Φιόντορ Τιούτσεφ
| Φιοντόρ Τιούτσεφ | |
|---|---|
 |
|
| Γέννηση | Όβστουγκ |
| Θάνατος | Πούσκιν |
| Υπηκοότητα / Χώρα πολιτογράφησης | Ρωσική Αυτοκρατορία |
| Σπουδές | Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας |
| Ιδιότητα | συγγραφέας, ποιητής, διπλωμάτης και φιλόσοφος |
| Σύζυγος | Ελεωνόρα Τυουτσέβα ( – ) και Ερνεστίνα Πφέφελ () |
| Τέκνα | Ιβάν Τιούτσεφ, Μαρία Φιοντόροβνα Τιουτσέβα, Άννα Τυουτσέβα, Φίοντορ Τιούτσεφ και Daria Tutchevа |
| Αδέλφια | Nikolay Ivanovich Tutchev |
| Βραβεύσεις | 1ος Βαθμός του Τάγματος του Αγίας Άννας, Order of Saint Stanislaus, 1st class και 3ος Βαθμός του Τάγματος του Αγίου Βλαδίμηρου |
 Πολυμέσα |
|
| wikidata (π) | |
Τιούτσεφ, Φιόντορ Ιβάνοβιτς (ρωσ.Фёдор Ива́нович Тю́тчев, προφορά: [ˈfʲɵdər ɪˈvanəvʲɪt͡ɕ ˈtʲʉt͡ɕəf] ) (5 Δεκεμβρίου 1803 - 27 Ιουλίου 1873). Διακεκριμένος Ρώσος ποιητής και διπλωμάτης. Έμεινε στο Μόναχο και στο Τουρίνο, όπου γνώρισε τον Friedrich Wilhelm Joseph Schelling και τον Χάινριχ Χάινε. Δεν συμμετείχε στην λογοτεχνική ζωή ούτε θεωρούσε τον εαυτό του λογοτέχνη.
Έχουν διατηρηθεί 400 περίπου ποιήματά του αποσπάσματα των οποίων έγιναν δημοφιλή και πέρασαν στο στόμα του ρώσικου λαού ως παροιμίες.
Τα πρώτα ποιήματά του βασίζονται στην ποιητική παράδοση του 18ου αιώνα. Από το 1830 τα έργα του υφίστανται την επίδραση του Ευρωπαϊκού (προπαντώς Γερμανικού) ρομαντισμού. Αποτελούν φιλοσοφικά, στοχαστικά ποιήματα με βασικά θέματα την Κτίση, την φύση, την ανθρώπινη μοίρα. Το 1840 δημοσιεύει μερικά πολιτικά άρθρα πάνω στο πρόβλημα της αλληλεπίδρασης της Ρωσίας με τον Δυτικό πολιτισμό. Τη δεκαετία του 1850 ο Τιούτσεφ δημιουργεί μίαν σειρά ερωτικών ποιημάτων γεμάτη διαπεραστικό αίσθημα αγάπης και καημού. Τα ποιήματα αυτά αργότερα ενώθηκαν στο λεγόμενο «Ντενίσιεφσκι» κύκλο, αφιερωμένο στην ερωμένη του ποιητή την Ε. Α. Ντενίσιεβα δηλαδή. Τις επόμενες δεκαετίες του 1860 και 1870 στα έργα του κυριαρχούν πολιτικά θέματα.
Το πιο γνωστό ποίημα του Τιούτσεφ «Silentium!» είναι πικρό προσκλητήριο στην σιωπή, παράπονο για την ακατανοησία των ανθρώπων. Συχνά παραθέτωνται οι παρακάτω αφορισμοί του ποιητή: «ο λόγος που το είπανε είναι ψέμα», «η Ρωσία δεν κατανοείται από νου» και «δεν μας βολεί να προβλέπουμε πως θ’αντηχούν τα λόγια μας».
