Πάβελ Αλεξάντροφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πάβελ Αλεξάντροφ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Павел Сергеевич Александров (Ρωσικά)
Γέννηση25 Απριλίουιουλ. / 7  Μαΐου 1896γρηγ.[1]
Νογκίνσκ
Θάνατος16  Νοεμβρίου 1982[2][3][4]
Μόσχα
Τόπος ταφήςKavezinski cemetery (55°59′2″ s. š., 37°52′42″ v. d.)[5][6]
Χώρα πολιτογράφησηςΈνωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΡωσικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά[7][8][9]
Γαλλικά
Γερμανικά
ΕκπαίδευσηΔιδάκτωρ των Επιστημών στη Φυσική και τα Μαθηματικά
ΣπουδέςΚρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας (1913–1921)[10][5]
d:Q4424937 (έως 1913)[5]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμαθηματικός[11]
διδάσκων πανεπιστημίου
ΕργοδότηςΚρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας (1921–1982)[5]
Μαθηματικό Ινστιτούτο Στέκλοβ (1939–1982)[5]
Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών (Πρίνστον) (1927–1928)[5]
Εθνικό Πανεπιστήμιο Όλεγκ Γκόντσαρ στο Ντνίπρο
Αξιοσημείωτο έργοČech cohomology
Alexandroff extension
d:Q15638426
Alexandroff plank
long line
Οικογένεια
ΣύζυγοςEkaterina Romanovna Eiges[12]
ΣύντροφοςΑντρέι Κολμογκόροφ[13]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαπρόεδρος (1932–1964, Μαθηματική Εταιρεία της Μόσχας)
Βραβεύσειςτάγμα του Λένιν (1946, 1953, 1961, 1966, 1969 και 1975)
Ήρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας (1969)
τάγμα της Οκτωβριανής Επανάστασης (1980)
τάγμα του Παράσημου της Τιμής (1940)
τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου της Εργασίας (1945)
βραβείο Στάλιν (1942)
Μετάλλιο Κοτένιους (1969)
βραβείο Λομπατσέφσκι (1972)[14]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Πάβελ Σεργκέγεβιτς Αλεξάντροφ (ρωσικά: Па́вел Серге́евич Алекса́ндров), μερικές φορές λατινικά Παύλος Αλεξάντροφ (7 Μαΐου 1896 - 16 Νοεμβρίου 1982), ήταν σοβιετικός μαθηματικός. Έγραψε περίπου τριακόσιες εργασίες, κάνοντας σημαντικές συνεισφορές στη θεωρία συνόλων και την τοπολογία. Στην τοπολογία, η συμπύκνωση Αλεξάντροφ και η τοπολογία Αλεξάντροφ φέρουν το όνομά του.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλεξάντροφ σπούδασε στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, όπου ήταν φοιτητής του Ντμίτρι Εγκόροφ και του Νικολάι Λούζιν. Μαζί με τον Πάβελ Ούρισον επισκέφθηκε το Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν το 1923 και το 1924. Αφού πήρε το διδακτορικό του το 1927, συνέχισε να εργάζεται στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας και εντάχθηκε επίσης στο Ινστιτούτο Μαθηματικών Στέκλοφ.

Έγινε μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών το 1953.

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λούζιν προκάλεσε τον Αλεξάντροφ να προσδιορίσει αν η υπόθεση του συνεχούς είναι αληθής. Αυτό το άλυτο ακόμη πρόβλημα ήταν υπερβολικό για τον Αλεξάντροφ και έπαθε δημιουργική κρίση στα τέλη του 1917. Η αποτυχία ήταν ένα βαρύ πλήγμα για τον Αλεξάντροφ: "Μου έγινε σαφές ότι η εργασία πάνω στο πρόβλημα του συνεχούς κατέληξε σε μια σοβαρή καταστροφή. Ένιωσα επίσης ότι δεν μπορούσα πλέον να προχωρήσω στα μαθηματικά και, τρόπον τινά, στα επόμενα καθήκοντα και ότι έπρεπε να έρθει κάποια αποφασιστική καμπή στη ζωή μου".

