Mercedes-Benz L 319
| Mercedes-Benz L 319 | |
|---|---|
 | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής |  Mercedes-Benz |
| Παραγωγή | 1955 — 1967 |
| Σεζόν | 1955 - 1967 |
| Αμάξωμα και σασί | |
| Κατηγορία | Φορτηγό |
| Χρονολόγιο | |
| Επόμενο μοντέλο | Mercedes-Benz T2 |
Το Mercedes-Benz L 319 ήταν ένα ελαφρύ επαγγελματικό όχημα που κατασκευάστηκε από τη Mercedes-Benz μεταξύ 1955 και 1967. Μεγαλύτερο από ένα τυπικό βαν παράδοσης, αλλά μικρότερο από ένα μεσαίο-βαρύ φορτηγό της εποχής, ήταν το πρώτο μοντέλο του κατασκευαστή σε αυτήν την κατηγορία. Το όχημα προσφέρθηκε με μια σειρά από βαν και αμαξώματα φορτηγών. Διατέθηκαν επίσης ειδικές παραλλαγές για εφαρμογές minibus και για κατασκευή ειδικών σωμάτων από ξεχωριστούς παραγωγούς αμαξωμάτων (O 319).
Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μέχρι το 1955, η Daimler-Benz αντιπροσωπευόταν καλά στην αγορά επιβατικών αυτοκινήτων και πρόσφερε επίσης στους εμπορικούς χειριστές μια μεγάλη γκάμα μεσαίων-βαρέων φορτηγών. Το μικρότερο από τα φορτηγά, που προσφερόταν στην τότε σημερινή του μορφή από το 1945, ήταν η σειρά Mercedes-Benz L 3500. Όσον αφορά τα μικρότερα επαγγελματικά οχήματα, κατά τη διάρκεια του πολέμου, η Mercedes αναγκάστηκε από τον εξορθολογισμό που επέβαλε η κυβέρνηση να κατασκευάσει το φορτηγό Opel Blitz του κορυφαίου ανταγωνιστή της, αλλά η εταιρεία δεν είχε παρουσιάσει κανένα δικό της επαγγελματικό όχημα κάτω από το επίπεδο των 3 τόνων πριν από τον πόλεμο. Ωστόσο, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η επιτυχία του Volkswagen βαν και το ανανεωμένο Opel Blitz έπεισε τη Mercedes-Benz ότι η κατηγορία ήταν πολύ σημαντική για να αγνοηθεί.
Εκτόξευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το βαν που έκανε πρεμιέρα στην Έκθεση Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης τον Σεπτέμβριο του 1955 είχε μεικτό βάρος 3,6 τόνων και μέγιστη χωρητικότητα 1,6 ή 1,8 τόνους σύμφωνα με την έκδοση. Ένα ευρύ φάσμα μεταθέσεων αμαξώματος περιελάμβανε ένα βαν, ένα ελαφρύ φορτηγό πλατφόρμας, ένα ελαφρύ φορτηγό με επίπεδη κλίνη και διάφορους ολοένα και πιο διαφορετικούς και περίτεχνους τύπους minibus. Οι παραλλαγές πυροσβεστικών οχημάτων αντιπροσωπεύονται ιδιαίτερα καλά μεταξύ των σωζόμενων L319 που εμφανίζονται σε μουσεία αυτοκινήτων.
