Ο τρελός Πιερρό
| Ο τρελός Πιερρό (Pierrot le Fou) | |
|---|---|
.jpg) Κινηματογραφική αφίσα | |
| Σκηνοθεσία | Ζαν-Λικ Γκοντάρ[1] |
| Παραγωγή | Georges de Beauregard |
| Σενάριο | Ζαν-Λικ Γκοντάρ[1] και Remo Forlani[1] |
| Πρωταγωνιστές | Ζαν Πολ Μπελμοντό[1], Άννα Καρίνα[1], Γρατσιέλα Γκαλβάνι[1], Dirk Sanders[1], Σάμιουελ Φούλερ[1], Ζαν-Πιερ Λεό[1], Ντομινίκ Ζαρντί[1], Georges Staquet[1], Ανρί Ατάλ[1], László Szabó, Raymond Devos, Roger Dutoit, Viviane Blassel, Pascal Aubier[1], Krista Nell[1] και Χανς Μάγιερ[1] |
| Μουσική | Αντουάν Ντυαμέλ και Serge Rezvani |
| Φωτογραφία | Ραούλ Κουτάρ |
| Μοντάζ | Françoise Collin |
| Εταιρεία παραγωγής | Dino De Laurentiis Cinematografica |
| Διανομή | Netflix και Société Nouvelle de Cinématographie |
| Πρώτη προβολή | 1965 |
| Διάρκεια | 110 λεπτά |
| Προέλευση | Γαλλία και Ιταλία |
| Γλώσσα | Γαλλικά |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο τρελός Πιερρό (γαλλικά: Pierrot le Fou) είναι γαλλική ταινία του 1965 της Νουβέλ Βαγκ σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, με πρωταγωνιστές τον Ζαν Πολ Μπελμοντό και την Άννα Καρίνα.[2] Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα Obsession του 1962 του Λαϊονελ Γουάιτ. Ήταν η δέκατη μεγάλου μήκους ταινία του Γκοντάρ, που κυκλοφόρησε μεταξύ των Alphaville και Masculin, feminin .
Η πλοκή ακολουθεί τον Φερντινάντ, έναν δυστυχισμένα παντρεμένο άνδρα, καθώς δραπετεύει από τη βαρετή κοινωνία του και ταξιδεύει από το Παρίσι στη Μεσόγειο Θάλασσα με τη Μαριάν, ένα κορίτσι που κυνηγούν οι δολοφόνοι του OAS από την Αλγερία.
Ήταν η 15η ταινία με τις περισσότερες εισπράξεις της χρονιάς, με συνολικά 1.310.580 εισητήρια στη Γαλλία. [3] Η ταινία επιλέχθηκε ως η γαλλική συμμετοχή για την Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία στα 38α Όσκαρ, αλλά δεν έγινε δεκτή ως υποψήφια. [4]
Πλοκή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Φερντινάντ Γκριφό είναι δυστυχισμένος παντρεμένος που πρόσφατα απολύθηκε από τη δουλειά του σε μια τηλεοπτική εταιρεία. Καθώς θα παρευρεθεί σε ένα ξέφρενο πάρτι γεμάτο ρηχές συζητήσεις στο Παρίσι, νιώθει την ανάγκη να δραπετεύσει και αποφασίζει να το σκάσει με την πρώην φίλη του Μαριάν Ρενουάρ, αφήνοντας τη γυναίκα και τα παιδιά του και τον αστό τρόπο ζωής. Ακολουθώντας τη Μαριάν στο διαμέρισμά της και βρίσκοντας ένα πτώμα, ο Φερντινάντ σύντομα ανακαλύπτει ότι η Μαριάν καταδιώκεται από εκτελεστές του OAS, δύο από τους οποίους μετά βίας ξεφεύγουν. Η Μαριάν και ο Φερντινάντ , τον οποίο αποκαλεί Πιερρό - ένα ανεπιθύμητο ψευδώνυμο που σημαίνει "λυπημένος κλόουν" - πηγαίνουν σε ένα ξεφάντωμα καταδίωξης από το Παρίσι στη Μεσόγειο Θάλασσα με το αυτοκίνητο του νεκρού. Ζουν μια ανορθόδοξη ζωή, πάντα σε φυγή, κυνηγημένοι από την αστυνομία και τους δολοφόνους του ΟΑΣ. Όταν εγκαθίστανται στη Γαλλική Ριβιέρα αφού προηγουμένος έκαψαν το αυτοκίνητο του νεκρού (το οποίο ήταν γεμάτο χρήματα, εν αγνοία της Μαριάν) και βύθισαν ένα δεύτερο αυτοκίνητο στη Μεσόγειο Θάλασσα, η σχέση τους γίνεται τεταμένη. Ο Φερντινάντ διαβάζει βιβλία, φιλοσοφεί και γράφει ένα ημερολόγιο. Περνούν λίγες μέρες σε ένα έρημο νησί.
