Ορειβατικό πυροβόλο Σνάιντερ-Δαγκλή
 Το πυροβόλο Σνέιντερ-Δαγκλής σε μουσείο της Ρωσίας | |
| Μάζα | 627 κιλά |
|---|---|
| Θωράκιση | 2 πρόσθετες στο πυροβόλο: Πάχος: 4 χιλιοστά η κάθε μια Συνολικό βάρος: 111 κιλά |
| Πρωτεύων οπλισμός | Σωλήνας πυροβόλου 76,2 χιλ. |
Το ορειβατικό πυροβόλο Σνάιντερ-Δαγκλή ήταν ρυμουλκούμενο πυροβόλο διαμετρήματος 75 χιλιοστών, λυόμενο για την ευκολότερη μεταφορά του με μεταγωγικά ζώα, και για αυτό ιδιαιτέρως κατάλληλο για μονάδες ορεινού πυροβολικού.
Η ιδέα ενός λυόμενου πυροβόλου για το ορειβατικό πυροβολικό ανάγεται σε δυο αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού, τον τότε Ταγματάρχη Μηχανικού Λυκούδη το 1891, που έκανε την πρώτη σχετική πρόταση, και μετέπειτα στον τότε Ταγματάρχη Πυροβολικού Παναγιώτη Δαγκλή, που υπέβαλε το δικό του σχέδιο το 1893. Κατόπιν προσωπικών ενεργειών του Δαγκλή, η ιδέα του υιοθετήθηκε, δοκιμάστηκε, και παρήχθη από την γαλλική βιομηχανία οπλικών συστημάτων Σνάιντερ (Schneider), η οποία πρωταγωνίστησε στην Ευρώπη κατά την τριακονταετία (1910-1945) των μεγάλων πολέμων του 20ου αιώνα.
Ιδιότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ξεχωριστή ιδιότητα του πυροβόλου αυτού ήταν πως μπορούσε να λυθεί σε περισσότερα κομμάτια, κάνοντας έτσι πιο εύκολη την μεταφορά του στην περιοχή αναπτύξεως. Το συνολικό βάρος του πυροβόλου ήταν 627 κιλά. Το μεγαλύτερο βάρος αντιπροσώπευε o σωλήνας (207 κιλά) και η θωράκισή του (111 κιλά). Το μέγιστο βεληνεκές του ήταν τα 5.800 μέτρα με σημαντικό παράγοντα το προωθητικό γέμισμα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Οι τροχοί του έφταναν τα 58 κιλά και ήταν κατασκευασμένοι απο το ίδιο υλικό με τα υπόλοιπα εξαρτήματα.[1]
Η διαμάχη μεταξύ δημιουργών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο τότε ομοιόβαθμος του Δαγκλή, Λυκούδης, είχε παραδώσει το σχέδιο του πυροβόλου στη γερμανική βιομηχανία Krupp, ενώ ο Δαγκλής στην γαλλική Σνάιντερ. Όταν ο Ελληνικός Στρατός έψαχνε να εφοδιάσει με νέο οπλισμό το Πυροβολικό, ο Λυκούδης ανέφερε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού πως το σχέδιό του ήταν το ίδιο με αυτό του Δαγκλή. Ύστερα όμως από δοκιμές, η σχεδίαση του Δαγκλή αποδείχτηκε ανώτερη του Λυκούδη, και το πυροβόλο υιοθετήθηκε από τον Ελληνικό Στρατό, με το οποίο πολέμησε από τους Βαλκανικούς Πολέμους ως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.[2]
Παραλλαγή του στο διαμέτρημα των 76 χιλιοστών χρησιμοποιήθηκε από τον ρωσικό στρατό κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.[3]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Το θρυλικό πυροβόλο Σνάιντερ- Δαγκλή». Νεότερη Ελληνική Ιστορία. 12 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2016.
- ↑ «Ιστορικό εξοπλισμών Ελληνικού Πυροβολικού». Γενικό Επιτελείο Στρατού. 9 Οκτωβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2016.
- ↑ «"The Russian Army in the First World War" - Nik Cornish». Nik Cornish. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2016.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Λευκοπαρίδης, Ξενοφών, επιμ. (1965). «Ἡ ἐφεύρεση τοῦ πυροβόλου». Στρατηγοῦ Π. Γ. Δαγκλῆ: Ἀναμνήσεις-Ἒγγραφα-Ἀλληλογραφία. Το Ἀρχείον του. A. Αθήναι: Βιβλιοπωλείον Ε. Γ. Βαγιονάκη. σελίδες 250–309.