Χρήστης:Vikentios george/πρόχειρο

Αυτή είναι η κύρια σελίδα προχείρων του Vikentios george. Εξυπηρετεί ως χώρος δοκιμών και ανάπτυξης σελίδων της Βικιπαίδειας και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα.    Δημιουργία νέας σελίδας:  Γενικό λήμμα  Παραδοσιακός / Λαϊκός πολιτισμός Χειρωνακτικές τέχνες Τέχνες  Τεχνική    Εργαλείο   Ερμηνευτικές & Παραστατικές τέχνες  Θεατρικό έργο    Μουσικό θεατρικό έργο    Όπερα    Μουσικό άλμπουμ    Χορός   Οπτικοακουστικές τέχνες  Κινηματογραφική ταινία   Αλληλεπιδραστική τεχνολογία  Βιντεοπαιχνίδι   Λογοτεχνία Πολιτιστική κληρονομιά  Αρχαιολογικός χώρος  Αμυντικός (ακρόπολη, αμυντικός χώρος, οχύρωση, πύργος, χώρος μάχης), αποθηκευτικός (), διαμονής (ακρόπολη, διαμονής, οικισμός, οικιστικό σύνολο, οχυρωμένος οικισμός, παραδοσιακός οικισμός, πόλη, πόλη-κάστρο, προϊστορικός οικισμός), ενασχολήσεων (αγορά, βιοτεχνική εγκατάσταση, εμπορικό κέντρο, ενασχολήσεων, μεταλλευτικό συγκρότημα), κέντρο διοίκησης (ακρόπολη, ανακτορικό συγκρότημα, διοικητικό κέντρο, κέντρο διοίκησης), κοινής ωφέλειας (εκπαιδευτικό κέντρο, κοινής ωφέλειας, λουτρά, σχολή), νεκρικός (θαλαμοειδείς τάφοι, θολωτοί τάφοι, νεκρικός χώρος, νεκρόπολη, νεκροταφείο, ταφικός τύμβος), υποδομής (λιμενικές εγκαταστάσεις, υποδομής), χώρος εκτός κατάταξης (ανάκτορο, ιερά οδός, συγκρότημα μνημείων, μονή, ναυάγιο)  ► Επιλέξτε από λίστα διαθέσιμων λημμάτων προς δημιουργία, ή Συνήθως έχουν παρέλθει τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών της  Μνημείο  Κατοικία (έπαυλη, οικία, σπήλαιο), ανάκτορο, οχύρωση (τείχη, πύργος, κάστρο, φρούριο, πύλη), διοικητικό κτίριο (μέγαρο, πρυτανείο, βουλευτήριο, βουλή, δημαρχείο, δικαστήριο, νομαρχία, τελωνείο), λουτρά (θέρμες - λουτρά, χαμάμ, ιαματικές πηγές), λατρευτικό μνημείο (ιερό κτίριο, σπήλαιο, αρχαίος ναός, βωμός, ηρώο, θόλος, ιερά οδός, ιερή πηγή, σπήλαιο, ασκηταριό, βαπτιστήριο, καθολικό μονής, μονή, παρεκκλήσι, τζαμί, χριστιανικός ναός), αναμνηστικό / διακοσμητικό μνημείο (αναθηματικό μνημείο, αψίδα, θησαυρός, τρόπαιο, χορηγικό μνημείο, ωρολόγιο, κωδωνοστάσιο, συντριβάνι), ταφικό μνημείο (θολωτός τάφος, τάφος, τύμβος, επιτύμβιο μνημείο, ηρώο, θαλαμωτός τάφος, καμαροσκεπής τάφος, λυκιακός τάφος, μακεδονικός τάφος, μαυσωλείο, πυραμιδοειδής τάφος, κατακόμβη), υποδομή (γέφυρα, δίολκος, κρήνη, οδός, όρυγμα, αναλημματικός τοίχος, υδραγωγείο, λιμάνι, σιδηροδρομικός σταθμός, φάρος, φρέαρ), αθλητική εγκατάσταση (αρχαίο γυμνάσιο, ιππόδρομος, παλαίστρα, στάδιο), θέατρο, ωδείο, μνημείο εμπορικής / βιοτεχνικής δραστηριότητας (κλίβανος, εργαστήριο γλυπτικής, εργαστήριο κεραμικής, στοά), εμπορικό κτήριο / κατάστημα (αγορά, ζαχαροπλαστείο, καφενείο), βιοτεχνικό / βιομηχανικό μνημείο ή εργαστήριο (ανεμόμυλος, αποθήκη, αρτοποιείο βιοτεχνικό / βιομηχανικό κτήριο, ελαιοτριβείο, υδρόμυλος), κοινοφελές ίδρυμα (νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, ταχυδρομείο, τράπεζα), κινηματογράφος  Παιχνίδι   Συλλογική πολιτισμική έκφραση ενός λαού  Αφηγηματικός λόγος  Προφορική ιστορία, αφήγηση, θρύλος, λαϊκό παραμύθι, μύθος, λαϊκή κοσμοθεώρηση κλπ.  Έθιμο, τελετουργία    Μουσική    Τραγούδι   Χορός    Λαϊκό θέατρο    Φαγητό    Ποτό    Τεχνική   Λοιπά στοιχεία Επιστήμη Ιατρική  Πάθηση    Φάρμακο, θεραπεία ή συσκευή   Επέμβαση ή διαδικασία   Σημάδι ή σύμπτωμα   Ιατρική εξέταση    Ιατρική ειδικότητα    Ανατομία   Βιολογία  Ζώο    Φυτό   Φυσική Μαθηματικά Γεγονότα  Πολιτική εξέλιξη    Μάχη   Πρόσωπα  Πρόσωπο (γενικά)   ► Επιλέξτε από λίστα διαθέσιμων λημμάτων προς δημιουργία, ή  Άγιος   Οργανισμοί  Κυβερνητικός φορέας   Μέρη Φυσικές περιοχές  Ποτάμι    Λίμνη    ► Επιλέξτε από λίστα διαθέσιμων λημμάτων προς δημιουργία, ή  Σπήλαιο    ► Επιλέξτε από λίστα διαθέσιμων λημμάτων προς δημιουργία, ή  Βουνό    ► Επιλέξτε από λίστα διαθέσιμων λημμάτων προς δημιουργία, ή  Περιοχή   Διοικητικές περιοχές Ειδική χρήση Κατασκευές Κτίσματα Κτίρια Εγκαταστάσεις Τεχνολογία Οχήματα  Αυτοκίνητο    Πλοίο   Συσκευές Παραγωγή Άλλα  Επάγγελμα    Εφημερίδα    Τηλεοπτική εκπομπή    ► Επιλέξτε από λίστα διαθέσιμων λημμάτων προς δημιουργία, ή Έλεγχος αν υπάρχει ήδη η σελίδα ns0 ns2 (λήμματα)       (πρόχειρα)

Ο Ιωάννης του Σταυρού

'Ιωάννης του Σταυρού, ΟCD (':  Juan de la Cruz, Λατινικά: Joannes a Cruce; γεννημ. Juan de Yepes y Alvarez; 24 Ιουνίου 1542 -14 Δεκεμβρίου 1591) ήταν ένας Ισπανος Καθολικός ιερέας, μυστικιστής, και Καρμελίτης αδελφός μεταστραφείσας προέλευσης. Είναι κεντρική φιγούρα της Αντι-Μεταρρύθμισης στην Ισπανία, και είναι ένας από τους 37 Διδάκτορες/Μεγάλους της Εκκλησίας.

