Θεόπομπος ο Χίος

Ο Θεόπομπος, γνωστός και ως Θεόπομπος της Χίου (378/377 π.Χ. στη Χίο - 323 ή 300 π.Χ., πιθανώς στην Αλεξάνδρεια), ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός και ρήτορας.

Βιογραφικό

Τα νεανικά του χρόνια τα πέρασε μάλλον στην Αθήνα, μαζί με τον πατέρα του, ο οποίος είχε εξοριστεί από την Χίο λόγω του φιλοσπαρτιατικών του φρονημάτων.

Σπούδασε με τον Ισοκράτη και έγινε ικανός ρήτορας. Ο Κικέρων μας μεταφέρει ένα ρητό στο οποίο ο Ισοκράτης παινεύει τις ικανότητες του Θεόπομπου.

Οι ρητορικές ικανότητες του Θεόπομπου ήταν μάλιστα τόσο εξαιρετικές, που το 352/351 π.Χ. τιμήθηκε με το έπαθλο της ρητορικής που είχε ιδρύσει η Αρτεμησία προς μνήμη του ανδρός της, ενώ ένας από τους συναγωνιστές του ήταν ο ίδιος ο Ισοκράτης.

Ακολούθησε την συμβουλή του δασκάλου του και έγινε ιστορικός. Χάριν της συμβολής του Μέγα Αλέξανδρου του επιτράπηκε να επιστρέψει το 333 π.Χ. στην Χίο, όπου για ένα χρονικό διάστημα έγινε αρχηγός του αριστοκρατικού κόμματος. Μετά τον θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου εξορίστηκε και πάλι από την Χίο και βρήκε καταφύγιο στον Πτολεμαίο στην Αίγυπτο.

Το έργο του

Τα συγγράμματα του Θεόπομπου είναι ως επί το πλείστον ιστορικού περιεχομένου. Γιαυτό και τα χρησιμοποιούν πολλοί κατοπινοί συγγραφείς, όπως ο Ηρόδοτος. Μέχρι το 1907 μόνο λίγα αποσπάσματα από τα έργα του ήταν γνωστά.

Ο B. P. Grenfell και ο A. S. Hunt ανακάλυψαν έναν πάπυρο με κείμενα ενός αρχαίου Έλληνα ιστορικού από τον 4ο αιώνα π.Χ. και το δημοσίευσαν στο Oxyrhynchus Papyri, Τόμος 5 (Oxford, 1908). Ο Eduard Meyer, ο Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff και ο Georg Busolt υπέθεσαν ότι είναι τμήμα των «Ελληνικών» του Ηρόδοτου, πράγμα που αμφισβήτησαν οι Friedrich Blass, John Bagnall Bury, E. M. Walker και άλλοι, οι οποίοι αντίθετα υποστήριζαν ότι είναι σύγγραμμα του Αθηναίου Κράτιππου. Τελικά ο Bruno Bleckmann υπέθεσε ότι είναι έργο του Θεόπομπου.

Βιβλιογραφία

• Τα συγγράμματα του Θεόπομπου διασώζονται στο βιβλίο του Felix Jacoby, Die Fragmente der griechischen Historiker (FGrHist), Nr. 115. Η μετάφρασή τους στα αγγλικά είναι στο Shrimpton (πιο κάτω).
• Michael A. Flower: Theopompus of Chios. History and Rhetoric in the Fourth Century BC. Oxford 1994, ISBN 0-19-814079-7.
• Italo Lana: L’utopia di Teopompo. In: Paideia. Rivista letteraria di informazione bibliografica 6 (1951), S. 3–22.
• Heinz-Günther Nesselrath: Theopomps Meropis und Platon: Nachahmung und Parodie. In: Göttinger Forum für Altertumswissenschaft 1 (1998), S. 1–8.
• Gordon S. Shrimpton: Theopompus the Historian. Montréal (u.a.) 1991, ISBN 0-7735-0837-6.

Πρότυπο:Μετάφραση DE