Ένας νάνος, που είναι ένας από τους δολοφόνους, απαγάγει τη Μαριάν. Ωστόσο αυτή τον σκοτώνει με ένα ψαλίδι. Ο Φερντινάντ τον βρίσκει δολοφονημένο και πιάνεται και χτυπιέται από δύο από τους συνεργούς του, οι οποίοι τον βυθίζουν για να τον κάνουν να αποκαλύψει που βρίσκεται η Μαριάν. Η Μαριάν δραπετεύει και αυτή και ο Φερντινάντ χωρίζονται. Εγκαθίσταται στην Τουλόν ενώ εκείνη τον ψάχνει παντού μέχρι να τον βρει. Μετά την ενδεχόμενη επανασύνδεσή τους, η Μαριάν χρησιμοποιεί τον Φερντινάντ για να πάρει μια βαλίτσα γεμάτη χρήματα πριν τρέξει μακριά με τον πραγματικό της φίλο, Φρεντ, στον οποίο είχε αναφερθεί στο παρελθόν ως αδελφός της. Ο Φερντινάντ πυροβολεί τη Μαριάν και τον Φρεντ, μετά βάφει το πρόσωπό του μπλε και αποφασίζει να ανατιναχτεί δένοντας στο κεφάλι του ραβδιά κόκκινου και κίτρινου δυναμίτη. Το μετανιώνει στο τελευταίο δευτερόλεπτο και προσπαθεί να σβήσει την ασφάλεια, αλλά δεν τα καταφέρνει και ανατινάζεται.
Διανομή ρόλων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ζαν Πολ Μπελμοντό ως Φερντινάντ Γκριφόν/Πιερρό
- Άννα Καρίνα ως Μαριάν Ρενουάρ
- Γκρατσιέλα Γκαλβάνι ως Μαρία Γκριφόν
- Ντιρκ Σάντερς ως Φρεντ
- Τζίμι Καρουμπί ως νάνος
- Ροζέ Ντουτόιτ ως 1ος δολοφόνος
- Χανς Μάγερ ως 2ος δολοφόνος
- Σάμιουελ Φούλερ ως ο ίδιος
- Πριγκίπισσα Αΐσα Αμπαντί ως η ίδια
- Αλέξις Πολιάκοφ ως ναύτης
- Ρέιμοντ Ντεβός ως άνδρας στο λιμάνι
- Λάζλο Σζαμπό ως Λάζλο Κόβακς
- Ζαν-Πιερ Λεό ως νεαρός άνδρας
Θέματα και στυλ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Όπως πολλές από τις ταινίες του Γκοντάρ, ο τρελός Πιερρό παρουσιάζει χαρακτήρες που σπάζουν τον τέταρτο τοίχο κοιτάζοντας την κάμερα. Περιλαμβάνει επίσης εκπληκτικές επιλογές επεξεργασίας. για παράδειγμα, όταν ο Πιερρό πετάει μια τούρτα σε μια γυναίκα στη σκηνή του πάρτι, ο Γκοντάρ κόβει ένα πυροτέχνημα που εκρήγνυται ακριβώς τη στιγμή που τη χτυπάει. Η ταινία έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά του τότε κυρίαρχου κινήματος της ποπ αρτ, [5] κάνοντας συνεχείς διαχωριστικές αναφορές σε διάφορα στοιχεία της μαζικής κουλτούρας. Όπως πολλά ποπ αρτ, η ταινία χρησιμοποιεί γραφικά που προέρχονται από κινούμενα σχέδια και χρησιμοποιεί μια σκόπιμα φανταχτερή οπτική αισθητική που βασίζεται σε φωτεινά βασικά χρώματα . [6]
Παραγωγή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Σιλβί Βαρτάν ήταν η πρώτη επιλογή του Γκοντάρ για τον ρόλο της Μαριάν αλλά ο ατζέντης της αρνήθηκε. [7] [8] Ο Γκοντάρ σκεφτηκε τον Ρίτσαρντ Μπάρτον να υποδυθεί τον ρόλο του Φερντινάντ αλλά εγκατέλειψε την ιδέα. [8]
Όπως σε πολλές από τις ταινίες του Γκοντάρ, δεν γράφτηκε σενάριο μέχρι την προηγούμενη ημέρα των γυρισμάτων και πολλές σκηνές αυτοσχεδιάστηκαν από τους ηθοποιούς, ειδικά στις τελευταίες πράξεις της ταινίας. Τα γυρίσματα έγιναν σε διάστημα δύο μηνών, ξεκινώντας από τη Γαλλική Ριβιέρα και ολοκληρώνοντας στο Παρίσι (με αντίστροφη σειρά από την ταινία). [8] Η Τουλόν χρησίμευσε ως σκηνικό για το τέλος της ταινίας, το οποίο περιελάμβανε πλάνα από το φημισμένο γαλλικό θωρηκτό Jean Bart .
