Μάουνα Κέα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 19°49′N 155°28′W / 19.82°N 155.47°W / 19.82; -155.47

Το Μάουνα Κέα με το εποχιακό κάλυμμα χιονιού

Το Μάουνα Κέα είναι ένα από τα πέντε ηφαίστεια που αποτελούν το νησί Χαβάη. Η ψηλότερη κορυφή του έχει ύψος 4.207 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και είναι το υψηλότερο σημείο στην αμερικανική πολιτεία Χαβάη, 38 μέτρα ψηλότερο από το γειτονικό Μάουνα Λόα.[1] Ωστόσο, μεγάλο μέρος του βουνού είναι κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Όταν μετράται από το πυθμένα του ωκεανού, το Μάουνα Κέα ανέρχεται σε περισσότερα από 10.200 μ, αρκετά ψηλότερο από το όρος Έβερεστ πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. (Το Έβερεστ εξέχει μόνο κατά μέσο όρο περίπου 4.150 μέτρα πάνω από τη δική του βάση).

Το Μάουνα Κέα είναι περίπου ενός εκατομμυρίου ετών, και έτσι πέρασε την πιο ενεργό φάση της ζωής του εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν.[2] Στη σημερινή κατάσταση, η λάβα του είναι πιο παχύρρευστη, με αποτέλεσμα τη δημιουργία πιο απότομων πλαγιών. Η ύστερη ηφαιστειακή δραστηριότητα του έχει δώσει μια πολύ ομαλότερη εμφάνιση από τα γειτονικά ηφαίστεια. Παράγοντες που επηρέασαν επίσης αυτό το γεγονός είναι οι κώνοι ηφαιστειακής στάχτης, η αποκέντρωση των ζωνών τάφρου, οι παγετώνες στην κορυφή του, οι καιρικές συνθήκες και οι αληγείς άνεμοι. Η πιο πρόσφατη έκρηξη του Μάουνα Κέα συνέβη πριν 4.500 χρόνια πριν.[3] Σύμφωνα με την Γεωλογική Έρευνα των Ηνωμένων Πολιτειών, από τον Ιανουάριο του 2012, το επίπεδο ηφαιστειακού συναγερμού είναι «Φυσιολογικό».

Στη μυθολογία της Χαβάης, οι κορυφές του νησιού της Χαβάης είναι ιερές, και το Μάουνα Κέα είναι ένα από τα πιο ιερά. Ένας αρχαίος νόμος επέτρεπε μόνο στους υψηλόβαθμους αρχηγούς των φυλών να επισκεφθούν τη κορυφή του.[4] Οι αρχαίοι κάτοικοι της Χαβάης που ζουν στις πλαγιές του Μάουνα Κέα βασίζονταν στα εκτεταμένα δάση του για τροφή, και εξόρυσσαν τους πυκνούς ηφαίστειο-παγετωνικούς βασάλτες στις πλαγιές του για την παραγωγή εργαλείων. Όταν οι Ευρωπαίοι έφτασαν στα τέλη του 18ου αιώνα, οι άποικοι εισήγαγαν τα βοοειδή, τα πρόβατα και τα άλλα είδη, πολλά από τα οποία έγιναν άγρια και άρχισαν να βλάπτουν την οικολογία του βουνού.[4] Το Μάουνα Κέα μπορεί να χωριστεί από οικολογικής σκοπιάς σε τρία τμήματα: ένα αλπικό κλίμα στη κορυφή του, ένα δάσος από Sophora chrysophylla-Myoporum sandwicense (ή Μαμάνε-Νάιο) στις πλαγιές του, και ένα δάσος Ακακία κόα-Metrosideros polymorpha (ή Κόα-Όχια), το οποίο αποψιλώθηκε εν μέρει από τη πρώην βιομηχανία ζαχαροκαλάμων, στη βάση του.[5] Τα τελευταία χρόνια, οι ανησυχίες για την ευπάθεια των ιθαγενών ειδών έχουν οδηγήσει σε δικαστικές υποθέσεις που έχουν αναγκάσει το τμήμα Κτηματολογίου και Φυσικών Πόρων της Χαβάης να εξαλείψει όλα τα άγρια είδη στο βουνό.

Με μεγάλο υψόμετρο, ξηρό περιβάλλον και σταθερή ροή του αέρα, η κορυφή του Μάουνα Κέα είναι μία από τις καλύτερες τοποθεσίες στον κόσμο για αστρονομικές παρατηρήσεις[6] και ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα. Από τη δημιουργία ενός δρόμου πρόσβασης το 1964, δεκατρία τηλεσκόπια έχουν χρηματοδοτηθεί από έντεκα χώρες για να κατασκευαστούν στη κορυφή.[7] Το Παρατηρητήριο του Μάουνα Κέα χρησιμοποιείται για την επιστημονική έρευνα σε όλο το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα, από το ορατό φως μέχρι τα ραδιοκύματα, και περιλαμβάνει μια από τις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις του είδους του στον κόσμο. Η κατασκευή τους σε «ιερό τοπίο», γεμάτος με τα απειλούμενα είδη και συνεχιζόμενα πολιτιστικά έθιμα, εξακολουθεί να αποτελεί θέμα συζήτησης και διαμαρτυρίας.[8] Μελέτες βρίσκονται σε εξέλιξη για να καθοριστούν οι επιπτώσεις στην οικολογία της κορυφής, ιδίως σχετικά με το σπάνιο έντομο Ουέκιου.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «Science In Your Backyard: Hawaii». United States Geological Survey. 2 Οκτωβρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2010. 
  2. Blichert-Toft, J.; Weis, D.; Maerschalk, C.; Agranier, A.; Albarède, F. (February 19, 2003). «Hawaiian hotspot dynamics as inferred from Hf and Pb isotope evolution of Mauna Kea volcano». Geochemistry, Geophysics, Geosystems (American Geophysical Union) 4 (2): 8704. doi:10.1029/2002GC000340. Bibcode2003GGG.....4.8704B. http://perso.ens-lyon.fr/francis.albarede/JBT_Rev_text.pdf. Ανακτήθηκε στις May 22, 2002. 
  3. Sherrod, David R.· Sinton, John M.· Watkins, Sarah E.· Brunt, Kelly M. (2007). «Geological Map of the State of Hawaii» (PDF). Open File report 2007-1089. United States Geological Survey. σελίδες 44–48. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2009. 
  4. 4,0 4,1 «Culture: The First Arrivals: Native Hawaiian Uses» (PDF). Mauna Kea Mountain Reserve Master Plan. University of Hawaii. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 11 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2010. 
  5. Hartt, Constance E; Neal, Marie C. (April 1940). «The Plant Ecology of Mauna Kea, Hawaii». Ecology (Ecological Society of America) 21 (2): 237–266. doi:10.2307/1930491.  (απαιτείται συνδρομή)
  6. «About Mauna Kea Observatories». Institute for Astronomy – University of Hawaii. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2010. 
  7. University of Hawai`i (Ιανουαρίου 2009). «Mauna Kea Comprehensive Management Plan» (PDF). Hawai`i State Department of Land and Natural Resources. σελίδες 6–1. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 2012. 
  8. Ned Kaufman (11 Σεπτεμβρίου 2009). Place, Race, and Story: Essays on the Past and Future of Historic Preservation. Routledge. σελ. 14. ISBN 978-1-135-88972-2.