Αντόνιο Ντι Πιέτρο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 27/03/2021.
Αντόνιο Ντι Πιέτρο
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Antonio Di Pietro (Ιταλικά)
Γέννηση2  Οκτωβρίου 1950[1]
Μοντενέρο ντι Μπισάτσα
Χώρα πολιτογράφησηςΙταλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΙταλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΙταλικά
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Μιλάνου
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός[2]
εισαγγελέας[3]
δικαστής
δικηγόρος
δικαστής (magistrate) ή δημόσιος αξιωματούχος
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΙταλία των Αξιών
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της βουλής των αντιπροσώπων της Ιταλίας (2008–2013)[4]
μέλος της Ιταλικής Γερουσίας (1997–2001)[5]
Italian Minister of Infrastructures (2006–2008)
Italian Minister of Public Works (Μαΐου 1996 – Νοέμβριος 1996)
d:Q55110413 (Μαΐου 1996 – Νοέμβριος 1996)
Ευρωβουλευτής (2004–2006, Southern Italy)[6]
Ευρωβουλευτής (1999–2004, Ιταλία)[6]
μέλος της βουλής των αντιπροσώπων της Ιταλίας (2006–2008)[7]
Ιστότοπος
www.antoniodipietro.it
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Αντόνιο Ντι Πιέτρο (Antonio Di Pietro, γενν. 2 Οκτωβρίου 1950) είναι Ιταλός πολιτικός, δικηγόρος και δικαστής. Υπήρξε υπουργός στην κυβέρνηση του Ρομάνο Πρόντι, γερουσιαστής και μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Διετέλεσε εισαγγελέας στις δίκες διαφθοράς της Επιχειρήσεως «καθαρά χέρια» στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Προέλευση και σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντι Πιέτρο γεννήθηκε στην κωμόπολη Μοντενέρο ντι Μπισάτσα, στην Επαρχία του Καμπομπάσο της νότιας Ιταλίας, σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια. Ως νεαρός ταξίδεψε στη Γερμανία, στη μικρή πόλη Μπέμενκιρχ (στη Βάδη-Βυρτεμβέργη), όπου εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο τα πρωινά και σε ένα πριονιστήριο τα απογεύματα για να πληρώσει αργότερα για τις σπουδές του. Απεφοίτησε από νυκτερινό σχολείο στην Ιταλία, πήρε πτυχίο νομικής το 1978 και το 1978-1979 έκανε μια μεταπτυχιακή ειδίκευση στο Διοικητικό Δίκαιο. Κατόπιν έγινε αστυνομικός και μετά από μερικά χρόνια ξεκίνησε μια δικαστική σταδιοδρομία ως εισαγγελέας.[8]

Στην Επιχείρηση «Καθαρά χέρια»[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Φεβρουάριο του 1992 ο Ντι Πιέτρο άρχισε να ερευνά τους πολιτικούς και επιχειρηματικούς ηγέτες του Μιλάνου για διαφθορά.[9] Μαζί με άλλους γνωστούς δικαστικούς, όπως οι Φραντσέσκο Σαβέριο Μπορρέλλι, Ίλντα Μποκκασσίνι, Γκεράρντο Κολόμπο και Πιερκαμίλλο Νταβίγκο, εργάστηκε στην ομάδα της Επιχειρήσεως «Καθαρά χέρια» («Mani Pulite»), η οποία διερεύνησε την πολιτική διαφθορά.[10] Στο πλαίσιο αυτής της ομάδας, διερεύνησε εκατοντάδες τοπικούς άρχοντες και πολιτικούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής, μέχρι και τις πιο σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένου του πρώην πρωθυπουργού Μπετίνο Κράξι. Ο ιταλικός Τύπος ονόμασε την έρευνα «Tangentopoli» (σε ελεύθερη απόδοση «Δωροδοκιούπολη»).[11]

