Ξηρή σήψη
Η ξηρή σήψη είναι η αποσύνθεση του ξύλου που προκαλείται από ένα από τα πολλά είδη μυκήτων που αφομοιώνουν μέρη του ξύλου που του δίνουν αντοχή και ακαμψία. Παλαιότερα είχε χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει οποιαδήποτε αποσύνθεση σκληρυμένου ξύλου σε πλοία και κτίρια από έναν μύκητα που είχε ως αποτέλεσμα μια σκουρόχρωμη αλλοιωμένη και ραγισμένη κατάσταση.
Ο κύκλος ζωής της ξηρής σήψης μπορεί να αναλυθεί σε τέσσερα κύρια στάδια. Η ξηρή σήψη ξεκινά ως ένα μικροσκοπικό σπόριο το οποίο, σε αρκετά υψηλές συγκεντρώσεις, μπορεί να μοιάζει με λεπτή πορτοκαλί σκόνη. Εάν τα σπόρια υποβληθούν σε επαρκή υγρασία, θα βλαστήσουν και θα αρχίσουν να αναπτύσσονται λεπτές λευκές ίνες γνωστές ως υφές . Καθώς οι υφές μεγαλώνουν θα σχηματίσουν τελικά μια μεγάλη μάζα γνωστή ως μυκήλιο . Το τελικό στάδιο είναι ένα καρποφόρο σώμα που αντλεί νέα σπόρια στον περιβάλλοντα αέρα.
Σε άλλα πεδία, ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί για την αποσύνθεση των καλλιεργούμενων φυτών από μύκητες. Στην υγεία και την ασφάλεια, ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη φθορά του καουτσούκ, για παράδειγμα το ράγισμα των ελαστικών σωλήνων. [1]
Συζήτηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ξηρή σήψη είναι ο όρος που αποδίδεται στη ν αποσύνθεση από "καφέ" σήψη που προκαλείται από ορισμένους μύκητες που αλλοιώνουν την ξυλεία σε κτίρια και άλλες ξύλινες κατασκευές χωρίς εμφανή πηγή υγρασίας. Ο όρος είναι μια εσφαλμένη ονομασία [2] επειδή όλοι οι μύκητες σε αποσύνθεση του ξύλου χρειάζονται μια ελάχιστη ποσότητα υγρασίας πριν αρχίσει η αποσύνθεση. [3] Το σάπιο ξύλο αποκτά μια σκούρα ή πιο καφέ εύθρυπτη εμφάνιση, με κυβικό σε εμφάνιση ράγισμα, που γίνεται εύθραυστο και μπορεί τελικά να συνθλίψει το ξύλο σε σκόνη. Χημικά, το ξύλο που προσβάλλεται από μύκητες ξηρής σήψης αποσυντίθεται με την ίδια διαδικασία όπως και άλλοι μύκητες καφέ σήψης. Ένα ξέσπασμα ξηρής σήψης μέσα σε ένα κτίριο μπορεί να είναι μια εξαιρετικά σοβαρή προσβολή που είναι δύσκολο να εξαλειφθεί, και απαιτεί δραστικά μέτρα για να διορθωθεί. Σημαντική αποσύνθεση μπορεί να προκαλέσει αστάθεια και να προκαλέσει την κατάρρευση της κατασκευής.
Ο όρος ξηρή σήψη, ή αληθινή ξηρή σήψη, αναφέρεται στην αποσύνθεση ξυλείας από ορισμένα μόνο είδη μυκήτων που πιστεύεται ότι παρέχουν τη δική τους πηγή υγρασίας και θρεπτικών συστατικών που προκαλούν αποσύνθεση σε κατά τα άλλα σχετικά ξηρή ξυλεία. Ωστόσο, δεν υπάρχουν δημοσιευμένα πειραματικά στοιχεία που να υποστηρίζουν το φαινόμενο. [4] Στα σύγχρονα κείμενα, ο όρος «ξηρά σήψη» χρησιμοποιείται σε σχέση με τις ζημιές που προκαλούνται είτε από: Serpula lacrymans (πρώην Merulius lacrymans ) κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη βόρεια Ευρώπη. και/ή Meruliporia incrassata (το οποίο έχει μια σειρά από συνώνυμα, συμπεριλαμβανομένων των Poria incrassata και Serpula incrassata ) στη Βόρεια Αμερική . Και τα δύο είδη μυκήτων προκαλούν αποσύνθεση καφέ σήψης, αφαιρώντας κατά προτίμηση κυτταρίνη και ημικυτταρίνη από το ξύλο, αφήνοντας μια εύθραυστη μήτρα τροποποιημένης λιγνίνης .
