Μετάβαση στο περιεχόμενο

Βουδιστική κηδεία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ανάμεσα στους Βουδιστές, ο θάνατος θεωρείται μια από τις περιπτώσεις με μεγάλη θρησκευτική σημασία, τόσο για τους νεκρούς όσο και για τους επιζώντες. Για τον αποθανόντα, σηματοδοτεί τη στιγμή, που αρχίζει η μετάβαση σε έναν νέο τρόπο ύπαρξης μέσα στον κύκλο των αναγεννήσεων. Όταν επέρχεται ο θάνατος, όλες οι καρμικές δυνάμεις, που συσσώρευσε ο νεκρός κατά τη διάρκεια της ζωής του/της ενεργοποιούνται και καθορίζουν την επόμενη αναγέννηση. Για τους ζωντανούς, ο θάνατος είναι μια ισχυρή υπενθύμιση της διδασκαλίας του Βούδα για την παροδικότητα. Παρέχει επίσης την ευκαιρία να βοηθήσει τον αποθανόντα καθώς προχωρά στη νέα ύπαρξη.[1] Υπάρχουν αρκετές ακαδημαϊκές κριτικές για αυτό το θέμα.[2][3] Στον Βουδισμό, ο θάνατος σηματοδοτεί τη μετάβαση από αυτή τη ζωή στην επόμενη για τον αποθανόντα.

Παραδόσεις στον Τεραβάντα βουδισμό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για τους μη- Άρχατ, ο θάνατος είναι μια στιγμή μετάβασης σε μια άλλη αναγέννηση. Έτσι, οι ζωντανοί συμμετέχουν σε πράξεις, που μεταφέρουν την αξία στους νεκρούς, είτε φροντίζοντας για μια πιο ευοίωνη αναγέννηση είτε για την ανακούφιση από τα βάσανα στη νέα ύπαρξη του νεκρού. Για τους ζωντανούς, οι τελετές, που σηματοδοτούν το θάνατο κάποιου άλλου είναι μια υπενθύμιση της παροδικότητας της ζωής, μια θεμελιώδης πτυχή της διδασκαλίας του Βούδα.[1] Οι τελετουργίες θανάτου είναι γενικά το μόνο τελετουργικό του κύκλου της ζωής στο οποίο εμπλέκονται οι Τεραβάντα βουδιστές μοναχοί και επομένως έχουν μεγάλη σημασία.

Βουδιστές μοναχοί μπροστά στην πυρά

Ένα χαρακτηριστικό τελετουργικό μοναδικό για τις τελετές κηδείας είναι η προσφορά υφασμάτων στους μοναχούς. Αυτό είναι γνωστό ως παμσουκούλα (paṃsukūla) στο Πάλι, που σημαίνει "εγκαταλελειμμένη ρόμπα". Αυτό συμβολίζει τα πεταμένα κουρέλια και τα πέπλα, που χρησιμοποιούσαν οι μοναχοί για τις ρόμπες τους την εποχή του Βούδα.[4]

Έθιμα στη Σρι Λάνκα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Προσφορά υφάσματος για λογαριασμό του νεκρού (mataka-vastra- puja): Πριν από την αποτέφρωση ή την ταφή (εξαρτάται από τη θέληση του νεκρού ή των συγγενών του), στο σπίτι ή στο νεκροταφείο του αποθανόντα, προσφέρεται στους μοναχούς, που προεξάρχουν στην κηδεία, ένα λευκό ύφασμα, για να ραφτεί στη συνέχεια για ρόμπες των μοναχών. Κατά τη διάρκεια αυτής της τελετής, απαγγέλλεται ο ακόλουθος στίχος που, σύμφωνα με τη Μαχαπαρινιμπάνα Σούττα, ειπώθηκε από τον θεό Σακκά μετά τον θάνατο του Βούδα:

Παροδικές αλίμονο είναι οι δημιουργίες,

υπόκεινται σε άνοδο και πτώση.

Έχοντας προκύψει, παύουν.

η υποχώρηση τους είναι ευδαιμονία.[1]

Επιπλέον, καθώς οι συγγενείς ρίχνουν νερό από ένα δοχείο σε ένα κύπελλο, που ξεχειλίζει, για να συμβολίσει την απόδοση αξίας στον αποθανόντα, απαγγέλλονται οι ακόλουθοι στίχοι:

Όπως το νερό βρέχει σε ένα λόφο

ρέει κάτω στην κοιλάδα,

ακόμα και αυτό που δίνεται εδώ

ωφελεί τους νεκρούς.

