Το Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας της Κίνας (USTC, κινεζικά: 中国科学技术大学, πινγίν: Zhōngguó Kēxué Jìshù Dàxué) είναι κορυφαίο επιστημονικό πανεπιστήμιο στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, με έδρα το Χεφέι (Επαρχία Ανχούι). Το USTC είναι ένα από τα 211 πανεπιστήμια του Προγράμματος και μέλος της Λίγκας C9, η οποία συγκεντρώνει τα εννέα καλύτερα πανεπιστήμια της Κίνας[3]. Το USTC κατατάσσεται στην 8η θέση παγκοσμίως στα αποτελέσματα 2019/2020 του δείκτη Nature Index των πανεπιστημίων και των μη πανεπιστημιακών ερευνητικών ιδρυμάτων[4].
Στα τέλη του 2020, μια ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου ανακοίνωσε ότι πέτυχε κβαντική υπεροχή με μια αριθμομηχανή που πήρε το όνομά της από το κλασικό μαθηματικό έργο του 1ου αιώνα μ.Χ. «Τζιου Ζανγκ»[5], επιβεβαιώνοντας ένα μοντέλο του Σκοτ Άρονσον[6][7].
Στις 6 Αυγούστου 1956, ο υπουργός Άμυνας Πενγκ Ντεχουάι δημιούργησε αυτό που ονόμασε "Πέμπτο Γραφείο", το οποίο την 1η Μαρτίου 1957 έγινε το 5ο Ερευνητικό Ινστιτούτο του Υπουργείου Άμυνας, με επικεφαλής τον επιστήμονα πυραύλων Κιάν Ζουεσέν. Αποστολή του ινστιτούτου ήταν η ανάπτυξη πυρηνικών όπλων και βαλλιστικών πυραύλων[8]. Προκειμένου να εκπαιδεύσουν τους σχετικούς ειδικούς, ο Κιάν Ξουεσέν, ο μαθηματικός Χουά Λουογκένγκ και ορισμένοι άλλοι επιστήμονες από την περιοχή του Πεκίνου πρότειναν στις αρχές του 1958 να δημιουργηθεί ένα νέο είδος σοσιαλιστικού πανεπιστημίου με μέλη της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών ως βασικό διδακτικό προσωπικό[9].
Γκουό Μορούο, 1958-1978 Πρύτανης του Πανεπιστημίου.
Στις 9 Μαΐου 1958, ο Ζανγκ Τζινγκφού, βοηθός του προέδρου της Ακαδημίας Γκουό Μορούο, υπέβαλε επίσημο αίτημα στον αντιπρόεδρο Νι Ρονγκζέν, πρόεδρο της Επιτροπής Αεροναυτικής Βιομηχανίας του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, αρμόδιο για τους πυρηνικούς εξοπλισμούς, για τη δημιουργία μιας εγκατάστασης κατά το πρότυπο της σοβιετικής επιστημονικής πόλης Ακαντεμγκοροντόκ. Στις 2 Ιουνίου 1958, το αίτημα εγκρίθηκε από τη γραμματεία της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΚ. Στις 8 Ιουνίου 1958, συστάθηκε μια επιτροπή σχεδιασμού υπό την ηγεσία του Γκουό Μορούο, και μετά από μόλις τρεις μήνες - αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Άλματος προς τα εμπρός - το Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας της Κίνας άρχισε να λειτουργεί στις 20 Ιουνίου 1958 με αρχικά 1.600 φοιτητές.[10] Οι πρώτοι καθηγητές ήταν οι Κιαν Ξουεσέν και Χουά Λουογκένγκ, καθώς και οι φυσικοί Γου Γιουξούν, Ζάο Ζονγκιάο και Γκουό Γιονγκουάι, ο βιολόγος Μπέι Σιζάνγκ και ο γεωφυσικός Ζάο Τζιούζανγκ. Ο πρώτος πρύτανης του πανεπιστημίου ήταν ο Γκουό Μορούο. Το σύνθημα του πανεπιστημίου, το οποίο επικεντρωνόταν κυρίως στις αμυντικές τεχνικές, εξακολουθεί να είναι ""Κόκκινη και εξειδίκευση, θεωρία και πράξη" (红专并进、理实交融)[11].
Όταν ιδρύθηκε, το πανεπιστήμιο είχε τις ακόλουθες Σχολές:
Ψήφισμα της Κεντρικής Επιτροπής της 22ας Μαρτίου 1959.
