Μοχάμαντ Σαχ Κατζάρ
| Μοχάμαντ Σαχ Κατζάρ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | محمد شاه (Περσικά) |
| Γέννηση | 5 Ιανουαρίου 1808 Ταμπρίζ |
| Θάνατος | 5 Σεπτεμβρίου 1848 Τεχεράνη |
| Τόπος ταφής | Fatima Masumeh Shrine |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αυτοκρατορία Κατζάρ |
| Θρησκεία | Σιιτισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Malek Jahan Khanom |
| Τέκνα | Νασέρ αλ-Ντιν Σαχ Κατζάρ Abdol-samad Mirza Ezz ed-Dowleh Saloor ʻAbbās Mīrzā Mulk Ārā |
| Γονείς | Αμπάς Μιρζά |
| Αδέλφια | Μπαχμάν Μιρζά Κατζάρ Χοσρόφ Μιρζά Καχρεμάν Μιρζά Κατζάρ Μπαχράμ Μιρζά |
| Οικογένεια | Δυναστεία των Κατζάρων |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατάρχης |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Σάχης (1834–1848) |
| Βραβεύσεις | Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι Τάγμα της Αγίας Άννης, Α΄ Τάξη Τάγμα του Λευκού Αετού (Ρωσική Αυτοκρατορία) Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Α΄ Τάξη τάγμα του Αγίου Ανδρέα |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μοχάμαντ Σαχ, περσικά: محمد شاه, γεννημένος ως Moχάμαντ Μιρζά, (5 Ιανουαρίου 1808 – 5 Σεπτεμβρίου 1848) ήταν ο τρίτος σάχης των Κατζάρ τού Ιράν από το 1834 έως το 1848. Διαδέχθηκε τον παππού του, Φαθ-Αλί Σαχ, ως βασιλιάς τού Ιράν. Από νεαρή ηλικία, ο Μοχάμεντ Μιρζά ήταν υπό την κηδεμονία τού Χατζί Μιρζά Ακασί, ενός τοπικού δερβίση τού Ταμπρίζ. Οι διδασκαλίες του επηρέασαν τον νεαρό πρίγκιπα να γίνει σούφι-βασιλιάς αργότερα στη ζωή του. Με το τέλος τού πατέρα του, Aμπάς Μιρζά, το 1833, ο Moχάμαντ Mιρζά έγινε ο διάδοχος τού Ιράν και τού απονεμήθηκε ο τίτλος τού κυβερνήτη τού Αζερμπαϊτζάν. Λίγο αργότερα, ο Φαθ-Αλί Σαχ απεβίωσε στον δρόμο του προς το Σιράζ. Το τέλος τού Φατ Αλί Σαχ οδήγησε στην εξέγερση ορισμένων από τους γιους του, όπως ο Αλί Σαχ Μιρζά και ο Χοσεΐν Αλί Μιρζά, αλλά ο Μοχάμαντ Σαχ, με την υποστήριξη τού μεγάλου βεζίρη του Αμπόλ-Κασέμ Καέμ-Μακάμ, κατέστειλε την εξέγερση και διεκδίκησε την εξουσία του.
Ο Μοχάμεντ Σαχ διέταξε την απομάκρυνση, τη φυλάκιση και τελικά την εκτέλεση τού Καέμ-Μακάμ, γεγονός που άνοιξε τον δρόμο για τον διορισμό τού Ακασί ως μεγάλου βεζίρη. Ένας από τους κύριους στόχους τού Μοχάμαντ Σαχ ήταν να ανακαταλάβει την επαναστατημένη πόλη Χεράτ και να την επιστρέψει στην ηπειρωτική χώρα τού Ιράν, έτσι το 1837, όταν είχε επιβεβαιώσει την εξουσία του, βάδισε στο Χεράτ. Πολιόρκησε μάταια το Χεράτ και αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να αποσυρθεί, όταν η βρετανική κυβέρνηση απείλησε με στρατιωτική δράση. Κατά την επιστροφή του στο Ιράν, κατέστειλε μία εξέγερση στο Ισπαχάν από τον Moχάμαντ Μπαγκέρ Σαφί, μία σημαντική προσωπικότητα τού κλήρου. Το 1837 ο κυβερνήτης της Βαγδάτης λεηλάτησε την πόλη Χοραμσάχρ. Ο Μοχάμαντ Σαχ σκόπευε να κηρύξει τον πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά η βρετανο-ρωσική μεσολάβηση απέτρεψε την κλιμάκωση των εντάσεων και τον πόλεμο, και αντ' αυτού οδήγησε στην υπογραφή της Δεύτερης Συνθήκης τού Ερζερούμ.
