Μετάβαση στο περιεχόμενο

Λευκοθόη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Λευκοθόη
Ο Απόλλων (ως Ήλιος) χαϊδεύει τη νύμφη Λευκοθέα, του Αντουάν Μπουαζό
Σύντροφος-οιΉλιος
ΓονείςΌρχαμος και Ευρυνόμη
ΤέκναΘέρσανων

Κατά την Ελληνική Μυθολογία η Λευκοθόη ήταν πριγκίπισσα της Περσίας, κόρη του Πέρση βασιλέως Ορχάμου και της συζύγου του Ευρυνόμης. Ήταν μια ερωμένη του θεού Ήλιου.

Κάποτε, η Αφροδίτη καταράστηκε τον Ήλιο, κάνοντάς τον να ερωτευτεί τη θνητή πριγκίπισσα Λευκοθόη, επειδή φανέρωσε στον Ήφαιστο τη μοιχεία της με τον Άρη. Εκείνος ξέχασε όλες τις παλιές αγάπες του, όπως την σύντροφό του την Κλυτία, από έρωτα προς τη Λευκοθόη. Στο τέλος, λαμβάνοντάς τη μορφή της μητέρας της ώστε να μπει στο παλάτι της ανενόχλητος, την βρήκε στην κάμαρή της, και αφού έδιωξε τις υπηρέτριές της, της φανερώθηκε. Η Κλυτία όμως τον αγαπούσε ακόμα, και από ζήλια φανέρωσε το μυστικό στον πατέρα της Λευκοθόης, ο οποίος τιμώρησε την κόρη του θάβοντάς την ζωντανή ενώ η κοπέλα εκλιπαρούσε. Ο Ήλιος έφτασε πολύ αργά για να τη σώσει, αλλά σκορπώντας στο άψυχό κορμί της νέκταρ, τη μεταμόρφωσε σε λιβανωτή, ώστε να αναπνέει πάλι αέρα, αντί να μείνει βαθιά στη γη. Όσο για την Κλυτία, αν και ήλπιζε ότι έτσι ο Ήλιος θα γυρνούσε σε αυτήν, έκανε λάθος· δεν ήθελε να τη δει καθόλου, και έτσι εκείνη έκατσε γυμνή χωρίς τροφή ή νερό σε ένα βράχο κοιτώντας τον για μέρες, μέχρι που μεταμορφώθηκε σε ηλιοτρόπιο.[1][2][3][4][5][6][7] Σύμφωνα με τον Λακτάντιο Πλάκιδο, ο Οβίδιος πήρε αυτή την ιστορία από τον Ησίοδο.[8]

ο Υγίνος ίσως ήξερε μια αρκετά διαφορετική εκδοχή της ιστορίας, καθώς γράφει πως ο Θέρσανων, ένας Αργοναύτης, ήταν γιος του Ήλιου και της Λευκοθόης, και την τοποθετεί στην Άνδρο αντί της Περσίας, αν και είναι πιθανό να μιλούσε για άλλη Λευκοθόη.[9]

Έχει προταθεί ότι αυτός ο μύθος χρησίμευε για να εξηγήσει τη χρήση λιβανιού στη λατρεία του θεού Ήλιου, όπως η ιστορία της Δάφνης. Ο θάνατος της Λευκοθόης με ταφή από τον άρρενα κηδεμόνα της, όμοια μοίρα με αυτή της Αντιγόνης, μπορεί να υποδηλώνει πανάρχαιες λατρευτικές πρακτικές που περιελαμβάναν ανθρωποθυσίες σε δεντροκεντρικές λατρείες.[10]

  1. Οβίδιος, Μεταμορφώσεις 4.190-274
  2. Χαρντ, σελ. 45
  3. Γκαντς, σελ. 34
  4. Γκρίμαλ, s.v. Λευκοθόη
  5. Τριπ, s.v. Ήλιος B
  6. Παράντα, s.v. Λευκοθόη 2
  7. Ουίλιαμ Σμιθ, Λεξικό της ελληνικής και ρωμαϊκής βιογραφίας και μυθολογίας Λευκοθόη
  8. Λακτάντιος Πλάκιδος, Argumenta 4.5
  9. Υγίνος, Μύθοι 14.4
  10. Ελληνική Μυθολογία: Οι Θεοί, τόμος 1, μέρος Β΄, σελ. 228, Εκδοτική Αθηνών, Ιωάννης Κακριδής, Ε. Ν. Ρούσσος et al, 1986, Αθήνα, (ISBN 978-618-5129-48-4).