Ο σκηνοθέτης ανέφερε ότι η ταινία «συνδέθηκε με τη βία και τη μοναξιά που βρίσκονται τόσο κοντά στην ευτυχία σήμερα. Είναι πολύ μια ταινία για τη Γαλλία» [9]
Ο Ζαν-Πιερ Λεό ήταν ένας μη αναγνωρισμένος βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία (και εμφανίζεται επίσης για λίγο σε μια σκηνή). Ο Αμερικανός σκηνοθέτης στη σκηνή του πάρτι είναι ο ίδιος ο Σάμιουελ Φούλερ.
Το Criterion Collection κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το Pierrot le fou σε Blu-ray τον Σεπτέμβριο του 2008. Ήταν ένας από τους πρώτους τίτλους του που κυκλοφόρησαν σε Blu-ray [10] πριν διακοπεί καθώς το Criterion έχασε τα δικαιώματα από το StudioCanal . Τον Ιούλιο του 2020, η Criterion ανακοίνωσε ότι η ταινία θα επανακυκλοφορούσε τόσο σε Blu-ray όσο και σε DVD με μια νέα ψηφιακή αποκατάσταση 2K . [11]
Το Ford Galaxie του 1962 που οδηγήθηκε στο νερό και βυθίστηκε ήταν του ίδιου του Γκοντάρ. [12]
Υποδοχή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κριτικές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στον ιστότοπο συγκέντρωσης κριτικών Rotten Tomatoes, η ταινία έλαβε βαθμολογία έγκρισης 86% , με βάση 43 κριτικές που συλλέχθηκαν με μέση βαθμολογία 8,12/10. Η κριτική συναίνεση του ιστότοπου αναφέρει: «Πολύχρωμο, ανατρεπτικό και συνολικά σαγηνευτικό, Ο τρελός Πιερρό είναι αναμφισβήτητα το βασικό έργο του Ζαν Λυκ Γκοντάρ». [13] Στις δημοσκοπήσεις της Sight & Sound του 2012, κατατάχθηκε στην 42η καλύτερη ταινία που έγινε ποτέ στη δημοσκόπηση των κριτικών [14] και στην 91η στη δημοσκόπηση των σκηνοθετών. [15] Το 2018 η ταινία κατέλαβε την 74η θέση στη λίστα του BBC με τις 100 καλύτερες ξενόγλωσσες ταινίες, όπως ψηφίστηκε από 209 κριτικούς κινηματογράφου από 43 χώρες. [16]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
- ↑ «/pierrot-le-fou» (στα Αγγλικά). en.unifrance.org. Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2024.
- ↑ «Pierrot le fou (1965) – JPBox-Office». jpbox-office.com. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2016.
- ↑ Margaret Herrick Library, Academy of Motion Picture Arts and Sciences
- ↑ Orr, John (2000). The Art and Politics of Film. ISBN 9780748611997. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2016.
- ↑ «Pop Cinema: Jean-Luc Godard's Pierrot le fou». www.nga.gov. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ «Interview with Sylvie Vartan (in French)».
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Jean-Luc Godard's Pierrot le fou ed. David Wills, Cambridge University Press, 2000 (first 20 pages)
- ↑ Godard--France's Brilliant Misfit Ardagh, John. Los Angeles Times 17 Apr 1966: b8.
- ↑ «Criterion September BDs: Pierrot le Fou, Monterey». Blu-ray.com. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2016.
- ↑ Pierrot le fou Blu-ray Release Date October 6, 2020, https://www.blu-ray.com/movies/Pierrot-le-fou-Blu-ray/272812/, ανακτήθηκε στις 2020-07-20
- ↑ p.651 Brody, Richard Everything Is Cinema: The Working Life of Jean-Luc Godard Henry Holt and Company, 13 May 2008
- ↑ «Pierrot Le Fou». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2017.
- ↑ Christie, Ian, επιμ. (1 August 2012). «The Top 50 Greatest Films of All Time». Sight & Sound (British Film Institute) (September 2012). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 March 2017. https://web.archive.org/web/20170301135739/http://www.bfi.org.uk/news/50-greatest-films-all-time. Ανακτήθηκε στις 6 June 2013.
- ↑ «Directors' Top 100». Sight & Sound (British Film Institute). 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 February 2016. https://web.archive.org/web/20160209010504/http://www.bfi.org.uk/films-tv-people/sightandsoundpoll2012/directors.
- ↑ «The 100 Greatest Foreign Language Films». British Broadcasting Corporation. 29 Οκτωβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2021.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ο τρελός Πιερρό στην IMDb
- Pierrot le Fou at Le Film Guide
- Ο τρελός Πιερρό στο AllMovie
- Ο τρελός Πιερρό στο Rotten Tomatoes
- Pierrot le fou: Self-Portrait in a Shattered Lens an essay by Richard Brody at the Criterion Collection