Ναρόντνικοι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Οι Ναρόντνικοι (ρωσικά: народники) ήταν ένα κίνημα κοινωνικής συνείδησης της Ρωσικής μεσαίας τάξης στις δεκαετίες του 1860 και 1870, κάποιοι απ’ τους οποίους ενεπλάκησαν στην επαναστατική κίνηση κατά του Τσαρισμού. Η ιδεολογία τους ήταν γνωστή σαν Ναροντνιτσέστβο, από το ρωσικό народ-ναρόντ (λαός, λαϊκός), κι έτσι συχνά μεταφράζεται σαν “λαϊκισμός”. Ένα ευρέως διαδεδομένο σύνθημα ανάμεσα στους Ναρόντνικους ήταν “πορεία στον λαό”.[1] Αν και το κίνημά τους πέτυχε ελάχιστα στην εποχή του, οι Ναρόντνικοι ήταν με πολλούς τρόπους οι πνευματικοί και πολιτικοί πρόγονοι των σοσιαλ-επαναστατών, οι οποίοι συνέχισαν να επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τη Ρωσική ιστορία στον 20ο αιώνα.

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κοινωνική βάση των Ναρόντνικων ήταν κυρίως διανοούμενοι που είχαν διαβάσει τα έργα του Αλεξάντερ Χέρζεν (1812-1870) και του Νικολάι Γαβρίλοβιτς Τσερνισέφσκι (1828-1889), των οποίων οι πεποιθήσεις εξευγενίστηκαν από τον Νικολάι Μιχαηλόφσκι (1842-1904). Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο σοσιαλισμός και ο καπιταλισμός γίνονταν αργά τα βασικά δόγματα της Ρωσικής πολιτικής σκέψης, και ο Μιχαηλόφσκι, αντιλαμβανόμενος αυτή τη στροφή στη σκέψη, άρχισε να προσαρμόζει τις αρχικές του ιδέες περί Ναροντνισμού, κι έτσι προέκυψαν δύο ομάδες Ναρόντνικων: οι λεγόμενοι “Κριτικοί Ναρόντνικοι” και οι “Δογματικοί Ναρόντνικοι”. Οι Κριτικοί [δηλαδή, με ορθή κρίση] Ναρόντνικοι ακολούθησαν τον Μιχαηλόφσκι, και κράτησαν ευέλικτη στάση για τον καπιταλισμό, ενώ επέμεναν στον βασικό προσανατολισμό τους. Οι περισσότερο γνωστοί Δογματικοί Ναρόντνικοι είχαν την ακλόνητη πεποίθηση ότι ο καπιταλισμός δεν είχε μέλλον στη Ρωσία ή σε οποιαδήποτε αγροτική χώρα.

Ο Ναροντνισμός εμφανίστηκε μετά την απελευθέρωση των δουλοπάροικων το 1861 από τον Τσάρο Αλέξανδρο Β΄, που σήμανε το τέλος της φεουδαρχίας στη Ρωσία. Υποστηρίζοντας ότι οι απελευθερωμένοι δουλοπάροικοι πουλήθηκαν στη μισθωτή σκλαβιά, στην οποία οι μπουρζουάδες [αστική τάξη] είχαν αντικαταστήσει τους γαιοκτήμονες, ο Ναροντνισμός σκόπευε να γίνει η πολιτική δύναμη που ήταν αντίθετη στο φαινόμενο. Οι Ναρόντνικοι έβλεπαν πλευρές του παρελθόντος με νοσταλγία: αν και αγανακτούσαν με το προηγούμενο σύστημα ιδιοκτησίας της γης, ήταν αντίθετοι με το ξερίζωμα των αγροτών από το παραδοσιακό σύστημα obshchina των κοινοτήτων (κομμούνες).

Οι Ναρόντνικοι εστίασαν στην αυξανόμενη σύγκρουση ανάμεσα στην αγροτιά και τους λεγόμενους κουλάκους (περισσότερο ευημερούντες ιδιοκτήτες καλλιεργητές). Οι ομάδες που σχηματίστηκαν συμμερίζονταν τους κοινούς γενικούς σκοπούς της καταστροφής της Ρωσικής μοναρχίας και των κουλάκων, και της διανομής της γης δίκαια στην αγροτιά. Οι Ναρόντνικοι γενικά πίστευαν ότι ήταν δυνατόν να αποφύγουν την καπιταλιστική φάση της ανάπτυξης της Ρωσίας και να προχωρήσουν άμεσα στον σοσιαλισμό.