Το πανεπιστήμιο ιδρύθηκε αρχικά στις εγκαταστάσεις της Κεντρικής Σχολής του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, στην περιοχή Χαϊντιάν, βορειοδυτικά του Πεκίνου[13]. Όταν η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΚ όρισε τα 16 κορυφαία πανεπιστήμια της χώρας ως πανεπιστήμια εθνικής προτεραιότητας (全国重点大学) στις 22 Μαρτίου 1959, το Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας της Κίνας ήταν ένα από αυτά. Η αρχική ιδέα του Κιαν Ζουεσέν για ένα «σοσιαλιστικό πανεπιστήμιο» ελήφθη πολύ σοβαρά υπόψιν. Οι καθηγητές έτρωγαν το ίδιο φαγητό με τους φοιτητές, ο Γκουό Μορούο δώρισε 20.000 γιουάν από τα έσοδα των έργων του σε ένα ταμείο για την αγορά ρούχων και κουβερτών για τους φτωχούς φοιτητές και ο Κιάν Ζουέσεν δώρισε 11.500 γιουάν για διδακτικό υλικό[14]. Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια προοπτική: εκείνη την εποχή, ο Κιαν Ξουεσέν λάμβανε μηνιαίο μισθό 335 γιουάν, επιπλέον ενός δωρεάν διαμερίσματος τριών δωματίων, ενώ οι εργαζόμενοι στην περιοχή του Πεκίνου κέρδιζαν μεταξύ 35 και 112 γιουάν το μήνα, ανάλογα με τα προσόντα τους[15].
Η τελετή αποφοίτησης στις 14 Ιουλίου 1963, από αριστερά προς τα δεξιά οι: Γιανγκ Σιουφένγκ, Γκουό Μορούο, Τσεν Γι, Νι Ρονγκζέν.
Στις 14 Ιουλίου 1963, η τελετή αποφοίτησης της πρώτης τάξης πραγματοποιήθηκε παρουσία του υπουργού Παιδείας Γιανγκ Σιουφένγκ και των δύο αντιπροέδρων Τσεν Γι και Νι Ρονγκζέν[16]. Στις 16 Οκτωβρίου 1964, εκτοξεύθηκε η πρώτη ατομική βόμβα της Κίνας - και πάλι σε πύργο πλέγματος - και στις 27 Οκτωβρίου 1966, ένας πύραυλος μεσαίου βεληνεκούς Dongfeng 2A μετέφερε μια πυρηνική κεφαλή 12 kT από το σημερινό κοσμοδρόμιο Ζιουκουάν στο πεδίο πυρηνικών δοκιμών Λοπ Νορ, σε απόσταση 800 χιλιομέτρων, όπου εξερράγη στην ατμόσφαιρα ακριβώς εκεί που επρόκειτο να εκραγεί[17].
Το Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας της Κίνας είχε εκπληρώσει πλήρως την αποστολή του. Μέχρι το καλοκαίρι του 1966, 4.710 φοιτητές αποφοιτήσαν από το πανεπιστήμιο και το 85% από αυτούς έλαβαν θέσεις εργασίας σε ινστιτούτα επιστημονικής έρευνας και πανεπιστήμια[14]. Ωστόσο, μετά το ξέσπασμα της Πολιτιστικής Επανάστασης τον Μάιο του 1966, δεν επιτράπηκε στο πανεπιστήμιο να δεχτεί νέους φοιτητές για το ακαδημαϊκό έτος 1966/1967. Ο Λιου Ντα (刘达, 1911-1994), γραμματέας του κόμματος του πανεπιστημίου, απολύθηκε στις 17 Ιουνίου 1966 και η ομάδα εργασίας της Πολιτιστικής Επανάστασης που τον αντικατέστησε πραγματοποίησε συνεδρίες αγώνα και κριτικής μέχρι τις 29 Ιουλίου 1966. Στη συνέχεια η κατάσταση επανήλθε στην κανονικότητα. Τον Αύγουστο του 1968, δύο εργατικές ομάδες προπαγάνδας του μαοϊσμού, συνολικού αριθμού 300 ατόμων, και μια στρατιωτική ομάδα προπαγάνδας του μαοϊσμού 200 ατόμων από τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό που υπηρετούσε στο Πεκίνο -το πανεπιστήμιο ήταν σημαντικό για την άμυνα- εισήλθαν στο χώρο για να επιτρέψουν τη διεξαγωγή επαναστατικών δραστηριοτήτων σε τακτική βάση[18].
