Βέρνερ Γιαίγκερ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βέρνερ Γαίγκερ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Werner Jaeger (Γερμανικά)
Γέννηση30  Ιουλίου 1888[1][2][3]
Lobberich[4][5]
Θάνατος19  Οκτωβρίου 1961[1][2][3]
Κέιμπριτζ[6][5]
ΥπηκοότηταΓερμανία και Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ, Πανεπιστήμιο Φρίντριχ Βίλχελμ και Πανεπιστήμιο Χούμπολτ
ΒραβεύσειςΤάγμα της Αξίας για τις Τέχνες και Επιστήμες (1955), Preis der Charlotten-Stiftung für Philologie (1914), honorary doctor of the University of Manchester (1926), επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ (1931), επίτιμος διδάκτωρ του πανεπιστημίου Χάρβαρντ (1936), Ταξιάρχης του Σωτήρος (1929) και επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Τυβίγγης
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ερευνητικός τομέαςκλασική φιλολογία, Αρχαία ελληνική λογοτεχνία και φιλοσοφία
Ιδιότητακλασικός φιλόλογος, διδάσκων πανεπιστημίου, κλασικιστής, ελληνιστής και φιλόσοφος
Φοιτητές τουWolfgang Schadewaldt
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Βέρνερ Γιαίγκερ (Werner Jaeger), (1888-1961), ήταν κλασσικός φιλόλογος, φιλόσοφος της ιστορίας και της παιδείας, αρχηγός της κίνησης του τρίτου ανθρωπισμού.[7]

Βίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Βέρνερ Γιαίγκερ γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1888[8] στο Λόμπεριχ της Ρηνανίας. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής σε ένα εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών στην γεννέτηρά του, σπούδασε κλασσική φιλολογία στο πανεπιστήμιο του Μαρβούργου κι έπειτα του Βερολίνου. Υπήρξε μαθητής δύο σημαντικών εκπροσώπων της κλασσικής αρχαιογνωσίας της εποχής εκείνης, του Ούλριχ Βιλάμοβιτζ-Μέλεντορφ και του Χέρμαν Ντιλς.[9] Το 1911 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του πανεπιστημίου του Βερολίνου. Θέμα της διατριβής (΄΄Δείγμα αριστοτελικών διορθώσεων΄΄), του ήταν δυσερμήνευτα χωρία έργων του Αριστοτέλη. Το 1912 θα ασχοληθεί με το αν το αριστοτελικό ΄΄Μετά τα φυσικά΄΄ είναι ενιαία συγγραφή από τον ίδιο τον Αριστοτέλη ή συνενώθηκαν μεταγενέστερα. Σ΄αυτό το ερώτημα απαντούσε πως επρόκειτο για ξεχωριστές πραγματείες που συγγράφηκαν από τον Αριστοτέλη για να είναι η βάση των παραδόσεών του. Αυτές αντιγράφονταν από τους μαθητές του με σκοπό να διαδωθούν ανάμεσα τους κι όχι σε ευρύτερο κοινό. Δύο χρόνια μετά έγινε υφηγητής στο ίδιο πανεπιστήμιο. Το 1913 επίσης θα πραγματοποίσει την πρώτη του εκδοτική εργασία με το έργο του Σταγειρίτη φιλόσοφου, ΄΄Περί ζώων κινήσεως, περί πορείας ζώων και περί πνεύματος΄΄ από τις εκδόσεις Τeubner. Το 1914 δίδαξε ως έκτακτος καθηγητής κλασσική φιλολογία στο πανεπιτήμιο της Βασιλείας. Θα ξεκινήσει τις παραδόσεις του ερμηνεύοντας τους λόγους του Δημοσθένη. Το επόμενο έτος δίδαξε στο πανεπιστήμιο του Κιέλου και το 1921 διαδέχθηκε στην έδρα του πανεπιστημίου του Βερολίνου τον αποχωρήσαντα δάσκαλό του Ούλριχ Βιλάμοβιτζ-Μέλεντορφ. Το 1925 εξέδωσε το περιοδικό ΄΄Antike΄΄(Αρχαιότητα), με σκοπό την υψηλή εκλαΐκευση φιλολογικών θεμάτων σε ένα πιο ευρή φιλομαθές αναγνωστικό κοινό. Το 1936 θα εγκαταλείψει τη Γερμανία διαμαρτυρόμενος για την επικράτηση του εθνικοσοσιαλισμού στην πατρίδα του[10] αλλά και λόγω της εβραϊκής καταγωγής της δεύτερης συζύγου του, της φοιτήτριας Ruth Heinitz, την οποία είχε νυμφευθεί το 1931, και θα πάει στις Η.Π.Α.[11] Θα εγκατασταθεί στο Σικάγο και από το 1939 θα οργανώσει το ΄΄Institute for Classical Studies΄΄, με σκοπό τη διεξαγωγή ερευνών πάνω στη Χριστιανική πατερική φιλολογία.