Ο Αλεξάντροφ μετέβη στο Τσερνίχοφ, όπου συμμετείχε στην οργάνωση του δραματικού θεάτρου. "Εκεί γνώρισα τον Λ. Β. Σομπίνοφ, ο οποίος ήταν εκείνη την εποχή υπεύθυνος του Τμήματος Τεχνών του Ουκρανικού Λαϊκού Επιτελείου Παιδείας".

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Αλεξάντροφ επισκέφθηκε τη φυλακή Ντενίκιν[4] και αρρώστησε από τύφο[15].

Το 1921, νυμφεύθηκε την Αικατερίνα Ρομανόβνα Εϊγκες (1890-1958), η οποία ήταν ποιήτρια και απομνημονευματογράφος, υπάλληλος βιβλιοθήκης και μαθηματικός[16].

Το 1955, υπέγραψε την "Επιστολή των τριακοσίων" με κριτική στον Λυσενκοϊσμό[17].

Ο Αλεξάντροφ έγινε φίλος ζωής με τον Αντρέι Κολμογκόροφ, για τον οποίο είπε: "Το 1979 αυτή η φιλία [με τον Κολμογκόροφ] εόρτασε την πεντηκοστή της επέτειο και καθ' όλη τη διάρκεια αυτού του μισού αιώνα όχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ καμία ρήξη σε αυτήν, αλλά ούτε και ποτέ καυγάς, σε όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρξε ποτέ καμία παρεξήγηση μεταξύ μας για οποιοδήποτε ζήτημα, όσο σημαντικό και αν ήταν για τη ζωή μας και τη φιλοσοφία μας- ακόμη και όταν οι απόψεις μας σε ένα από αυτά τα ζητήματα διέφεραν, δείξαμε πλήρη κατανόηση και συμπάθεια για τις απόψεις του άλλου."[18] Οι ερευνητές έχουν από τότε εικάσει ότι οι δύο άνδρες είχαν μια μυστική ομοφυλοφιλική σχέση.[19][20][21][22]

Επιστημονική δραστηριότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι κύριες μελέτες του Αλεξάντροφ αφορούν την τοπολογία, τη θεωρία συνόλων, τη θεωρία συναρτήσεων πραγματικής μεταβλητής, τη γεωμετρία, τον λογισμό των μεταβολών, τη μαθηματική λογική και τα θεμέλια των μαθηματικών[23].

Εισήγαγε τη νέα έννοια της συμπαγούς (ο ίδιος ο Αλεξάντροφ την ονόμασε "Διπλά συμπαγή" και εφάρμοσε τον όρο συμπαγής μόνο σε μετρήσιμα συμπαγείς χώρους, όπως συνηθιζόταν πριν από αυτόν). Μαζί με τον Π. Σ. Ούρισον, ο Αλεξάντροφ έδειξε την πλήρη σημασία αυτής της έννοιας- ειδικότερα, απέδειξε το πρώτο γενικό θεώρημα μετρίας και το περίφημο θεώρημα συμπύκνωσης οποιουδήποτε τοπικά συμπαγούς χώρου Χάουσντορφ με την προσθήκη ενός μόνο σημείου[24].

Από το 1923 ο Π. Σ. Αλεξάντροφ άρχισε να μελετά τη συνδυαστική τοπολογία και κατάφερε να συνδυάσει αυτόν τον κλάδο της τοπολογίας με τη γενική τοπολογία και να προωθήσει σημαντικά τη θεωρία που προέκυψε, η οποία αποτέλεσε τη βάση για τη σύγχρονη αλγεβρική τοπολογία. Ήταν αυτός που εισήγαγε μία από τις βασικές έννοιες της αλγεβρικής τοπολογίας - την έννοια της ακριβούς ακολουθίας[25]. Ο Αλεξάντροφ εισήγαγε επίσης την έννοια του νεύρου μιας κάλυψης, η οποία τον οδήγησε (ανεξάρτητα από τον Ε. Τσεχ) στην ανακάλυψη της συνομολογίας Αλεξάντροφ-Τσεχ[26].