Άγιος Ιωάννης του Σταυρού από τον Zurbaran

Ο Ιωάννης του Σταυρού είναι γνωστός για τα γραπτά του. Μέντοράς του, με την οποία διατηρούσε αλληλογραφία, ήταν η Τερέζα της Άβιλα. Τόσο η ποίησή του όσο και οι σπουδές του πάνω στην εξέλιξη της ψυχής θεωρούνται η κορυφή της Μυστικιστικής Ισπανικής Λογοτεχνίας. Κανονίστηκε από τον πάπα Βενέδικτο ΙΓ΄ το 1726. Το 1926 ανακηρύχθηκε Διδάκτορας/Μέγας της Εκκλησίας από τον Πάπα Πίο ΙΑ΄, και είναι επίσης γνωστός ως «ο μυστικιστής διδάκτορας/Μέγας».

Η ζωή του

Αγάλματα στο Fontiveros του Ιωάννη του Σταυρού, που χτίστηκαν το 1928 με λαϊκή συνδρομή των κατοίκων της πόλης

Νεαρή ζωή και εκπαίδευση

Γεννήθηκε Juan de Yepes y Alvarez στο Φοντιβέρος, Παλαιά Καστίλη σε μία μεταστραφείσα οικογένεια (απόγονοι Εβραίων που αλλαξοπίστησαν στον Καθολικισμό) στο Φοντιβέρος, κοντά στην Άβιλα, μία πόλη περίπου 2.000 ατόμων.Ο πατέρας του, Γκονζάλο, ήταν ένας λογιστής πλουσίων συγγενών, οι οποίοι ήταν έμποροι μεταξιού. Το 1529 ο Γκονζάλο παντρεύτηκε την μητέρα του Ιωάννη, Καταλίνα, που ήταν ορφανή κατώτερης τάξης* αποκληρώθηκε από την οικογένειά του και αναγκάστηκε να εργαστεί μαζί με τη σύζυγό του ως υφαντής.Ο πατέρας του Ιωάννη πέθανε το 1545, όταν ο Ιωάννης ήταν περίπου τριών χρόνων.Δύο χρόνια αργότερα, ο μεγαλύτερος αδελφός του Ιωάννη, Λούης, πέθανε, πιθανόν ως αποτέλεσμα της κακής διατροφής λόγω φτώχειας στην οποία η οικογένεια είχε υποβιβαστεί. Κατά συνέπεια, η μητέρα του Ιωάννη Καταλίνα πήρε τον Ιωάννη και τον επιζήσαντα αδελφό του Φραντσίσκο, πρώτα στο Αρέβαλο  το 1548 και έπειτα στο 1551 στην Μεντίνα ντελ Κάμπο, όπου κατάφερε να βρει εργασία.

Στη Μεντίνα, ο Ιωάννης εισήχθη σ’ ένα σχολείο για 160 φτωχά παιδιά, ως επί το πλείστον ορφανά, για να λάβει τη βασική εκπαίδευση, κυρίως στο Χριστιανικό δόγμα. Τους δόθηκε λίγη τροφή, ιματισμός και στέγαση. Ενώ σπούδαζε εκεί, επιλέχθηκε να υπηρετεί ως παπαδοπαίδι (παπαδάκι) σε ένα κοντινό μοναστήρι με Αυγουστίνες μοναχές.Μεγαλώνοντας, ο Ιωάννης εργάστηκε σε ένα νοσοκομείο και μελέτησε τις ανθρωπιστικές επιστήμες σε ένα σχολείο Ιησουιτών από το 1559 έως το 1563. Η Κοινωνία του Ιησού ήταν εκείνη την εποχή ένας καινούριος οργανισμός, έχοντας ιδρυθεί μόνο λίγα χρόνια νωρίτερα από τον Ισπανό Άγ. Ιγνάτιο της Λογιόλα. Το 1563 εντάχθηκε στο Τάγμα των Καρμελιτών, υιοθετώντας το όνομα Ιωάννης του Αγ. Ματθία (John of St. Matthias).

Tην επόμενη χρονιά, το 1564 έκανε το πρώτο του επαγγελματικό ταξίδι και ταξίδεψε στο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα, όπου σπούδασε Θεολογία και Φιλοσοφία.Εκεί γνώρισε τον Αδερφό Λούις ντε Λεόν, που δίδασκε Βιβλικές Σπουδές (Εξήγησις, Εβραϊκά και Αραμαϊκά) στο Πανεπιστήμιο.

Αγάλματα που αντιπροσωπεύουν τον Ιωάννη του Σταυρού και την Τερέζα της Άβιλα στο Beas de Segura

Συμμετέχοντας στη Μεταρρύθμιση της Τερέζα της Άβιλα

Ο Ιωάννης χειροτονήθηκε παπάς το 1567. Συνεπώς σκέφτηκε να εισαχθεί στο αυστηρό Καρθουσιανό Δόγμα, το οποίο τον γοήτευε, εξαιτίας της άσκησης της μοναξιάς και του ήσυχου διαλογισμού. Το ταξίδι του από τη Σαλαμάνκα στη Μεντίνα ντελ Κάμπο, πιθανόν τον Σεπτέμβρη του 1567 έγινε καίριας σημασίας.Στη Μεντίνα γνώρισε την επιφανή/διάσημη/ινφλουένσιαλ Καρμελίτισσα μοναχή, Τερέζα της Άβιλα. Αυτή έμενε στην Άβιλα για να ιδρύσει το δεύτερο από τα νέα της μοναστήρια. Αμέσως του μίλησε για τα μεταρρυθμιστικά σχέδιά της για το Τάγμα: αναζητούσε να επαναφέρει την αγνότητα του Τάγματος των Καρμελιτών με την επιστροφή στην παρατήρηση του «Αρχέγονου Κανόνα» του 1209, το οποίο είχε ανδρανήσει από τον Πάπα Ευγένιο Δ΄ το 1432.

Θεολογία · Φιλοσοφία-πρακτικές-Άνθρωποι

Κατά τον Κανόνα, το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας και της νύχτας έπρεπε να μοιραστεί ανάμεσα στην Ανάγνωση της Λειτουργίας των Ωρών, στη μελέτη και στην λατρευτική ανάγνωση, τον εορτασμό της Λειτουργίας και σε περιόδους μοναξιάς. Στην περίπτωση των μοναχών, χρόνος έπρεπε να αφιερωθεί κηρύσσοντας το ευαγγέλιο στον πληθυσμό γύρω από το μοναστήρι.Έπρεπε να υπάρχει πλήρης αποχή από το κρέας και μία μακρά περίοδος νηστείας από την Εορτή της Υψώσεως του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου) μέχρι το Πάσχα. Έπρεπε να υπάρχουν μακρές περίοδοι ησυχίας, ειδικά ανάμεσα στο Απόδειπνο και τον Όρθρο. Με απλά λόγια, σκληρότερες και συντομότερες συνήθειες έπρεπε να υιοθετηθούν. Υπήρχε ακόμα μία εντολή να φορούν καλυμμένα (κλειστά) παπούτσια (επίσης είχε παλαιότερα μετριαστεί/αμβλυθεί το 1432). Αυτή η ιδιαίτερη παρατήρηση διέκρινε τους «ανυπόδυτους», ήτοι τους ξυπόλοιτους οπαδούς της Τερέζας από τους παραδοσιακούς Καρμελίτες, οι οποίοι επισήμως θα αναγνωρίζονταν ως το ξεχωριστό Τάγμα των Ανυπόδητων Καρμελιτών το 1580.