Ο Μοχάμαντ Σαχ, υπό την πίεση των Βρετανών, κατήργησε το δουλεμπόριο μέσω τού Περσικού Κόλπου, ωστόσο εξακολουθούσε να επιτρέπεται να έχει σκλάβους και να τους εμπορεύεται μέσω της γης. Ο σάχης αρχικά αντιτάχθηκε στην κατάργηση με βάση την ισλαμική παράδοση, αλλά τελικά αποδέχτηκε. Ένα άλλο σημαντικό γεγονός της εποχής του ήταν η άνοδος των Μπαμπ και τού Μπαμπισμού, κατά την οποία ο Moχάμαντ Σαχ αρνήθηκε να εξαλείψει τους οπαδούς του, παρά τη φετβά των σιιτών κληρικών. Οι σχέσεις Γαλλίας-Ιράν επανήλθαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του. Ο Μοχάμαντ Σαχ έπασχε από ποδάγρα (ουρική αρθρίτιδα) και αυτό επισκίασε την κυριαρχία του. Στα τελευταία χρόνια της βασιλείας του, η φυσική του κατάσταση επιδεινώθηκε και απεβίωσε από συνδυασμό ουρικής αρθρίτιδας και ερυσίπελας στις 4 Σεπτεμβρίου 1848, σε ηλικία 40 ετών, μετά από δεκατέσσερα χρόνια βασιλείας. Τάφηκε στο ιερό Φατιμά Μασουμέχ στο Κομ και τον διαδέχθηκε ο γιος του, Nασέρ αλ-Ντιν Σαχ.
Ως ηγεμόνας, ο Μοχάμαντ Σαχ δεν έλαβε επαίνους. Χαρακτηρίστηκε ως βασιλιάς τού Ακασί, από τον οποίο εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό. Ο σάχης ήταν αφοσιωμένος τόσο στον Ακασί, όσο και στις διδασκαλίες του για τον Σουφισμό. Τόσο πολύ, που με τον καιρό έγινε ο πρόθυμος υποστηρικτής των Σούφι και αναζήτησε πνευματική καθοδήγηση σε μυστικιστικές τελετουργίες, αντί τού μαρτζιί τακλίντ. Ως εκ τούτου, οι ουλεμάδες εξελίχθηκαν ως οι ισχυρότεροι αντίπαλοί του, που αμφισβήτησαν τη νομιμότητα και την εξουσία του καθ 'όλη τη σύντομη βασιλεία του. Διεύρυνε τη γραφειοκρατία των Κατζάρ και κατέλαβε κυβερνητικές θέσεις με φίλους και συντρόφους Σούφι τού Ακασί, δημιουργώντας έτσι μία διεφθαρμένη διοίκηση, που κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας τού γιου του. Ο Μοχάμαντ Σαχ ήταν ο τελευταίος βασιλιάς των Κατζάρ, που παρευρέθηκε προσωπικά στο πεδίο της μάχης σε έναν ξένο πόλεμο και επίσης ο τελευταίος που έφερε τον τίτλο τού Γκαζί, δηλ. πολεμιστής του Ισλάμ, για την παρουσία του στον πόλεμο Ιράν-Ρωσίας και μετά την καταστολή της εξέγερσης στο Ισπαχάν.
Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρώιμη ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παιδική ηλικία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
,_attributed_to_Mihr_%27Ali,_Persia,_circa_1820.jpg)
Πρώιμη Στρατιωτική Σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
,_relating_to_the_Russo-Persian_Wars_of_1826-28,_Qajar_Persia,_dated_June-July_1827.jpg)
Ένταξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βασιλεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εκστρατεία Χεράτ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εξέγερση στο Ισπαχάν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η δεύτερη συνθήκη τού Ερζερούμ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η κατάργηση της δουλείας στον Περσικό Κόλπο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το τέλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Θρησκεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εκπαίδευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Διαχείριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στρατός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Διπλωματία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Νασέρ αλ-Ντιν Σαχ Κατζάρ, σάχης τού Ιράν.
- Μοχάμαντ Τακί Μιρζά Ροχν εντ-Ντοβλέ
- Αμπντολ-σαμάντ Μιρζά Εζ εντ-Ντοβλέ Σαλοόρ
Ιστοριογραφία και Προσωπικότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νομίσματα και τίτλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Nategh 2014, σελ. 13.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ahangaran, Amir (Spring 2013). «بررسی دلایل ناکامی محمدشاه قاجار در اعاده حاکمیت ایران بر شهر هرات (1255- 1251 ﻫ/ 1839-1835م)» (στα fa). Journal of Historical Research (1): 11–39. ISSN 2476-3306, 2008-6253 OCLC 8464665587και 1229701078. http://noo.rs/yle1z.
- Algar, Hamid (2020). Religion and State in Iran 1785-1906. Berkeley: University of California Press. ISBN 9780520327641. OCLC 1154985558. Unknown parameter
|orig-date=ignored (βοήθεια) - Abol-Hosseini, Javad (2007). «محمدشاه قاجار و عهدنامه ارزروم دوم» (στα fa). Zamanehe 50: 34–38. http://noo.rs/DuQ1z.
- Andreeva, Elena (2010). Russia and Iran in the great game : travelogues and orientalism. London: Routledge. ISBN 9780415781534. OCLC 731552150.
- Πρότυπο:Encyclopædia Iranica
- Πρότυπο:Encyclopædia Iranica
- Amanat, Abbas (1998). «Qajar Iran: a Historical overview». Στο: Diba, Leila. Royal Persian Paintings: The Qajar Epoch, 1785-1925. New York: I.B. Tauris. σελίδες 14–49. ISBN 9781860642555. OCLC 38992954.
- Amanat, Abbas (2017). Iran: A Modern History. New Haven: Yale University Press. ISBN 9781977359728. OCLC 1088388587.
- Πρότυπο:Encyclopædia Iranica
- Πρότυπο:Encyclopædia Iranica
- Πρότυπο:Encyclopædia Iranica
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Mohammad Shah Qajar στο Wikimedia Commons
|