Σύντομα ο Ντι Πιέτρο έγινε ο πιο δημοφιλής από τους δικαστικούς της «Καθαρά χέρια» εξαιτίας και του ιδιότυπου τρόπου ομιλίας του, που χαρακτηρίζεται από έντονη προφορά της επαρχίας του και συχνή χρήση φωνητικών εκφράσεων, αλλά κυρίως από την αποφασιστική και ξεκάθαρη στάση του. Ωστόσο, ο Ντι Πιέτρο κατηγορήθηκε από τον Κράξι ότι προκάλεσε «ψευδή επανάσταση» και ότι διερεύνησε μόνο μερικούς πολιτικούς, αγνοώντας τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως. Μόλις το 2012 ο Ντι Πιέτρο παραδέχθηκε ότι ο Κράξι είχε δίκιο όταν κατά τη διάρκεια της δίκης Enimont κατηγόρησε το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα ότι έλαβε παράνομη χρηματοδότηση από τη Σοβιετική Ένωση. Παρά το ότι οι ισχυρισμοί του Κράξι τού φάνηκαν «σχετικοί με εγκληματική πράξη», ο Ντι Πιέτρο παρέλειψε να διερευνήσει αυτό το αδίκημα.[12][13]

Κατόπιν, όταν η έρευνα του «Tangentopoli» επικεντρώθηκε στον πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο Ντι Πιέτρο έγινε ο στόχος μιας εκστρατείας συκοφαντίας και ισχυρής πολιτικής πιέσεως, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί από το δικαστικό σώμα.[9]

Πρώτη υπουργική θητεία και κατηγορίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τα «Καθαρά χέρια», έχοντας οδηγήσει στη διάλυση των μέχρι τότε κυβερνώντων κομμάτων (με πρώτο το Χριστιανοδημοκρατικό), ο Ντι Πιέτρο κλήθηκε στη κυβέρνηση «νέων προσώπων» του Ρομάνο Πρόντι ως Υπουργός Δημόσιων Έργων, με ευθύνη για τις περιοχές που επηρεάζονται περισσότερο από τη δωροδοκία, καθώς σε αυτές όλα σχεδόν τα έργα χρηματοδοτούνται από το κράτος. Εδώ προσπάθησε να επιβάλει ένα αμφιλεγόμενο έργο, που θα διπλασίαζε τον κύριο εθνικό αυτοκινητόδρομο μεταξύ Μπολόνια και Φλωρεντίας. Προκάλεσε έτσι βίαιη αντίδραση από κατοίκους των ενδιαφερόμενων περιοχών. Οι οικολόγοι, που είχαν στηρίξει τον συνασπισμό του Πρόντι, διαμαρτυρήθηκαν για το σχέδιο. Ο Ντι Πιέτρο εγκατέλειψε έτσι το υπουργείο μετά από ένα εξάμηνο υπουργίας (17 Μαΐου – 20 Νοεμβρίου 1996).

Ο ίδιος ο Ντι Πιέτρο έγινε το αντικείμενο έρευνας το 1997 για τις δραστηριότητές του τόσο στην αστυνομία, όσο και ως δικαστής. Διαπιστώθηκε αργότερα ότι ο κύριος εισαγγελέας που χειρίσθηκε την υπόθεση του Ντι Πιέτρο, ο Φάμπιο Σαλαμόνε από την Μπρέσια, ήταν ο αδελφός ενός άνδρα που ο Ντι Πιέτρο είχε διώξει: ο αδελφός του Σαλαμόνε είχε τότε καταδικασθεί σε φυλάκιση 18 μηνών, για διάφορες κατηγορίες διαφθοράς. Αν και χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να το συνειδητοποιήσουν αυτό οι αρχές, ο Σαλαμόνε παύθηκε από την υπόθεση του Ντι Πιέτρο και, μετά από δίκες που κράτησαν χρόνια, ο Ντι Πιέτρο τελικώς απαλλάχθηκε από όλες τις κατηγορίες.

Πολιτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την απαλλαγή του, ο Ντι Πιέτρο ξεκίνησε μια πολιτική σταδιοδρομία, κάτι που είχε παλαιότερα αποκλείσει, με την αιτιολογία ότι δεν ήθελε να εκμεταλλευθεί τη δημοτικότητα που είχε κερδίσει κάνοντας αυτό που θεωρούσε ότι είναι απλώς το καθήκον του. Εκλέχθηκε στην Γερουσία της Δημοκρατίας σε μια εκλογή που προκλήθηκε από την παραίτηση ενός γερουσιαστή, και νίκησε τον δεξιό δημοσιογράφο Τζουλιάνο Φερράρα στην εκλογική περιφέρεια του Μουγκέλλο, όπου ούτως ή άλλως η Δεξιά δεν είχε ερείσματα: ο Ντι Πιέτρο έλαβε 67,7% έναντι 16,1% του Φερράρα, παρά την παρουσία ενός Κομμουνιστή υποψηφίου στην ψηφοφορία, του Σάντρο Κούρτσι, που έλαβε 13,0%.