Όπως τα ποτάμια γεμάτα νερό

γεμίζουν τον ωκεανό γεμάτο,

ακόμα και αυτό που δίνεται εδώ

ωφελεί τους νεκρούς.[5]

  • Κήρυγμα προς όφελος των νεκρών (mataka-bana): Μέσα σε μια εβδομάδα μετά την κηδεία (συνήθως την τρίτη ημέρα μετά), ένας μοναχός επιστρέφει στο σπίτι του αποθανόντα, για να δώσει ένα κατάλληλο ωριαίο κήρυγμα στους επιζώντες συγγενείς και γείτονες. Το κήρυγμα τελείται συνήθως την έκτη ημέρα μετά τον θάνατο και συχνά η οικογένεια, οι φίλοι και οι γείτονες γευματίζουν μετά.[6]
  • Προσφορές στο όνομα των νεκρών (mataka- Dana): Γίνονται τρεις μήνες μετά την κηδεία και στη συνέχεια κάθε χρόνο. Οι συγγενείς του αποθανόντα πραγματοποιούν ελεημοσύνη για λογαριασμό του.[1]

Παραδόσεις στον Μαχαγιάνα βουδισμό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Κίνα, πολλές διδακτικές τελετές και τελετές μεταβίβασης αξίας πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια των σαράντα εννέα ημερών μεταξύ του θανάτου και της αναγέννησης. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι, χωρίς να ξεκινήσει το μονοπάτι της πνευματικής καλλιέργειας και να φτάσει στα Τέσσερα Ανώτερα Βασίλεια, η ψυχή του νεκρού θα μετενσαρκωθεί στα Έξι Βασίλεια της Ύπαρξης. Το να βοηθήσουμε τον νεκρό να ανέβει σε ένα υψηλότερο βασίλειο (Chaodu, 超渡) γίνεται σημαντικό ζήτημα για τα μέλη της οικογένειας ή τους φίλους του αποθανόντος εντός των σαράντα εννέα ημερών από το θάνατό του. Οι άνθρωποι συχνά καταφεύγουν σε μεθόδους όπως η ψαλμωδία ή η απαγγελία βουδιστικών γραφών, για να βοηθήσουν τον αποθανόντα.[7][8]

Για τις περισσότερες κινεζικές κηδείες, εάν επιλεγεί η βουδιστική τελετή, η πρακτική της απαγγελίας της Αμιτάμπα Σούτρα και του ονόματος του Αμιτάμπα είναι σημαντικό μέρος των τελετουργιών θανάτου.[9] Πολλές άλλες γραφές ή ένας συνδυασμός κλασικών βουδιστικών γραφών, όπως το Μάντρα της Μεγάλης Συμπόνιας, η Σούτρα της Καρδιάς, το Μάντρα Αναγέννησης της Αγνής Χώρας του Αμιτάμπα και το Σάπτα Ατιταμπούντα Καρασανίγια Ντχαράνι (ή Qi Fo Mie Zui Zhen Yan七佛滅罪真言), χρησιμοποιούνται επίσης ευρέως.[10][11] Μαζί με πολιτιστικές πρακτικές, όπως το κάψιμο του χαρτιού τζος (: χαρτιά θυμιάματος) (που αποθαρρύνεται από τους περισσότερους ασκούμενους Βουδιστές), οι ασκούμενοι συχνά αποτεφρώνονται.

Έκθεση του πτώματος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η "έκθεση του πτώματος" (Lushizang, 露屍葬) είναι η πρακτική της τοποθέτησης του σώματος του νεκρού σε ανοιχτό χώρο αντί της χρήσης φέρετρων ή σαρκοφάγων. Στην ινδική παράδοση, η πρακτική της έκθεσης του πτώματος περιελάμβανε την τοποθέτηση του σώματος στο δάσος ή τη βύθισή του κάτω από το νερό.[12] Με καταγωγή από την Ινδία, οι μεσαιωνικοί Κινέζοι μοναχοί χρησιμοποιούσαν επίσης την πρακτική της έκθεσης του πτώματος στο δάσος, αλλά μέχρι στιγμής κανένα κείμενο δεν υποστηρίζει την πρακτική της ταφής στο νερό. Επιπλέον, η ταφή σε σπήλαιο (Shishi yiku 石室瘞窟) ήταν επίσης ένας τύπος Lushizang στη μεσαιωνική Κίνα.[13]

Ο σκοπός της έκθεσης του πτώματος ήταν να προσφέρει το σώμα στα πεινασμένα πουλιά και θηρία. Μετά από αυτό, τα υπολείμματα συλλέγονταν. Υπήρχαν τρεις τρόποι για την απόρριψη των υπολειμμάτων:

  • Συλλέξτε τα υπολείμματα από το δάσος, θάψτε τα ή τοποθετήστε τα σε μια παγόδα
  • Αποτεφρώστε τα υπολείμματα και στη συνέχεια θάψτε τις στάχτες ή τοποθετήστε τις σε μια παγόδα
  • Αποτεφρώστε τα υπολείμματα και μετά μοιράστε τη στάχτη στο δάσος ή στο νερό

Ταφή σε σπηλιά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ξεκινώντας από τον τρίτο αιώνα μ.Χ., οι Κινέζοι μοναχοί χρησιμοποιούσαν τις σπηλιές ως τόπο ανάπαυσης των νεκρών. Αυτή η ταφική πρακτική (Shishi yiku, 石室瘞窟) μπορεί να έχει επηρεαστεί από πρακτικές της Κεντρικής Ασίας.[14] Σε σύγκριση με την ταφή στο δάσος, η ταφή στο σπήλαιο ήταν λιγότερο άμεση από την έκθεση.

Πριν από τους μεσαιωνικούς χρόνους, η λέξη "πέτρινη σπηλιά" (Shishi, 石室) μπορεί είτε να σημαίνει την κυβερνητική βιβλιοθήκη είτε να προτείνει το κύριο δωμάτιο σε έναν προγονικό ναό (Zongmiao, 宗庙). Για να φτιάξουμε βουδιστικές ταφικές σπηλιές, μπορούμε να υιοθετήσουμε τις τρεις μεθόδους:

  • Χρησιμοποιήστε φυσικές σπηλιές ή τεχνητά σπήλαια
  • Κάντε μικρές αλλαγές στα υπάρχοντα σπήλαια
  • Σωρεύστε πέτρες για να φτιάξετε νέες σπηλιές

Για να επιτευχθεί ο στόχος να δώσει κανείς το σώμα του στα ζώα, οι περισσότερες σπηλιές και τα τεχνητά σπήλαια ήταν ανοιχτά. Οι λίγες εξαιρέσεις περιλαμβάνουν τον βόρειο βράχο του Λόνγκμεν βανφό γκου (龙门万佛沟).[15] Γενικά, οι μοναχοί χρησιμοποιούσαν την καθιστή θέση και ασκούσαν ντούτα (Toutuo, 头陀). Αυτές τις σπηλιές τις χρησιμοποιούσαν ξανά και οι περισσότερες από αυτές βρέθηκαν στο Τσανγκάν και στο Λόνγκμεν. Τέτοιες σπηλιές έχουν και το Ντουνχουάνγκ και το Σιτσουάν.

Ταφή στο δάσος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Κινέζοι μοναχοί ξεκίνησαν την πρακτική της «ταφής στο δάσος» (Linzang, 林葬) από τον πέμπτο αιώνα μ.Χ. Λέγεται ότι ο διάσημος μοναχός του Ανατολικού Τζιν, Χουιγιουάν, ήταν ο πρώτος στην Κίνα, που έκανε ταφή στο δάσος.

Αυτή η πρακτική μπορεί να ήταν πολύ δημοφιλής τον έκτο αιώνα μ.Χ. Σύμφωνα με το Βιβλίο του Τσεν (陈书), ακόμη και λαϊκοί προσπάθησαν να υιοθετήσουν αυτήν την ταφική μέθοδο. Ο όρος "Δροσερό Άλσος" (Shituolin, 尸陀林) χρησιμοποιήθηκε, για να περιγράψει το μέρος της έκθεσης ή χρησιμοποιήθηκε ως γενικός όρος για αυτήν την πρακτική.

Μετά τον έκτο αιώνα μ.Χ., ο αριθμός των εγγράφων, που καταγράφουν την ταφή στο δάσος αυξήθηκε. Στις Βιογραφίες Επιφανών Μοναχών του Νταοξουάν (Xugaosenzhuan, 续高僧传), υπήρξαν πολλές ιστορίες με τέτοιες περιγραφές. Σύμφωνα με τον Νταοξουάν και άλλους επιτάφιους λόγους μοναχών, υπήρχαν δύο τύποι μοναχών, που ασκούσαν την ταφή στο δάσος:[16]

  • οι μοναχοί της αίρεσης των τριών σταδίων. Αυτή η αίρεση πήρε τόσο μοναχούς όσο και λαϊκούς, συμπεριλαμβανομένων γυναικών πιστών. Τα πιο διάσημα μέρη για την αίρεση των τριών σταδίων ήταν τα βουνά Τζόνγκναν και Μπαοσάν.
  • άλλοι μοναχοί διαφορετικών αιρέσεων, συνήθως από την περιοχή Τσανγκάν. Επικεντρώθηκαν στη μάθηση του Τσαν και εκτιμούσαν τη γενεαλογία. Αυτοί οι μοναχοί ασκούνταν σε ναούς όπως ο ναός Τσανγκάν Γιανξίνγκ, ο ναός Τσανγκάν Σενγκουάνγκ και ο ναός Τσανγκάν Τσινγκτσάν.

Ταρίχευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ενώ η μουμιοποίηση συμβαίνει ως νεκρικό έθιμο σε μια ποικιλία βουδιστικών παραδόσεων, δεν είναι μια κοινή πρακτική. Η αποτέφρωση είναι πιο συχνή. Πολλοί Μαχαγιάνα βουδιστές μοναχοί σημείωσαν στις τελευταίες τους διαθήκες την επιθυμία για τους μαθητές τους να τους θάψουν καθισμένοι σε στάση λωτού, να τους βάλουν σε ένα δοχείο γεμάτο κάρβουνο, ξύλο, χαρτί και/ή ασβέστη και περιτριγυρισμένο από τούβλα και να γίνει η εκταφή τους μετά από περίπου τρία χρόνια . Τα διατηρημένα σώματα θα βάφονταν με μπογιές και θα στολίζονταν με χρυσό. Πολλοί ήταν τόσο σεβαστοί, που διατηρήθηκαν από τους μαθητές τους. Ονομάζονταν «Σωματικοί Μποντισάτβα», παρόμοιοι με εκείνους των Ρωμαιοκαθολικών άφθαρτων. Πολλά σώματα καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης στην Κίνα, μερικά διατηρήθηκαν, όπως ο Χούινενγκ, ο έκτος Πατριάρχης του βουδισμού Τσαν και ο Κιμ Κιάοκακ, ένας Κορεάτης βουδιστής μοναχός, που τιμάται ως εκδήλωση του Κσιτιγκάρμπα, και μερικά έχουν ανακαλυφθεί πρόσφατα: ένα τέτοιο ήταν ο σεβάσμιος Τσου Χανγκ στην Ταϊβάν. Ένας άλλος ήταν ο σεβάσμιος Γιουέτ Κάι στο Χονγκ Κονγκ.

Άλλα αξιοσημείωτα παραδείγματα βουδιστικής μουμιοποίησης είναι ο Ντάσι-Ντόρζο Ιτιγκίλοφ στη Σιβηρία, ο Λούνγκ Πορνταένγκ στην Ταϊλάνδη και ένας Θιβετιανός μοναχός του 15ου αιώνα από τη Βόρεια Ινδία, που εξετάστηκε από τον Βίκτωρ Μερ στο ντοκιμαντέρ The Mystery of the Tibetan Mummy. Ενώ το ντοκιμαντέρ υποδηλώνει ότι ο μοναχός μπορεί να είχε καταναλώσει δηλητηριώδη υλικά επίτηδες, δεν υπάρχει καμία απόδειξη τέτοιας πρακτικής για κανένα από τα αναφερόμενα άτομα, επομένως οι δηλητηριώδεις ουσίες, που βρέθηκαν περιστασιακά στα λείψανά τους μπορεί να είχαν εφαρμοστεί στα πτώματά τους από τους οπαδούς τους.

Θιβετιανές παραδόσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα άτομο, που πεθαίνει και είναι πρόσφατα νεκρό θα του αναγνώσουν, για παράδειγμα, το Θιβετιανό Βιβλίο των Νεκρών (στην παράδοση του Νιινγκμά) για να τον καθοδηγήσει στη περίοδο μετάβασης (Θιβετιανά: bardo) μεταξύ των ζωών, διευκολύνοντας τις προσκολλήσεις σε αυτή τη ζωή και εμβάθυνση της σοφίας του Μποντισάτβα. Το πτώμα είτε αποτεφρώνεται είτε διαμελίζεται και ταΐζεται σε γύπες ( Θιβ .: jhator).[9]

Σε άλλες θιβετιανές παραδόσεις διαβάζονται και άλλα ειδικά κείμενα και εκτελούνται τελετουργικά, τα οποία μπορεί επίσης να εξατομικεύονται στη συγκεκριμένη πρακτική (βατζραγιάνα) στην οποία επικεντρώνεται ένα άτομο κατά τη διάρκεια της ζωής του. Καθώς το bardo λέγεται γενικά ότι διαρκεί το πολύ 49 ημέρες, αυτές οι τελετουργίες συνήθως διαρκούν 49 ημέρες.

