Φιόντορ Τιούτσεφ
| Φιοντόρ Τιούτσεφ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα |
Фёдор Ива́нович Тю́тчев (Ρωσικά) |
| Γέννηση |
23 Νοεμβρίουιουλ. / 5 Δεκεμβρίου 1803γρηγ.[1][2][3][4] Όβστουγκ[2][5] |
| Θάνατος |
15ιουλ. / 27 Ιουλίου 1873γρηγ.[1][2][3][4] Πούσκιν[2] |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο Νοβοντέβιτσι |
| Υπηκοότητα | Ρωσική Αυτοκρατορία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ρωσικά[6] |
| Σπουδές | d:Q4204467 |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα |
συγγραφέας ποιητής διπλωμάτης φιλόσοφος πολιτικός μεταφραστής |
| Εργοδότης | Ακαδημία Επιστημών της Αγίας Πετρούπολης |
| Περίοδος ακμής | 1813 |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος |
Ελεωνόρα Τυουτσέβα (1829–1838) Ερνεστίνα Πφέφελ (από 1839) |
| Τέκνα |
Ιβάν Τιούτσεφ Μαρία Φιοντόροβνα Τιουτσέβα Άννα Τυουτσέβα Daria Tutchevа Φίοντορ Τιούτσεφ |
| Αδέλφια |
Nikolay Ivanovich Tutchev d:Q47148214 |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις |
1ος Βαθμός του Τάγματος του Αγίας Άννας Τάγμα του Αγίου Στανισλάβ 3ος Βαθμός του Τάγματος του Αγίου Βλαδίμηρου |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Τιούτσεφ, Φιόντορ Ιβάνοβιτς (ρωσ.Фёдор Ива́нович Тю́тчев, προφορά: [ˈfʲɵdər ɪˈvanəvʲɪt͡ɕ ˈtʲʉt͡ɕəf] ) (5 Δεκεμβρίου 1803 - 27 Ιουλίου 1873). Διακεκριμένος Ρώσος ποιητής και διπλωμάτης. Έμεινε στο Μόναχο και στο Τουρίνο, όπου γνώρισε τον Friedrich Wilhelm Joseph Schelling και τον Χάινριχ Χάινε. Δεν συμμετείχε στην λογοτεχνική ζωή ούτε θεωρούσε τον εαυτό του λογοτέχνη.
Έχουν διατηρηθεί 400 περίπου ποιήματά του αποσπάσματα των οποίων έγιναν δημοφιλή και πέρασαν στο στόμα του ρώσικου λαού ως παροιμίες.
Τα πρώτα ποιήματά του βασίζονται στην ποιητική παράδοση του 18ου αιώνα. Από το 1830 τα έργα του υφίστανται την επίδραση του Ευρωπαϊκού (προπαντώς Γερμανικού) ρομαντισμού. Αποτελούν φιλοσοφικά, στοχαστικά ποιήματα με βασικά θέματα την Κτίση, την φύση, την ανθρώπινη μοίρα. Το 1840 δημοσιεύει μερικά πολιτικά άρθρα πάνω στο πρόβλημα της αλληλεπίδρασης της Ρωσίας με τον Δυτικό πολιτισμό. Τη δεκαετία του 1850 ο Τιούτσεφ δημιουργεί μίαν σειρά ερωτικών ποιημάτων γεμάτη διαπεραστικό αίσθημα αγάπης και καημού. Τα ποιήματα αυτά αργότερα ενώθηκαν στο λεγόμενο «Ντενίσιεφσκι» κύκλο, αφιερωμένο στην ερωμένη του ποιητή την Ε. Α. Ντενίσιεβα δηλαδή. Τις επόμενες δεκαετίες του 1860 και 1870 στα έργα του κυριαρχούν πολιτικά θέματα.
Το πιο γνωστό ποίημα του Τιούτσεφ «Silentium!» είναι πικρό προσκλητήριο στην σιωπή, παράπονο για την ακατανοησία των ανθρώπων. Συχνά παραθέτωνται οι παρακάτω αφορισμοί του ποιητή: «ο λόγος που το είπανε είναι ψέμα», «η Ρωσία δεν κατανοείται από νου» και «δεν μας βολεί να προβλέπουμε πως θ’αντηχούν τα λόγια μας».
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 «Краткая литературная энциклопедия». Συνοπτική Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια. Great Russian Entsiklopedia, JSC. Μόσχα. 1962.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 (Γαλλικά) data.bnf.fr. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11990391p. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 4,0 4,1 4,2 Arkady Gornfeld: «Тютчев, Федор Иванович» (Ρωσικά)
- ↑ Arkady Gornfeld: «Тютчев, Федор Иванович» (Ρωσικά)
- ↑ (Γαλλικά) data.bnf.fr. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11990391p. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