Ο όρος ξηρή σήψη είναι κάπως παραπλανητικός, καθώς και τα δύο είδη μυκήτων Serpula lacrymans και Meruliporia incrassata απαιτούν αυξημένη περιεκτικότητα σε υγρασία για να ξεκινήσει μια επίθεση στην ξυλεία (28–30%). Μόλις εγκατασταθούν, οι μύκητες μπορούν να παραμείνουν ενεργοί στην ξυλεία με περιεκτικότητα σε υγρασία μεγαλύτερη από 20%. Σε σχετική υγρασία κάτω από 86 τοις εκατό, η ανάπτυξη του Serpula lacrymans αναστέλλεται, αλλά μπορεί να παραμείνει αδρανής σε σχετική υγρασία έως και 76 τοις εκατό. Αυτές οι σχετικές υγρασία αντιστοιχούν σε περιεκτικότητα υγρασίας ισορροπίας του ξύλου 19 και 15 τοις εκατό, αντίστοιχα. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι οι περισσότερες μορφές σήψης δεν μπορούν να σταματήσουν.[ απαιτείται παραπομπή ]
Μια εξήγηση του όρου «ξηρή σήψη» χρησιμοποιείται περιοδικά γύρω από ναυπηγεία. Στην εποχή των ξύλινων πλοίων, μερικές φορές οι βάρκες ανασύρονταν για το χειμώνα και τοποθετούνταν σε υπόστεγα ή αποβάθρα για επισκευή. Οι βάρκες είχαν ήδη κάποια ποσότητα σήψης που εμφανιζόταν στα ξύλινα μέλη, αλλά η ξύλινη κυτταρική δομή ήταν γεμάτη νερό, με αποτέλεσμα να εξακολουθεί να λειτουργεί δομικά. Καθώς το ξύλο στέγνωνε, τα τοιχώματα των κυττάρων θα γκρεμίζονταν. Με άλλα λόγια, το ξύλο ήταν ήδη σάπιο και καθώς στέγνωνε το σκάφος, τα ξύλα κατέρρευσαν και θρυμματίστηκαν, με αποτέλεσμα οι εργάτες στην αυλή να διαπιστώσουν ότι επρόκειτο για «ξηρή σήψη», ενώ στην πραγματικότητα τα ξύλα ήταν σάπια.
Οι Schilling & Jellison [5] σημειώνουν την πιθανή αποτελεσματικότητα αυτών των μυκήτων «ξηρής σήψης» στην ανάπτυξη μακριά από άμεσες πηγές υγρασίας, αν και δεν υπάρχει αναφορά για το πόσο αποτελεσματικός πρέπει να είναι ένας μύκητας καφέ σήψης στη μετατόπιση του νερού για να ταξινομηθεί ως « ξηρή σήψη». Μερικοί έχουν προτείνει τη σημασία αυτών των μυκήτων να παρέχουν τη δική τους πηγή θρεπτικών συστατικών ως πιο σημαντική από την παροχή μιας επαρκή πηγή υγρασίας. Ο Schilling [6] προτείνει ότι η αποτελεσματική μετατόπιση και η χρήση θρεπτικών ουσιών, ιδίως του αζώτου και του σιδήρου, μπορεί να είναι πιο διακριτική σε αυτά τα είδη από τη μετατόπιση του νερού. Το νερό που μεταφέρεται με αυτόν τον τρόπο μεταφέρει θρεπτικά συστατικά στα άκρα του οργανισμού. όχι, όπως μερικές φορές συμπεραίνεται, για να γίνει απλώς η ξηρή ξυλεία αρκετά υγρή ώστε να επιτεθεί. Ο Coggins αναπτύσει λεπτομερώς το θέμα σχετικά με την κίνηση του νερού στο Serpula lacrymans .
Ο διαρκής κορεσμός του ξύλου με νερό αναστέλλει επίσης την ξηρή σήψη, όπως και η διαρκή ξηρότητα.