Οι Ναρόντνικοι είδαν τους αγρότες σαν την επαναστατική τάξη που θα ανέτρεπε τη μοναρχία, και αντιλαμβάνονταν την κοινότητα (κομμούνα) του χωριού σαν τον υποτυπώδη σοσιαλισμό. Ωστόσο, πίστευαν επίσης ότι οι αγρότες δεν θα πραγματοποιούσαν την επανάσταση από μόνοι τους, ισχυριζόμενοι ότι η ιστορία γραφόταν μόνο από ξεχωριστές προσωπικότητες, που θα οδηγούσαν μια κατά τα άλλα παθητική αγροτιά στην επανάσταση. Ο Βασίλι Βοροντσόβ έκανε έκκληση στη Ρωσική διανόηση να “δραστηριοποιηθεί η ίδια από τον πνευματικό λήθαργο στον οποίο, σε αντίθεση με τα ευαίσθητα και δραστήρια χρόνια της δεκαετίας του εβδομήντα, είχε υποχωρήσει και να διατυπώσει μια επιστημονική θεωρία της Ρωσικής οικονομικής ανάπτυξης”.[2] Ωστόσο, κάποιοι Ναρόντνικοι διανοούμενοι κάλεσαν για άμεση επανάσταση, πράγμα που υπερέβαινε κάθε φιλοσοφική και πολιτική συζήτηση.

Την άνοιξη του 1874, η Ναρόντνικη διανόηση άφησε τις πόλεις για τα χωριά, “πηγαίνοντας στον λαό” σε μια προσπάθεια να διδάξουν τους αγρότες το ηθικό τους καθήκον για εξέγερση. Σχεδόν δεν βρήκαν καμία υποστήριξη. Δεδομένου του γενικού κοινωνικού υπόβαθρου των Ναρόντνικων από τη μεσαία και ανώτερη μεσαία τάξη, βρήκαν δυσκολία σύνδεσης με τους εξαθλιωμένους χωρικούς και την κουλτούρα τους. Πέρασαν μεγάλο μέρος του χρόνου τους μαθαίνοντας τα έθιμα των χωρικών, όπως η ένδυση και ο χορός. Οι Ναρόντνικοι αντιμετωπίζονταν με καχυποψία από πολλούς Ρώσους αγρότες, οι οποίοι είχαν εντελώς απομακρυνθεί από την πιο εκσυγχρονισμένη κουλτούρα των αστικών περιοχών. Οι αρχές απάντησαν στην προσπάθεια των Ναρόντνικων με καταστολή: οι επαναστάτες και οι συμπαθούντες αγρότες φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν.

Η σύλληψη του Προπαγανδιστή (1892), πίνακας του Ίλια Ρέπιν

Μια απάντηση σε αυτήν την καταστολή ήταν η δημιουργία του πρώτου οργανωμένου επαναστατικού κόμματος, Ναρόνταγια Βόλια (Η Θέληση του Λαού), τον Ιούνιο του 1879. Υποστήριζε την τρομοκρατία υπό την ηγεσία ενός κλειστού κύκλου, με την αιτιολογία “του μέσου άσκησης πίεσης στην κυβέρνηση για μεταρρυθμίσεις, σαν τον σπινθήρα που θα άναβε μια μεγάλη αγροτική εξέγερση, και την αναπόφευκτη απάντηση στη χρήση βίας του καθεστώτος ενάντια στους επαναστάτες”.[3] Η προσπάθεια να κάνουν τους αγρότες να ανατρέψουν τον Τσάρο αποδείχτηκε ανεπιτυχής, λόγω της ειδωλοποίησης από την αγροτιά του Τσάρου σαν κάποιου “που είναι δίπλα τους”. Ως εκ τούτου, ο Ναροντνισμός ανέπτυξε την πρακτική της τρομοκρατίας: η αγροτιά, πίστευαν, έπρεπε να δεί ότι ο Τσάρος δεν ήταν υπερφυσικός, και μπορούσε να σκοτωθεί. Αυτή η θεωρία, που ονομάζεται “άμεσος αγώνας”, αποσκοπούσε “στην αδιάκοπη απόδειξη της δυνατότητας πάλης κατά της κυβέρνησης, και με αυτόν τον τρόπο στην εξύψωση του επαναστατικού πνεύματος του λαού και της πίστης του στην επιτυχία του σκοπού, και την οργάνωση εκείνων που μπορούσαν να μάχονται”.[4] Την 1η Μαρτίου 1881, πέτυχαν να δολοφονήσουν τον Αλέξανδρο Β΄. Η ενέργεια αυτή απέβη σε βάρος τους σε πολιτικό επίπεδο, επειδή η αγροτιά γενικά τρομοκρατήθηκε από τη δολοφονία, και η κυβέρνηση κρέμασε πολλούς ηγέτες του ναρόντναγια Βόλια, αφήνοντας την ομάδα ανοργάνωτη και μη αποτελεσματική.[3]

