Νικολό Μπάρμπαρο
| Νικολό Μπάρμπαρο | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Nicolò Barbaro (Ιταλικά) |
| Γέννηση | 1420 |
| Θάνατος | 1494 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βενετική Δημοκρατία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιταλικά Νέα βενετική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιατρός συγγραφέας ιστορικός[1] |
| Οικογένεια | |
| Οικογένεια | Μπάρμπαρο[2] |
| Θυρεός | |
 | |
Ο Νικολό Μπάρμπαρο (ιταλικά: Nicolò Barbaro) ήταν βενετός γιατρός, αυτόπτης μάρτυρας της πτώσης της Κωνσταντινούπολης το 1453. [3]
Καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Βενετίας. Ζούσε στη βενετική αποικία της Πόλης που διοικούσε ο βαϊλος Τζιρόλαμο Μινόττο. Αν και ήξεραν από το καλοκαίρι του 1452 οτι επίκειται επίθεση από τον Οθωμανό σουλτάνο Μωάμεθ Β, αποφάσισαν να μείνουν και να υπερασπιστούν την Πόλη. Από τις 5 Απριλίου 1453 που άρχισε η πολιορκία, άρχισε κι αυτός να γράφει ημερολόγιο με καθημερινές εγγραφές. Αν κι επίκεντρο της περιγραφής είναι οι ενέργειες των Βενετών, είναι ακριβής, λεπτομερής και χωρίς συνασθηματισμούς.
Ο ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν τον χαρακτήρισε «την πιο χρήσιμη από τις δυτικές πηγές»[4] για την πτώση της Πόλης το 1453, κυρίως λόγω της συναρπαστικής αφήγησης που ακολουθεί τα γεγονότα της πολιορκίας σε καθημερινή βάση. Εντούτοις, ως Βενετός, ο Μπάρμπαρο ήταν σαφώς προκατειλημμένος ειδικά κατά των Γενουατών του Πέρα (σύγχρονος Γαλατάς), τους οποίους κατηγορεί ότι προέβησαν σε συναλλαγή με τους Οθωμανούς κατά τη διάρκεια της πολιορκίας[5]. Κι αν σε αυτό συμφωνούν οι έλληνες χρονικογράφοι, είναι ο μόνος που ισχυρίζεται ότι ο Τζοβάνι Τζουστινιάνι(τον αποκαλεί Zuan Zustignan), ο γενοβέζος διοικητής του στο Μεσοτειχίου (Μέσο Τείχος), του πιο αδύναμου μέρος των Τειχών της Πόλης, εγκατέλειψε τη θέση του πριν την πτώση και αυτό οδήγησε στην πτώση της Πόλης:
"Ο Zuan Zustignan ο Γενουάτης , αποφάσισε να εγκαταλείψει τη θέση του και κατέφυγε στο πλοίο του, το οποίο βρισκόταν στον Κεράτιο. Ο αυτοκράτορας (Κωνσταντίνος ΙΑ Παλαιολόγος) τον είχε αρχηγό των δυνάμεών του(πρωτοστράτορα) και, όπως έφευγε μέσα από την πόλη φώναζε: «Οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη!" Αλλά δεν έλεγε την αλήθεια, οι Τούρκοι δεν ήταν ακόμα μέσα. " [6]
Ωστόσο, ο Λεονάρδος ο Χίος, επίσης μάρτυρας, γράφει ότι ο Τζουστινιάνι τραυματίστηκε από βέλος και προσπαθούσε να βρει στα κρυφά έναν γιατρό [7]. Οι Έλληνες ιστορικοί Δούκας και Λάονικος Χαλκοκονδύλης λένε επίσης οτι τραυματίστηκε - μόνο ο Μπάρμπαρο ισχυρίζεται ότι ο Γενουάτης στρατιωτικός έφυγε με αυτόν τον τρόπο. [8] [9]
Όσο σοβαρές κι αν είναι οι επικρίσεις εναντίον του, η ιστορική καταγραφή του Μπάρμπαρο έχει σταθερή χρονολογική αφήγηση που παρουσιάζει τα γεγονότα της πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης μέρα τη μέρα. Η πολύτιμη αυτή πηγή είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο.
Ο βυζαντινολόγος Ντόναλντ Νίκολ αναφέρει οτι ο Μπάρμπαρο διασώθηκε της σφαγής ζητώντας καταφύγιο από τη γενουατική αποικία του Πέραν και τελικά επέστρεψε με πλοίο στη Βενετία τον Ιούλιο του 1453[10].
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2019.
- ↑ (Αγγλικά) Benjamin G. Kohl (2010). «Barbaro, Niccolò». Στο: Graeme Dunphy, επιμ. Encyclopedia of the Medieval Chronicle. Λάιντεν: Brill, σσ. 141. ISBN 90 04 18464 3.
- ↑ Runciman, Steven (1965). The Fall of Constantinople 1453. Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 195.
- ↑ Barbaro, Niccoló (1970). Diary of the Siege of Constantinople. New York: Exposition. σελίδες 68–9.
- ↑ Barbaro, Niccoló (1970). Diary of the Siege of Constantinople. New York: Exposition. σελ. 65.
- ↑ Leonard of Chios (1972). 'Account of the Fall of Constantinople', in The Siege of Constantinople: Seven Contemporary Accounts. Translated by Melville-Jones, J.R., Amsterdam, p. 36
- ↑ Doukas (1975). Decline and Fall of Byzantium to the Ottoman Turks. Translated by Magoulias, H.J. Detriot, pp. 222-223
- ↑ Chalkokondyles, Laonikos (2014). The Histories. Translated by Kaldellis, Anthony. Cambridge MA: Harvard University Press. p.193
- ↑ Nicol, Donald M. (7 Μαΐου 1992). Byzantium and Venice: A Study in Diplomatic and Cultural Relations. Cambridge University Press. ISBN 9780521428941.