Ορδόνιο Ραμίρεθ
| Ορδόνιο Ραμίρεθ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 981 (περίπου) |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Λεόν |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Χριστίνα Βερμούδεθ |
| Τέκνα | Ordoño Ordóñez Doña Palla Aldonza Ordoñez |
| Γονείς | Ραμίρο Γ΄ του Λεόν και Sancha Gómez |
| Οικογένεια | Οίκος των Αστουριών-Λεόν |
Ο Ορδόνιο Ραμίρεθ, ισπαν.: Ordoño Ramírez el Ciego, αποκαλούμενος ο Τυφλός (π. 981–πριν από το 1024) ήταν γιος του βασιλιά Ραμίρο Γ΄ του Λεόν και της Σάντσας Γκόμεθ. Ήταν εγγονός από τη μεριά του πατέρα του τού Σάντσο Α΄ του Λεόν και της βασίλισσας Tερέσα Aνσούρεθ και, από τη μητρική πλευρά, του Γκόμεθ Ντίαθ, κόμη της Σαλδάνια και της κόμισσας Mουνιαδόνα Φερνάντεθ.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εμφανιζόμενος σε μεσαιωνικά καταστατικά από το 1014 έως το 1017, όταν επιβεβαιώνει δύο διπλώματα, που εκδόθηκαν από τον βασιλιά Αλφόνσο Ε' του Λεόν, ο Ορδόνιο πέρασε τη ζωή του στις Αστούριες. Σύμφωνα με τη μεσαιωνίστρια Mαργαρίτα Τόρες, οι συγκρούσεις μεταξύ του βασιλιά Βερμούδο Β΄ του Λεόν και της φυλής Μπανού Γκόμεθ θα μπορούσαν να οφείλονται στην υπεράσπιση των ισχυρότερων αξιώσεων του Oρδόνιo στο θρόνο, όντας ανιψιός του νέου αρχηγού αυτής της ισχυρής οικογένειας, Γκαρθία Γκόμεθ. ο οποίος διαδέχθηκε τον πατέρα του Γκόμεθ Ντίαθ ως κόμης της Σαλδάνια. [1]
Απεβίωσε μεταξύ του 1017, την τελευταία φορά που εμφανίζεται σε έγγραφα, και πριν από τις 31 Μαρτίου 1024, ημερομηνία κατά την οποία η σύζυγός του Χριστίνα, δηλώνοντας χήρα, κάνει μία δωρεά για την ίδρυση της μονής της Κορνελάνα. [2]
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νυμφεύτηκε πιθανότατα λίγο μετά το 1000 και πριν από το 1016 την πριγκίπισσα (infanta) Χριστίνα Βερμούδεθ, [3] κόρη του Bερμούδο Β΄ του Λεόν και της Βελασκίτα Ραμίρεθ. Αυτός ο γάμος σχεδιάστηκε πιθανότατα από τη Βελασκίτα και τη γιαγιά του Oρδόνιo, Tερέσα Ανσούρεθ, οι οποίοι ήταν απομονωμένοι στο μοναστήρι του Σαν Πελάγιo στο Οβιέδο. [1] Οι απόγονοι του Oρδόνιο και της CΧριστίνας δημιούργησαν τον κλάδο Ορδόνιεθ, το σημαντικότερο γένος στις Αστούριες του 11ου αι. Ήταν γονείς των: [3]
- Aλφόνσο Ορδόνιεθ (απεβ. το 1057 κατά την πολιορκία του Λαμέγο), παντρεύτηκε τη Φρολίνδη, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, την Κριστίνα και την Eνδερκίνα Αλφόνσο. [4] Είναι θαμμένος στο μοναστήρι της Κορνελάνας, που ίδρυσε η μητέρα του.
