Πίερς Γκάβεστον, 1ος Κόμης της Κορνουάλης
| Πίερς Γκάβεστον, 1ος Κόμης της Κορνουάλης | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Pierre Gaveston (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 1284[1][2][3] Γασκώνη |
| Θάνατος | 19 Ιουνίου 1312[4] Ουόρικσιρ (τέως κομητεία) |
| Αιτία θανάτου | αποκεφαλισμός |
| Συνθήκες θανάτου | ανθρωποκτονία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Αγγλικά[1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Margaret de Clare (από 1307)[5][6] |
| Τέκνα | Amy de Gaveston[7] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Lord Lieutenant of Ireland |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Πίερς Γκάβεστον, αγγλ.: Piers Gaveston, 1st earl of Cornwall (π. 1284 – 19 Ιουνίου 1312) ήταν Άγγλος ευγενής, που έγινε 1ος κόμης της Κορνουάλης, με καταγωγή από τη Γασκώνη, και ο ευνοούμενος του Εδουάρδου Β΄ της Αγγλίας.
Σε νεαρή ηλικία, ο Γκάβεστον έκανε καλή εντύπωση στον βασιλιά Εδουάρδο Α', ο οποίος τον διόρισε στο νοικοκυριό τού γιου του, πρίγκιπα Εδουάρδου (Β΄) του Καίρναρφον. Η εύνοια, που έγινε μεροληψία, τού πρίγκιπα για τον Γκάβεστον ήταν τόσο υπερβολική, που ο Εδουάρδος Α' έστειλε τον Γκάβεστον στην εξορία, αλλά ανακλήθηκε λίγους μήνες αργότερα, αφού ο θάνατος του βασιλιά οδήγησε στην ανάληψη τού πρίγκιπα ως βασιλιά Εδουάρδου Β'. Ο Εδουάρδος Β΄ χάρισε στον Γκάβεστον την κομητεία της Κορνουάλης, και κανόνισε να νυμφευτεί την ανιψιά του, Μάργκαρετ ντε Κλερ, αδελφή του ισχυρού κόμη του Γκλόστερ.
Η αποκλειστική πρόσβαση του Γκάβεστον στον βασιλιά προκάλεσε αρκετά μέλη των ευγενών, και το 1308 ο βασιλιάς αποφάσισε και πάλι να τον στείλει εξορία. Κατά τη διάρκεια αυτής της απουσίας, υπηρέτησε ως λόρδος υποδιοικητής της Ιρλανδίας για τον βασιλιά. Ωστόσο, ο Eδουάρδος Β΄ κατάφερε να διαπραγματευτεί μια συμφωνία με την αντιπολίτευση, και ο Γάβεστον επέστρεψε τον επόμενο χρόνο. Μετά την επιστροφή του, η συμπεριφορά του έγινε ακόμη πιο προσβλητική και, με τα Διατάγματα του 1311, αποφασίστηκε ότι ο Γκάβεστον έπρεπε να εξοριστεί για τρίτη φορά, και να θεωρηθεί παράνομος αν επέστρεφε. Ωστόσο επέστρεψε στα τέλη του 1311, αλλά το 1312 κυνηγήθηκε και εκτελέστηκε από μια ομάδα μεγιστάνων με επικεφαλής τον Tόμας, 2ο κόμη του Λάνκαστερ και τον Γκυ ντε Μπωκάμπ, 10ο κόμη του Γουόργουικ.
Λέγεται ότι, κατά τους μεσαιωνικούς χρονικογράφους (όπως συζητείται παρακάτω στην ενότητα "Ερωτήσεις για τον ερωτισμό") ο Εδουάρδος Β' και ο Πίερς Γκάβεστον ήταν εραστές, μια φήμη που ενισχύθηκε από μεταγενέστερες απεικονίσεις στη μυθοπλασία, όπως το θεατρικό έργο του Κρίστοφερ Μάρλοου στα τέλη του 16ου αι., Εδουάρδος Β΄. Αυτός ο ισχυρισμός έχει λάβει την υποστήριξη ορισμένων σύγχρονων ιστορικών, ενώ άλλοι τον έχουν αμφισβητήσει. Σύμφωνα με τον Πιέρ Σαπλαί, η σχέση μεταξύ των δύο ήταν μια αδελφική φιλία, και ο Γκάβεστον υπηρέτησε ως ανεπίσημος αναπληρωτής ενός απρόθυμου βασιλιά. Άλλοι ιστορικοί, όπως ο Τζ. Σ. Χάμιλτον, έχουν επισημάνει ότι το θέμα για τον ερωτισμό των δύο ανδρών δεν ήταν η ουσία των παραπόνων των ευγενών, που μάλλον επικεντρωνόταν στην αποκλειστική πρόσβαση του Γκάβεστον στη βασιλική προστασία.