Ωστόσο, τα γεγονότα αυτά δεν σήμαναν το τέλος του κινήματος, και οι μετέπειτα Σοσιαλ-Επαναστάτες, Λαϊκοί Σοσιαλιστές και Τρουντοβίκοι, όλοι αναζήτησαν παρόμοιες ιδέες και τακτικές με τους Ναρόντνικους.[5] Συνεπώς, η φιλοσοφία και οι ενέργειες των Ναρόντνικων βοήθησαν να προετοιμαστεί ο δρόμος για τις Ρωσικές επαναστάσεις του 1905 και 1917.

Αποτυχία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κίνημα των Ναρόντνικων ήταν μια λαϊκίστικη πρωτοβουλία να εντάξει τις αγροτικές τάξεις της Ρωσίας σε μια πολιτική δημόσια συζήτηση που θα ανέτρεπε την κυβέρνηση του Τσάρου τον δέκατο ένατο αιώνα. Σε αντίθεση με τη Γαλλική Επανάσταση ή τις Ευρωπαϊκές Επαναστάσεις του 1848, το “προς τον λαό” κίνημα ήταν πολιτικός ακτιβισμός κυρίως από πλουσιότερα μεμονωμένα άτομα. Αυτά τα άτομα ήταν γενικά αντι-καπιταλιστές, και πίστευαν ότι θα μπορούσαν να προωθήσουν τόσο την οικονομική, όσο και την πολιτική επανάσταση ανάμεσα στους Ρώσους αγρότες με το “να πάνε προς” και να εκπαιδεύσουν τις αγροτικές τάξεις. Οι Ναρόντνικοι κατά τη δεκαετία του 1870 απέτυχαν να αρχίσουν μια αγροτική επανάσταση κατά της Ρωσικής απολυταρχίας επειδή (1) επινόησαν μια εξιδανικευμένη εικόνα των αγροτικών τάξεων που δεν εξέφραζε την πραγματικότητα, (2) υπήρχε έλλειψη ενότητας στο εσωτερικό του κινήματος, (3) οι αγρότες δεν μπορούσαν να έχουν οικονομική ή πνευματική σχέση με τους Ναρόντνικους, και (4) η κυβέρνηση κατέπνιξε το κίνημα.

Η ιδέα του narod (λαός), όπως του volk (λαός) στη Γερμανία, ήταν μια προσπάθεια να καθιερώσει μια νέα εθνική ταυτότητα στη Ρωσία που ήταν τόσο εθνικιστική όσο και φιλελεύθερη. Ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι είπε ότι “κανείς από μας σαν τους ναρόντ όπως πραγματικά είναι, αλλά μόνο όπως ο καθένας από μας τους έχει φανταστεί”. Οι Ρώσοι πολιτικοί ακτιβιστές και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι συχνά ισχυρίζονταν ότι εργάζονται για να βελτιώσουν τη ζωή του Ρώσου αγρότη· στην πραγματικότητα χειραγωγούσαν την εικόνα του αγρότη για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους πολιτικούς σκοπούς. Οι Ναρόντνικοι είδαν την αγροτική κοινότητα σαν τη Ρωσία που δεν είχε μολυνθεί από τη δυτική επιρροή· ο Αλεξάντερ Χέρζεν έγραψε ότι το ναρόντ ήταν “η επίσημη Ρωσία· η πραγματική Ρωσία”.[6] Έχοντας μια προκατειλημμένη αντίληψη για την αγροτιά, οι Ναρόντνικοι αγωνίζονταν να συνδεθούν με την αγροτιά. Η λαϊκίστικη επιθυμία να σκέφτονται μόνο το καλύτερο για το ναρόντ οδήγησε στην απεριόριστη πίστη στο Ναρόντνικο σύστημα προπαγάνδας· αυτή η πίστη οδήγησε στην απλοϊκότητα και σε τελική ανάλυση στην αποτυχία.