Η Τερέζα ζήτησε από τον Ιωάννη να καθυστερήσει την ένταξή του στο Καρθουσιανό Τάγμα και να την ακολουθήσει. Έχοντας περάσει ένα τελικό έτος σπουδάζοντας στη Σαλαμάνκα, τον Αύγουστο του 1568 ο Ιωάννης ταξίδεψε με την Τερέζα από τη Μεντίνα στη Βαλλαντολίντ, όπου η Τερέζα σκόπευε να ιδρύσει ακόμα ένα μοναστήρι. Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα στο πλευρό της Τερέζας στο Βαλλαντολίντ, μαθαίνοντας περισσότερα για τη νέα μορφή της ζωής των Καρμελιτών, τον Οκτώβριο του 1568, ο Ιωάννης άφησε τη Βαλλαντολίντ, συνοδευόμενος από τον Αδερφό Αντώνιο ντε Τζεζούς ντε Χερέντια, για να ιδρύσει ένα νέο μοναστήρι για τους Καρμελίτες αδερφούς, το πρώτο που ακολούθησε τις αρχές της Τερέζας. Τους παραχωρήθηκε η χρήση ενός ετοιμόρροπου σπιτιού στο Ντουρουέλο, το οποίο είχε δωρηθεί στην Τερέζα. Στις 28 Νοεμβρίου του1568, το μοναστήρι είχε ιδρυθεί, και εκείνη την ίδια μέρα, ο Ιωάννης άλλαξε το όνομά του σε «Ιωάννης του Σταυρού».

Σύντομα μετά, τον Ιούνιο του 1570, οι αδερφοί βρήκαν ότι το σπίτι στο Ντουρέλο ήταν υπερβολικά μικρό, κι έτσι μετακόμισαν στη διπλανή πόλη της Μαντσέρα ντε Αμπάγιο, στα μισά του δρόμου μεταξύ της Άβιλα και της Σαλαμάνκα. Ο Ιωάννης έφυγε από την πρώτη κοινότητα για να ιδρύσει μία νέα κοινότητα στην Παστράνα τον Οκτώβριο του 1570, και μετά μία επιπλέον κοινότητα στην Αλκαλά ντε Χενάρες, ως το οίκημα για την ακαδημαϊκή εκπαίδευση των Αδερφών. Το 1572 έφτασε στην Άβιλα, μετά από πρόσκληση της Τερέζας. Εκεί είχε ορισθεί ηγουμένη του Μοναστηριού της Ενσαρκώσεως το 1571.  Ο Ιωάννης έγινε ο πνευματικός διευθυντής και ο πνευματικός/εξομολόγος της Τερέζας και των άλλων 130 καλογριών εκεί, καθώς και για ένα ευρύ πλήθος λαϊκών ανθρώπων στην πόλη.Το 1574, ο Ιωάννης συνόδευσε την Τερέζα για την ίδρυση μίας νέας θρησκευτικής κοινότητας στη Σεγκόβια, επιστρέφοντας στην Άβιλα αφού έμεινε εκεί για μία εβδομάδα. Εκτός από αυτό το ταξίδι, ο Ιωάννης φαίνεται να είχε διαμείνει στην Άβιλα μεταξύ του 1572 και του 1577.    

Κάποια στιγμή, μεταξύ του 1574 και του 1577, καθώς προσευχόταν προσευχόταν σε μία σοφίτα/ένα δώμα που είχε θέα στο ιερό του Μοναστηριού της Ενσαρκώσεως στην Άβιλα, ο Ιωάννης είχε ένα όραμα του εσταυρωμένου Χριστού, το οποίο τον οδήγησε στο να δημιουργήσει το σχέδιο του Χριστού «από ψηλά». Το 1641, αυτό το σχέδιο τοποθετήθηκε σε ένα μικρό εκθετήριο και φυλάχθηκε στην Άβιλα. Αυτό το ίδο σχέδιο ενέπνευσε το 1951 το έργο του Σαλβαντόρ Νταλί Χριστός του Αγίου Ιωάννη του Σταυρού.

Κορύφωση των εντάσεων των Καρμελιτών

Σχέδιο της σταύρωσης από τον Ιωάννη του Σταυρού

Κατά τα χρόνια 1575-77 σημειώθηκε μία μεγάλη αύξηση των εντάσεων μεταξύ των Ισπανών Καρμελιτών αδελφών αναφορικά με τις μεταρρυθμίσεις της Τερέζας και του Ιωάννη. Από το 1566 οι μεταρρυθμίσεις επιβλέπονταν από τους Κανονικούς Επισκέπτες του Δομινικανού Τάγματος, με έναν να έχει διοριστεί στην Καστίλη και έναν δεύτερο στην Ανδαλουσία. Οι Επισκέπτες είχαν σημαντικές δυνάμεις: μπορούσαν να μετακινήσουν μέλη θρησκευτικών κοινοτήτων από ένα σπίτι σε άλλο ή από μία επαρχία σε άλλη. Μπορούσαν να βοηθήσουν θρησκευτικούς προϊσταμένους/ανωτέρους στην αποποίηση των αξιωμάτων τους, και μπορούσαν να ορίσουν ανωτέρους/προϊσταμένους ανάμεσα στα Δομινικανά ή Καρμελιτικά τάγματα. Στην Καστίλη, Επισκέπτης ήταν ο Πέντρο Φερνάντεζ, ο οποίος συνετά ισορροπούσε ανάμεσα στα ενδιαφέροντα/συμφέροντα των Ανυπόδητων Καρμελιτών και εκείνα των μοναζουσών και μοναχών που δεν επιθυμούσαν μεταρρύθμιση.

Στην Ανδαλουσία του Νότου, Επισκέπτης ήταν ο Φραντσίσκο Βάργκας, και εντάσεις προέκυψαν εξαιτίας της ξεκάθαρης προτίμησής του για τους Ανυπόδητους αδελφούς. Ο Βάργκας τους ζήτησε να δημιουργήσουν οργανισμούς σε διάφορες πόλεις, σε αντιπαράθεση με τις γρήγορες διαταγές από τον Καρμελίτη Ηγούμενο να κάμψουν την επέκταση στην Ανδαλουσία. Κατά συνέπεια, ένα Κύριο Κεφάλαιο/Κομμάτι του Καρμελιτικού Τάγματος μεταφέρθηκε στην Πιατσέντζα της Ιταλίας τον Μαίο του 1576, από την ανησυχία ότι τα γεγονότα στην Ισπανία ξέφευγαν τον έλεγχο. Η ιστορία κατέληξε με το να διατάξει το ολικό κλείσιμο των Ανυπόδητων σπιτιών.

Αυτό το μέτρο δεν εφαρμόστηκε αμέσως. Ο Βασιλιάς Φίλιππος Β’ της Ισπανίας υποστήριζε τις μεταρρυθμίσεις της Τερέζας, κι έτσι δεν ήταν άμεσα πρόθυμος να δώσει την αναγκαία άδεια για να επιβάλλει την τάξη. Οι Ανυπόδητοι Αδελφοί βρήκαν επίσης από τον παπικό έξαρχο στην Ισπανία, Νικολό Ορμανέτο [ιταλ.], Επίσκοπο της Πάδουα, ο οποίος είχε ακόμα ύψιστη δύναμη να επισκέπτεται και να μεταρρυθμίζει θρησκευτικά τάγματα. ‘Όταν ερωτήθηκε από τους Ανυπόδητους αδελφούς να επέμβει, ο ‘Εξαρχος Ορμανέτο αντικατέστησε τον Βάργκας ως Επισκέπτη των Καρμελιτών στην Ανδαλουσία με τον Τζερόνυμο Γκρασιάν, έναν ιερέα από το Πανεπιστήμιο της Αλκαλά, ο οποίος ήταν πραγματικά ένας Ανυπόδητος Καρμελίτης αδελφός. Όταν ο Ορμανέτο πέθανε στις 18 Ιουνίου του 1577, ο Ιωάννης αφέθηκε χωρίς προστασία, και οι αδελφοί που εναντιώνονταν στις μεταρρυθμίσεις του πήραν το πάνω χέρι.

