Σφαγή του Καντό
Η Σφαγή του Κάντο, είναι ονομασία που αποδίδεται στις διαταραχές που ακολούθησαν τον Μεγάλο Σεισμό του Κάντο, και αναφέρεται στην μαζική δολοφονία Κορεατών, που διέμεναν στην περιοχή του Κάντο στην Ιαπωνία, από την Ιαπωνική Αστυνομία, τον στρατό, αλλά και από πολίτες, που κατέφυγαν στην αυτοδικία.
Η σφαγή ξεκίνησε την 1η Σεπτεμβρίου, την ημέρα που η περιοχή του Κάντο πλήγηκε από σεισμό, και διήρκησε συνολικά τρεις εβδομάδες. Κατά την διάρκεια των εβδομάδων αυτών, στρατιώτες του Ιαπωνικού στρατού, η αστυνομία, και μερικοί πολίτες, δολοφόνησαν περίπου 6.000 Κορεάτες και Ιάπωνες σοσιαλιστές. Οι Ιαπωνικές αρχές αρνήθηκαν τις «φήμες» περί σφαγής, και συνεχίζουν να τις αρνούνται μέχρι και σήμερα, όμως η σφαγή εορτάζεται από διάφορες ακροδεξιές οργανώσεις.
Η Σφαγή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αμέσως μετά τον σεισμό, ξεκίνησε η σφαγή. Το Υπουργείο Εσωτερικών κήρυξε στρατιωτικό νόμο και διέταξε όλους αρχηγούς της αστυνομίας να καταστήσουν τη διατήρηση της τάξης και της ασφάλειας ως ύψιστη προτεραιότητα. Μια ψευδή φήμη διαδόθηκε ότι οι Κορεάτες εκμεταλλευόμενοι την καταστροφή, διέπραξαν εμπρησμό και ληστεία, και είχαν στην κατοχή τους βόμβες. Το αντι-κορεατικό συναίσθημα είχε ενισχυθεί από το φόβο του κορεατικού κινήματος ανεξαρτησίας. Και έτσι, στη σύγχυση που επικράτησε μετά τον σεισμό, σημειώθηκε μαζική δολοφονία Κορεάτων από όχλους στις πόλεις Τόκιο και Γιοκοχάμα, τροφοδοτημένη από τις φήμες εξέγερσης και σαμποτάζ. Η κυβέρνηση ανέφερε ότι 231 Κορεάτες σκοτώθηκαν από όχλους στο Τόκιο και το Γιοκοχάμα την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου. Όμως, υπήρξαν ανεξάρτητες αναφορές, ότι ο αριθμός των νεκρών ήταν πολύ υψηλότερος, από 6.000 έως 10.000.
Ορισμένες εφημερίδες προπαγάνδισαν, αναφέροντας τις φήμες ,περί καταστροφών που προκλήθηκαν από Κορεάτες μετά τον σεισμό αυτές, ως γεγονότα, ενώ ισχυρίστηκαν ότι οι Κορεάτες δηλητηρίαζαν πηγάδια. Οι πολυάριθμες πυρκαγιές, τα θολά νερά των πηγαδιών, (μια ελάχιστα γνωστή επίδραση ενός μεγάλου σεισμού), συνέβαλαν ως επιβεβαίωση για τις φήμες αυτές.
Έπειτα, ομάδες πολιτών, που κατέφυγαν στην αυτοδικία, δημιούργησαν οδοφράγματα σε πόλεις και δοκίμαζαν τους κατοίκους, για να εντοπίσουν Κορεάτες (που μιλούσαν Ιαπωνικά, με μία κάπως διαφορετική προφορά). Όσοι αποτύγχαναν στην «δοκιμασία» αυτή, είχαν να αντιμετωπίσουν απελάσεις, ξυλοδαρμούς ή ακόμα και θάνατο. Με τους αυτοδικείς πολίτες στα οδοφράγματα, συνεργάστηκαν διάφοροι αστυνομικοί και στρατιώτες.
Από τους 3.000 Κορεάτες που τέθηκαν υπό κράτηση στην στρατιωτική βάση στο Narashino, το 10% σκοτώθηκε στη βάση ή αφού αφέθηκαν ελεύθεροι σε κοντινά χωριά. Επιπλέον, όποιος ταυτίστηκε λανθασμένα ως Κορεάτης, όπως οι Κινέζοι, οι Ρυουκιουάδες και οι Ιάπωνες ομιλητές ορισμένων περιφερειακών διαλέκτων, υπέστησαν την ίδια μοίρα. Περίπου 700 Κινέζοι, κυρίως από το Wenzhou, σκοτώθηκαν, και ως υπενθύμιση του γεγονότος αυτού, ανεγέρθηκε μνημείο το 1993, στο Wenzhou.