Εξιδανικεύοντας το ναρόντ έγινε αιτία οι Ναρόντνικοι να κάνουν λάθη με τον τρόπο που προσέγγιζαν τους Ρώσους της υπαίθρου. Οι Ρώσοι της υπαίθρου ήταν χαρακτηριστικά πάρα πολύ πιστοί στον Τσάρο και την Ορθόδοξη Εκκλησία· με το να μην το κατανοούν αυτό, η ρητορική των Ναρόντνικων κατηγορούσε τον Τσάρο και επικεντρωνόταν στη θρησκεία για την έλλειψη γης και εργαλείων στους αγρότες.[7] Ένα άλλο παράδειγμα της πολιτιστικής αποσύνδεσης μεταξύ της διανόησης και των αγροτών στο κίνημα “προς τον λαό”, ήταν οι Ναρόντνικοι να προπαγανδίζουν με φυλλάδια όταν ουσιαστικά όλοι οι φτωχοί Ρώσοι ήταν αναλφάβητοι.[8] Στην ουσία, το κίνημα των Ναρόντνικων το 1874 απέτυχε επειδή πλησίασε τους αγρότες σαν να ήταν οι αγρότες διανοούμενοι σαν τους ίδιους. Οι ριζοσπάστες στο τελευταίο τμήμα της δεκαετίας του 1879 θα μάθαιναν ότι η ιδέα τους για τον λαό ήταν ατελής, και οι διανοούμενοι θα έπρεπε αντίθετα να γίνουν οι ίδιοι αγρότες για να έχουν επιτυχία στο κίνημα και να αρχίσουν την επανάσταση κατά της κυβέρνησης του Αλεξάνδρου Β΄.[9] Η “ανθρωπιστική αρχή” του Νικολάι Τσερνισέφσκι υποστήριζε ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από τάξη, έχουν πολλές εγγενείς ομοιότητες, και οι διανοούμενοι είδαν στους αγρότες μια εξαγνισμένη εκδοχή του εαυτού τους που θα μπορούσε να ριζοσπαστικοποιηθεί· ο χρόνος έδειξε απλά ότι δεν ήταν η περίπτωση.[10]

Η δεύτερη αιτία της αποτυχίας των Ναρόντνικων – ο διχασμός – αποδεικνύεται καλύτερα από τη διάσπαση στο κίνημα μεταξύ Μπακουνικών και Λαβρικών. Οι πρώτοι πίστευαν ότι η επανάσταση στην αγροτιά και οι λαϊκιστικές εξεγέρσεις στη Ρωσία θα άρχιζαν στο άμεσο μέλλον, οι δεύτεροι πίστευαν ότι η προπαγάνδα έπρεπε να προηγείται της επανάστασης, και η διαδικασία θα είναι περισσότερο σταδιακή.[11] Οι Μπακουνικοί πίστευαν ότι οι αγρότες ήταν έτοιμοι να εξεγερθούν με λίγη προπαγάνδιση, ενώ οι Λαβρικοί πίστευαν ότι θα χρειαζόταν σημαντική προσπάθεια για να ξεκινήσει η εξέγερση. Η έλλειψη ιδεολογικής ενότητας είχε αποτέλεσμα τις διαφορετικές προσεγγίσεις για το κίνημα, και εξ αιτίας αυτού οι Ναρόντνικοι δεν παρουσιάζουν πια ενιαίο μέτωπο για την αγροτική Ρωσία. Κάποιοι Ναρόντνικοι πίστευαν στην προπαγάνδιση με το να μένουν σε μια περιοχή για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και στην αφομοίωση με μια κοινότητα που προσπαθούσαν να ξεσηκώσουν (“εγκατεστημένη” προπαγάνδα), και άλλοι έκαναν προπαγάνδα χρησιμοποιώντας φυλλάδια και έντυπα για να μεγιστοποιήσουν τον αριθμό των ανθρώπων που θα έφτανε το μήνυμα (“ιπτάμενη” προπαγάνδα). Και οι δύο μέθοδοι είχαν τις αδυναμίες τους· η εγκατεστημένη προπαγάνδα ευνοούσε τη δυσπιστία λόγω των πολιτιστικών και θρησκευτικών διαφορών μεταξύ των διανοουμένων και των αγροτών, ενώ η ιπτάμενη προπαγάνδα απλά δεν είχε βάθος.[12]

