Φιόντορ Κοτάνοφ
| Φιόντορ Κοτάνοφ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 4 Απριλίου 1914 Kvemo Khareba |
| Θάνατος | 15 Σεπτεμβρίου 1993 Αγία Πετρούπολη |
| Τόπος ταφής | Southern Cemetery |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Σπουδές | Στρατιωτική Ακαδημία Μ. Β. Φρούνζε |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | συνταγματάρχης |
| Πόλεμοι/μάχες | Ανατολικό Μέτωπο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | μετάλλιο για τη νίκη επί της Γερμανίας στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου τάγμα του Λένιν τάγμα του Ερυθρού Αστέρα Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης τάγμα του Πατριωτικού Πολέμου 1ου βαθμού Τάγμα του Σουβόροφ Γ΄ τάξης Τάγμα του Αλέξανδρου Νιέφσκι Μετάλλιο «Για την υπεράσπιση της Σεβαστούπολης» μετάλλιο για την Άμυνα του Καυκάσου |
Ο Φιόντορ (Φώτης) Ιβγκένιεβιτς Κοτάνωφ (συναντάται και ως Θεόδωρος[1], 5 Απριλίου 1914 - 15 Σεπτεμβρίου 1993) ήταν Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης, συμμετέχων στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, διοικητής του 384ου τάγματος πεζοναυτών, ταγματάρχης.
Στις αρχές Απριλίου 1943, ο καπετάνιος Κοτάνοφ διορίστηκε διοικητής του 384ου χωριστού τάγματος πεζοναυτών της Ναυτικής Βάσης της Οδησσού του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Φιόντορ (Φώτης) Κοτάνοφ γεννήθηκε στο χωριό Νέων-Χαραμπά, στην περιοχή Τσάλκα της Γεωργίας, γιος του Ευγένιου Γκεοργκίγιεβιτς και της Αναστασίας Κοτανίδη (Κοτάνοφ). Τα υψίπεδα της Τσάλκας είναι τόπος εγκατάστασης των Ελλήνων του Πόντου στη Γεωργία (διάβασε Έλληνες της Τσάλκας). Ο Φιόντορ είχε πέντε αδέρφια και τέσσερις αδερφές. Η οικογένεια Κοτάνοφ ήταν φτωχοί αγρότες. Από μικρή ηλικία, ο Φιόντορ άρχισε να εργάζεται ως βοσκός προβάτων και βοήθησε με τις δουλειές του σπιτιού. Αποφοίτησε από την Δ΄ τάξη του σχολείου.[2] Το 1933 αποφοίτησε από τη Σχολή Πεζικού του Μπακού.
Μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή Πεζικού του Μπακού, υπηρέτησε ως διοικητής διμοιρίας και ομάδας αναγνώρισης σε συντάγματα ορεινών τυφεκίων. Υπηρέτησε στη Στρατιωτική Περιφέρεια της Υπερκαυκασίας. Το 1937, το τμήμα του Κοτάνοφ μεταφέρθηκε στην Άπω Ανατολή και υπηρέτησε μετά στο στόλο του Ειρηνικού.
Τον Ιούλιο του 1938, ο Κοτάνοφ συνελήφθη από την Ενκαβεντέ κατηγορούμενος για αντεπαναστατικές δραστηριότητας.[3] Εννέα μήνες αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1939, αθωώθηκε, αφέθηκε ελεύθερος και επανήλθε στην υπηρεσία. Το 1939, ο Κοτάνοφ μετατέθηκε στη Σεβαστούπολη ως διοικητής του τάγματος πεζικού της παράκτιας υπηρεσίας του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας, γεγονός που τον έφερε σε επαφή με τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο το 1941.[2]
Ενώ σπούδαζε στη Σχολή Πεζικού του Μπακού, ο Κοτάνοφ έγινε φίλος με τον συμφοιτητή Ιβάν, από το ελληνικό χωριό του Τσερντακλί κοντά στη Μαριούπολη. Ο Ιβάν σύστησε τον Φιόντορ στην αδελφή του Αλεξάνδρα και αργότερα παντρεύτηκαν. Με την Αλεξάνδρα Τσερτύλ απέκτησαν έναν γιο, τον Βαλέρι, στην Άπω Ανατολή το 1937 και μια κόρη, τη Φλόρα, το 1940 στη Σεβαστούπολη.[2]
Ο Κοτάνοφ πολέμησε στην πολιορκία της Σεβαστούπολης, όπου ήταν διοικητής ενός τάγματος τυφεκίων της παράκτιας υπηρεσίας. Υπέστη σοβαρή διάσειση και νοσηλεύτηκε. Μετά τη νοσηλεία δίδαξε στα μαθήματα μετεκπαίδευσης αξιωματικών, αλλά όχι για μεγάλο διάστημα.[4]
Στις 29 Αυγούστου 1943 ηγήθηκε του τάγματος του στη μάχη για πρώτη φορά καταλαμβάνοντας ένα γερμανικό φυλάκιο στην Μπεζιμένοφκα ως μέρος της απόβασης στο Τάγκανρογκ. Η μάχη ήταν μεγάλη επιτυχία με ελάχιστες απώλειες για τους Σοβιετικούς αλλά αρκετές για τους Γερμανούς. Την νύχτα της 9ης Σεπτεμβρίου ένα τάγμα αλεξιπτωτιστών στο τάγμα του Κοτάνοφ έκανε κατάβαση σε εχθρικό έδαφος κοντά στη Μαριούπολη και προχώρησε στην περιοχή για τη Μαριούπολη, σκοτώνοντας πάνω από 600 γερμανούς στρατιώτες και αξιωματικούς, καταστρέφοντας τον εξοπλισμό τους. Στις 17 Σεπτεμβρίου άρχισε να ηγείται του τάγματος του στην επίθεση για το Οσιπένκο, όπου πήραν δύο μπαταρίες του εχθρού και 29 οχήματα ως λάφυρο.[5][6]