Το 1924, ο Αλεξάντροφ απέδειξε ότι σε κάθε ανοιχτό κάλυμμα ενός διαχωρίσιμου μετρικού χώρου, μπορεί να εγγραφεί ένα τοπικά πεπερασμένο ανοιχτό κάλυμμα (αυτή ακριβώς η έννοια, μια από τις βασικές έννοιες της γενικής τοπολογίας, εισήχθη για πρώτη φορά από τον Αλεξάντροφ [25]). Στην πραγματικότητα, αυτό απέδειξε την παρασυμπαγή φύση των διαχωρίσιμων μετρικών χώρων (αν και ο όρος "παρασυμπαγής χώρος" εισήχθη από τον Ζαν Ντιεντονέ το 1944, και το 1948 ο Άρθουρ Χάρολντ Στόουν έδειξε ότι η απαίτηση της διαχωρισιμότητας μπορεί να εγκαταλειφθεί).

Προώθησε σημαντικά τη θεωρία της διάστασης (ειδικότερα, έγινε ο θεμελιωτής της ομολογικής θεωρίας της διάστασης - οι βασικές έννοιες της ορίστηκαν από τον Αλεξάντροφ το 1932 [27]). Ανέπτυξε μεθόδους συνδυαστικής έρευνας των γενικών τοπολογικών χώρων, απέδειξε έναν αριθμό βασικών νόμων της τοπολογικής δυαδικότητας. Το 1927, γενίκευσε το θεώρημα του Αλεξάντροφ στην περίπτωση ενός αυθαίρετου κλειστού συνόλου[23].

Ο Αλεξάντροφ και ο Π. Σ. Ούρισον ήταν οι ιδρυτές της τοπολογικής σχολής της Μόσχας, η οποία έλαβε διεθνή αναγνώριση. Πολλές έννοιες και θεωρήματα της τοπολογίας φέρουν το όνομα του Αλεξάντροφ: η συμπύκνωση Αλεξάντροφ, το θεώρημα Αλεξάντροφ-Χάουσντορφ για την πληθικότητα των α-συνόλων, η τοπολογία Αλεξάντροφ και η ομολογία και η συνομολογία Αλεξάντροφ - Τσεχ.

Τα βιβλία του διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της επιστημονικής και μαθηματικής εκπαίδευσης στη Ρωσία: Εισαγωγή στη γενική θεωρία συνόλων και συναρτήσεων, Συνδυαστική τοπολογία, Διαλέξεις στην αναλυτική γεωμετρία, Θεωρία διαστάσεων (μαζί με τον Μπ. Α. Πασίνκοφ) και Εισαγωγή στην ομολογική θεωρία διαστάσεων.

Το εγχειρίδιο Τοπολογία Ι, γραμμένο μαζί με τον Χάιντς Χοφ στα γερμανικά ( Αλεξάντροφ Π., Χοφ Χ. (1935) Τοπολογία Band 1 - Βερολίνο) έγινε το κλασικό μάθημα τοπολογίας της εποχής του.

Η υπόθεση Λουζίν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1936, ο Αλεξάντροφ συμμετείχε ενεργά στην πολιτική επίθεση κατά του πρώην μέντορά του Λούζιν, η οποία είναι γνωστή ως υπόθεση Λούζιν.

Παρά το γεγονός ότι ο Π. Σ. Αλεξάντροφ ήταν φοιτητής του Ν. Ν. Λούζιν και ένα από τα μέλη της Λουζιτάνια, κατά τη διάρκεια της δίωξης του Λούζιν (Υπόθεση Λούζιν), ο Αλεξάντροφ ήταν ένας από τους πιο ενεργούς διώκτες του επιστήμονα. Οι σχέσεις μεταξύ Λούζιν και Αλεξάντροφ παρέμειναν πολύ τεταμένες μέχρι το τέλος της ζωής του Λούζιν, και ο Αλεξάντροφ έγινε ακαδημαϊκός μόνο μετά τον θάνατο του Λούζιν.