Ιδρύματα, φυλάκιση, βασανισμός και θάνατος

Το τοπίο του Τολέδο του Ελ Γκρέκο απεικονίζει το θησαυροφυλάκιο στο οποίο κρατούνταν αιχμάλωτος ο Τζον, ακριβώς κάτω από το παλιό αλκαζάρ (οχυρό) και σκαρφαλωμένο στις όχθες του Tajo σε ψηλούς βράχους

Τη νύχτα της 2ας Δεκεμβρίου 1577, μία ομάδα Καρμελιτών που εναντιώνονταν στη μεταρρύθμιση διέρρηξαν την κατοικία του Ιωάννη στην Άβιλα και τον πήραν αιχμάλωτο. Ο Ιωάννης είχε λάβει εντολή από ανωτέρους, οι οποίοι εναντιώνονταν στην μεταρρύθμιση, να αφήσει την Άβιλα και να επιστρέψει στο αρχικό του σπίτι. Ο Ιωάννης είχε αρνηθεί με την αιτιολογία ότι το έργο του της μεταρρύθμισης είχε εγκριθεί από τον έπαρχο της Ισπανίας, έναν υψηλότερο αξιωματούχο από αυτούς τους ανωτέρους. Οι Καρμελίτες πήραν συνεπώς τον Ιωάννη αιχμάλωτο. Ο Ιωάννης οδηγήθηκε από την Άβιλα στο μοναστήρι των Καρμελιτών στο Τολέδο, που εκείνη την εποχή ήταν το πρωτεύον μοναστήρι στην Καστίλη, με μία κοινότητα 40 αδελφών.

 Ο Ιωάννης οδηγήθηκε σε ένα δικαστήριο αδελφών, κατηγορούμενος ότι παράκουσε τις διατάξεις της Πιατσέντζα. Παρά το επιχείρημά του ότι δεν είχε παρακούσει τα διατάγματα, καταδικάστηκε σε μία περίοδο φυλάκισης. Φυλακίστηκε σε ένα μοναστήρι όπου κρατήθηκε υπό ένα απάνθρωπο καθεστώς που συμπεριελάμβανε δημόσιες μαστιγώσεις μπροστά στην κοινότητα τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, και αυστηρή απομόνωση σε ένα μικροσκοπικό και αποπνυκτικό κελλί διαστάσεων μόλις και μετά βίας 10 πόδια επί 6 πόδια. Με την σπάνια περίπτωση που του επιτρεπόταν μία λάμπα λαδιού, έπρεπε να στέκεται σε έναν πάγκο να διαβάζει το προσευχητάρι υπό το φως ανάμεσα από την τρύπα προς το διπλανό δωμάτιο. Δεν είχε αλλαγή ρουχισμού και με μεταμέλεια δίαιτα νερού, ψωμιού και ψήγματα αλατισμένου (παστού) ψαριού.   Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, συνέθεσε ένα μεγάλο μέρος από το πιο διάσημό του ποίημα Πνευματικό Άσμα, καθώς και λίγα μικρότερα ποιήματα. Το χαρτί του το περνούσε ο αδελφός που φρουρούσε το κελί του. Κατάφερε να δραπετεύσει οκτώ μήνες αργότερα, στις 15 Αυγούστου 1578, από ένα μικρό παράθυρο από ένα δωμάτιο δίπλα στο κελί του. (Είχε καταφέρει μυστικά να ανοίξει τους μεντεσέδες της πόρτας του κελιού νωρίτερα εκείνη την ημέρα.)

Αφού νοσηλεύτηκε ώστε να επανέλθει η υγεία του, πρώτα από τις μοναχές της Τερέζας στο Τολέδο, και έπειτα κατά την έξι εβδομάδων νοσηλεία του στο Νοσοκομείο της Σάντα Κρουζ, ο Ιωάννης συνέχισε με τις μεταρρυθμίσεις. Τον Οκτώβριο του 1578 συμμετείχε σε ένα συνέδριο στο Αλμοντόβαρ ντελ Κάμπο των υποστηρικτών των μεταρρυθμίσεων, καλύτερα γνωστών ως Ανυπόδητοι Καρμελίτες.^[30]  Εκεί, εν μέρει ως αποτέλεσμα της αντίδρασης που αντιμετώπισαν από άλλους Καρμελίτες, αποφάσισαν να ζητήσουν από τον Πάπα την επίσημη απόσχισή τους από το υπόλοιπο Τάγμα Καρμελιτών.  Εκεί, εν μέρει ως αποτέλεσμα της αντίθεσης που αντιμετώπισαν άλλοι Καρμελίτες, αποφάσισαν να ζητήσουν από τον Πάπα τον επίσημο χωρισμό τους από το υπόλοιπο τάγμα των Καρμελιτών.

Σε εκείνη τη συνάντηση ο Ιωάννης διορίστηκε ανώτερος του El Calvario, ενός απομονωμένου μοναστηριού τριάντα περίπου μοναχών στα βουνά περίπου 6 μίλια μακριάαπό τον Beas στην Ανδαλουσία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έγινε φίλος με την μοναχή, Ana de Jesús, ανώτερη από τις μοναχές του Beas, μέσω των επισκέψεών του στην πόλη κάθε Σάββατο. Ενώ στο El Calvario συνέθεσε την πρώτη εκδοχή του σχολίου του στο ποίημά του, The Spiritual Canticle, πιθανώς κατόπιν αιτήματος των μοναχών στο Beas.

Το 1579 μετακόμισε στην Baeza, μια πόλη περίπου 50.000 κατοίκων, για να υπηρετήσει ως πρύτανης ενός νέου κολεγίου, του Colegio de San Basilio, για τους Αποκλεισμένους μοναχούς στην Ανδαλουσία. Άνοιξε στις 13 Ιουνίου 1579. Παρέμεινε στη θέση του μέχρι το 1582, περνώντας μεγάλο μέρος του χρόνου του ως πνευματικός διευθυντής στους μοναχούς και τους κατοίκους της πόλης.

Η λάρνακα και η λειψανοθήκη του Αγίου Ιωάννη του Σταυρού, Μονή Καρμελιτών Μονάδων, Σεγκόβια

Το 1580 ήταν μια σημαντική χρονιά για την επίλυση διαφορών μεταξύ των Καρμελιτών. Στις 22 Ιουνίου, ο Πάπας Γρηγόριος XIII υπέγραψε ένα διάταγμα, με τίτλο Pia Consideratione, το οποίο εξουσιοδοτούσε τον διαχωρισμό των παλαιών (αργότερα «υπολογισμένων») και των πρόσφατα αναμορφωμένων, «Αποσπασμένων» Καρμελιτών. Ο Δομινικανός μοναχός Juan Velázquez de las Cuevas διορίστηκε να επιβλέπει την απόφαση. Στο πρώτο Γενικό Κεφάλαιο των Απολυμένων Καρμελιτών, στο Αλκαλά ντε Ενάρες στις 3 Μαρτίου 1581, ο Ιωάννης του Σταυρού εξελέγη ένας από τους «Οριστές» της κοινότητας και έγραψε ένα σύνταγμα γι' αυτούς. Μέχρι την εποχή του Επαρχιακού Κεφαλαίου στο Αλκαλά το 1581, υπήρχαν 22 σπίτια, περίπου 300 μοναχοί και 200 ​​μοναχές μεταξύ των Απολυμένων Καρμελιτών.