Τον Μάρτιο του 1944, 55 ναύτες από το τάγμα του Κοτάνοφ συμμετείχαν στην απόβαση του Ολσάνσκι. Οι περισσότεροι χάσανε τη ζωή τους σε δύο μέρες στις σκληρές μάχες αλλά τιμήθηκαν ως ήρωες της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Κοτάνοφ ήθελε να ηγηθεί της απόβασης, αλλά δεν το έκανε και έδωσε την θέση του στον Κονσταντίν Ολσάνσκι. Συμμετείχε όμως στο σχεδιασμό της επιχείρησης. Λόγω της συμμετοχής του 384ου τάγματος στην απόβαση στο Νικολάγιεφ της Ουκρανίας έχει πάρει το όνομα "τάγμα του Νικολάγιεφ".[7][8]
Ο Κοτάνοφ συμμετείχε στην απόβαση του Ολσάνσκι, σε άλλες μάχες, και διακρίθηκε στην δεύτερη επίθεση στο Ιάσιο και το Κισινιόφ. Ξεκινώντας στις 23 Αυγούστου 1944, ο Κοτάνοφ ηγήθηκε μιας επιχείρησης αποκλεισμού υποχωρούντων στρατευμάτων του εχθρού σε μια εκβολή στο Δνείστερο. Το επόμενο πρωί έκανε μια απόβαση με 60 άνδρες στο νερό, όπου διατήρησαν όλοι μαζί μια παρουσία στην περιοχή Κουντούκ, αιχμαλωτίζοντας πάνω από 4.000 στρατιώτες και αξιωματικούς οι οποίοι μετά από δύο ώρες μάχης παραδόθηκαν. Η επιχείρηση του Κοτάνοφ επέτρεψε την κατάληψη του δέλτα του Δούναβη.
Ηγήθηκε του τάγματος του σε επιτυχημένες αποβάσεις και καταδρομικές επιχειρήσεις στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Στις 29 Αυγούστου 1944 το τάγμα του συμμετείχε στην απελευθέρωση της Κωνστάντζας και στις 8 με 9 Σεπτεμβρίου 1944 μπήκε στη Βουλγαρία όπου καλοσωρίστηκε από τις βουλγάρικες δυνάμεις. Στις 20 Απριλίου 1945 τιμήθηκε με το βραβείο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης για την επιτυχία του στις πολεμικές επιχειρήσεις και παρέμεινε στη Βουλγαρία ως τον Ιούνιο.[9][10]
Μεταπολεμικά χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά το πόλεμο παρέμεινε στο ναυτικό και αποφοίτησε από τη στρατιωτική ακαδημία Φρούνζε το 1948, και ηγήθηκε για λίγο ενός τάγματος πριν αναλάβει καθηγητής το 1951. Δίδαξε σε σχολές του ναυτικού, και ήταν αναπληρωτής επικεφαλής του Ινστιτούτου Τεχνικής Στρατιωτικής Μηχανικής του Λένινγκραντ. Το 1964 αποστρατεύτηκε και έμεινε στο Λένινγκραντ ως τον θάνατο του στις 14 Σεπτεμβρίου 1993. Επισκέφθηκε την Βουλγαρία για να συμβάλει στα γυρίσματα μιας ταινίας για τον πόλεμο.[11][12] Αναφέρεται στο βιβλίο Μικρή Γη του Λεονίντ Μπρέζνιεφ.[13]
Τιμές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σοβιετικές:
- Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης (20 Απριλίου 1945)
- Τάγμα του Λένιν (20 April 1945 and 30 December 1955)
- Τρία Τάγματα του Κόκκινου Λαβάρου (29 April 1943, 5 September 1943, and 2 June 1951)
- Τάγμα του Σουβόρωφ τρίτης τάξης (30 April 1944)
- Τάγμα του Αλέξανδρου Νιέφσκι (24 May 1945)
- Τάγμα του Πατριωτικού Πολέμου 1ης τάξης (11 March 1985)
- Τάγμα του Κόκκινου Στρατού (6 November 1945)
- Τάγμα "Για την αξία στη μάχη" (3 November 1944)
Βουλγάρικες:
- Μετάλλιο "40 χρόνια από τη νίκη ενάντια στο φασισμό των Ναζί"
- αναμνηστικά μετάλλια, μετάλλια από τις εκστρατείες
- Τάγμα της 9ης Σεπτεμβρίου 1944 με σπαθιά 2ης τάξης
- Μετάλλιο "100 χρόνια από την απελευθέρωση της Βουλγαρίας από την οθωμανική σκλαβιά"
Λοιπά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Στην ιστορική Παρέλαση της Νίκης στις 24 Ιουνίου 1945 στην Κόκκινη Πλατεία, ο Κοτάνωφ ήταν διοικητής ενός τάγματος στη παρέλαση.[16]
- Στις 7 Σεπτεμβρίου 1987, για τη μεγάλη συνεισφορά του στην απελευθέρωση της πόλης της Μαριούπολης από τους Ναζί, ο Κοτάνωφ τιμήθηκε με τον τίτλο «Επίτιμος πολίτης της πόλης της Μαριούπολης».
