζάχαρη στην πρώτη περίπτωση και ρίχνει αλάτι στην επιφάνεια της χάλκινης πλάκας όσο το βερνίκι είναι ζεστό και ρευστό στη δεύτερη. Άλλα είδη σύνθετης τονικής οξυγραφίας είναι με ψεκαστήρα, με αερογράφο, με άσφαλτο, με αραιωμένο μελάνι, με θείο, με νιτρικό άργυρο.[1][2]
Ιστορικά στοιχεία
Η τονική οξυγραφία έκανε την εμφάνισή της στην Ευρώπη, μετά τα μέσα του 18ου αιώνα. Θεωρείται ότι την εισηγήθηκε ο Γάλλος ζωγράφος-χαράκτης Jean-Baptiste Leprince, ο οποίος θέλησε να αναπαραγάγει γύρω στο 1768, ύστερα από ένα ταξίδι του στη Ρωσία τα χρόνια 1758-1763, σχέδια που είχε κρατήσει με αραιωμένα υδροχρώματα.[1]