Το καλοκαίρι του 1969, μετά το περιστατικό του Ουσούρι, η ένταση με τη Σοβιετική Ένωση κλιμακώθηκε σε σημείο που οι Κινέζοι πίστευαν ότι επίκειται πυρηνικός πόλεμος. Ήδη από τον Ιούλιο του 1969, είχαν γίνει προσπάθειες να χωριστεί το Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας της Κίνας σε μικρές ομάδες στο ασφαλές εσωτερικό της χώρας, όπου το προσωπικό θα εργαζόταν σε εργοστάσια και λαϊκές κοινότητες, ενώ θα δίδασκε εργάτες και αγρότες. Στις 26 Οκτωβρίου 1969, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΚ εξέδωσε επίσημη οδηγία για το θέμα αυτό. Μετά από διαπραγματεύσεις με την Επαναστατική Επιτροπή της Επαρχίας Ανχούι (安徽省革命委员会), η οποία ενεργούσε τότε ως επαρχιακή κυβέρνηση, αποφασίστηκε να μεταφερθεί το πανεπιστήμιο στο Ανκίνγκ, στο νοτιοδυτικό Ανχούι, εν αναμονή του πολέμου.
Στις αρχές Δεκεμβρίου 1969, μια πρώτη προκαταρκτική ομάδα 90 ατόμων ξεκίνησε για το Ανκίνγκ, ενώ ακολούθησαν 900 καθηγητές και φοιτητές. Στο Ανκίνγκ, τα περίπου 1.000 άτομα φιλοξενήθηκαν σε ένα τριώροφο κτίριο της δημοτικής κομματικής σχολής, το οποίο ήταν εντελώς ανεπαρκές. Τον Ιανουάριο του 1970, στο πλαίσιο διαπραγματεύσεων με την επαναστατική επιτροπή του Ανχούι, η ομάδα προπαγάνδας των κομματικών στρατιωτών της σχολής πήρε την άδεια να μετακομίσουν οι κάτοικοι του Πεκίνου στα κτίρια του πρώην παιδαγωγικού πανεπιστημίου του Χεφέι (合肥师范学院) στην πρωτεύουσα της επαρχίας,[19] το οποίο μόλις είχε ενσωματωθεί στο Εργατικό Πανεπιστήμιο του Ανχούι (安徽劳动大学). [20] Σχεδόν 60.000 τετραγωνικά μέτρα ήταν διαθέσιμα εκεί στις φοιτητικές εστίες. Η μετακόμιση ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 1970. Με 70 ολόκληρες διαδρομές φορτηγών είχαν μεταφερθεί στο Χεφέι 35.000 κιβώτια με εργαστηριακό εξοπλισμό - τα 2/3 του οποίου είχαν υποστεί ζημιές καθ' οδόν - βιβλία και αρχεία συνολικού βάρους 86 τόνων[16]. 6.000 συνολικά άτομα, φοιτητές, καθηγητές και προσωπικό του πανεπιστημίου και οι οικογένειές τους ταξίδεψαν στη νέα τοποθεσία με τρένο σε 20 ομάδες. Η όλη μετακίνηση στοίχισε 770.000 γιουάν.
Μέχρι το τέλος του 1977, όταν τα μαθήματα επανήλθαν στην κανονικότητα τους μετά την πτώση της συμμορίας των τεσσάρων, η επιφάνεια των χώρων διαμονής των φοιτητών και των καθηγητών είχε διπλασιαστεί σε 118.000 τ.μ. Το πανεπιστήμιο είχε προσωπικό λίγο πάνω από 2.300 άτομα, συμπεριλαμβανομένων 1.157 καθηγητών, εκ των οποίων υπήρχαν και πάλι 8 τακτικοί καθηγητές και 10 αναπληρωτές καθηγητές.[18] Ο χώρος του πρώην Παιδαγωγικού Πανεπιστημίου, δηλαδή ο ιστορικός πυρήνας των ιδρυμάτων του Χεφέι, αποτελεί τη σημερινή Ανατολική Πανεπιστημιούπολη (东校区), που βρίσκεται στην οδό Τζιντζάι στην περιοχή Μπαοχέ. Στη συνέχεια, η βόρεια πανεπιστημιούπολη (北校区) κτίστηκε στην οδό Χουανγκσάν 242 στη συνοικία Σουσάν, η δυτική πανεπιστημιούπολη (西校区) στην οδό Χουανγκσάν 443 και η νότια πανεπιστημιούπολη (南校区) στην οδό Χουίζου στη συνοικία Μπάοχε.[21] Η κεντρική πανεπιστημιούπολη (中校区), που ιδρύθηκε αργότερα στην οδό Χουανγκσάν 150, μεταξύ της ανατολικής και της δυτικής πανεπιστημιούπολης, που συνδέεται με την πρώτη με σήραγγα, δεν διαθέτει εγκαταστάσεις διδασκαλίας, αλλά κοιτώνες, γυμναστήριο, πισίνα και τραπεζαρία[22].