Η ενασχόλησή του με την πατερική φιλολογία έχει ξεκινήσει ήδη από το 1914 με το έργο του Νεμέσιου Εμμέσης ΄΄Περί φύσεως ανθρώπου΄΄ και το ΄΄Περί κατασκευής ανθρώπου΄΄ του Γρηγορίου Νύσσης. Το 1921 θα ακολουθήσει η κριτική έκδοση του ΄΄Κατά Ευνομίου αντιρρητικών λόγων΄΄. Δεν παύει να ασχολείται και στην Αμερική όπου βρίσκεται με τους αρχαίους και ιδιαίτερα με τον Δημοσθένη: Το 1939 θα εκδόσει μία μελέτη του για τον Αθηναίο ρήτορα και πολιτικό εφαρμόζοντας την ιστορικοεξελικτική μέθοδο και περιγράφει την ιστορική σταδιοδρομία του και τα κριτήρια της πολιτικής σκέψεώς και δράσης του.

Δεν τον αφήνουν αδιάφορο και οι περί Θεού αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων [12]

Ο τρίτος ανθρωπισμός του Γιαίγκερ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως αντίδραση στον θετικισμό και τον ιστορισμό που κυριαρχούσε στην εποχή του στο χώρο των κλασικών σπουδών, ο Γιαίγκερ αντιπαραθέτει μια μπολιασμένη με τον ανθρωπισμό των ποιητών και φιλοσόφων φιλολογία. Ταυτόχρονα τηρεί αποστάσεις από την νιτσεϊκή επιστήμη την στερημένη κριτικής. Η απλή αρχαιογνωσία πρέπει να αντικατασταθεί από σύλληψη του κλασικού ως καλλιτεχνικού αλλά και ηθικού προτύπου. Διακρίνοντας τον φιλόλογο από τον ιστορικό, ο πρώτος εξηγεί τις συνθήκες όπου παρήχθησαν τα έργα της κλασικής γραμματείας, ενώ ο δεύτερος κατανοεί τις ιστορικές συνάφειες αυτών.[13]

Βιβλία του Βέρνερ Γιαίγκερ σε νεοελληνική απόδοση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ανθρωπισμός και θεολογία, μτφρ. Βέρροιος Γεώργιος, Αθήνα 1962
  • Πρωτοχριστιανικοί χρόνοι καί ἑλληνική παιδεία, μτφρ. Βέρροιος Γεώργιος, εισαγωγή Κ.Δ. Γεωργούλη,εκδ. Τυπ. Χ. καί Ἰ. Καγιάφα, Αθήνα, 1966
  • Παιδεία : Η μόρφωσις του έλληνος Ανθρώπου : τόμος Α, μτφρ.Βέρροιος Γεώργιος, πρόλογος Ι. Ν.Θεοδωρακόπουλου, εκδ. Παιδεία, Αθήνα, 1968
  • Δημοσθένης. Διαμόρφωση και εξέλιξη της πολιτικής του, μτφρ.Δέσποινας Καρπούζα-Καρασάββα, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2009