Ο θάνατος είναι ένα σημαντικό θέμα στον Θιβετιανό Βουδισμό καθώς είναι η πιο κρίσιμη περίοδος, για να αποφασίσουμε ποιο κάρμα θα ωριμάσει, για να οδηγήσει κάποιον στην επόμενη αναγέννηση, επομένως ο σωστός έλεγχος του νου στη διαδικασία του θανάτου θεωρείται απαραίτητος.

Μετά από παρατεταμένο διαλογισμό, ο διαλογιστής συνεχίζει στο bardo ή ακόμα και προς τη φώτιση. Οι μεγάλοι δάσκαλοι συχνά αποτεφρώνονται και οι στάχτες τους αποθηκεύονται ως λείψανα σε στούπες.

Στο Θιβέτ, τα καυσόξυλα ήταν σπάνια και το έδαφος συχνά δεν ήταν κατάλληλο για ταφή, έτσι αναπτύχθηκε η ασυνήθιστη πρακτική να δίνουν το σώμα για τροφή σε γύπες ή άλλα ζώα. Γνωστή στα Θιβετιανά ως jhator και κυριολεκτικά μεταφρασμένη ως "Ελεημοσύνη στα πουλιά", αυτή η πρακτική είναι γνωστή ως ουράνια ταφή. Μπορεί κανείς να το δει αυτό και ως προσφορά σε αυτά τα ζώα, μια τελευταία πράξη γενναιοδωρίας και αποκόλλησης από το σώμα του.

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Kariyawasam (1995), ch. 5, "Almsgiving and Funerals."
  2. ↑ Kuew, Shin Shie. «The Sacred and the Profane: Contemporary Development of Funeral Rituals in Taiwan from the Perspective of Buddhist Funeral Rites Reform». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2008. 
  3. ↑ Yagi, D. K. (1988). «Protestant Perspectives on Ancestor Worship in Japanese Buddhism : The Funeral and the Buddhist Altar». Buddhist-Christian Studies 15 (1): 16–37. 
  4. ↑ LANGER, RITA (20 September 2013). «From Riches to Rags: how new clothes for the dead become old robes for monks.». Journal of the Royal Asiatic Society 24 (1): 125–144. doi:10.1017/S1356186313000345. 
  5. ↑ «The Khuddakapatha». www.accesstoinsight.org. Ανακτήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 2021. 
  6. ↑ Rita Langer, Buddhist Rituals of Death and Rebirth: A study of contemporary Sri Lankan practice and its origins (Abingdon: Routledge, 2007)
  7. ↑ Holt, John C. (1981). «Assisting the Dead by Venerating the Living: Merit Transfer in the Early Buddhist Tradition». Numen 28 (1): 1–28. doi:10.2307/3269794. ISSN 0029-5973. https://www.jstor.org/stable/3269794. 
  8. ↑ Williams, Paul, επιμ. (2012). Buddhist Funeral Cultures of Southeast Asia and China. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-00388-0. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Harvey (1990), p. 212.
  10. ↑ Lu, Jun Hong (2018). Buddhism : your questions answered : frequently asked questions about practising Buddhism. Guan Yin Tang Culture Centre (First έκδοση). Sydney NSW. ISBN 978-0-9872230-5-0. 
  11. ↑ A Guide to Reciting the Combination of Buddhist Scriptures. Sydney, Australia. ISBN 978-1-925798-33-3. 
  12. ↑ Schopen, Gregory. Bones, Stones, and Buddhist Monks : Collected Papers On the Archaeology, Epigraphy, and Texts of Monastic Buddhism In India. Honolulu: University of Hawai'i Press, 1997. p. 204-237
  13. ↑ Liu, Shufen. Zhong Gu De Fo Jiao Yu She Hui. Di 1 ban. Shanghai: Shanghai gu ji chu ban she, 2008. p. 188
  14. ↑ Liu, Shufen. Zhong Gu De Fo Jiao Yu She Hui. Di 1 ban. Shanghai: Shanghai gu ji chu ban she, 2008. p. 255
  15. ↑ Zhang Naizhu, Longmen shiku tangdai yiku de xinfaxian jiqi wenhuayiyi de tantao. p. 164
  16. ↑ Liu, Shufen. Zhong Gu De Fo Jiao Yu She Hui. Di 1 ban. Shanghai: Shanghai gu ji chu ban she, 2008. p. 197

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βουδιστική_κηδεία&oldid=10814855"