Η ξηρή σήψη φαίνεται να είναι ένας παράδοξος όρος που δείχνει φαινομενικά την αποσύνθεση μιας ουσίας από έναν μύκητα χωρίς την παρουσία νερού. Ωστόσο, η ιστορική χρήση του χρονολογείται από τη διάκριση μεταξύ της αποσύνθεσης σκληρυμένου ξύλου στις κατασκευές, δηλαδή ξηρού ξύλου, έναντι της αποσύνθεσης του ξύλου σε ζωντανά ή πρόσφατα κομμένα δέντρα, δηλαδή υγρό ξύλο. [7]
Ιστορική χρήση του όρου «ξηρή σήψη»[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η «ξηρή σήψη» είναι ένας όρος του 18ου αιώνα που γενικά περιέγραψε αυτό που σήμερα ονομάζεται καφέ σήψη . Ο όρος χρησιμοποιήθηκε επειδή η ζημιά ήταν παρούσα σε σκληρυμένη ή αποξηραμένη ξυλεία πλοίων και κτιρίων και θεωρήθηκε ότι προκλήθηκε από εσωτερικές «ζυμώσεις» και όχι από νερό. Αυτό συμβάλλει στην ετυμολογική πλάνη ότι η ξηρή σήψη απαιτεί λιγότερο ή καθόλου νερό από άλλα είδη που χρησιμοποιούν τον μηχανισμό αποσύνθεσης της καφέ σήψης.
Οι (London) Times την Τρίτη 12 Μαρτίου 1793 δημοσίευσαν μια διαφήμιση που πληροφορούσε τον αναγνώστη ότι η «British Color Company, No. 32, Walbrook, London συνεχίζει να χρησιμοποιεί, να κατασκευάζει και να πουλά χρώματα παρασκευασμένα με έλαιο άνθρακα, το οποίο είναι πολύ διεισδυτική φύση και σκληραίνει το ξύλο σε ασυνήθιστο βαθμό προστατεύοντάς το από τις καιρικές συνθήκες, την ξηρή σήψη και τον πάγο». [8]
Στις αρχές του 19ου αιώνα, η ταχεία αύξηση των περιπτώσεων αποσύνθεσης ξυλείας που αποδόθηκε στην ξηρή σήψη (καφέ σήψη) στον βρετανικό ναυτικό στόλο έφερε τον όρο σε ευρύτερη χρήση. Το «A Treatise on the Dry Rot in Timber» του Thomas Wade δημοσιεύτηκε μεταθανάτια από το Γραφείο του Ναυτικού το 1815 μετά την έρευνά του για το θέμα σε πλοία από διάφορες χώρες. [9] Το δεύτερο Πρότυπο:HMS κυκλοφόρησε το 1810 και, όταν επιθεωρήθηκε, τα ξύλα των ανώτερων καταστρωμάτων βρέθηκαν μολυσμένα με «ξηρή σήψη». Μέχρι το 1816 το κόστος επισκευής αυτού του σκάφους είχε υπερβεί το αρχικό κόστος κατασκευής του πλοίου. [10]
Κείμενα που δημοσιεύτηκαν τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα χρησιμοποιούσαν επίσης τον όρο για να περιγράψουν μύκητες που παρήγαγαν σημαντικό (λευκόχρωμο) μυκήλιο, συμπεριλαμβανομένου του Antrodia (Fibroporia) vaillantii .