Πρωτότυπες δημοσιεύσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Emendationum Aristotelearum specimen (1911)
  • Zur Entstehungsgeschichte der Metaphysik des Aristotles (1911)
  • Nemesios von Emesa. Quellenforschung zum Neuplatonismus und seinen Anfaengen bei Poseidonios (1914)
  • Gregorii Nyseni Opera, vol. I-X (1921-2009)
  • Aristoteles : Grundlegung einer Geschichte seiner Entwicklung (1923 ; trad. française d'Olivier Sedeyn, Paris, Éd. de l'Éclat, 1997)
  • Platons Stellung im Aufbau der griechischen Bildung (1928)
  • Paideia: die Formung des griechischen Menschen, 3 vols (1933-1947)
  • Humanistische Reden und Vortraege (1937)
  • Demosthenes (1939)
  • Die fruehen griechischen Denker (1953)
  • Two rediscovered works of ancient Christian literature: Gregory of Nyssa and Macarius (1954)
  • Aristotelis Metaphysica (1957)
  • Scripta Minora 2 vol. (1960)
  • Early Christianity and Greek Paideia (1961)
  • Gregor von Nyssa's Lehre vom Heiligen Geist (1966)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11908483d. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) SNAC. w6bg2mbf. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ 5,0 5,1 (Ιταλικά) www.accademiadellescienze.it. Werner-Jaeger. Ανακτήθηκε στις 1  Δεκεμβρίου 2020.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30  Δεκεμβρίου 2014.
  7. ↑ Ευάγγελος Ρούσσος, «Γιαίγκερ Βέρνερ», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ. 2 (1984), σελ.386
  8. ↑ Θησεύς Τζανετάτος, «Νεκρολογίαι: Werner Jeager», Aθηνά, τομ.65 (1961), σελ.249
  9. ↑ Ευάγγελος Ρούσσος, «Γιαίγκερ Βέρνερ», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ. 2 (1984), σελ.386
  10. ↑ Κ.Δ.Γεωργούλης, Werner Jeager. Ο αρχηγέτης του τρίτου ευρωπαϊκου ανθρωπισμού Νέα Εστία, τομ.70, τ/χ.825, (1961), σελ.1511
  11. ↑ Β.Π.Βερτουδάκη, Werner Jaeger: ο ανθρωπιστής κλασικός φιλόλογος και εκδότης του Γρηγορίου Νύσσης. [1]
  12. ↑ «The Theology of the Early Greek Philosophers 1936–1937». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2011. 
  13. ↑ Ευάγγελος Ρούσσος, «Γιαίγκερ Βέρνερ», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ. 2 (1984), σελ.386

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Κωνσταντίνος Γεωργούλης, Werner Jeager. Ο αρχηγέτης του τρίτου ευρωπαϊκου ανθρωπισμού Νέα Εστία, τομ.70, τ/χ.825, (1961), σελ.1510-1516 [2] Αρχειοθετήθηκε 2017-11-15 στο Wayback Machine.
  • Ευάγγελος Ρούσσος, «Γιαίγκερ Βέρνερ», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ. 2 (1984), σελ.386-387
  • Θησεύς Τζανετάτος, «Νεκρολογίαι: Werner Jeager», Aθηνά, τομ.65 (1961), σελ.249-253

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Βουρβέρης Κωνσταντίνος, Ο Ελληνικός Ανθρωπισμός κατά τον Werner Jaeger, εκδ.Ελληνική Ανθρωπιστική Εταιρεία - Διεθνές Κέντρο Ανθρωπιστικών Κλασσικών Ερευνών, Αθήναι, 1961,

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Werner Jaeger [3]
  • Β.Π.Βερτουδάκη, Werner Jaeger: ο ανθρωπιστής κλασικός φιλόλογος και εκδότης του Γρηγορίου Νύσσης. [4]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βέρνερ_Γιαίγκερ&oldid=10185600"