Πλατεία Οτέλ ντε Βιλ (Παρίσι)
| Πλατεία Οτέλ ντε Βιλ | |
|---|---|
| Place de l'Hôtel-de-Ville - Esplanade de la Libération | |
 | |
 | |
| Είδος | πλατεία και χώρος εκδηλώσεων |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 48°51′24″N 2°21′5″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Σαιν-Μερί |
| Χώρα | Γαλλία |
| Γενικές διαστάσεις | 155 μέτρα[1] × 82 μέτρα[1] |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Η Πλατεία Οτέλ ντε Βιλ - Πλατεία Απελευθέρωσης (γαλλικά: La place de l'Hôtel-de-Ville - Esplanade de la Libération) είναι δημόσια πλατεία του 4ου διαμερίσματος του Παρισιού. Πριν από το 1802 ονομαζόταν Πλας ντε Γκρεβ.
Στο παρελθόν η πλατεία ήταν τόπος δημόσιων εκτελέσεων. Σήμερα είναι χώρος δημόσιας ψυχαγωγίας και έχει: μια τεχνητή παραλία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, τεράστιο παγοδρόμιο κατά τη διάρκεια των χειμερινών εορταστικών εκδηλώσεων, εμπορικές εκθέσεις και μια τεράστια οθόνη για μεγάλες αθλητικές εκδηλώσεις. [2]
Τοποθεσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πλατεία βρίσκεται μπροστά στο Δημαρχείο του Παρισιού και έχει μήκος 155 μέτρα και πλάτος 82 μέτρα. Βρίσκεται στο 4ο διαμέρισμα του Παρισιού στη συνοικία Σαιν-Μερί και αρχίζει στον αριθμό 2 του Και ντε Ζεβρ και στο Και Οτέλ-ντε-Βιλ και τελειώνει στον αριθμό 31 της οδού Ριβολί.
Ονομασία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πλατεία ντε Γκρεβ
Η αρχική ονομασία της πλατείας ήταν Πλας ντε Γκρεβ. Η γαλλική λέξη grève αναφέρεται σε μια επίπεδη παρόχθια ή παράλια περιοχή καλυμμένη με βότσαλα ή άμμο. Η θέση που καταλαμβάνει σήμερα η πλατεία ήταν το σημείο της αμμώδους δεξιάς όχθης του ποταμού Σηκουάνα, όπου δημιουργήθηκε ένα σημαντικό ποτάμιο λιμάνι του Παρισιού. Το όνομα άλλαξε το 1802 σε πλατεία Οτέλ ντε Βιλ (Δημαρχείου).
Πλατεία Δημαρχείου - Πλατεία Απελευθέρωσης
Από το 2013 στο όνομα της πλατείας προστέθηκε και το «Εσπλανάντ ντε λα Λιμπερασιόν». Το Συμβούλιο του Παρισιού μετονόμασε τον τόπο μετά από την επιθυμία του δήμαρχου Μπερτράν Ντελανοέ να «αποτίσει φόρο τιμής στους μαχητές της Αντίστασης, τους ελεύθερους Γάλλους, τους συμμάχους και σ'αυτούς που βοήθησαν στην απελευθέρωση του Παρισιού τη νύχτα 24-25 Αυγούστου 1944».
Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο χώρος της πλατείας παλαιότερα ήταν η αμμώδης δεξιά όχθη του ποταμού Σηκουάνα, ένα είδος παραλίας από άμμο και βότσαλα, από όπου ήταν εύκολο να εκφορτωθούν τα εμπορεύματα που έφθαναν στον Σηκουάνα.[3]
Έτσι, σύντομα έγινε ένα σημαντικό λιμάνι και προοδευτικά το μεγαλύτερο στο Παρίσι: ξυλεία, σιτάρι, κρασί, σανός και άλλα εμπορεύματα φορτώνονταν και εκφορτώνονταν και έτσι δημιουργήθηκε στο χώρο μια δημόσια αγορά από τις αρχές του 12ου αιώνα, η οποία, λόγω της εγγύτητάς της με τον Σηκουάνα, έφερε το όνομα Πλας ντε Γκρεβ. Γύρω από αυτό το λιμάνι και την πλατεία αναπτύχθηκε η δεξιά όχθη, μια πολύ πυκνοκατοικημένη συνοικία.
Ήταν χώρος όπου πολλοί άνεργοι εύκολα έβρισκαν εργασία. Επομένως, η λέξη γκρεβ που σήμερα σημαίνει απεργία σήμαινε αρχικά «να σταθούμε στην πλατεία Γκρεβ περιμένοντας για δουλειά» προτού να εξελιχθεί στη σημερινή σημασία.