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12404612r. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w6991s12. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 British Museum person-institution thesaurus. 187991. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12404612r. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ «Kindred Britain»
- ↑ p10693.htm#i106929. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρωταρχικές:
- Guisborough, Walter of (1957). Harry Rothwell, επιμ. The Chronicle of Walter of Guisborough. 3. 89. London: Camden Society.
- Childs, W. R., επιμ. (2005). Vita Edwardi Secundi. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-927594-6.
Δευτερεύουσες:
- Altschul, Michael (1965). A Baronial Family in Medieval England: The Clares, 1217–1314. Baltimore: The Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-0022-1.
- Barrow, G. W. S. (1965). Robert Bruce and the Community of the Realm of Scotland. London: Eyre & Spottiswoode.
- Boswell, John (1980). Christianity, Social Tolerance, and Homosexuality: Gay People in Western Europe from the Beginning of the Christian Era to the Fourteenth Century. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-06711-7.
- Burgtorf, J. (2008). «With my Life, His Joyes Began and Ended: Piers Gaveston and King Edward II of England Revisited». Στο: Nigel Saul. Fourteenth Century England V. Woodbridge: Boydell Press. σελίδες 31–51. ISBN 978-1-84383-387-1.
- Chaplais, P. (1994). Piers Gaveston: Edward II's Adoptive Brother. Oxford: Clarendon Press. ISBN 978-0-19-820449-7.
- Davies, James Conway (1918). The Baronial Opposition to Edward II: Its Character and Policy, a Study in Administrative History. London: Cass.
- Given-Wilson, Chris (1996). The English Nobility in the Late Middle Ages. London: Routledge. ISBN 978-0-415-14883-2.
- Haines, Roy Martin (2003). King Edward II: Edward of Caernarfon, His Life, His Reign, and Its Aftermath, 1284–1330. Montreal, London: McGill-Queens University Press. ISBN 978-0-7735-2432-3.
- Hamilton, J. S. (1988). Piers Gaveston, Earl of Cornwall, 1307–1312: Politics and Patronage in the Reign of Edward II. Detroit; London: Wayne State University Press; Harvester-Wheatsheaf. σελίδες 92–3. ISBN 978-0-8143-2008-2.
- Hamilton, J. S. (2004). «Gaveston, Piers, earl of Cornwall (d. 1312)». Gaveston, Piers, earl of Cornwall (d. 1312). Oxford: Oxford University Press.
- McKisack, May (1959). The Fourteenth Century: 1307–1399. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-821712-1.
- Maddicot, J. R. (1970). Thomas of Lancaster, 1307–1322. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-821837-1.
- Mortimer, Ian (2003). The Greatest Traitor: the Life of Sir Roger Mortimer, 1st Earl of March, Ruler of England 1327–1330. London: Jonathan Cape. ISBN 978-0-224-06249-7.
- Phillips, J. R. S. (1972). Aymer de Valence, Earl of Pembroke 1307–1324. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-822359-7.
- Phillips, Seymour (2010). Edward II. New Haven: Yale University Press. ISBN 978-0-300-15657-7.
- Prestwich, Michael (1997). Edward I (updated έκδοση). New Haven: Yale University Press. ISBN 978-0-300-07209-9.
- Prestwich, Michael (2007). Plantagenet England: 1225–1360 (new έκδοση). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-822844-8.
- Tout, T. F. (1914). The place of the Reign of Edward II in English History. Manchester: Manchester University Press. ISBN 978-88-920-0008-7.
- Tuck, Anthony (1985). Crown and Nobility 1272–1461: Political Conflict in Late Medieval England. London: Fontana. ISBN 978-0-00-686084-6.