Τον Νοέμβριο του 1581, ο Τζον στάλθηκε από την Τερέζα για να βοηθήσει την Άνα ντε Χεσούς να ιδρύσει ένα μοναστήρι στη Γρανάδα. Φτάνοντας τον Ιανουάριο του 1582, ίδρυσε ένα μοναστήρι, ενώ ο Ιωάννης έμεινε στο μοναστήρι του Los Mártires, κοντά στην Αλάμπρα, και έγινε ιερέας του τον Μάρτιο του 1582.Ενώ ήταν εκεί, έμαθε για τον θάνατο της Τερέζας τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.[απαιτείται παραπομπή]

Τον Φεβρουάριο του 1585, ο Τζον ταξίδεψε στη Μάλαγα όπου ίδρυσε ένα μοναστήρι για τις μοναχές. Τον Μάιο του 1585, στο Γενικό Κεφάλαιο των Αποκλεισμένων Καρμελιτών στη Λισαβόνα, ο Ιωάννης εξελέγη Εφημέριος Επαρχιακός της Ανδαλουσίας, μια θέση που του απαιτούσε να ταξιδεύει συχνά, κάνοντας ετήσιες επισκέψεις στα σπίτια μοναχών και μοναχών στην Ανδαλουσία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ίδρυσε επτά νέα μοναστήρια στην περιοχή, και υπολογίζεται ότι διένυσε περίπου 25.000 χλμ.

Τον Ιούνιο του 1588, εξελέγη τρίτος Σύμβουλος του Γενικού Βικάριου για τους Απολυμένους Καρμελίτες, Πατέρα Νικόλα Ντόρια. Για να εκπληρώσει αυτόν τον ρόλο, έπρεπε να επιστρέψει στη Σεγκόβια της Καστίλλης, όπου ανέλαβε και το ρόλο του προκαθήμενου του μοναστηριού. Αφού διαφώνησε το 1590–1 με κάποια από την αναδιαμόρφωση της ηγεσίας του Τάγματος των Αποσπασμένων Καρμελιτών από την Ντόρια, ο Τζον απομακρύνθηκε από τη θέση του στη Σεγκόβια και στάλθηκε από τον Ντόρια τον Ιούνιο του 1591 σε ένα απομονωμένο μοναστήρι στην Ανδαλουσία που ονομάζεται La Peñuela. Εκεί αρρώστησε και ταξίδεψε στο μοναστήρι στην Úbeda για θεραπεία. Η κατάστασή του όμως επιδεινώθηκε και πέθανε εκεί από ερυσίπελα στις 14 Δεκεμβρίου 1591.

Σεβασμός

Λειψανοθήκη του Ιωάννη του Σταυρού στην Úbeda, Ισπανία

Το πρωί μετά το θάνατο του Ιωάννη, τεράστιοι αριθμοί κατοίκων της πόλης στην Úbeda μπήκαν στο μοναστήρι για να δουν το σώμα του. στη συντριβή, πολλοί μπόρεσαν να πάρουν στο σπίτι κομμάτια της συνήθειας του. Αρχικά θάφτηκε στην Úbeda, αλλά, κατόπιν αιτήματος του μοναστηριού στη Segovia, το σώμα του μεταφέρθηκε κρυφά εκεί το 1593. Οι κάτοικοι της Úbeda, ωστόσο, δυσαρεστημένοι με αυτή την αλλαγή, έστειλαν έναν εκπρόσωπο να παρακαλέσει τον πάπα να μεταφέρει τη σορό πίσω στην αρχική του θέση ανάπαυσης. Ο Πάπας Κλήμης Η', εντυπωσιασμένος από την αναφορά, εξέδωσε Σύνοψη στις 15 Οκτωβρίου 1596 διατάσσοντας την επιστροφή του πτώματος στην Úbeda. Τελικά, σε έναν συμβιβασμό, οι ανώτεροι των Απολυμένων Καρμελιτών αποφάσισαν ότι το μοναστήρι στην Úbeda θα λάμβανε το ένα πόδι και το ένα χέρι του πτώματος από τη Σεγκόβια (το μοναστήρι στην Úbeda είχε ήδη κρατήσει το ένα πόδι το 1593 και το άλλο χέρι είχε αφαιρεθεί καθώς το πτώμα πέρασε από τη Μαδρίτη το 1593, για να σχηματιστεί εκεί ένα λείψανο). Ένα χέρι και ένα πόδι παραμένουν ορατά σε μια λειψανοθήκη στο Ρητορείο του San Juan de la Cruz στην Úbeda, ένα μοναστήρι που χτίστηκε το 1627 αν και συνδέθηκε με το αρχικό μοναστήρι Discalced στην πόλη που ιδρύθηκε το 1587.

Το κεφάλι και ο κορμός διατηρήθηκαν από το μοναστήρι στη Σεγκόβια. Τους λατρεύονταν μέχρι το 1647, όταν κατόπιν εντολής της Ρώμης που είχαν σκοπό να αποτρέψουν τον σεβασμό λειψάνων χωρίς επίσημη έγκριση, τα λείψανα θάφτηκαν στο έδαφος. Στη δεκαετία του 1930 διασπάστηκαν και τώρα βρίσκονται σε ένα πλευρικό παρεκκλήσι σε μαρμάρινη θήκη πάνω από ειδικό βωμό.

Οι διαδικασίες για την αγιοποίηση του Ιωάννη ξεκίνησαν μεταξύ 1614 και 1616. Τελικά αγιοποιήθηκε το 1675 από τον Πάπα Κλήμη Χ και αγιοποιήθηκε από τον Βενέδικτο ΙΓ' το 1726. Όταν η εορτή του προστέθηκε στο Γενικό Ρωμαϊκό Ημερολόγιο το 1738, ανατέθηκε στις 24 Νοεμβρίου , δεδομένου ότι η ημερομηνία του θανάτου του παρεμποδίστηκε από την υπάρχουσα τότε οκτάβα της εορτής της αμόλυντης σύλληψης.[36] Αυτό το εμπόδιο αφαιρέθηκε το 1955 και το 1969 ο Πάπας Παύλος VI το μετέφερε στο dies natalis (γενέθλια στον παράδεισο) του Ιωάννη, 14 Δεκεμβρίου.Η Εκκλησία της Αγγλίας και η Επισκοπική Εκκλησία τον τιμούν την ίδια ημερομηνία. Το 1926, ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ της Εκκλησίας από τον Πάπα Πίο ΙΔ' μετά από οριστική διαβούλευση με τον Reginald Garrigou-Lagrange O.P., καθηγητή φιλοσοφίας και θεολογίας στο Pontifical University of Saint Thomas Aquinas, Angelicum στη Ρώμη.

Κυριολεκτικά δουλεύει

Η ανάβαση του όρους Carmel, όπως απεικονίζεται στην πρώτη έκδοση του 1618 από τον Ντιέγκο ντε Άστορ

Ο Ιωάννης του Σταυρού θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ποιητές στα Ισπανικά. Παρόλο που τα πλήρη ποιήματά του αθροίζονται σε λιγότερους από 2500 στίχους, δύο από αυτούς, ο Πνευματικός Καντίλος και η Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής, θεωρούνται ευρέως αριστουργήματα της ισπανικής ποίησης, τόσο για το επίσημο ύφος τους όσο και για τον πλούσιο συμβολισμό και την εικόνα τους. Τα θεολογικά του έργα αποτελούνται συχνά από σχόλια στα ποιήματα. Όλα τα έργα γράφτηκαν μεταξύ του 1578 και του θανάτου του το 1591.