Ο διχασμός επικρατούσε παρ’ όλο που οι Ναρόντνικοι ταξίδευαν μόνο προς τρεις κατευθύνσεις: είτε προς Βόλγα, Δνείπερο, είτε προς Ντον. Πολλοί Ναρόντνικοι αισθάνονταν εξαιρετικά μόνοι μέσα στην αγροτιά – λαχταρούσαν τη ζωή τους στις πόλεις και τη συντροφιά άλλων διανοουμένων. Αυτές οι επιθυμίες αποδυνάμωναν τη δραστηριοποίηση πολλών Ναρόντνικων και αφαιρούσαν πολλή αισιοδοξία από το κίνημα. Πιο σημαντική, όμως, ήταν η αποτυχία των Ναρόντνικων να παρουσιάσουν ένα ενιαίο μήνυμα όταν πήγαιναν “προς τον λαό”. Όλοι οι Ναρόντνικοι αγανακτούσαν με την ξένη επέμβαση στη Ρωσία, ήθελαν τις Ρωσικές κοινότητες (κομμούνες) να ελέγχουν τις δικές τους οικονομικές πολιτικές, και πίστευαν ότι η απελευθέρωση των δουλοπάροικων το 1861 έγινε αιτία οι αγρότες να γίνουν φτωχότεροι. Η έλλειψη ενότητας εμπόδιζε αυτά τα μηνύματα.[13] Οι Ναρόντνικοι πίστευαν ότι ο Τσάρος είχε σακατέψει τους αγρότες, αλλά οι Ναρόντνικοι θα έπρεπε να έχουν καταλάβει πόσο πολύ υπολήπτονταν οι αγρότες τον Τσάρο. Πίστευαν ότι σαν κι αυτούς, η αγροτιά ήταν θύμα της Ρωσικής γραφειοκρατίας. Αδυνατώντας να παρουσιάσουν ένα πειθαρχημένο μήνυμα και να αποφύγουν την άμεση επίθεση στον Τσάρο, το Ναρόντνικο μήνυμα απλά απορρίφτηκε.[14] Δεν ήταν παρά από τον σχηματισμό του ναρόντναγια Βόλια το 1879 που οι νεαροί επαναστάτες είδαν την ανάγκη για οργάνωση και πειθαρχημένο μήνυμα.[15] (= οργανωμένο περιεχόμενο διδασκαλίας)

Αυτή η έλλειψη ενότητας είναι υπεύθυνη για τον τρίτο λόγο που το “κίνημα πηγαίνουμε στον λαό” απέτυχε· οι αγρότες δεν δέχτηκαν τους διανοούμενους καλά. Η υποδοχή που έτυχε η διανόηση στις κοινότητες (κομμούνες) ήταν τόσο κακή που κατέστρεψε την εξιδανικευμένη εικόνα τους για τους αγρότες που ήταν τόσο διαδεδομένη πριν το 1874. Οι Ναρόντνικοι είδαν τους αγρότες σαν ένα ενιαίο σώμα· νόμιζαν ότι όλοι οι αγρότες ήταν ντυμένοι φτωχικά, κι έτσι οι διανοούμενοι ντύνονταν όσο το δυνατόν πιο φτωχικά για να ταιριάζουν. Στην πραγματικότητα, οι αγρότες είδαν το φτωχικά ντυμένο άτομο σαν ένα άτομο χωρίς κύρος και αξιοπιστία. Κατά συνέπεια, διανοούμενοι ντυμένοι όπως φαντάζονταν ότι είναι ντυμένοι οι αγρότες είχαν αρνητικές συνέπειες· στην πραγματικότητα αυτό έκανε τους αγρότες να υποπτεύονται τους διανοουμένους. Επιπλέον, η προπαγάνδα των Ναρόντνικων απέτυχε να αντιμετωπίσει τα πιο πεζά, συνηθισμένα προβλήματα της αγροτιάς. Τα καθημερινά προβλήματα της υπαίθρου Ρωσίας – έλλειψη υλικών αγαθών, κακή υγειονομική περίθαλψη, κλπ. – άφησε λίγο χρόνο για συζητήσεις για σοσιαλισμό ή εγωισμό.[16]

