Βέρα Μούχινα
Η Βέρα Ιγκνάτιεβνα Μούχινα (ρωσικά: Вера Игнатьевна Мухина, 1 Ιουλίου 1889, Ρίγα, Λετονία - 6 Οκτωβρίου 1953, Μόσχα, ΕΣΣΔ) ήταν Σοβιετική γλύπτρια που θεωρείται μια από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.[8]
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα].jpg)
Η Βέρα Μούχινα προέρχονταν από πλούσια οικογένεια Ρώσων εμπόρων που ζούσαν στη Ρίγα, τότε πρωτεύουσα του Κυβερνείου της Λιβονίας, από το 1812. Όταν ήταν έντεκα μηνών, η μητέρα της πέθανε από φυματίωση. Ανησυχώντας για την υγεία των δύο θυγατέρων του, ο πατέρας μετακόμισε με την οικογένεια στη Θεοδοσία στην Κριμαία (Ουκρανία). Εκεί η Βέρα Μούχινα πέρασε τα παιδικά της χρόνια από το 1892 έως το 1904, δίπλα στη θάλασσα και έλαβε την πρώτη της καλλιτεχνική εκπαίδευση καθώς πολύ νωρίς ενδιαφέρθηκε να σχεδιάσει. Αμέσως μετά το τέλος του γυμνασίου, ο πατέρας της πέθανε. Η επιμέλεια των κοριτσιών ανατέθηκε σε δύο θείους που τις πήγαν στη Μόσχα για να συνεχίσουν τις σπουδές τους: η Βέρα έλαβε μαθήματα ζωγραφικής από τους διάσημους ζωγράφους Κονσταντίν Γιούον και Ίλια Μασκόφ.
Το 1912, έσπασε τη μύτη της. Μετά από θεραπεία από τοπικούς γιατρούς, πήγε στο Παρίσι για περαιτέρω θεραπεία. Κατά τη διάρκεια της διαμονής της στο Παρίσι παρακολούθησε μαθήματα με τον Γάλλο γλύπτη Αντουάν Μπουρντέλ, μαθητή του Ογκίστ Ροντέν, και ήταν μια από τους καλύτερους μαθητές του. Συνέχισε την εξερεύνηση της τέχνης και της γλυπτικής στην Ιταλία.
Το 1914 κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, επέστρεψε στη Ρωσία και εργάστηκε για τρία χρόνια ως νοσοκόμα. Αυτήν την περίοδο συνάντησε τον μελλοντικό σύζυγό της, τον Αλεξέι Ζάμκοφ, χειρουργό και ερευνητή στην ενδοκρινολογία, που είχε προσβληθεί από τύφο και αυτή τον φρόντιζε. Παντρεύτηκαν τέσσερα χρόνια αργότερα και απέκτησαν έναν γιο.
Ο άντρας της είχε προβλήματα με τις αρχές σχετικά με την εργαστηριακή του έρευνα και έτσι το ζευγάρι αποφάσισε να διαφύγει στο εξωτερικό με τρένο. Έφτασαν στην Ουκρανία, όπου συνελήφθησαν από την αστυνομία στο Χάρκοβο. Τους έστειλαν στη Μόσχα και από εκεί εκτοπίστηκαν στην πόλη Βορόνεζ. Εγκαταστάθηκαν εκεί και η Βέρα Μουχίνα αποφάσισε να συνεχίσει τις καλλιτεχνικές της δραστηριότητες. Κατά τα έτη 1926-1927, δίδαξε στην Τεχνική Σχολή Τεχνών και Χειροτεχνίας. Το 1938, στον σύζυγό της απαγορεύτηκε η έρευνα. Ο Αλεξέι Ζάμκοφ πέθανε το 1942 μετά από αρκετές καρδιακές προσβολές.
Το 1943, η Βέρα Μουχίνα έλαβε το Βραβείο Καλλιτέχνη του Λαού της ΕΣΣΔ. Έγινε ενεργό μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της ΕΣΣΔ. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέβαλε στην ανάπτυξη της σοβιετικής μνημειακής γλυπτικής και πορτρέτων και στο λενινιστικό σχέδιο μνημειακής προπαγάνδας. Τα έργα της κατατάσσονται στο ύφος του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.[9]
Το πιο διάσημο γλυπτό της είναι Ο εργάτης και η κολχόζνικη,[10] για το οποίο το 1941 έλαβε το Βραβείο Στάλιν και για πολλά χρόνια αποτελούσε ένα από τα σύμβολα του σοβιετικού κράτους. Το τεράστιο έργο μεταφέρθηκε και επιδείχθηκε στο Παρίσι κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας Έκθεσης του 1937.[11] Διάφορα άλλα μνημειώδη έργα της Βέρα Μούχινα είναι επίσης διάσημα: το άγαλμα του Τσαϊκόφσκι που ανεγέρθηκε στη Μόσχα το 1945, το μνημείο του Μαξίμ Γκόρκι (1943), η γλυπτική σύνθεση Απαιτούμε ειρήνη! (1950).[12]
Η Βέρα Μούχινα έχει εργαστεί σε άλλες καλλιτεχνικές φόρμες, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας σκηνικών για το θέατρο, καθώς και θεατρικών ενδυμασιών. Ασχολήθηκε επίσης με τις διακοσμητικές τέχνες.
Έσωσε από την κατεδάφιση το Μνημείο της Ελευθερίας στη Ρίγα, ένα μνημείο που ανεγέρθηκε το 1935 προς τιμήν των στρατιωτών που έπεσαν κατά τη διάρκεια του Λετονικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας (1918-1920), που απειλήθηκε με καταστροφή μετά την προσάρτηση της Λετονίας το 1940.
Η Βέρα Μούχινα πέθανε στη Μόσχα το 1953 σε ηλικία 64 ετών. Είναι θαμμένη με τον σύζυγό της στο κοιμητήριο Νοβοντέβιτσι στα περίχωρα της Μόσχας. Στο μνήμα, ο σύζυγό της είχε επιλέξει ως επιτάφιο του: «Έκανα ό, τι μπόρεσα για τον λαό». Η ίδια πρόσθεσε κάτω από την επιγραφή: «Κι εγώ επίσης».
Το 1985, άνοιξε μουσείο αφιερωμένο στη ζωή και το έργο της στο χώρο του σπιτιού όπου έζησε στη Θεοδοσία.[13]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. 275792. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. muchina-wera-ignatjewna. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «Mukhina, Vera» 12 Ιανουαρίου 2018.
- ↑ The Fine Art Archive. 84685. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021.
- ↑ 6,0 6,1 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0303171. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2023.
- ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. 275792. Ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2023.
- ↑ . «alamy.com/stock-photo/vera-mukhina».
- ↑ . «awarewomenartists.com/artiste/vera-ignatevna-moukhina/».
- ↑ . «clg-le-reflessoir-blere.tice.ac-orleans-tours.fr/eva/sites/clg-le-reflessoir-blere/IMG/pdf/L_ouvrier_et_la_kolkhozienne-3.pdf» (PDF).
- ↑ . «pearltrees.com/ressourcesnumeriques/veramoukhina/id10231383/item99549540».
- ↑ . «briefingnews.gr/kosmos/sti-mosha-anakainismeno-glypto-tis-veras-moyhina».
- ↑ . «gre.agromassidayu.com/Μουσείο Βέρα Μουχίνα: διεύθυνση, φωτογραφία και περιγραφή της έκθεσης».[νεκρός σύνδεσμος]
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vera Mukhina στο Wikimedia Commons