Γλυπτό κοντά στην παλιά βιβλιοθήκη, στην ανατολική πανεπιστημιούπολη.
Από τότε που συμμετείχε στο πειραματικό πρόγραμμα καινοτομίας γνώσης του SAC, το USTC έχει επιτύχει μια σειρά από σημαντικά και καινοτόμα αποτελέσματα στη βασική έρευνα στη νανοεπιστήμη και την τεχνολογία[23] , την επιστήμη της κβαντικής πληροφορίας, την επιστήμη της ζωής, την επιστήμη της πυρκαγιάς[24] και την τεχνολογία πυροπροστασίας, την έρευνα της πολικής επιστήμης και την έρευνα καθαρής ενέργειας από βιομάζα.
Το USTC θεωρείται γενικά ένα από τα πιο ανταγωνιστικά πανεπιστήμια της χώρας[25] και κατατάσσεται σταθερά μεταξύ των κορυφαίων πανεπιστημίων στην Ασία σύμφωνα με διάφορες μεγάλες διεθνείς κατατάξεις πανεπιστημίων[26][27].Η κοινή παγκόσμια κατάταξη πανεπιστημίων THE-QS 2005 κατέταξε το USTC στην 4η θέση στην Κίνα (μετά το Πεκίνο, το Τσινγκουά και το Φουντάν), στην 13η θέση στην Ασία και στην 93η θέση στον κόσμο.[28]Το Times Higher Education World University Rankings 2011 κατέταξε το USTC 49ο στον κόσμο, 7ο στην Ασία και 2ο στην Κίνα μετά το Πεκίνο.[29] Το 2020 κατατάσσεται 10ο στην Ασία και 4ο στις αναδυόμενες χώρες και την ηπειρωτική Κίνα μετά ( Τσινγκούα, Πεκίνο και Ζετζιάνγκ) από το Times Higher Education[30][31].
Από το 2023, η Παγκόσμια Κατάταξη Πανεπιστημίων των Times Higher Education κατέταξε το USTC στην 57η θέση συνολικά στον κόσμο.[32]Η Ακαδημαϊκή Κατάταξη των Παγκόσμιων Πανεπιστημίων (ARWU), γνωστή και ως «Κατάταξη της Σαγκάης», κατέταξε το USTC στην 42η θέση στον κόσμο, στην 6η θέση στην Ασία και στην 5η θέση στην Κίνα.[33] Η Παγκόσμια Κατάταξη Πανεπιστημίων της QS του 2022 κατέταξε το USTC στην 93η θέση συνολικά στον κόσμο.[34] Η κατάταξη US News Best Global Universities 2024 κατέταξε το USTC στην 82η θέση συνολικά στον κόσμο και στην 6η θέση στην ηπειρωτική Κίνα.[35] Το USTC θεωρείται ένα από τα πιο αξιόπιστα κινεζικά πανεπιστήμια από την κατάταξη Times Higher Education World Reputation Rankings όπου κατέλαβε την 51η-60η θέση παγκοσμίως[36].
Κατά το ακαδημαϊκό έτος 2022/2023, 13.067 προπτυχιακοί φοιτητές και 3.651 διδακτορικοί φοιτητές σπούδαζαν στο Κινεζικό Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας, υπό την επίβλεψη 2621 καθηγητών, συμπεριλαμβανομένων 817 καθηγητών, 55 εκ των οποίων ήταν μέλη της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών ή της Κινεζικής Ακαδημίας Μηχανικής[37]. Από το 1963 έως το 2017, 55.489 φοιτητές αποφοίτησαν από το πανεπιστήμιο. Από τους παλαιότερους από αυτούς τους αποφοίτους, 49 έγιναν μέλη της Ακαδημίας Επιστημών και 23 μέλη της Ακαδημίας Μηχανικών μετά την ολοκλήρωση του διδακτορικού τους και την κατοχύρωσή τους μεταξύ 1991 και 2017. Το 2019, συνολικά 1,5 δισεκατομμύρια γιουάν ήταν διαθέσιμα από διάφορες πηγές για τον σχετικά σημαντικό τομέα της έρευνας παράλληλα με τη διδασκαλία.[37] Πρύτανης του πανεπιστημίου είναι ο χημικός Μπάο Ξίνχε (包信和, * 1959) από τις 8 Ιουνίου 2017.
Πολυμέσα
.jpg)
. Springer. 1987. ISBN 978-3-540-10818-4.