Ο Πνευματικός Καντίλος είναι ένας εκλογισμός στον οποίο η νύφη, που αντιπροσωπεύει την ψυχή, αναζητά τον γαμπρό, που αντιπροσωπεύει τον Ιησού Χριστό, και αγωνιά μήπως τον χάσει. Και οι δύο γεμίζουν με χαρά κατά την επανένωση. Μπορεί να θεωρηθεί ως μια ελεύθερη μορφή ισπανικής έκδοσης του Song of Songs σε μια εποχή που οι δημώδεις μεταφράσεις της Βίβλου ήταν απαγορευμένες. Οι πρώτες 31 στροφές του ποιήματος γράφτηκαν το 1578 ενώ ο Ιωάννης ήταν φυλακισμένος στο Τολέδο. Μετά τη διαφυγή του διαβάστηκε από τις μοναχές στο Μπέα, οι οποίες έκαναν αντίγραφα των στροφών. Τα επόμενα χρόνια, ο John πρόσθεσε περαιτέρω γραμμές. Σήμερα, υπάρχουν δύο εκδοχές: μία με 39 στροφές και μία με 40 με ορισμένες από τις στροφές που έχουν παραγγελθεί διαφορετικά. Η πρώτη επιμέλεια του σχολιασμού του ποιήματος γράφτηκε το 1584, κατόπιν αιτήματος της Madre Ana de Jesús, όταν ήταν προϊστάμενος των Αποκλεισμένων Καρμελιτών μοναχών στη Γρανάδα. Μια δεύτερη έκδοση, που περιέχει περισσότερες λεπτομέρειες, γράφτηκε το 1585–6.

Η Σκοτεινή Νύχτα, από την οποία πήρε το όνομά της η φράση Dark Night of the Soul, αφηγείται το ταξίδι της ψυχής από το σωματικό της σπίτι στην ένωση με τον Θεό. Συμβαίνει κατά τη διάρκεια του «σκότους», που αντιπροσωπεύει τις κακουχίες και τις δυσκολίες που συναντά κανείς στην αποκόλληση από τον κόσμο και στο να φτάσει στο φως της ένωσης με τον Δημιουργό. Υπάρχουν πολλά βήματα κατά την κατάσταση του σκότους, τα οποία περιγράφονται σε διαδοχικές στροφές. Η κύρια ιδέα πίσω από το ποίημα είναι η οδυνηρή εμπειρία που απαιτείται για την επίτευξη πνευματικής ωριμότητας και ένωσης με τον Θεό. Το ποίημα πιθανότατα γράφτηκε το 1578 ή το 1579. Το 1584–5, ο Ιωάννης έγραψε ένα σχόλιο στις δύο πρώτες στροφές και στην πρώτη γραμμή της τρίτης στροφής.

Η Ανάβαση του Όρους Κάρμηλος είναι μια πιο συστηματική μελέτη της ασκητικής προσπάθειας μιας ψυχής που αναζητά την τέλεια ένωση με τον Θεό και τα μυστικιστικά γεγονότα που συναντώνται στην πορεία. Αν και ξεκινά ως σχολιασμός της Σκοτεινής Νύχτας, μετά τις δύο πρώτες στροφές του ποιήματος, εκτρέπεται γρήγορα σε μια πλήρη πραγματεία. Συντέθηκε κάποια περίοδο μεταξύ 1581 και 1585.

Ένα έργο τεσσάρων στροφών, το Living Flame of Love, περιγράφει μια μεγαλύτερη οικειότητα, καθώς η ψυχή ανταποκρίνεται στην αγάπη του Θεού. Γράφτηκε σε μια πρώτη έκδοση στη Γρανάδα μεταξύ 1585 και 1586, προφανώς σε δύο εβδομάδες, και σε μια ως επί το πλείστον πανομοιότυπη δεύτερη έκδοση στη La Peñuela το 1591.

Αυτά, μαζί με το Dichos de Luz y Amor ή «Ρήσεις του Φωτός και της Αγάπης» μαζί με τα γραπτά της ίδιας της Τερέζας, είναι τα πιο σημαντικά μυστικιστικά έργα στα ισπανικά και έχουν επηρεάσει βαθιά τους μεταγενέστερους πνευματικούς συγγραφείς σε όλο τον κόσμο. Περιλαμβάνουν τους: T. S. Eliot, Thérèse de Lisieux, Edith Stein (Τερέζα Benedicta του Σταυρού) και Thomas Merton. Ο John λέγεται ότι επηρέασε επίσης φιλοσόφους (Jacques Maritain), θεολόγους (Hans Urs von Balthasar), ειρηνιστές (Dorothy Day, Daniel Berrigan και Philip Berrigan) και καλλιτέχνες (Salvador Dalí). Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' έγραψε τη θεολογική του διατριβή σχετικά με τη μυστικιστική θεολογία του Ιωάννη του Σταυρού.

Εκδόσεις των έργων του

Τα γραπτά του δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το 1618 από τον Ντιέγκο ντε Σαλαμπλάνκα. Οι αριθμητικές διαιρέσεις στο έργο, που χρησιμοποιούνται ακόμη από τις σύγχρονες εκδόσεις του κειμένου, εισήχθησαν από τη Salablanca (δεν υπήρχαν στα αρχικά γραπτά του John) για να βοηθήσουν να γίνει το έργο πιο διαχειρίσιμο για τον αναγνώστη.[10] Ωστόσο, αυτή η έκδοση δεν περιέχει το Πνευματικό Πρόγραμμα, και επίσης παραλείπει ή προσαρμόζει ορισμένα αποσπάσματα, ίσως από φόβο μήπως παραβιάσει την Ιερά Εξέταση.

Το Spiritual Canticle συμπεριλήφθηκε για πρώτη φορά στην έκδοση του 1630, παραγωγής Fray Jeronimo de San José, στη Μαδρίτη. Αυτή η έκδοση ακολουθήθηκε σε μεγάλο βαθμό από μεταγενέστερους εκδότες, αν και οι εκδόσεις του δέκατου έβδομου και δέκατου όγδοου αιώνα περιλάμβαναν σταδιακά μερικά ακόμη ποιήματα και επιστολές.

Η πρώτη γαλλική έκδοση δημοσιεύτηκε στο Παρίσι το 1622, και η πρώτη καστιλιάνικη έκδοση το 1627 στις Βρυξέλλες.

Μια κριτική έκδοση του έργου του Αγίου Ιωάννη του Σταυρού στα αγγλικά δημοσιεύτηκε από τον E. Allison Peers το 1935.

Διανοητικές επιρροές

Οι επιρροές στη γραφή του John υπόκεινται σε μια συνεχή συζήτηση. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι στο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα θα υπήρχε μια σειρά από πνευματικές θέσεις. Την εποχή του Ιωάννη περιλάμβαναν τις επιρροές του Θωμά Ακινάτη, του Σκώτου και του Δυράντου. Συχνά θεωρείται ότι ο Ιωάννης θα είχε απορροφήσει τη σκέψη του Ακινάτη, για να εξηγήσει το σχολαστικό πλαίσιο των γραπτών του.