Τον φεμινισμό στο κίνημα των Ναρόντνικων ήταν επίσης δύσκολο για τους αγρότες να τον δεχτούν. Οι προ-Μαρξιστές επαναστάτες πίστευαν σε μια ασυνήθιστα υγιή ισότητα των φύλων, και οι μορφωμένες αρχόντισσες έπαιζαν σημαντικό ρόλο στα ριζοσπαστικά κινήματα στις τελευταίες δεκαετίες του δέκατου ένατου αιώνα. Η Ρωσική επαναστατική φιλολογία στις δεκαετίες του 1840 και 1850 συνέδεε τον σκοπό της απελευθέρωσης των δουλοπάροικων με τη χειραφέτηση των Ρωσίδων – η φιλολογία αυτή ήταν έκδηλη στο κίνημα των Ναρόντνικων. Οι Ναρόντνικοι διέδιδαν τις ιδέες του Τσερνισέφσκι για ενάρετη συμβίωση – ότι άνδρες και γυναίκες θα έπρεπε να ζουν μαζί χωρίς σεξουαλικές σχέσεις – και ισότητα των φύλων. Αυτές οι απόψεις ήταν εξαιρετικά περίεργες για τους περισσότερους αγρότες, και σε γενικές γραμμές δεν αντέδρασαν καλά σε αυτές. Επιπλέον, οι Ναρόντνικοι συχνά ζούσαν σε κοινότητες όπου ανύπαντροι άντρες και γυναίκες κοιμόνταν και ζούσαν μαζί στους ίδιους χώρους. Για τους Ορθόδοξους Ρώσους αγρότες στη δεκαετία του 1870, τέτοια περιφρόνηση των πρότυπων των φύλων, ήταν προσβλητική και απωθητική. Όταν σκέφτεσαι το γεγονός ότι σχεδόν το 60% των Ναρόντνικων γυναικών ήταν από εύπορες τάξεις γίνεται φανερό γιατί οι Ρώσοι αγρότες δεν μπορούσαν να σχετίζονται με τους περισσότερο νοήμονες στο κίνημα διανοητικά, οικονομικά ή κοινωνικά.[17] Ο ιστορικός Ντμίτρι Πισάρεφ γράφει ότι “κατανοώντας την αδυναμία τους να δράσουν μόνοι τους, οι ευφυείς ριζοσπάστες έκαναν την αγροτιά το μέσον για να συνειδητοποιήσουν τις ελπίδες τους”. Οι αγρότες δεν υποδέχτηκαν πρόθυμα το να είναι ένα μέσον για τους επαναστάτες. Οι Ναρόντνικοι πίστευαν ότι οι αγρότες ήταν η πιο επιρρεπής για επανάσταση τάξη στη Ρωσία, όμως οι αγρότες δεν ήταν έτοιμοι για επαναστατική δράση.[18]

Η κυβερνητική καταπίεση στέρησε ακροατήριο από τους Ναρόντνικους, και αυτός ήταν ο τελικός λόγος που το κίνημα “προς τον λαό” δεν ήταν επιτυχές στο να αρχίσει μια αγροτική επανάσταση κατά της απολυταρχίας. Όπως έγραψε ο ιστορικός Ντανιέλ Φιλντ: “Οι Ναρόντνικοι διαπίστωσαν ότι η επιθυμία των αγροτών για γη δεν συνοδευόταν από επιθυμία για επανάσταση”.[19] Η Ρωσική κυβέρνηση δεν έβλεπε με ευμένεια τους Ναρόντνικους να υποστηρίζουν την ανατροπή της, και οι αγρότες θα παρέμεναν πιστοί στους Ναρόντνικους για όσο δεν θα μπορούσε να γίνει καμία ποινική σύνδεση μαζί τους.