- Στο χωριό Ουρζούφ της περιφέρειας Ντόνετσκ ένα γυμνάσιο πήρε το όνομα του.
- Προς τιμήν του υπάρχουν οδοί με το όνομα του στο Ναβαρασίσκ[17], στην Καμπαρντίνκα[18] και στην Αγία Πετρούπολη.[19] .
- Μετά τον θάνατο του Κοτάνωφ, με τις προσπάθειες συναδέλφων στρατιωτών, εκδόθηκε ένα βιβλίο με απομνημονεύματα του Κοτάνοφ με τίτλο «Ναυτικό Τάγμα» με αφορμή την 50ή επέτειο της Νίκης.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Η εισβολή του Χίτλερ στην ΕΣΣΔ και οι Έλληνες ήρωες του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου». pontosnews.gr. 22 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2023.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Федор (Фотис) Котанов — Герой Советского Союза Αρχειοθετήθηκε Απριλίου 2, 2015 στη Wayback Machine του Internet Archive.
- ↑ Никос Сидиропулос. Урок памяти Фёдора (Фотиса) Котанова Αρχειοθετήθηκε Μαΐου 30, 2019 στη Wayback Machine του Internet Archive // Ellada-Russia, 4.04.2011.
- ↑ Владивосток в цифрах и фотографиях: Котанов Фёдор Евгеньевич Αρχειοθετήθηκε Απριλίου 2, 2015 στη Wayback Machine του Internet Archive.
- ↑ Dzhukha, Ivan (2008). Спецэшелоны идут на восток: история репрессий против греков в СССР : депортации 1940-х гг (στα Ρωσικά). Aleteyya. σελ. 36.
- ↑ Бочаров, Антон (9 Μαΐου 2011). «Котанов Фёдор Евгеньевич». www.warheroes.ru. Герои Страны. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2019.
- ↑ Arov, Boris (1994). Дорогие мои земляки: очерки, интервью, встречи. Изд. Николаевского горисполкома.
- ↑ Abramov, Yevgeny (2022). «Черная смерть». Советская морская пехота в бою (στα Ρωσικά). Litres.
- ↑ Zigalov, Ivan (1977). Знамя отцов: Очерки. Moscow: DOSAAF.
- ↑ Pronin, Viktor (1989). Расскажи о нас живым: книга- поиск (στα Ρωσικά). Мордовское книжное изд-во. ISBN 978-5-7595-0225-8.
- ↑ «Котанов Фёдор Евгеньевич». Морской сборник (8): 26. 1974. https://file.magzdb.org/ul/876/%D0%9C%D0%BE%D1%80%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%B8%CC%86%20%D1%81%D0%B1%D0%BE%D1%80%D0%BD%D0%B8%D0%BA%201974%20%E2%84%96%2008.pdf.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Нева: орган Союза советских писателей СССР (στα Ρωσικά). Гос. изд-во худож. лит-ры. 1986.
- ↑ Brezhnev, Leonid (1978). Малая Земля (στα Ρωσικά). Politizdat.
- ↑ pamyat-naroda.ru
- ↑ pamyat-naroda.ru
- ↑ История Баку и бакинцев: Котанов Фёдор (Фотис) Евгеньевич[νεκρός σύνδεσμος].
- ↑ В Новороссийске появилась улица имени героя Великой Отечественной войны Федора Котанова
- ↑ «Улица Капитана Котанова на карте села Кабардинка». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουνίου 2019.
- ↑ «Улица Фёдора Котанова на карте Санкт-Петербурга». mapdata.ru (στα Ρωσικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2021.