Αρχιτεκτονική οχημάτων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Mercedes δεν ακολούθησε τη διαμόρφωση του πίσω κινητήρα της Volkswagen, αλλά το φορτηγό παρόλα αυτά διέθετε μια μοντέρνα " χωρίς μούρη" σχεδίαση, χωρίς το είδος του προεξέχοντος μπροστινού καπό που χαρακτηρίζε το Opel Blitz και τα μεγαλύτερα επαγγελματικά οχήματα Mercedes της εποχής. Η τοποθέτηση του οδηγού στο μπροστινό μέρος του οχήματος εξασφάλιζε καλή θέα προς τα έξω και έδωσε στο όχημα μια σύγχρονη εμφάνιση καθώς και μεγιστοποίηση του χώρου φόρτωσης. Αλλά η συγκράτηση του εμπρός τοποθετημένου κινητήρα άφησε τον οδηγό να μοιράζεται την καμπίνα του με τον κινητήρα που καταλάμβανε το χώρο του δαπέδου μεταξύ του οδηγού και του συνοδηγού του, και οι σχεδιαστές αμαξώματος έπρεπε επίσης να λάβουν υπόψη έναν άξονα μετάδοσης κίνησης που συνδέθηκε με τους πίσω τροχούς. Το όχημα έχει ακτίνα στροφής 11,5 μέτρα [1]
Μηχανές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το ελατήριο φύλλων και οι άκαμπτοι άξονες είχαν το πλεονέκτημα της απλότητας και το κόστος ανάπτυξης περιορίστηκε επίσης με τη χρήση κινητήρων απευθείας από τη γκάμα επιβατικών αυτοκινήτων της εταιρείας. Το αρχικό L319 μοιράστηκε το 45 ίππων κινητήρα της Mercedes-Benz 180D. Στη συνέχεια, προσφέρθηκαν ελαφρώς πιο ισχυρές εναλλακτικές λύσεις ντίζελ μαζί με εκδόσεις με βενζινοκινητήρα.
Συνέλευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αρχικά τα φορτηγά συναρμολογήθηκαν στο εργοστάσιο της εταιρείας στο Ζίντελφινγκεν, όχι μακριά από τα κεντρικά γραφεία της Mercedes στο Untertürkheim. Ωστόσο, το 1958 η εταιρεία απέκτησε την Auto Union σε ένα πακέτο περιουσιακών στοιχείων που περιελάμβανε το εργοστάσιο του Ντίσελντορφ όπου η εταιρεία κατασκεύαζε αυτοκίνητα μετά την απώλεια του αρχικού της εργοστασίου στο Τσβίκαου στη σοβιετική ζώνη κατοχής της Γερμανίας το 1945. Η Mercedes μετέφερε σταδιακά την παραγωγή αυτοκινήτων Auto Union σε ένα νέο εργοστάσιο στο Ίνγκολστατ και η εγκατάσταση του Ντίσελντορφ έγινε (και παραμένει) εργοστάσιο παραγωγής επαγγελματικών οχημάτων Mercedes-Benz. Η παραγωγή του L319 μεταφέρθηκε στο Ντίσελντορφ το 1961.
Το βαν συναρμολογήθηκε επίσης στη Βιτόρια στην Ισπανία και στην Αυστραλία από κιτ συναρμολόγησης.
Η έκδοση του μίνι λεωφορείου συναρμολογήθηκε στο Ιράν από την National Company του Ιράν.
Αλλαγές ονόματος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1963 η ονομασία L 319 εγκαταλείφθηκε. Τα οχήματα ονομάζονταν πλέον τα L 405 (πετρελαιοκίνητα) και L 407 (βενζινοκίνητα). Υπήρχε επίσης ένα L 406 και L 408 . Αυτό ήταν μέρος μιας ευρύτερης επανασήμανσης της γκάμας επαγγελματικών οχημάτων της εταιρείας που προοριζόταν, για τους πρωτοεμφανιζόμενους, να προσδιορίσει "δεδομένα βάρους και απόδοσης" στα ονόματα μοντέλων.[2]
Αντικατάσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Για το μοντέλο του 1968, το L319 αντικαταστάθηκε από το Mercedes-Benz T2. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν παραχθεί μεταξύ 120.000 και 140.000.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Kaufberatung: Mercedes O 319». autobild.de.
- ↑ «Mercedes-Benz sponsored historical on-line article». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2010.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Gaubatz, Andreas· Erhartitsch, Jan (2019). Mercedes-Benz 319: Der legendäre Mercedes-Transporter 1956–1968 (στα Γερμανικά). Stuttgart: Motorbuch Verlag. ISBN 9783613041998.