Μεταξύ του 1873 και του 1877, οι Ρωσική αστυνομία συνέλαβε 1.611 προπαγανδιστές, από τους οποίους 15% ήταν γυναίκες. Οι ριζοσπάστες στο κίνημα εστίασαν στην καταπιεστική φορολογία της Ρωσίας και στους νόμους για τη γη, και η προπαγάνδα τους θεωρήθηκε σαν απειλή από τον Τσάρο Αλέξανδρο Β΄. Αυτός διέταξε τη σύλληψη και δίκη γνωστών Ναρόντνικων και συμπαθούντων στην αγροτιά· ήταν γνωστό ότι οι αγρότες είχαν καταγγείλει Ναρόντνικους στις αρχές για να αποφύγουν τη δίωξη οι ίδιοι. Ξεκινώντας το 1877, διεξήχθη μια μακρά και αργή δίκη 193 Ναρόντνικων. Η προσπάθεια των Ναρόντνικων να αρχίσει μια αγροτική επανάσταση δεν θα μπορούσε να είναι επιτυχής όταν οι προπαγανδιστές έπρεπε είτε να δρουν μυστικά, είτε να αντιμετωπίζουν τη φυλακή.[20]

Όσο περισσότερο η κυβέρνηση προσπαθούσε να καταστείλει τους Ναρόντνικους, τόσο πιο ριζοσπάστες γίνονταν αυτοί. Έγιναν εξαιρετικά επιλεκτικοί στην επιλογή των μελών, και τα μέλη τους στη Ζέμλια ι Βόλια (Γη της Ελευθερίας) τελικά θα εξελίσσονταν στο να σχηματίσουν περισσότερες τρομοκρατικές οργανώσεις: ναρόντναγια Βόλια (Η Θέληση του Λαού) και την Κορνιπερεντέλ (Μαύρη Αναδιανομή).[21] Αυτές οι ομάδες επιδίωκαν να αρχίσει μια επανάσταση με τη βία, και όταν τα μέλη της ναρόντναγια Βόλια δολοφόνησαν τον τσάρο Αλέξανδρο το 1881, το μεγαλύτερο Ναρόντνικο κίνημα έχασε σχεδόν όλη τη στήριξη στις κοινότητες (κομμούνες) και στις αγροτικές περιοχές της Ρωσίας. Η κυβερνητική καταπίεση ριζοσπαστικοποίησε παραπέρα τους Ναρόντνικους, και οι αγρότες δεν μπορούσαν να στηρίξουν τον αυξημένο ριζοσπαστισμό, της ήδη ριζοσπαστικής διανόησης.

Επιρροή εκτός Ρωσίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Ναροντνιτσέστβο είχε άμεση επιρροή στη πολιτική και τον πολιτισμό της Ρουμανίας, μέσω των γραπτών του Κονσταντίν Ντομπρογκεάνου-Γκιρέα και την υπεράσπιση του γεννημένου στη Βεσσαραβία, Κονσταντίν Στίρε (που ήταν μέλος της ναρόντναγια Βόλια στη νεότητά του). Ο τελευταίος βοήθησε να ιδρυθούν διάφορες ομάδες, περιλαμβανομένης μιας που δημιουργήθηκε γύρω από το λογοτεχνικό περιοδικό Βιάτα Ρομανεάσκα, το οποίο εξέδιδε μαζί με τον Γκαραμπέτ Ιμπραϊλεάνου και τον Πολ Μπογιόρ.

