Μετάβαση στο περιεχόμενο

Βαλεντίν Σιλβέστροβ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βαλεντίν Σιλβέστροβ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Валентин Васильович Сильвестров (Ουκρανικά)
Γέννηση30  Σεπτεμβρίου 1937[1][2][3]
Κίεβο[4]
ΚατοικίαΒερολίνο (από 2022)[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΈνωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών[4]
Ουκρανία[4]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΟυκρανικά[5]
ΣπουδέςΕθνική Μουσική Ακαδημία Τσαϊκόφσκι της Ουκρανίας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυνθέτης[6][4][7]
πιανίστας[4]
Αξιοσημείωτο έργοBagatelles
Two Dialogues with a Postscript
Liturgical Chants
Silent Music
Symphony No. 7[8]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΤάγμα Τιμής (Ουκρανία), 2η τάξη
People's Artist of the Ukrainian SSR
Shevchenko National Prize (1995)
People's Artist of Ukraine[9]
Τάγμα του Πρίγκηπα Γιάροσλαβ του Σοφού, 4η τάξη[10]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Βαλεντίν Βασίλιοβιτς Σιλβέστροβ (ουκρανικά: Валенти́н Васи́льович Сильве́стров‎‎, [11] [12] γεν. στις 30 Σεπτεμβρίου 1937) είναι Ουκρανός συνθέτης και πιανίστας της σύγχρονης κλασικής μουσικής.

Οικογένεια και εκπαίδευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σιλβέστροφ γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1937 στο Κίεβο της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας, η οποία τότε αποτελούσε μέρος της Σοβιετικής Ένωσης. [13] [14]

Ξεκίνησε ιδιαίτερα μαθήματα μουσικής σε ηλικία 15 ετών. Σπούδασε πιάνο στο Εσπερινό Μουσικό Σχολείο του Κιέβου από το 1955 έως το 1958 και στη συνέχεια στο Ωδείο του Κιέβου από το 1958 έως το 1964, σύνθεση υπό τον Μπόρις Λιατοσίνσκι και αρμονία και αντίστιξη υπό τον Λέβκο Ρεβούτσκι. 

Στιλ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σιλβέστροφ είναι ίσως περισσότερο γνωστός για το μεταμοντέρνο μουσικό του στιλ. Μερικά, αν όχι τα περισσότερα, από τα έργα του θα μπορούσαν να θεωρηθούν νεοκλασικά και μεταμοντερνιστικά. Χρησιμοποιώντας παραδοσιακές τονικές και τροπικές τεχνικές, ο Σιλβέστροφ δημιουργεί μια μοναδική και λεπτή παλέτα από δραματικές και συναισθηματικές υφές, χαρακτηριστικά τα οποία αναφέρει ότι κατά τα άλλα θυσιάζονται σε μεγάλο μέρος της σύγχρονης μουσικής. «Δεν γράφω σύγχρονη μουσική. Η μουσική μου είναι μια απάντηση και η ηχώ αυτού το οποίο ήδη υπάρχει», έχει πει ο Σιλβέστροφ χαρακτηρίζοντας το έργο του. [15]

Το 1974, υπό την πίεση να συμμορφωθεί τόσο με τις επίσημες αρχές του σοσιαλιστικού ρεαλισμού όσο και με τον σύγχρονο μοντερνισμό, καθώς επίσης και για να ζητήσει συγγνώμη για την αποχώρησή του από μια συνάντηση συνθετών ως τρόπο διαμαρτυρίας για την εισβολή του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία, [16] ο Σιλβέστροφ επέλεξε να αποσυρθεί από τα φώτα της δημοσιότητας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου άρχισε να απορρίπτει το μέχρι τότε μοντερνιστικό του στιλ. Αντίθετα, συνέθεσε το έρχο Тихі Пісні (1977) έναν κύκλο που προοριζόταν για να ερμηνεύεται ιδιωτικά. Αργότερα, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, άρχισε επίσης να συνθέτει πνευματικά και θρησκευτικά έργα που ήταν επηρεασμένα από το ύφος της ρωσικής και της ουκρανικής ορθόδοξης λειτουργικής μουσικής. [17] Ο Σιλβέστροφ παρουσίασε την τελική του απόρριψη της αβάν γκαρντ στα χρόνια που εργαζόταν στο Ωδείο του Κιέβου. Όταν παρουσιάστηκε ένα από τα πιο ριζοσπαστικά έργα του, ο Λιατοσίνσκι τον ρώτησε: «Σου αρέσει αυτό;» και ενώ εκείνος απάντησε καταφατικά, πρόσθεσε «αυτή η ερώτηση ριζώθηκε στην ψυχή μου». [18]

