Μετάβαση στο περιεχόμενο

Συργιάννης Παλαιολόγος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Συργιάννης Παλαιολόγος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Συργιάννης Παλαιολόγος Φιλανθρωπηνὸς Κοµνηνός (Ελληνικά)[1]
Γέννηση1290 (περίπου)[2]
Βυζαντινή Αυτοκρατορία
Θάνατος1334
Θεσσαλονίκη
Συνθήκες θανάτουανθρωποκτονία
Χώρα πολιτογράφησηςΒυζαντινή Αυτοκρατορία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταστρατιωτικός
Οικογένεια
Σύζυγοςd:Q110254213[3]
ΤέκναΘεοδώρα Συργιάναινα της Αρμενίας[3]
ΓονείςΣυργιάννης και Ευγενία Παλαιολογίνα Καντακουζηνή
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςΒυζαντινός εμφύλιος πόλεμος 1321-1328

Ο Συργιάννης Παλαιολόγος Φιλανθρωπινός (π. 1290 - 1334) ήταν αριστοκράτης και στρατηγός στη Ρωμανία μεικτής Ελληνικής και Κουμανικής καταγωγής, που ενεπλάκη στον πρώτο εμφύλιο μεταξύ των Παλαιολόγων Ανδρονίκου Β΄ και Ανδρονίκου Γ΄ Αυτοκρατόρων των Ρωμαίων. Πιστός μόνο στον εαυτό του και στις φιλοδοξίες του, άλλαξε συμμαχίες αρκετές φορές και στο τέλος κατέκτησε μεγάλο μέρος της Μακεδονίας για τον Στέφανο Δ΄ Δουσάν της Σερβίας, ώσπου φονεύθηκε από τους Ρωμαίους.

Καταγωγή και η αρχή της σταδιοδρομίας του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε περί το 1290. Έλαβε το όνομα του πατέρα ή του πάππου του, ενός Κουμάνου αρχηγού, που έγινε μέγας δομέστικος υπό τον Ανδρόνικο Β΄· πολλοί Κουμάνοι είχαν εγκατασταθεί στην Ευρώπη κατά τη βασιλεία του Ιωάννη Γ΄ Βατάτζη (1221-54). Το αρχικό όνομα του πρεσβύτερου Συργιάννη ήταν Συτζιγκάν (από το Κουμανο-τουρκικό Sïčğan, ποντίκι), που εξελληνίστηκε σε Συργιάννης, όταν αυτός βαπτίστηκε.

Μητέρα του νεότερου Συργιάννη ήταν η Ευγενία Παλαιολογίνα, ανιψιά του Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου. Έχοντας επίγνωση της βαρύτητας του επωνύμου της μητέρας του, ο Συργιάννης το χρησιμοποιούσε ως δικό του για να προωθηθεί στην ιεραρχία. Η αδελφή του Θεοδώρα παντρεύτηκε τον Γκυ των Πουατιέ-Κύπρου, μετέπειτα βασιλιά της Αρμενίας.

Εμφανίζεται για πρώτη φορά στις πηγές το 1315, όταν τοποθετήθηκε στρατιωτικός διοικητής της Μακεδονίας, κοντά στη Σερβία. Παρά τις υπάρχουσες Συνθήκες και ενάντια στις οδηγίες που του είχαν δοθεί, αποφάσισε να επιτεθεί στη Σερβία και στην Ήπειρο. Όταν απολύθηκε από τη θέση του εκεί, εξεγέρθηκε, αλλά αιχμαλωτίστηκε και φυλακίστηκε. Πριν το 1320 τον συγχώρησαν και ορίστηκε διοικητής της Θράκης.