Ωστόσο, η πεποίθηση ότι ο John διδάχθηκε τόσο στο Carmelite College of San Andrès όσο και στο Πανεπιστήμιο της Salamanca αμφισβητήθηκε. Ο Μπεζάρες αμφισβητεί αν ο Τζον σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα. Τα μαθήματα φιλοσοφίας που πήρε ο John πιθανώς στη λογική, τη φυσική και την ηθική φιλοσοφία, μπορούν να ανακατασκευαστούν, αλλά ο Bezares υποστηρίζει ότι ο John εγκατέλειψε στην πραγματικότητα τις σπουδές του στη Σαλαμάνκα το 1568 για να ενταχθεί στην Τερέζα, αντί να αποφοιτήσει.Στην πρώτη βιογραφία του Ιωάννη, που δημοσιεύτηκε το 1628, υποστηρίζεται, με βάση πληροφορίες από συμφοιτητές του Ιωάννη, ότι το 1567 έκανε ειδική μελέτη για μυστικιστικούς συγγραφείς, ιδιαίτερα για τον Ψευδο-Διονύσιο και τον Πάπα Γρηγόριο Α'. Υπάρχει μικρή συναίνεση από τα πρώτα χρόνια του John ή τις πιθανές επιρροές του.[απαιτείται παραπομπή]

Γραφή

Ο Ιωάννης επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τη Βίβλο. Οι γραφικές εικόνες είναι κοινές τόσο στα ποιήματά του όσο και στην πεζογραφία. Συνολικά, στα έργα του υπάρχουν 1.583 ρητά και 115 άρρητα αποσπάσματα από τη Βίβλο. Η επιρροή του Song of Songs στο John's Spiritual Canticle έχει συχνά επισημανθεί, τόσο ως προς τη δομή του ποιήματος, με τον διάλογό του μεταξύ δύο εραστών, την αφήγηση των δυσκολιών τους να συναντηθούν μεταξύ τους και το «εκτός σκηνής χορωδία» που σχολιάζει σχετικά με τη δράση, αλλά και από την άποψη της εικονογραφίας, για παράδειγμα, των ροδιών, της κάβας, του τρυγονιού και των κρίνων, που απηχεί εκείνη του Τραγουδιού των Ασμάτων.

Επιπλέον, ο Ιωάννης δείχνει σε περιστασιακά σημεία την επιρροή του Θείου Αξιώματος. Αυτό δείχνει πώς ο Ιωάννης, εμποτισμένος με τη γλώσσα και τα τελετουργικά της Εκκλησίας, άντλησε κατά καιρούς τις φράσεις και τη γλώσσα εδώ.

Ψευδο-Διονύσιος

Σπάνια έχει αμφισβητηθεί ότι η συνολική δομή της μυστικιστικής θεολογίας του Ιωάννη, και η γλώσσα του για την ένωση της ψυχής με τον Θεό, επηρεάζεται από την ψευδοδιονυσιακή παράδοση. Ωστόσο, δεν είναι σαφές εάν ο Ιωάννης θα μπορούσε να είχε άμεση πρόσβαση στα γραπτά του Ψευδο-Διονυσίου ή αν αυτή η επιρροή μπορεί να είχε μεσολαβήσει από διάφορους μεταγενέστερους συγγραφείς.[απαιτείται παραπομπή]

Μεσαιωνικοί μυστικιστές

Είναι ευρέως αποδεκτό ότι ο Ιωάννης μπορεί να είχε επηρεαστεί από τα γραπτά άλλων μεσαιωνικών μυστικιστών, αν και υπάρχει συζήτηση για την ακριβή σκέψη που μπορεί να τον επηρέασε και για το πώς θα μπορούσε να είχε εκτεθεί στις ιδέες τους.

Η πιθανότητα επιρροής από τους λεγόμενους «μύστες της Ρηνανίας» όπως οι Meister Eckhart, Johannes Tauler, Henry Suso και John of Ruysbroeck έχει επίσης διατυπωθεί από πολλούς συγγραφείς.

Κοσμική ισπανική ποίηση

Ένα ισχυρό επιχείρημα μπορεί επίσης να προβληθεί για τις σύγχρονες ισπανικές λογοτεχνικές επιρροές στον Ιωάννη. Αυτή η υπόθεση έγινε για πρώτη φορά λεπτομερώς από τον Dámaso Alonso, ο οποίος πίστευε ότι, εκτός από την άντληση από τις γραφές, ο John μετέτρεπε τα μη θρησκευτικά, βέβηλα θέματα, που προέρχονταν από δημοφιλή τραγούδια (romanceros) σε θρησκευτική ποίηση.

Ισλαμική επιρροή

Μια αμφιλεγόμενη θεωρία σχετικά με την προέλευση της μυστικιστικής εικόνας του John είναι ότι μπορεί να είχε επηρεαστεί από ισλαμικές πηγές. Αυτό προτάθηκε για πρώτη φορά λεπτομερώς από τον Miguel Asín Palacios και έχει προταθεί πιο πρόσφατα από τον Πορτορικανό μελετητή Luce López-Baralt.Υποστηρίζοντας ότι ο Ιωάννης επηρεάστηκε από ισλαμικές πηγές στη χερσόνησο, εντοπίζει ισλαμικά προηγούμενα των εικόνων της «σκοτεινής νύχτας», του «μοναχικού πουλιού» του Πνευματικού Canticle, του κρασιού και της μυστικιστικής μέθης (το πνευματικό Canticle), των λαμπτήρων φωτιάς ( η Ζωντανή Φλόγα). Ωστόσο, συμπεραίνει ο Peter Tyler, «υπάρχουν αρκετά χριστιανικά μεσαιωνικά προηγούμενα για πολλές από τις μεταφορές που χρησιμοποιεί ο John για να προτείνουμε ότι πρέπει να αναζητήσουμε χριστιανικές πηγές αντί για μουσουλμανικές πηγές». Όπως υποδεικνύει ο Χοσέ Νιέτο, στην προσπάθεια εντοπισμού μιας σύνδεσης μεταξύ του ισπανικού χριστιανικού μυστικισμού και του ισλαμικού μυστικισμού, θα ήταν πιο λογικό να αναφερθούμε στην κοινή νεοπλατωνική παράδοση και στις μυστικιστικές εμπειρίες και των δύο, αντί να αναζητήσουμε άμεση επιρροή.