Ο πρόσφατος κύκλος του Σιλβέστροφ για βιολί και πιάνο με τίτλο Мелодії Митєвостей, ένα σύνολο από επτά έργα που περιλαμβάνει 22 μέρη που παίζονται με τη σειρά (και που διαρκεί περίπου 70 λεπτά), μοιάζει οικείος και άπιαστος παράλληλα. [19]

Στοιχεία του ουκρανικού εθνικισμού εμφανίζονται σε ορισμένα από τα έργα του Σιλβέστροφ, κυρίως στο χορωδιακό του έργο Δίπτυχο. Αυτό το έργο μελοποιεί τους φλογερούς πατριωτικούς στίχους του ποιήματος του Ταράς Σεβτσένκο Заповіт, το οποίο γράφτηκε το 1845 και έχει σημαντική εθνική θέση στην Ουκρανία, και ο Σιλβέστροφ το αφιέρωσε το 2014 στη μνήμη του Νιγκογιάν, ενός Αρμενοουκρανού που πέθανε το 2014 στη διάρκεια των εξεγέρσεων στην οδό Hrushevskoho και πιστεύεται ότι ήταν το πρώτο θύμα του ουκρανικών διαδηλώσεων που οδήγησαν στην Ουκρανική επανάσταση του 2014. [20] [17]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 3  Μαΐου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001. 72047.
  3. ↑ 3,0 3,1 www.schott-music.com/en/person/index/index/urlkey/valentin-silvestrov. Ανακτήθηκε στις 28  Νοεμβρίου 2023.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 «Ukraine’s Most Famous Living Composer Is Now a Refugee». (Αγγλικά) The New York Times. The New York Times Company, A. G. Sulzberger. Μανχάταν. Ανακτήθηκε στις 21  Νοεμβρίου 2023.
  5. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js20221138434. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  6. ↑ The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/19266. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118917501. Ανακτήθηκε στις 21  Νοεμβρίου 2023.
  8. ↑ «Gramophone». (Αγγλικά) Gramophone. Ανακτήθηκε στις 28  Νοεμβρίου 2023.
  9. ↑ Ανακτήθηκε στις 16  Ιανουαρίου 2022.
  10. ↑ Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2022.
  11. ↑ «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2009. 
  12. ↑ «Валентин Сильвестров, Національний камерний ансамбль». UMKA. 
  13. ↑ «Schott Music». en.schott-music.com. 
  14. ↑ «Valentin Sylvesrov». ECM Records. 
  15. ↑ ECM
  16. ↑ Anastasia Belina-Johnson, notes to 'To Thee We Sing' (2015), Ondine Records ODE 1266-5
  17. ↑ 17,0 17,1 Belina-Johnson, 2015
  18. ↑ Peter J. Schmelz, Such Freedom, if Only Musical: Unofficial Soviet Music During the Thaw, page 35
  19. ↑ Sleeve notes to recording, Fleeting Melodies, Rostok Records, 2008
  20. ↑ «Kyiv composer dedicates two songs to the memory of Nigoyan, Unian 03.02.2014, in Ukrainian». Unian.ua. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2014. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βαλεντίν_Σιλβέστροβ&oldid=9704416"