Ο Στίρε και το κίνημα Ποπορανίστ (από το πόπορ, “λαός” στα Ρουμανικά) τελικά απέρριψαν την επανάσταση εντελώς. Παρ’ όλα αυτά, συμμεριζόταν την άποψη των Ναρόντνικων ότι ο Καπιταλισμός δεν ήταν αναγκαίο στάδιο στην ανάπτυξη μιας αγροτικής χώρας. Η άποψη αυτή, η οποία ήταν σε αντίθεση με τον παραδοσιακό Μαρξισμό, επηρέασε επίσης το Κόμμα των Αγροτών του Ίον Μιχαλάτσε και το διάδοχό του Εθνικό Κόμμα Αγροτών, καθώς επίσης τη φιλοσοφία του Βιργκίλ Μαντγκεάρου.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ B. S. Itenberg (1973–1982). «ХОЖДЕНИЕ В НАРОД - Khozhdenie v narod». Sovetskaia istoricheskaia entsiklopediya. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2016. 
  2. ↑ Von Laue, Theodore H. "The Fate of Capitalism in Russia: The Narodnik Version".American Slavic and Easy European Review 13, no. 1 (1954): 11–28.
  3. ↑ 3,0 3,1 Pearl, Deborah. “The People’s Will”. Encyclopedia of Russian History. Ed.: James R. Millar (2003). Tomson Gale. p.1162–1163.
  4. ↑ Narodnaya Volya program of 1879.
  5. ↑ «Narodniks». Glossary of Terms and Organisations. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2016. 
  6. ↑ Frierson, Cathy A. Peasant Icons: Representations of Rural People in Late 19th Century Russia. New York, New York: Oxford University Press, 1993. 1-25.
  7. ↑ Field, Daniel. Peasants and Propagandists in the Russian Movement to the People in 1874. London, U.K.: Garland Publishing Company, 1992. 157-180.
  8. ↑ Venturi, Franco. "Chaikovskists and Movement "To Go To The People." In Roots of Revolution. London. Weidenfeld and Nicolson, 1960. 62-70.
  9. ↑ Wortman, Richard. "The City and the Countryside." In The Crisis of Russian Populism. London: Cambridge U.P., 1967. 87-111.
  10. ↑ Wortman, City and Countryside, 102.
  11. ↑ Pedler, Anne, The Slavonic Review, Vol. 6, No. 16 (Jun., 1927), pp. 130-141 Published by: the Modern Humanities Research Association and University College London, School of Slavonic and East European Studies
  12. ↑ Pedler, Slavonic Review, 130-141.
  13. ↑ Theodore H. von Laue American Slavic and East European Review, Vol. 13, No. 1 (Feb., 1954), pp. 11-28
  14. ↑ Siljak, Ana. The "Girl Assassin." In Angel of Vengeance: The Girl Who Shot the Governor of St. Petersburg and Sparked the Age of Assassination. New York: Griffin ; 2010. 48.
  15. ↑ Thaden, Edward C. Russia since 1801: the making of a new society. New York: Wiley-Interscience, 1971. 335-350.
  16. ↑ See Frierson, Cathy A. Peasant Icons: Representations of Rural People in Late Nineteenth Century Russia. New York: Oxford University Press, 1993. 68.
  17. ↑ Robert H. McNeal (Winter, 1971-1972). «Women in the Russian Radical Movement». Journal of Social History Vol. 5 (No. 2): pp. 143-163. http://www.jstor.org/stable/3786408?seq=1#page_scan_tab_contents. 
  18. ↑ rechelon (6 Ιανουαρίου 2012). «Remembering Nikolai Tchaikovsky: lessons from the Narodniks». Students for a Stateless Society. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2016. 
  19. ↑ See Field, Daniel. Peasants and Propagandists in the Russian Movement to the People in 1874. London, U.K.: Garland Publishing Company, 1992. 423.
  20. ↑ Statistics on the trials of Narodniks were borrowed from Watson, Hugh. The Russian Empire, 1801-1917. Oxford: Clarendon P., 1967. 205-225.
  21. ↑ «Narodnik Russian social movement». Encyclopaedia Britannica. 14 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2016. 

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Pedler, Anne. "Going to the People. The Russian Narodniki in 1874–5." The Slavonic Review 6.16 (1927): 130–141. Web. 19 October 2011.
  • von Laue, Theodore H. "The Fate of Capitalism in Russia: The Narodnik Version." American Slavic and East European Review 13.1 (1954): 11–28. Web. 19 October 2011.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ναρόντνικοι&oldid=10202357"