βιβλιογραφία

1. Egan, Keith J. (1992). «God Speaks in the Night: The Life, Times, and Teaching of St. John of the Cross. Translated by Kieran Kavanaugh. Washington, DC: Institute of Carmelite Studies, 1991. xii + 387 pages. $29.95.». Horizons 19 (2): 315–315. doi:10.1017/s0360966900026372. ISSN 0360-9669.
2. Price, James H.; Dake, Joseph A.; Thompson, Amy J. (2002). Journal of Community Health 27 (6): 419–432. doi:10.1023/a:1020601218452. ISSN 0094-5145. http://dx.doi.org/10.1023/a:1020601218452.
3. Norman Roth. <italic>Conversos, Inquisition, and the Expulsion of the Jews from Spain</italic>. Madison: University of Wisconsin Press. 1995. Pp. xvi, 429. $50.00». The American Historical Review. 1997-02. doi:10.1086/ahr/102.1.97. ISSN 1937-5239.
4. Tillyer, Marie Skubak· Tillyer, Rob (2016). «Property Crime Measure». PsycTESTS Dataset. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2023
5. Vinci, Joseph (1975). «Gerald Brenan. St. John of the Cross: His Life and Poetry. Translation of poetry by Lynda Nicholson. Cambridge: University Press, 1973. xii+ 233 pp. $11.95.». Renaissance Quarterly 28 (1): 99–100. doi:10.2307/2860442. ISSN 0034-4338. http://dx.doi.org/10.2307/2860442. 
6. Juan· Kavanaugh, Kieran (1991). The collected works of Saint John of the Cross. ICS publications (Rev. ed έκδοση). Washington, DC: Inst. of Carmelite Studies. ISBN 978-0-935216-14-1. 
7. dx.doi.org http://dx.doi.org/10.17658/issn.2058-5462/issue-09/conversation/figure24. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2023. 
8. Juan· Kavanaugh, Kieran (1991). The collected works of Saint John of the Cross. ICS publications (Rev. ed έκδοση). Washington, DC: Inst. of Carmelite Studies. ISBN 978-0-935216-14-1. 
9. Entwistle, William J.; Peers, E. Allison; Alonso, Damaso; de la Cruz, San Juan (1943-07). «Spirit of Flame: A Study of St John of the Cross». The Modern Language Review 38 (3): 262. doi:10.2307/3717476. ISSN 0026-7937.
10. Nieto, Jose C.; Hardy, Richard P. (1984). «Search for Nothing: The Life of John of the Cross.». Sixteenth Century Journal 15 (2): 228. doi:10.2307/2541441. ISSN 0361-0160.
11. E. Allison Peers, Spirit of Flame: A Study of St John of the Cross (London: SCM Press, 1943), p. 16
12. Tillyer 1984, p. 8.
13. Hardy, Thomas (29 Ιουλίου 1982). To Katharine Hardy (27 March 1908). Oxford University Press.
14. The monastery may have contained three men, according to E. Allison Peers (1943), p. 27, or five, according to Richard P. Hardy, The Life of St John of the Cross: Search for Nothing (London: DLT, 1982), p. 35
15. The month generally given is May. E. Allison Peers, Complete Works Vol. I (1943, xxvi), agreeing with P. Silverio, thinks it must have been substantially later than this, though certainly before 27 September.
16. Taylor, Richard H. (1982). ‘The end of the happy endings’: The Hand of Ethelberta (1876). London: Palgrave Macmillan UK. σελίδες 56–75. ISBN 978-1-349-16756-2.
17. Discover the crucifix drawn by St. John of the Cross after a mystical vision". Aleteia — Catholic Spirituality, Lifestyle, World News, and Culture. 22 September 2017. Retrieved 11 May 2021
18. He is possibly the same Pedro Fernández who became the Bishop of Ávila in 1581. He who appointed Teresa as prioress in Ávila in 1571, while also maintaining good relations with the Carmelite Prior Provincial of Castile
19. Kavanaugh (1991) states that this was all the Discalced houses founded in Andalusia. E. Allison Peers, Complete Works, Vol. I, p. xxvii (1943) states that this was all the Discalced monasteries but two.
20. PREFACE. Routledge. 15 Απριλίου 2013. σελίδες 10–11. ISBN 978-0-203-70852-1.
21. Thompson 2002, p. 48. Thompson points out that many earlier biographers have stated the number of friars at Toledo to be 80, but this is simply taken from Crisogono's Spanish biography. Alain Cugno (1982) gives the number of friars as 800 — which Thompson assumes this must be a misprint. However, as Thompson details, the actual number of friars has been reconstructed from comparing various extant documents that in 1576, 42 friars belonged to the house, with only about 23 of them resident, the remainder being absent for various reasons. This is done by J. Carlos Vuzeute Mendoza, 'La prisión de San Juan de la Cruz: El convent del Carmen de Toledo en 1577 y 1578', A. García Simón, ed, Actas del congreso internacional sanjuanista, 3 vols. (Valladolid: Junta de Castilla y León, 1993) II, pp. 427–436
22. Peter Tyler, St John of the Cross (New York: Continuum, 2000), p. 28. The reference to the El Greco painting is also taken from here. The priory no longer exists, having been destroyed in 1936 — it is now the Toledo Municipal car park.
23. Tillyer 1984, p. 10
24. Peter Tyler, St John of the Cross (New York: Continuum, 2000), p. 33. The Hospital still exists, and is today a municipal art gallery in Toledo.
25. Thompson 2002, p. 117.
26. Thompson 2002, p. 119.
27. Hardy 1982, p. 90.
28. Thompson 2002, p. 122. This would have been largely by foot or by mule, given the strict rules which governed the way in which Discalced friars were permitted to travel
29. Hardy 1982, pp. 113–130.
30. Calendarium Romanum (Libreria Editrice Vaticana, 1969), p.
31. «Ryle, Kenneth Sherriff, (13 April 1912–12 April 1993), Secretary to the Church Commissioners for England, 1969–75». Who Was Who (Oxford University Press). 2007-12-01. http://dx.doi.org/10.1093/ww/9780199540884.013.u175265. 
32. Garrigou-Lagrange . Il tomista d'assalto". www.avvenire.it. 15 February 2014. Retrieved 17 February 2014.
33. Kavanaugh, The Collected Works of St John of the Cross, 34
34. Kavanaugh, The Collected Works of St John of the Cross, 634
35. Juan· Kavanaugh, Kieran (1991). The collected works of Saint John of the Cross. ICS publications (Rev. ed έκδοση). Washington, DC: Inst. of Carmelite Studies. ISBN 978-0-935216-15-8. 
36. The Complete Works of Saint John of the Cross. Translated and edited by E. Allison Peers, from the critical edition of Silverio de Santa Teresa. 3 vols. (Westminster, MD: Newman Press, 1943). Vol. I, pp. l–lxxvi
37. John of the Cross, Saint (1991). The collected works of Saint John of the Cross. Kieran Kavanaugh, Otilio Rodriguez (Revised ed.). Washington, D.C.: ICS Publications. p. 33. ISBN 0-935216-15-4. OCLC 22909281.
38. Merchant, Hoshang (7 Ιουλίου 2016). Rath, Akshaya K., επιμ. St John of the Cross: Poems of Roy Campbell. Oxford University Press. σελίδες 23–29. ISBN 978-0-19-946596-5.
39. Crisogono (1958), pp. 33–35
40. By L. Rodríguez-San Pedro Bezares, 'La Formación Universitaria de Juan de la Cruz', Actas del Congreso Internacional Sanjuanista (Valladolid, 1993)
41. Bezares, p19
42. The 1628 biography of John is by Quiroga. The information is from Crisogono (1958), p. 38
43. Eulogio Pacho (1969), pp. 56–59; Steven Payne, John of the Cross and the Cognitive Value of Mysticism: An Analysis of Sanjuanist Teaching and its Philosophical Implications for Contemporary Discussions of Mystical Experience (1990), p. 14, n. 7)
44. Perrin, David B. (2011). «St. John of the Cross. By Peter Tyler. New York: Continuum, 2010. v + 174 pages. $21.95 (paper).». Horizons 38 (2): 379–380. doi:10.1017/s0360966900008458. ISSN 0360-9669.
45. This occurs in the Living Flame at 1.16 and 2.3. See John Sullivan, 'Night and Light: the Poet John of the Cross and the Exultet of the Easter Liturgy', Ephemerides Carmeliticae, 30:1 (1979), pp. 52–68.
46. John mentions Dionysius explicitly four times—S2.8.6; N2.5.3; CB14-15.16; Ll3-3.49. Luis Girón-Negrón, 'Dionysian thought in sixteenth-century Spanish mystical theology', Modern Theology, 24(4), (2008), p699
47. However, there is little precise agreement on which particular mystics may have been influential. Jean Orcibal, S Jean de la Croix et les mystiques Rheno-Flamands (Desclee-Brouwer, Presence du Carmel, no. 6); Crisogono (1929), I, 17, believed that John was influenced more by German mysticism, than perhaps by Gregory of Nyssa, Pseudo-Dionysius, Augustine of Hippo, Bernard of Clairvaux, the School of Saint Victor and the Imitation.
48. Dámaso Alonso, La poesía de San Juan de la Cruz (Madrid, 1942
49. Luce Lopez Baralt, Juan de la Cruz y el Islam (1990)
50. Peter Tyler, St John of the Cross (2010), pp. 138–142
51. José Nieto, Mystic, Rebel, Saint: A Study of St. John of the Cross (Geneva, 1979)