Μετάβαση στο περιεχόμενο

Νήσος Μαργαρίτα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 10°59′13″N 63°56′08″W / 10.98694°N 63.93556°W / 10.98694; -63.93556

Μαργαρίτα
Isla de Margarita
Γεωγραφία
ΤοποθεσίαΚαραϊβική
ΑρχιπέλαγοςΥπήνεμες Αντίλλες
Έκταση1.072 km²
Υψόμετρο920 μ
Υψηλότερη κορυφήSan Juan or Cerro Grande
Χώρα
ΠρωτεύουσαΛα Ασουνσιόν
Δημογραφικά
Πληθυσμός491.610[1] (απογραφής 2011)
Πυκνότητα458,6 /χλμ2
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Η Μαργαρίτα (ισπανικά: Isla de Margarita, ισπανική προφορά ΔΦΑ: [marɣaˈɾita]) είναι νησί στην Καραϊβική, το οποίο ανήκει στη Βενεζουέλα. Έχει έκταση 1.072 τ.χλμ. και πληθυσμό 491.610 κατοίκους[1] σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Πρωτεύουσα του νησιού αλλά και της πολιτείας Νουέβα Εσπάρτα είναι η Λα Ασουνσιόν.

Χάρτης του 1840 του Agustín Codazzi

Ο Χριστόφορος Κολόμβος ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στο νησί της Μαργαρίτας το 1498. Οι ιθαγενείς του νησιού ήταν οι Guaiqueries. Στην ακτή του νησιού υπήρχε αφθονία μαργαριταριών, τα οποία αντιπροσώπευαν σχεδόν το ένα τρίτο του φόρου του Νέου Κόσμου στο Ισπανικό Στέμμα. Το νησί της Μαργαρίτας οχυρώθηκε ενάντια στην αυξανόμενη απειλή των πειρατικών επιθέσεων και ορισμένες οχυρώσεις παραμένουν έως σήμερα. Ήταν το κέντρο της ισπανικής αποικιακής επαρχίας Μαργαρίτα, που ιδρύθηκε το 1525.

Το 1561, το νησί καταλήφθηκε από τον Λόπε ντε Αγκίρε (Lope de Aguirre), έναν διαβόητο βίαιο και επαναστάτη κατακτητή. Γύρω στο 1675, το νησί κατακτήθηκε ξανά, αυτή τη φορά από τον Red Legs Greaves, έναν πειρατή γνωστό για τον ανθρωπισμό και την ηθική του. Κατέλαβε έναν στόλο ισπανικών πλοίων έξω από το λιμάνι, πριν γυρίσει τα όπλα στα οχυρά τα οποία χτύπησε και διεκδίκησε μεγάλη λεία από μαργαριτάρια και χρυσό.[2] Η ιστορία της σύλληψης του Greaves στο νησί δεν εμφανίζεται στα ιστορικά ισπανικά αρχεία και μπορεί να είναι φανταστική.[3] Η κατασκευή του φρουρίου «Σάντα Ρόζα» διατάχθηκε από τον κυβερνήτη, Juan Muñoz de Gadea, μετά την επίθεση του Γάλλου πειρατή Marquis de Maintenon στο νησί στις αρχές του 1676.

Το νησί απέκτησε ανεξαρτησία από τους Ισπανούς το 1814 μετά την κατάρρευση της Πρώτης Δημοκρατίας της Βενεζουέλας. Έγινε η πρώτη μόνιμα ελεύθερη περιοχή στη Βενεζουέλα. Την ίδια χρονιά, η Λουίζα Κάσερες ντε Αρισμέντι (Luisa Cáceres de Arismendi) συνελήφθη και κρατήθηκε σε ένα μπουντρούμι του φρουρίου της Σάντα Ρόζα στο νησί σε μια προσπάθεια να ασκηθεί πίεση στον σύζυγό της Χουάν Μπαουτίστα Αρισμέντι (Juan Bautista Arismendi), ο οποίος αγωνιζόταν για ανεξαρτησία. Η κράτησή της διήρκεσε πάνω από τρία χρόνια. Ο Σιμόν Μπολίβαρ επιβεβαιώθηκε ως αρχηγός της Δεύτερης Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στο νησί το 1816. Από τότε ξεκίνησε μια εννιάχρονη εκστρατεία για να απελευθερώσει τη Βενεζουέλα, την Κολομβία, τον Ισημερινό, το Περού και τη Βολιβία από το Ισπανικό Στέμμα.

Στη σύγχρονη εποχή, το νησί της Μαργαρίτας ήταν κατά κύριο λόγο τουριστικός προορισμός.[4] Το καθεστώς του νησιού ως αφορολόγητου λιμένα ιδρύθηκε το 1974 για την προώθηση εμπορικών και τουριστικών βιομηχανιών, με τις εισαγωγές χαμηλότερων τιμών να αυξάνουν τους επισκέπτες και να προωθούν την ανάπτυξη ξενοδοχείων.

Χάρτης της πολιτείας Νούεβα Εσπάρτα

Βρίσκεται στην Καραϊβική Θάλασσα μεταξύ γεωγραφικού πλάτους 10° 52'Β και 11° 11'Β και γεωγραφικού μήκους 63° 48'Δ και 64° 23'Δ, το νησί, μαζί με τα νησιά Κότσε και Κουμπάγουα, αποτελούν την πολιτεία Νουέβα Εσπάρτα. Το νησί χωρίζεται σε δύο χερσονήσους ενωμένες με ισθμό μήκους 18 χιλιομέτρων και καλύπτει έκταση 1.072 τετραγωνικών χιλιομέτρων.[εκκρεμεί παραπομπή] Έχει μήκος 78 χιλιόμετρα και περίπου 20 χιλιόμετρα πλάτος. Το κλίμα είναι ηλιόλουστο και ξηρό, με μέσες θερμοκρασίες που κυμαίνονται από 24 °C έως 37 °C.

Οι περισσότεροι από τους 490.000 κατοίκους του νησιού ζουν στο πιο ανεπτυγμένο ανατολικό τμήμα του νησιού, το οποίο περιλαμβάνει τις μεγάλες πόλεις Porlamar και Pampatar μαζί με την πρωτεύουσα της πολιτείας Λα Ασουνσιόν. Μπορείτε να φτάσετε στο νησί με απευθείας πτήσεις από το Καράκας ή με πλοίο από το Puerto La Cruz, το Cumaná ή τη La Guaira. Δεν υπάρχουν διεθνείς πτήσεις προς το νησί προς το παρόν.

  1. 1,0 1,1 Απογραφή 2011
  2. Gosse, Philip (1924). The Pirates' Who's Who by Philip Gosse. New York: Burt Franklin. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2017. 
  3. Pitcaithly, Marcus. «Pirate Corner: The kilted buccaneer». Marcus Pitcaithly (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2018. 
  4. Rosas, Roselis González (5 Μαΐου 2019). «Margarita: Paradise Gone Rack and Ruin». Caracas Chronicles (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2020.