Μπουντάιγια
Συντεταγμένες: 26°13′N 50°27′E / 26.217°N 50.450°E
| Μπουντάιγια | |
|---|---|
 | |
  Μπουντάιγια | |
| Χώρα | Μπαχρέιν |
| Διοικητική υπαγωγή | Βόρειο Κυβερνείο |
| Υψόμετρο | 4 μέτρα |
Η Μπουντάιγια (αραβικά: البديع) είναι μια παράκτια πόλη που βρίσκεται στη βορειοδυτική περιοχή της Νήσου Μπαχρέιν, στο Βόρειο Κυβερνείο του Βασιλείου του Μπαχρέιν. Γειτονεύει με τα χωριά Ντιράζ και Μπάνι Ζάμρα.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πόλη ιδρύθηκε από τη φυλή Νταουάσιρ, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της φυλής έφυγε μαζικά στην ηπειρωτική Σαουδική Αραβία το 1923, μετά την σύγκρουση με τις βρετανικές αποικιακές αρχές. Πολλά μέλη της φυλής Νταουάσιρ επέστρεψαν αργότερα στη Μπουντάιγια, με μερικούς ακόμα να ζουν στο χωριό σήμερα. Πριν από την ανακάλυψη του πετρελαίου στο Μπαχρέιν, οι περισσότεροι κάτοικοι της Μπουντάιγια ασχολήθηκαν με τη βιομηχανία κυνηγιού μαργαριταριών και αλιείας.
Σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια Gazetteer of the Persian Gulf, Oman and Central Arabia του 1917, η Μπουντάιγια αποτελείται από τρεις διαφορετικές συνοικίες, τις Φάρικ αλ Αμάρα, Φάρικ αλ Νταμ (βρίσκεται στη Ρας-Μπουντάιγια) και Φάρικ αλ Μπουντάιγια (η παλαιότερη συνοικία). Η πόλη είχε σημαντικούς αριθμούς από πέτρινα σπίτια και καλύβες από καλαμιές. Ο εκτιμώμενος πληθυσμός ήταν 8.000 και θεωρήθηκε ότι ήταν όλοι υποστηρικτές του Σουνιτικού Ισλάμ. 800 σπίτια ανήκαν στη φυλή Νταουάσιρ, 100 στη φυλή Αμάρα, 50 στη Χαουάλα, 200 σε «ελεύθερους νέγρους» και περίπου 450 σπίτια για μαύρους σκλάβους. Το λιμάνι φιλοξενούσε περισσότερα από 100 σκάφη, πάνω από τα μισά από τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για κυνήγι μαργαριταριών. Υπήρχαν επίσης 3 σχολεία Κορανιού στην πόλη. Οι εσωτερικές υποθέσεις της πόλης διεκπεραιώθηκαν από τον Σεΐχη των Νταουάσιρ, χωρίς παρέμβαση του Σεΐχη του Μπαχρέιν.[1]
Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Μπουντάιγια λάβαινε παραδοσιακά την παροχή νερού από πηγάδια στις παρακείμενες φυτείες χουρμάδων στα χωριά Ντιράζ και Μπάνι Ζάμρα αντίστοιχα.[1] Είναι τώρα η τοποθεσία των περισσότερων αγροκτημάτων, στάβλων και παραδοσιακών οικογενειακών φαρμών/καταφυγίων νακάλ. Η πόλη χρησιμεύει ως ένα τελικό σημείο του Αυτοκινητοδρόμου Μπουντάιγια, που οδηγεί στη Μανάμα. Οι περιοχές και στις δύο πλευρές του δρόμου αναφέρονται συνήθως ως Μπουντάιγια.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η περιοχή του Αυτοκινητοδρόμου Μπουντάιγια είναι η αποψίλωση των δασών λόγω των κυμάτων κατασκευής και η διαρροή θαλασσινού νερού σε φυσικούς υπόγειους υδροφορείς ως αποτέλεσμα της διαδικασίας προ-κατασκευής του λιμένα Μινά Σαλμάν στη δεκαετία του 1950. Ο Αυτοκινητόδρομος Μπουντάιγια εξακολουθεί να μνημονεύεται ως ένα από τα μόνα «φυσικά σκιασμένα» μέρη του Μπαχρέιν, όπου χιλιάδες άγριοι φοίνικες λειτουργούσαν ως φίλτρα από τον καυτό, λαμπερό ήλιο της ερήμου. Τα περισσότερα από τα δέντρα κόπηκαν για να επεκτείνουν τη διαδρομή και να «εκσυγχρονίσουν» την περιοχή.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 'Gazetteer of Arabia Vol. I' [449] (468/1050), British Library: India Office Records and Private Papers, IOR/L/MIL/17/16/2/1, στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη του Κατάρ <http://www.qdl.qa/en/archive/81055/vdc_100023909213.0x000045> [πρόσβαση στις 29 Οκτωβρίου 2016]
Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Φουάντ Χούρι (1980). Φυλή και πολιτεία στο Μπαχρέιν: Ο μετασχηματισμός της κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας σε ένα αραβικό κράτος.(ISBN 0-226-43473-7)
| |||||