Τελικά, ο όρος ξηρή σήψη άρχισε να ισχύει μόνο για έναν ή δύο μύκητες [ απαιτείται παραπομπή ] το κυριότερο είναι το Serpula lacrymans, στην πλειονότητα των κειμένων που ασχολούνται με το θέμα, κυρίως από το Ηνωμένο Βασίλειο . Αυτός ο τύπος μυκητιακής αποσύνθεσης στη συνέχεια έγινε επίσης γνωστός ως «πραγματική ξηρή σήψη». Έχει μάλιστα προταθεί η χρήση του όρου υδατοαγώγιμοι μύκητες στην κατηγορία της καφέ σήψης αντί για την ξηρή σήψη . Ωστόσο, αν και οι μύκητες όπως αυτοί μπορούν να μεταφέρουν νερό, αμφισβητείται [4] ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτό το νερό για να αυξήσουν την περιεκτικότητα σε υγρασία του κατά τα άλλα ξηρού ξύλου. Αν και μπορεί να αμφισβητηθεί όπως σημειώνει η παραπομπή, το επίθετο «lacrymans» προέρχεται από τη λατινική λέξη «lacrymare», που σημαίνει «κλαίω» και οι περισσότεροι επιθεωρητές σάπιων κτιρίων έχουν σημειώσει τις σταγόνες δακρύων που σχηματίζονται από τον μύκητα καθώς σχηματίζεται νερό στο υφές. Αυτές οι σταγόνες νερού φωτογραφίζονται στο βιβλίο του Rentokil "Decay of Timber in Buildings" Εικόνα 24. [11] Ωστόσο, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτές οι μικρές ποσότητες νερού στις υφές προκαλούν σημαντική αύξηση στην περιεκτικότητα σε υγρασία του κατά τα άλλα ξηρού ξύλου.
Επεξεργασία ξηρής σήψης ξυλείας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ξηρή σήψη μπορεί να είναι πολύ δύσκολο να αποκατασταθεί, εκτός εάν η ξυλεία έχει στεγνώσει. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αφού γίνει αυτό, οι περιοχές που έχουν υποστεί αποσύνθεση μπορούν να αντιμετωπιστούν με ειδικές εποξειδικές συνθέσεις που γεμίζουν τα κανάλια του κατεστραμμένου ξύλου, σκοτώνοντας τη σήψη και βελτιώνοντας τη δομική ακεραιότητα. Ωστόσο, αυτός ο τύπος επεξεργασίας μπορεί στην πραγματικότητα να προάγει την αποσύνθεση [12] στο ξύλο στην εξωτερική χρήση, εκτός εάν η εποξειδική εφαρμογή έχει σχεδιαστεί για να αποβάλλει νερό. [13] Το εποξειδικό ή άλλα πολυμερή θα εγκλωβίσουν την υγρασία πίσω από το έμπλαστρο, προκαλώντας μεγαλύτερη αποσύνθεση στις γύρω περιοχές που δεν είχαν μολυνθεί προηγουμένως, εκτός εάν η επισκευασμένη ζώνη προστατεύεται από επαναλαμβανόμενα συμβάντα νερού. Η αιθυλενογλυκόλη του εμπορίου (που πωλείται συνήθως ως αντιψυκτικό ) και πολλές άλλες τοξικές διαχύσιμες ενώσεις μπορούν να διαχυθούν στο ξύλο για να σκοτώσουν τον μύκητα, αλλά μπορούν επίσης να διαχυθούν από ξύλο που βρέχεται επανειλημμένα. Η διάχυση αυτών των τοξικών ενώσεων έξω από το ξύλο και στα γύρω εδάφη και φυτά δεν είναι κατάλληλη από τοξικότητα ή περιβαλλοντική άποψη, [14] και αυτοί οι τύποι επεξεργασίας δεν συνιστώνται για το ξύλο κατά τη χρήση. Ορισμένες ενώσεις χαλκού, όπως ο ναφθενικός χαλκός, διατίθενται ως επαλειφόμενο διάλυμα και χρησιμοποιούνται συχνά όταν επισκευάζονται οι ζημιές λόγω ξηρής σήψης με μάτισμα σε νέο ξύλο. μετά την αφαίρεση του χύμα σάπιου ξύλου, η εναπομείνασα αρχική επιφάνεια είναι κορεσμένη με μια τέτοια ένωση (συνήθως πράσινου χρώματος) πριν από την εφαρμογή του νέου ξύλου.
