Ούγος της Τοσκάνης
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Ούγος της Τοσκάνης | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 953 (περίπου) Λούκκα |
| Θάνατος | 21 Δεκεμβρίου 1001[1] Πιστόια[1] |
| Τόπος ταφής | Φλωρεντία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μαργράβος |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Willa di Ugo |
| Γονείς | Ουμπέρτος του Σπολέτο[1] και Willa di Tuscia[1] |
| Αδέλφια | Βαλντράντα της Τοσκάνης |
| Οικογένεια | Οίκος των Μποζονιδών |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
O Ούγος ο μέγας, λατιν. Ηugo magno (953/4 - 21 Δεκεμβρίου 1001) από τον Οίκο των Μποζονιδών ήταν μάργραβος της Τοσκάνης (969-1001) και, ως Ούγος Β΄, δούκας του Σπολέτο & μάργραβος του Καμερίνο (989-996). Αποκατέστησε τη λειτουργία του κράτους στην Τοσκάνη, έπειτα από δεκαετίες αμέλειας μαργράβων που τα κύρια ενδιαφέροντά τους ήταν αλλού. Υποστήριξε τους Οθωνίδες· για τη δικαιοσύνη του εξαίρεται από τον θεολόγο Πέτρο Δαμιανό στο έργο αυτού De principis officio (Στην υπηρεσία του πρίγκιπα).
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν γιος του Ουμβέρτου μαργράβου της Τοσκάνης και δούκα του Σπολέτο & μαργράβου του Καμερίνο και της Βίλλας, κόρης του Βονιφατίου Α΄ δούκα του Σπολέτο & μαργράβου του Καμερίνο.
Στην Τοσκάνη που παρέλαβε ο Ούγος, δεν ασκούσε διοίκηση από τα κάστρα σε κάθε πόλη, μια και δεν υπήρχαν ακόμη όπως σε άλλα φέουδα· έλεγχε τα δημόσια ιδρύματα, όπως δικαστήρια, νομισματοκοπεία και στρατό. Η βάση της κτήσης του ήταν η πλούσιες πόλεις της κοιλάδας του Άρνο. Χάριζε απλόχερα εκτάσεις για ίδρυση μονών και υποστήριξε την εκκλησιαστική μεταρρύθμιση του Όθωνα Γ΄ της Γερμανίας.
Ο Όθων Γ΄ διαφιλονικούσε με τον πάπα για οκτώ κομητείες της Αδριατικής και έβαλε τοποτηρητές τον Ούγο και τον Κορράδο μάργραβο της Ιβρέας. Στη μονή Μπόμπιο της Πλακεντίας ο ηγούμενός της Γκέρμπερτ αυτοεξορίστηκε και τοποθετήθηκε ο Γκουαρίν· ο Ούγος και ο Κορράδος ζήτησαν από την Θεοφανώ των Σκληρών, μητέρα του Γερμανού βασιλιά την παρέμβασή της. Το 999 ο Γκέρμπερτ έγινε ο πάπας Σιλβέστρος Β΄ και δύο έτη μετά συγκάλεσε Σύνοδο στη Ρώμη.
Ο Ούγος ως δούκας του Σπολέτο ήταν υπεύθυνος για τη σύνδεση των πριγκιπάτων της νότιας Ιταλίας (Μετσοτζιόρνο) με το βασίλειο της Γερμανίας. Το 981 απεβίωσε ο Πάνντουλφ πρίγκιπας της Κάπουα και στην εξέγερση που ακολούθησε, φονεύθηκε ο γιος και διάδοχός του Λάνντενουλφ Β΄. Ο Ούγος τοποθέτησε τον νεότερο γιο τού Πάνντουλφ, τον Λαϊδούλφος ως πρίγκιπα της Κάπουα.
Το 1001 απεβίωσε στην Πιστόια άτεκνος. Τάφηκε στο ναό Μπάντια Φιορεντίνα της Φλωρεντίας, που είχε ιδρύσει η μητέρα του. Τον 15ο αι. δημιουργήθηκε ένα επιτάφιο μνημείο από τον γλύπτη Μίνο ντα Φιέζολε. Το κράτος του κατέρρευσε: η Λούκκα ήρθε σε διαμάχη με την Πίζα.
Οι μοναχοί έχουν την ετήσια ανάμνησή του στις 21 Δεκεμβρίου, ημέρα εορτής του Αγ. Θωμά. Η ζωή του περικυκλώθηκε από θρύλους: το 17ο αι. ο Πλάσιντο Πουτσινέλι του Μόντε Κασίνο τον αναφέρει ως ηθικό και ευσεβή πρίγκιπα. Ο τάφος του έγινε σημείο θείων οραμάτων. Ο Τοσκανός ποιητής Δάντης Αλιγκέρι τον αναφέρει στον Πάράδεισο ΙΣΤ΄ 127-130 ως μεγάλο βαρόνο.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 «Dizionario Biografico degli Italiani». (Ιταλικά) Dizionario Biografico degli Italiani. 1960. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2021.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Barker, John W.; Kleinhenz, Christopher (2004). "Hugo, Marquis of Tuscany". In Kleinhenz, Christopher. Medieval Italy: An Encyclopedia. 1. Taylor & Francis. p. 516.
- Cilento, Nicola (1960). "Ademario". Dizionario Biografico degli Italiani. 1. Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiano.
- Lattin, Harriet Pratt (ed.) (1961). The Letters of Gerbert, With his Papal Privileges as Sylvester II. New York: Columbia University Press.
- Previté-Orton, C. W. (1922). "Italy in the Tenth Century". In Whitney, J. P.; Tanner, J. R.; Gwatkin, H. W.; et al. The Cambridge Medieval History, Volume 3: Germany and the Western Empire. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 148–87.
- Wickham, Chris (1981). Early Medieval Italy: Central Power and Local Society, 400–1000. London: Macmillan.
- Wickham, Chris (1988). The Mountains and the City: The Tuscan Appennines in the Early Middle Ages. Oxford: Clarendon Press.
Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Falce, Antonio (1921). Il marchese Ugo di Tuscia. Florence: Bemporad e Figlio.
- Keller, Hagen (1973). "La Marca di Tuscia fino all'anno Mille". Atti del 5. Congresso internazionale di studi sull'alto medioevo. Spoleto. pp. 117–40.
- Kurze, W. (1973). "Monasteri e nobiltà nella Tuscia altomedioevale". Atti del 5. Congresso internazionale di studi sull'alto medioevo. Spoleto. pp. 339–62.
- Nobili, M. (1981). "Le famiglie marchionali della Tuscia". I ceti dirigenti in Toscana nell'età precomunale. Pisa. pp. 79–105.
- Puccinelli, Placido (1664). Istoria delle eroiche azioni di Ugo il Grande. Milan.
|