Σύμφωνα με ένα διάταγμα του βασιλιά Λουδοβίκου Ζ´, το 1141, κατόπιν αιτήματος των αστών του Παρισιού των περιοχών Γκρεβ και Μονσώ, η αγορά έκλεισε. Ο χώρος παρέμεινε έτσι ελεύθερος και δεν ανεγέρθηκε κανένα κτίριο. Από τότε, οργανώνονταν διάφορες τελετές σε αυτό το τετράγωνο. Το 1242, είκοσι τέσσερα φορτία με συλλογές κειμένων του Ταλμούδ κάηκαν σε επίσημη τελετή, δημιουργώντας ένα ρήγμα στις σχέσεις μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών. Εδώ γινόταν επίσης η γιορτή του Αγίου Ιωάννη που συνοδεύονταν από φωτιές μέχρι το 1648, ημερομηνία που ο Λουδοβίκος ΙΔ' συμμετείχε για τελευταία φορά.[4]
Η πλατεία ήταν τόπος εκτελέσεων. Δεν είναι γνωστό πότε χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά αλλά η πρώτη εκτέλεση χρονολογείται από το έτος 1310, όταν κάηκε μια αιρετική γυναίκα με το όνομα Μαργκερίτ Πορέτ.
Το Δημαρχείο του Παρισιού εγκαταστάθηκε εκεί γύρω στο 1357, από τον Ετιέν Μαρσέλ, επόπτη των εμπόρων (θέση ισοδύναμη με του δημάρχου). Κατά την επιστροφή του από τους πολέμους της Ιταλίας, ο Φραγκίσκος Α' έκτισε νέο κτίριο με Ιταλό αρχιτέκτονα. Το νέο κτίριο, το οποίο σχεδιάστηκε το 1533, ολοκληρώθηκε το 1628. Η πλατεία διευρύνθηκε γύρω στο 1770.
Το 1789 σ'αυτήν την πλατεία οι γυναίκες της αγοράς συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν για την υψηλή τιμή και τη σπανιότητα του ψωμιού και άρχισε ένα από τα πρώτα και σημαντικά γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης, η πορεία των γυναικών προς τις Βερσαλλίες.
Στις 25 Απριλίου 1792 πραγματοποιήθηκε η πρώτη εκτέλεση στη γκιλοτίνα στην πλατεία. Ο καταδικασθείς ήταν απλός κλέφτης. Το πλήθος, συνηθισμένο από τον Μεσαίωνα σε πιο «εκλεπτυσμένα» βασανιστήρια, απογοητεύθηκε από την ταχύτητα της διαδικασίας. Η γκιλοτίνα υψώθηκε πάλι στην πλατεία από τον Νοέμβριο του 1794 έως το Μάιο του 1795.
Κατά τη διάρκεια της Ιουλιανής Επανάστασης, και ειδικότερα στις 28 Ιουλίου 1830, η πλατεία και το Δημαρχείο αποτέλεσαν πεδίο άγριων αντιπαραθέσεων μεταξύ των στρατευμάτων και των εξεγερμένων. Από το 1832 ο τόπος εκτέλεσης μετακινήθηκε.
Η πλατεία πήρε τη σημερινή της εμφάνιση στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ως μέρος της ανάπλασης του Παρισιού κατά την περίοδο της Δεύτερης Αυτοκρατορίας. Μετά την καταστροφή του κατά τη διάρκεια της Κομμούνας (1871), το Δημαρχείο του Παρισιού επισκευάστηκε και ανακαινίστηκε.
Η πλατεία πεζοδρομήθηκε το 1982.
Σταθμός μετρό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το πλατεία Οτέλ ντε Βιλ εξυπηρετείται από το σταθμό Οτέλ ντε Βιλ του μετρό του Παρισιού, στις γραμμές 1 και 11.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 www
.v2asp .paris .fr /commun /v2asp /v2 /nomenclature _voies /Voieactu /4579 .nom .htm. - ↑ . «parisinfo.com/transport/90902/Place-de-l-Hotel-de-Ville».
- ↑ Félix et Louis Lazare, Dictionnaire administratif et historique des rues et des monuments de Paris, édition de 1844, p. 322-324
- ↑ Yves-Marie Bercé, Fête et révolte. Des mentalités populaires du xvieau xviiie siècle, Paris, Hachette, coll. « Le Temps et les Hommes », 1976, p. 62.