Σε ορισμένα κτίρια, ιδιαίτερα σε αυτά με συμπαγή 9 ίντσας (ή μεγαλύτερης) πλινθοδομής και εκείνων που κατασκευάζονται με ασβεστοκονίαμα και πυριτόλιθο, η ξηρή σήψη είναι γνωστό ότι ταξιδεύει μέσα και κατά μήκος της επιφάνειας του τοίχου πίσω από το γύψο και την επικάλυψη. Ως εκ τούτου, συνιστάται, από τις εταιρείες που πωλούν αυτήν την υπηρεσία, όπου διαπιστώνεται ξηρή σήψη, οι σοβάς και οι επενδύσεις τοίχων να αφαιρούνται σε απόσταση ενός μέτρου μετά την προσβολή προς όλες τις κατευθύνσεις και να αντιμετωπίζεται ολόκληρη η περιοχή. Ωστόσο, δεδομένου ότι η ξηρή σήψη προσβάλλει μόνο υγρή ξυλεία, η κοινή λογική πρέπει να υπαγορεύει ότι ο σοβάς δεν χρειάζεται να αφαιρείται όπου δεν υπάρχει ξυλεία ή οποιαδήποτε ξυλεία είναι στεγνή (εκτός της ζώνης διαβροχής που προκάλεσε την εστία) [ απαιτείται παραπομπή ] . Ο εντοπισμός της πηγής του νερού και το να αφήσετε τα προσβεβλημένα ξύλα να στεγνώσουν θα σκοτώσει την ξηρή σήψη, καθώς είναι μύκητας και απαιτεί νερό όπως όλοι οι μύκητες. Αυτό, ωστόσο, δεν θα σκοτώσει τα σπόρια που θα μείνουν πίσω, τα οποία θα παραμείνουν βιώσιμα και θα προκαλέσουν την επιστροφή της σήψης κατά την διαβροχή [ απαιτείται παραπομπή ] .
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Maintenance procedure for immersion suits and dry suits» (PDF). U.S.Coast guard. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2017."Maintenance procedure for immersion suits and dry suits" (PDF). U.S.Coast guard. Retrieved 27 June 2017.
- ↑ Schwartz, Max. Basic lumber engineering for builders. Carlsbad, CA: Craftsman, 1997. 19. Print.
- ↑ Schmidt, Olaf, and Dieter Czeschlik. Wood and tree fungi biology, damage, protection, and use. Berlin: Springer, 2006. 211. Print.
- ↑ 4,0 4,1 Timber decay in buildings: the conservation approach to treatment. Ridout, B.V. 2000 SPON PRESS, London. p84-85. (View on Google Books)
- ↑ Schilling, J.S.; Jellison, J. (2007). «Extraction and translocation of calcium from gypsum during wood biodegradation by oxalate-producing fungi.». International Biodeterioration & Biodegradation (Elsevier) 60 (1): 8–15. doi:.Schilling, J.S.; Jellison, J. (2007). "Extraction and translocation of calcium from gypsum during wood biodegradation by oxalate-producing fungi". International Biodeterioration & Biodegradation. 60 (1). Elsevier: 8–15. doi:10.1016/j.ibiod.2006.11.005.
- ↑ Schilling, J.; Bissonette, K.M. (November 2008). «Iron and calcium translocation from pure gypsum and iron-amended gypsum by two brown rot fungi and a white rot fungus.». Holzforschung (Elsevier) 62 (6): 752–758. doi:.Schilling, J.; Bissonette, K.M. (November 2008). "Iron and calcium translocation from pure gypsum and iron-amended gypsum by two brown rot fungi and a white rot fungus". Holzforschung. 62 (6). Elsevier: 752–758. doi:10.1515/HF.2008.125. S2CID 98649820.
- ↑ Ramsbottom J (1923). A Handbook of the larger British Fungi. British Museum. London.Ramsbottom J (1923). A Handbook of the larger British Fungi. British Museum. London.
- ↑ The Times (London), Tuesday, 12 March 1793
- ↑ Wade, Thomas (1815). A treatise on the dry rot in timber. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2009.Wade, Thomas (1815). A treatise on the dry rot in timber. Retrieved 2009-09-12.
- ↑ «Wooden Ships and Fungi». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2009."Wooden Ships and Fungi". Archived from the original on 2017-11-21. Retrieved 2009-09-12.
- ↑ Decay of Timber in Buildings C.R. Coggins Fig. 24 page 34
- ↑ «Advanced Repair Technology, Inc. - Restorer's Guide». www.advancedrepair.com.
- ↑ «Old-House Journal». Active Interest Media. 24 Ιουνίου 1989.
- ↑ «Overview of Ethylene Glycol Toxicity - Toxicology». Merck Veterinary Manual."Overview of Ethylene Glycol Toxicity - Toxicology". Merck Veterinary Manual.