Τιμητικές διακρίσεις και βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δημοσιεύσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 www.mi.ras.ru/index.php?c=inmemoriapage&id=21996&l=1.
  2. ↑ MacTutor History of Mathematics archive. Ανακτήθηκε στις 22  Αυγούστου 2017.
  3. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6q979q7. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. alexandrow-pawel-sergejewitsch. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 MacTutor History of Mathematics archive.
  6. ↑ 6,0 6,1 (Αγγλικά) Find A Grave.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12529474j. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  8. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn20000600112. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  9. ↑ CONOR.SI. 19951203.
  10. ↑ (Αγγλικά) Mathematics Genealogy Project.
  11. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn20000600112. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2023.
  12. ↑ magazines.gorky.media/novyi_mi/1995/9/vospominaniya-o-sergee-esenine.html.
  13. ↑ books.google.cat/books?id=j2IUI4pj6e8C. σελ. 170.
  14. ↑ medal.kpfu.ru/laureatyi-medali/.
  15. ↑ О людях Московского университета 2019, σελ. 128.
  16. ↑ Memoirs of E. R. Eiges
  17. ↑ (στα ru) To the 50th anniversary of "Letters of three Hundred". 9 (Bulletin έκδοση). 2005, σελ. 12–33. http://www.ihst.ru/projects/sohist/papers/internet/12_33.pdf. 
  18. ↑ Vitányi, P.M.B. (1988). «Andrei Nikolaevich Kolmogorov». CWI Quarterly (Centrum Wiskunde & Informatica) 1 (2): 3–18. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-07-18. https://web.archive.org/web/20110718192621/http://repository.cwi.nl/search/fullrecord.php?publnr=2429. Ανακτήθηκε στις 2024-03-13. 
  19. ↑ Graham, Loren R.· Kantor, Jean-Michel (2009). Naming infinity: a true story of religious mysticism and mathematical creativity. Harvard University Press. σελ. 185. ISBN 978-0-674-03293-4. The police soon learned of Kolmogorov and Alexandrov's homosexual bond, and they used that knowledge to obtain the behavior that they wished. 
  20. ↑ Gessen, Masha (2011). Perfect Rigour: A Genius and the Mathematical Breakthrough of a Lifetime. Icon Books Ltd. σελ. 17. Kolmogorov alone among the top Soviet mathematicians avoided being drafted into the postwar military effort. His students always wondered why-and the only likely explanation seems to be Kolmogorov's homosexuality. His lifelong partner, with whom he shared a home starting in 1929, was the topologist Pavel Alexandrov. 
  21. ↑ Graham, Loren; Kantor, Jean-Michel (2009), Naming Infinity: A True Story of Religious Mysticism and Mathematical Creativity, Harvard University Press, σελ. 185, ISBN 9780674032934, https://books.google.com/books?id=j2IUI4pj6e8C&pg=PA185 
  22. ↑ Szpiro, George (2011), Pricing the Future: Finance, Physics, and the 300-year Journey to the Black-Scholes Equation, Basic Books, σελ. 152, ISBN 9780465022489, https://books.google.com/books?id=PFOAKB4HtF0C&pg=PA152 
  23. ↑ 23,0 23,1 Bogolyubov 1983, σελίδες 127–128.
  24. ↑ Bogolyubov 1983, σελ. 127.
  25. ↑ 25,0 25,1 Sadovnichy 2015, σελ. 96.
  26. ↑ Chernavsky A.V. (1971). «Eduard Cech (to the tenth anniversary of his death)» (στα ru). Russian Mathematical Surveys (Russian Academy of Sciences) 26 (3 (159)): 161–164. doi:10.1070/RM1971v026n03ABEH003833. Bibcode: 1971RuMaS..26..177C. http://www.mathnet.ru/links/a3d5b2d1e3fedad97e19fffb5e23dd51/rm5200.pdf. 
  27. ↑ Sadovnichy 2015, σελ. 97.
  28. ↑ «APS Member History». search.amphilsoc.org. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2023. 
  29. ↑ «Paul S. Alexandroff». www.nasonline.org. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2023. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πάβελ_Αλεξάντροφ&oldid=10510042"