Σε απάντηση των αναταραχών και της σφαγής, η κυβέρνηση κάλεσε τον ιαπωνικό στρατό και την αστυνομία να προστατεύσουν τους Κορεάτες. 23.715 Κορεάτες τέθηκαν υπό προστατευτική κράτηση σε ολόκληρη την Ιαπωνία, 12.000 μόνο στο Τόκιο. Ο αρχηγός της αστυνομίας του Tsurumi (ή του Kawasaki σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες) αναφέρεται ότι έπινε δημόσια το νερό του πηγαδιού για να διαψεύσει τη φήμη ότι οι Κορεάτες δηλητηρίαζαν πηγάδια. Σε αρκετές περιοχές, τα αστυνομικά τμήματα, στα οποία είχαν καταφύγει Κορεάτες για να προστατευτούν, δέχτηκαν επίθεση από όχλους, ενώ σε άλλες γειτονιές, οι κάτοικοι έλαβαν μέτρα για να τους προστατεύσουν. Ο στρατός διανέμει φυλλάδια στα οποία αρνούνται τις φήμες για τους Κορεάτες και προσπαθώντας να αποτρέψουν τους πολίτες από το να επιτεθούν στους Κορεάτες, αλλά σε πολλές περιπτώσεις η δραστηριότητα των αυτόδικων πολιτών σταμάτησε μόνο μετά από δράσεις του στρατού εναντίον τους. Σε αρκετές τεκμηριωμένες περιπτώσεις, στρατιώτες και της αστυνομικοί συμμετείχαν στις δολοφονίες, ενώ σε άλλες περιπτώσεις οι αρχές παρέδωσαν ομάδες Κορεάτων σε τοπικούς αυτόδικους, οι οποίοι προχώρησαν σε δολοφονίες.
Μέσα στη βία κατά των Κορεατών στην Περιφέρεια Κάντο, η περιφερειακή αστυνομία και ο Αυτοκρατορικός Στρατός χρησιμοποίησαν το πρόσχημα των πολιτικών αναταραχών για να εκκαθαρίσουν τους πολιτικούς αντιφρονούντες. Σοσιαλιστές όπως ο Hirasawa Keishichi (ιαπωνικά: 平 澤 計 七), αναρχικοί όπως ο Sakae ugsugi και ο Noe Itō, και ο κινεζικός κοινοτικός ηγέτης, Ō Kiten (ιαπωνικά: 王希 天), απήχθησαν και σκοτώθηκαν από την τοπική αστυνομία και τον Αυτοκρατορικό στρατό, που ισχυρίστηκαν ότι οι ριζοσπάστες αυτοί, είχαν σκοπό να εκμεταλλευτούν την κατάσταση μετά τις καταστροφές και την αναταραχή που επικρατούσε, για να ξεκινήσουν πραξικόπημα(ισχυρισμός που δεν φαίνεται να έχει κάποια πραγματική υπόσταση).
Έργα σχετικά με την Σφαγή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο σκηνοθέτης Chongkong Oh έκανε δύο ντοκιμαντέρ για το πογκρόμ: The Massacre of Koreans from the Arakawa River Bank to Shitamachi in Tokyo (1983) και το The Disposed-of Korean: The Great Kanto Earthquake and Camp Narashino (1986). Οι ταινίες αποτελούνται κυρίως από συνεντεύξεις με επιζώντες, μάρτυρες και δράστες.
Σήμερα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η σημασία της απόκτησης και της παροχής ορθών και εξακριβωμένων πληροφοριών μετά από φυσικές καταστροφές έχει τονιστεί από τότε στην Ιαπωνία. Η βιβλιογραφία για την προετοιμασία των σεισμών στη σύγχρονη Ιαπωνία, κατευθύνει τους πολίτες να μεταφέρουν ένα φορητό ραδιόφωνο και να το χρησιμοποιούν, για να ακούνε αξιόπιστες πληροφορίες και να μην παραπλανηθούν από φήμες σε περίπτωση μεγάλου σεισμού.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Noh, Jooeun. «Book Review of: The Great Kantō Earthquake, the Korean Massacre and its Aftermath: The Responsibility of the Japanese Government and People». Harvard Yenching Institute (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020.
- Ryang, Sonia (2003). «The Great Kanto Earthquake and the Massacre of Koreans in 1923: Notes on Japan's Modern National Sovereignty». Anthropological Quarterly 76 (4): 731–748. ISSN 0003-5491. https://www.jstor.org/stable/3318287.