Χρήστης:Natasa kazaki
Ján Kollár
Ο Ján Kollár ήταν Σλοβάκος συγγραφέας, ιερέας, αρχαιολόγος, επιστήμονας.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε το 1793 στο χωριό Mošovce της Σλοβακίας. Αποτέλεσε βασικό ιδεολόγο του κινήματος του Πανσλαβισμού. Αφού σπούδασε στη θεολογική σχολή της Μπρατισλάβα, το 1819 έγινε βοηθός πάστορας στη Σλοβακική Λουθηρανική Εκκλησία και μετέπειτα πάστορας έως το 1848, όταν και μετακόμισε στη Βιέννη. Αιτία της μετεγκατάστασής του στη Βιέννη ήταν η έναρξη της Σλοβακικής εξέγερσης στα πλαίσια των επαναστάσεων του 1848-1849 με στόχο την κατάργηση των παλαιών μοναρχιών και την ίδρυση ανεξάρτητων εθνικών κρατών. Ο Kollár εντάχθηκε στο Σλοβακικό εθνικό κίνημα από την αρχή του. Ο ίδιος καλούσε σε ενότητα όλους τους Σλάβους, κάνοντας λόγο για ιστορική συνείδηση, για συνεργασία διανοούμενων, για λογοτεχνική αμοιβαιότητα μεταξύ τους, η οποία βασισμένη στην κοινή καταγωγή των σλαβικών λαών και της γλώσσας τους, θα τους ένωνε πολιτισμικά, απέναντι στην ξένη αφομοίωση, χωρίς ωστόσο να επιζητά τη ρήξη των 22 εκατομμυρίων Σλάβων με την Αυστριακή Μοναρχία αλλά την υποστήριξη από αυτήν. Το 1849, μετά τη λήξη των Επαναστάσεων, έγινε καθηγητής Σλαβικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης.
Έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1824 δημιούργησε το σημαντικό έργο του, Η κόρη του Σλάβα (Slávy dcera / The Daughter of Sláva) το οποίο αποτελούνταν από 650 σονάτες μετά από διάφορες προσθήκες, καθώς στην αρχή το έργο συνιστούσαν 150 σονάτες. Η κόρη του Σλάβα χωρίζεται σε 5 μέρη τα οποία έχουν λάβει το όνομά τους από τα ονόματα των ποταμών γύρω από τα οποία ζούσαν οι Σλαβικοί πληθυσμοί. Τα μέρη του έργου είναι τα εξής: 1. Sála, 2. Labe, Rén, Vltava , 3. Dunaj 4.Léthé. 5.Acheron . Με το έργο του, αυτό, εξυμνούσε μία πατρίδα όπου όλοι οι Σλάβοι θα ήταν ενωμένοι και μάλιστα θα συγκροτούσαν μία ενότητα, η οποία παρουσιαζόταν ως άγαλμα, το οποίο είχε ως κεφάλι τη Ρωσία, σώμα την Πολωνία, χέρια την Τσεχία, πόδια τη Σερβία, ενώ οι μικρότεροι σλαβικοί λαοί αποτελούσαν την πανοπλία και τα όπλα της μορφής αυτής.
Με το επόμενο έργο του «Η αμοιβαιότητα μεταξύ των διαφόρων φυλών και διαλέκτων του σλαβικού έθνους» (Reciprocity Between the Various Tribes and Dialects of the Slavic Nation), εξέταζε τον όρο "λογοτεχνική αμοιβαιότητα", αναφερόμενος σε μία "Σλαβική αμοιβαιότητα", χωρίζοντας τις σλαβικές γλώσσες σε Ρωσικά, Πολωνικά, Τσεχοσλοβακικά και Σερβοκροατικά.