Κωνσταντίνος Ιωνίδης
| Κωνσταντίνος Ιωνίδης | |
|---|---|
 Ο Κωνσταντίνος Ιωνίδης στους Βίους Παράλληλους του Αναστασίου Γούδα (1870) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Κωνσταντίνος Ιωνίδης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1772 Κωνσταντινούπολη |
| Θάνατος | 1852 Κωνσταντινούπολη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Οθωμανική Αυτοκρατορία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συλλέκτης τέχνης ευεργέτης |
| Οικογένεια | |
| Οικογένεια | Οικογένεια Ιωνίδη |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Κωνσταντίνος Ιωνίδης ή Ιωάννου ή Ιπλιξής (1775 -1852) ήταν έμπορος υφασμάτων και συλλέκτης έργων τέχνης, εξέχον μέλος της ελληνικής παροικίας του Λονδίνου κατά την προεπαναστατική και επαναστατική περίοδο και ευεργέτης του ελληνικού κράτους.
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 17 Μαρτίου του 1775 από τον πατέρα Ιωάννη και τη Δεσποινού. Ο πατέρας του Ιωάννης Καισαρεύς ή Καϊσαρλής, όπως συνηθιζόταν να λέγεται, ήταν ο ιερέας της ενορίας Παναγίας Ελπίδας στο Κοντοσκάλι Κωνσταντινούπολης.[1]
Επειδή ο πατέρας του πέθανε νωρίς, η μητέρα του έβαλε τον οκταετή Κωνσταντίνο στο εργαστήριο του θείου του, Λουκά Καϊσαρλή, να μάθει την τέχνη του λιθοξόου. Στο εργαστήριο ο Κωνσταντίνος δεν μπόρεσε να μείνει πολύ και έτσι βρήκε δουλειά ως υπάλληλος στο εμπορικό κατάστημα Χατζημανωλάκη-Καμάρα. Από απλός υπάλληλος και αφού έμαθε να γράφει και να διαβάζει, εξελίχθηκε σε συνέταιρο της επιχείρησης. Ξέροντας ήδη το υφασματεμπόριο, επιδόθηκε γύρω στο 1803 σε εισαγωγή υφασμάτων από την Αγγλία. Για τον σκοπό αυτό επισκέφτηκε το Μάντσεστερ ήδη από το 1815 και οργάνωσε τη συνεργασία με τις αγγλικές φίρμες. Από την εργασία αυτή πήρε και το επώνυμο Ιπλιξής (iplik = κλωστή, νήμα στην τουρκική γλώσσα). Οι δουλειές του ανθούσαν μέχρι την επανάσταση του 1821 και είχε καταφέρει να κάνει μεγάλη περιουσία.
Το 1821, λόγω των διώξεων, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Πόλη και να συνεχίσει την εμπορική δραστηριότητά του στο Λονδίνο, στο οποίο διατηρούσε κατάστημα. Κατά την παραμονή του στο Λονδίνο αποφάσισε να αλλάξει το επώνυμό του από Ιπλιξής σε Ιωνίδης (= της Ιωνίας), με το οποίο και έμεινε γνωστός.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας συνεισέφερε στην ανέγερση του κτηρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ ύστερα από προτροπές του δημάρχου Πειραιά Πέτρου Ομηρίδη Σκυλίτση ανήγειρε με δικά του έξοδα την Ιωνίδειο Σχολή, για την οποία έδωσε πάνω από 40.000 δραχμές. Ο Κωνσταντίνος Ιωνίδης ασχολήθηκε επίσης και με τη συλλογή έργων τέχνης (Ρέμπραντ κλπ.) Κατόρθωσε μάλιστα να γίνει ένας εκ των σημαντικότερων συλλεκτών έργων τέχνης της εποχής του, βοηθώντας παράλληλα πολλούς νέους καλλιτέχνες και λογοτέχνες. Μεγάλο μέρος της συλλογής του το δώρισε ο γιος του στη βασίλισσα Βικτωρία, όταν έφτιαχνε το Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου (Victoria and Albert Museum).
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Κωνσταντίνος Ιωνίδης παντρεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1801 τη Μαριώρα Σεντουκάκη ή Σαντουλάκη και απέκτησαν ένδεκα παιδιά:[2]
- Ευανθία Ιωνίδη (1803–1844), σύζυγος Ιωάννη Γεωργίου Αργέντη, υφασματέμπορου του Λονδίνου και συνεταίρου του πατέρα της
- Ιωάννης Ιωνίδης (1806–1808)
- Ελένη Ιωνίδη (1808–1899), σύζυγος Αθανασίου Κωνσταντίνου Ρωσέττη
- Αλέξανδρος Κωνσταντίνος Ιωνίδης (1810–1890), έμπορος, τραπεζίτης, συλλέκτης έργων τέχνης, σύζυγος Ευτέρπης Σγούτα
- Αργυρή Ιωνίδη (1812–1887), σύζυγος του εμπόρου Ιωάννη Κωνσταντίνου Φενερλή
- Ζωή Ιωνίδη (1814–1860), σύζυγος Ιωάννη Αδαμάκη ή Τσιαλίκ, εμπόρου από τη Χίο
- Νικόλαος Ιωνίδης (1815–1873), σύζυγος Ιουλίας (Τζούλιας) Βουδούρη, πιθανόν από τη γνωστή οικογένεια της Ύδρας
- Ευστράτιος Ιωνίδης (1817–1888), σύζυγος Χαρίκλειας Ξένου, της οικογένειας του Στέφανου Ξένου
- Λωξάνδρα (Λούσυ) Ιωνίδη (1819–1845), σύζυγος του εμπόρου Κωνσταντίνου Τσικαλιώτη
- Ευφροσύνη Ιωνίδη (1822–1896), σύζυγος του εκ Ζαγοράς εμπόρου Ιωάννου Κασσαβέτη
- Αικατερίνη Ιωνίδη (1826–1862), σύζυγος του εμπόρου και ασφαλιστικού πράκτορα Γιώργου Πέτρου Λασκαρίδη
Πηγές - Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Εθνικόν και Καποδιστριακόν Πανεπιστήμιον Αθηνών (1921). Δημήτριος Α. Δημητριάδης, επιμ. Οι ευεργέται των πανεπιστημίων: Βιογραφικόν απάνθισμα μετά εικόνων. Εν Αθήναις: Τυπογραφικά Καταστήματα Ταρουσοπούλου. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2010.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2018.
- ↑ http://www.christopherlong.co.uk/gen/ionidesgen/fg02/fg02_150.html