Τον Μάρτιο του 1998 ο Ντι Πιέτρο ίδρυσε το δικό του κίνημα, το «Ιταλία των Αξιών» (IdV), ανάγοντας σε κύριο θέμα του την καταπολέμηση της πολιτικής διαφθοράς στην Ιταλία. Ως διαμαρτυρία ενάντια στην αυξανόμενη ανοχή της διαφθοράς στα περισσότερα ιταλικά πολιτικά κόμματα, και την εφησυχασμένη στάση αριστερών πολιτικών όπως ο Μάσσιμο Ντ' Αλέμα απέναντι στον Μπερλουσκόνι, δεν συμμάχησε με τον αριστερό συνασπισμό στις γενικές εκλογές του 2001, τις οποίες κέρδισε ο συνασπισμός του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Το κίνημα του Ντι Πιέτρο συγκέντρωσε λίγο λιγότερο από το εθνικό όριο του 4%, που ήταν απαραίτητο για την είσοδο στην Κάτω Βουλή υπό αναλογική εκπροσώπηση, ενώ κέρδισε έναν και μόνο γερουσιαστή, ο οποίος αμέσως μετά την εκλογή του αποσκίρτησε στο κόμμα του Μπερλουσκόνι.

Τριά χρόνια αργότερα, συμμαχώντας με τον πρώην ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος και ιδρυτή του «Δημοκρατικού Κόμματος της Αριστεράς» Ακίλλε Οκκέττο, ο Ντι Πιέτρο έλαβε δύο έδρες στις Ευρωεκλογές του 2004: η μία για τον ίδιο και η άλλη έδρα για τον Οκκέττο, ο οποίος αμέσως παραιτήθηκε και η έδρα καταλήφθηκε από τον δημοσιογράφο Τζουλιέττο Κιέζα.

Στις 17 Μαΐου 2006 ο Ντι Πιέτρο διορίσθηκε Υπουργός Υποδομών από τον Πρόντι στη νέα του κυβέρνηση, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις 8 Μαΐου 2008. Τον Σεπτέμβριο του 2010 ο Ντι Πιέτρο επέκρινε σκληρά τον Μπερλουσκόνι και το κοινοβούλιο για την ψήφιση ενός αμφιλεγόμενου νομοσχεδίου φορολογικής αμνηστίας. Στο τέλος του 2014 εγκατέλειψε την αρχηγία του κόμματος που ο ίδιος είχε ιδρύσει, της «Ιταλίας των Αξιών».

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) SNAC. w6pv7b81. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ (Ιταλικά) storia.camera.it. antonio-di-pietro-19501002. Ανακτήθηκε στις 2  Απριλίου 2022.
  3. ↑ Hugo Alconada Mon: d:Q60578594. 2018. σελ. 456. ISBN-13 978-950-49-6385-1.
  4. ↑ 200331.
  5. ↑ dati.senato.it/senatore/4691.
  6. ↑ 6,0 6,1 www.europarl.europa.eu/meps/en/4404.
  7. ↑ 200331. Ανακτήθηκε στις 29  Ιανουαρίου 2022.
  8. ↑ «Antonio di Pietro» (στα Ιταλικά). Rai Educational. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιανουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2010. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Cook, Bernard A. (2001). «Di Pietro, Antonio (1950-)». Europe since 1945: an encyclopedia. 1. Νέα Υόρκη: Garland Publishing, σελ. 313. ISBN 0-8153-4057-5. 
  10. ↑ «17 Gennaio Nasce 'Mani Pulite'» [January 17 Born 'Clean Hands'] (στα Ιταλικά). One Italia. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 2021. 
  11. ↑ «Di Pietro, corruption & Clean Hands: interview with Domenico Pacitti». Αυγούστου 26, 2003. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Σεπτεμβρίου 22, 2011. Ανακτήθηκε στις Αυγούστου 30, 2010. 
  12. ↑ Corriereweb. «Su Napolitano aveva ragione Craxi» (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Φεβρουαρίου 2013. 
  13. ↑ Il Giornale. «Di Pietro ora dà ragione a Craxi» (στα Ιταλικά). 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αντόνιο_Ντι_Πιέτρο&oldid=10217451"