Λαϊκή κυριαρχία

Η λαϊκή κυριαρχία είναι η αρχή ότι η εξουσία ενός κράτους και της κυβέρνησης έχει δημιουργηθεί και διατηρείται με τη συναίνεση του λαού του, μέσω των εκλεγμένων εκπροσώπων του, ο οποίος είναι η πηγή όλων των πολιτικών εξουσιών. Είναι στενά συνδεδεμένη με το κοινωνικό συμβόλαιο για το οποίο μίλησαν φιλόσοφοι όπως ο Τόμας Χομπς, ο Τζον Λοκ, και ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ. Η λαϊκή κυριαρχία εκφράζει μια έννοια και δεν αντανακλά κατ 'ανάγκη ή περιγράφει μια πολιτική πραγματικότητα. Είναι συνήθως σε αντίθεση με την έννοια της κοινοβουλευτικής κυριαρχίας, και με την ατομική κυριαρχία. Οι πολίτες έχουν τον τελικό λόγο στις κυβερνητικές αποφάσεις. Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος εξέφρασε την ιδέα όταν έγραψε, «Στις ελεύθερες κυβερνήσεις, οι κυβερνώντες είναι οι υπηρέτες και οι πολίτες είναι οι ανώτεροι και κυρίαρχοί τους»

Οι Αμερικανοί θεμελίωσαν την Επανάσταση και την κυβέρνησή τους στη λαϊκή κυριαρχία, αλλά ο όρος χρησιμοποιήθηκε επίσης και στη δεκαετία του 1850 για να περιγράψει μια ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη προσέγγιση προς τη δουλεία σε κάποιες περιοχές, όπως προτάθηκε από τον γερουσιαστή Στήβεν Ντάγκλας. Αυτό σήμαινε ότι οι κάτοικοι μιας περιοχής θα είναι αυτοί που θα αποφασίσουν εάν η δουλεία θα επιτρέπεται, και αυτό οδήγησε σε αιματηρή σύγκρουση στο Ματωμένο Κάνσας καθώς βίαιοι υποστηρικτές και εχθροί της δουλείας πλημμύρισαν το έδαφος του Κάνσας, προκειμένου να αποφασίσουν στις εκλογές. Μια προηγούμενη ανάπτυξη της λαϊκής κυριαρχίας προέκυψε από τον φιλόσοφο Φρανσίσκο Σουάρεζ και αποτέλεσε τη βάση για τη Λατινική αμερικανική ανεξαρτησία. Η λαϊκή κυριαρχία, επίσης, μπορεί να περιγραφεί ως η φωνή του λαού.

Στη Σκανδιναβία, η λαϊκή κυριαρχία χρησιμεύει ως βάση για τη συγκρότηση του συντάγματος πολλών χωρών, σε αντίθεση με την αρχή της «διάκρισης των εξουσιών»