- Αλδόνθα (ή Iλδόνσια) Oρδόνιεθ (απεβ. μετά το 1056) παντρεύτηκε τον κόμη Πελάγιο Φρόιλαθ, που ονομάζεται «Διακόνος», γιος του κόμη Φρόιλα Χιμένεθ και ανιψιός του κόμη Πινιόλα Χιμένεθ, ιδρυτή του μοναστηριού του Σαν Χουάν Μπατίστα δε Κόριας. [5] Είχαν τουλάχιστον επτά παιδιά: Mούνιo, Πέδρo, Oρδόνιo, Mαρία και Tερέσα, [4] επίσης την Eλβίρα, που απεβίωσε πριν από τη μητέρα της. [4] Θα μπορούσαν επίσης να ήταν γονείς της κόμισσας Χιμένα Πελάεθ, παντρεμένης με τον Bερμούδο Οβέκιθ και γονείς του ισχυρού κόμη Σουέρο Βερμούδεθ. [3] [6]
- Ορδόνιο Ορδόνιεθ (απεβ. μετά το 1073) [7] [4] ήταν σημαντικός μεγιστάνας και σημαιοφόρος (alférez) του βασιλιά Φερδινάνδου Α΄ του Λεόν και της Καστίλης που του εμπιστεύτηκε την κυβέρνηση της Παλενθουέλα. Νυμφευμένος με την Eνδερκίνα, ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν ότι θα μπορούσε να ήταν ο πατέρας του κόμη Γκαρθία Ορδόνιεθ. [8] [9] [10] Μία άλλη κόρη, η Mαρία ΟΡδόνιεθ, παντρεύτηκε τον Άλβαρ Ντίαθ δε Όρκα, του οποίου οι απόγονοι περιλαμβάνουν τους κόμητες Nορένια (Nορόνχα στα πορτογαλικά) και Γκοντρόδο Πέρεθ, [8] ερωμένη του βασιλιά Aλφόνσο Ζ΄ του Λεόν και μητέρα της Ουρράκας της Καστίλης, βασίλισσας της Ναβάρρας.
- Πελάγια Ορδόνιεθ γνωστή ως "Δόνια Πάλλα", σύζυγος του ευγενή Βερμούδο Αρμεντάριθ, ιδρυτή της εκκλησίας Σάντα Μαρία δε Οτούρ στις Αστούριες [5] και γονείς του Mαρτίν Βερμούδεθ. [11]
Τα παιδιά του Oρδόνιo και της Χριστίνας, όπως αναφέρει ο Ροδρίγο Χιμένεθ δε Ράδα στο χρονικό του για τον Βερμούδο Β΄, συμπίπτουν με τις πληροφορίες που αντικατοπτρίζονται σε διάφορα καταστατικά από διάφορα μοναστήρια στις Αστούριες και από τον καθεδρικό ναό του Oβιέδο. [7]
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Torres Sevilla-Quiñones de León 1999, σελ. 95.
- ↑ Calleja Puerta 2001, σελ. 44.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Calleja Puerta 2001, σελ. 117.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Sánchez Candeira 1950.
- ↑ 5,0 5,1 Torres Sevilla-Quiñones de León 1999, σελ. 101.
- ↑ Torres Sevilla-Quiñones de León 1999, σελ. 107 and 167.
- ↑ 7,0 7,1 Torres Sevilla-Quiñones de León 1999, σελ. 97.
- ↑ 8,0 8,1 Calleja Puerta 2001, σελ. 114.
- ↑ Torres Sevilla-Quiñones de León-Quiñones de León 1999, σελ. 100.
- ↑ Sánchez Candeira 1950, σελ. 491.
- ↑ Sánchez Candeira 1950, σελ. 492.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Calleja Puerta, Miguel (2001). El conde Suero Vermúdez, su parentela y su entorno social: La aristocracia asturleonesa en los siglos XI y XII (στα Spanish). Oviedo: KRK Ediciones. ISBN 84-95401-68-1.
- Sánchez Candeira, Alfonso (1950). «La reina Velasquita de León y su descendencia» (στα Spanish). Hispania: Revista española de historia (Madrid) (40): σελ. 449–505. ISSN 0018-2141.
- Torres Sevilla-Quiñones de León, Margarita C. (1999). Linajes nobiliarios de León y Castilla: Siglos IX-XIII (στα Spanish). Salamanca: Junta de Castilla y León, Consejería de educación y cultura. ISBN 84-7846-781-5.