Κηλίδες στο πεζοδρόμιο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κηλίδες στο πεζοδρόμιο
(Where the Sidewalk Ends)
ΣκηνοθεσίαΌτο Πρέμινγκερ[1]
ΠαραγωγήΌτο Πρέμινγκερ
ΣενάριοΜπεν Χεκτ, Γουίλιαμ Στιούαρτ, Victor Trivas και Robert E. Kent[2]
ΠρωταγωνιστέςΝτέινα Άντριους[3], Τζιν Τίρνεϊ[3], Γκάρι Μέριλ[3], Τομ Τάλι[3], Καρλ Μάλντεν[3], Κρεγκ Στίβενς[3], Όλεγκ Κασινί[3], Μπερτ Φριντ[3], Ίαν ΜακΝτόναλντ[3], Κάθλιν Χιούζ[3], Ρουθ Ντόνελι[3], Σναμπ Πόλαρντ[2], Ρόμπερτ Φοκ[2], Fred Aldrich[2], Clancy Cooper και Λουίζ Λόριμερ
ΜουσικήCyril J. Mockridge
ΦωτογραφίαΤζόσεφ Λασέλ
ΜοντάζΛούις Ρ. Λέφλερ
Εταιρεία παραγωγής20th Century Fox
Διανομή20th Century Fox και Netflix
Πρώτη προβολή1950
Διάρκεια95 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαΑγγλικά

Οι Κηλίδες στο Πεζοδρόμιο (Πρωτότυπος τίτλος: Where the Sidewalk Ends) είναι Αμερικανικό φιλμ νουάρ του 1950 σε σκηνοθεσία Ότο Πρέμινγκερ και σενάριο του Μπεν Χέκτ, βασισμένο στο μυθιστόρημα Κραυγή νύχτας του Γουίλιαμ Στιούαρτ, προσαρμοσμένο από τους Βίκτωρ Τρίβας, Φρανκ Π. Ρόζενμπεργκ, Ρόμπερτ Ε. Κεντ. Πρωταγωνιστούν οι Ντέινα Άντριους και Τζιν Τίρνεϊ.

Η ταινία αναφέρεται στον αδίστακτο και κυνικό Μαρκ Ντίξον, έναν μητροπολιτικό αστυνομικό ντετέκτιβ, ο οποίος περιφρονεί όλους τους εγκληματίες επειδή ο πατέρας του ήταν ένας από αυτούς. Θεωρείται κλασική του είδους των φιλμ νουάρ, η οποία εμφανίζει μια δημόσια βία, που παραμονεύει κάτω από την αστική κοινωνία,[4]

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε ένα παιχνίδι ζαριών σε μια παράνομη λέσχη στη Νέα Υόρκη που διευθύνεται από τον γκάνγκστερ Τόμμυ Σκαλίσι, η όμορφη κοπέλα Μόργκαν Τέιλορ αποφασίζει να φύγει και ο μεγιστάνας του Τέξας, Μόρισον προσφέρεται να την συνοδεύσει το σπίτι της. Ο Σκαλίσι σαφώς αναστατωμένος, καθώς ο Μόρισον έχει φτάσει να κερδίζει 19.000 δολλάρια, δίνει εντολή στον συνεργάτη του, Κεν Πέιν να αναλάβει δράση. Ωστόσο η Μόργκαν δείχνει αποφασισμένη να φύγει και ο Πέιν την χτυπά, όπου ο Μόρισον αντιδρά και οι δύο άντρες παλεύουν με τον Μόρισον να βγαίνει νοκ άουτ και πρότου φτάσει η αστυνομία να βρίσκεται νεκρός από μαχαίρωμα.

Ο αστυνομικός Μαρκ Ντίξον, ο οποίος μόλις υποβιβάστηκε σε βαθμό από τον διοικητή του λόγω της συνεχούς χρήσης βίας, φτάνει στο σημείο του εγκλήματος και αρχίζει να ανακρίνει τον Σκαλίσι. Ο γκάνγκστερ λέει πολλά ψέματα για το έγκλημα και κατονομάζει ως δολοφόνο τον Πειν. Ο Ντίξον πηγαίνει στο διαμέρισμα του Πέιν για να του κάνει ερωτήσεις, αλλά αυτός μεθυσμένος θυμώνει και επιτίθεται στον Ντίξον. Όμως, άγνωστο στον Ντίξον, ένας παλιός τραυματισμός του Πέιν έχει σαν αποτέλεσμα να πέσει κάτω, όπου χτυπά το κεφάλι του και πεθαίνει ακαριαία. Ο Ντίξον πανικοβλημένος αποφασίζει να ξεφορτωθεί το πτώμα, φορώντας το παλτό του και το καπέλο του Πέιν, προσποιούμενος το θύμα, βγαίνει από το διαμέρισμα, δημιουργώντας ψεύτικα ίχνη που υποδηλώνει ότι ο Πέιν έχει φύγει από την πόλη. Γυρνώντας ο Ντίξον πίσω στο διαμέρισμα του Πέιν, συναντά τον πατέρα της Μόργκαν και οδηγό ταξί Τζιγκς Τέιλορ, ο οποίος φτάνει εκεί νευριασμένος επειδή ο Πέιν τόλμησε και χτύπησε την κόρη του.

Στη συνέχεια, ο Ντίξον, παίρνει το πτώμα και το πετά στο ποτάμι, το οποίο πολύ σύντομα ανακαλύπτεται, αλλά ο Ντίξον στην προσπάθεια του να καλύψει το ατύχημα με τον Πέιν κατονομάζει τον Σκαλίσι ως τον δολοφόνο του Πέιν καθώς και του Μόρισον. Καθώς η υπόθεση εξελίσσεται, οι ντετέκτιβ παίρνουν κατάθεση από την Μόργκαν και τον πατέρα της. Η Μόργκαν αποδυκνύεται ότι είναι η πρώην σύζυγος του Πέιν. Αυτή και ο Ντίξον αρχίζουν να ερωτεύονται. Ωστόσο, παρόλο που ο Ντίξον επιμένει ότι ο Σκαλίσι είναι ο δολοφόνος, ο αστυνόμος Τόμας κατηγορεί τονΤζιγκς για την δολοφονία του Πέιν και τον συλλαμβάνει. Ο Ντίξον μην αντέχοντας να πει στην Μόργκαν την αλήθεια, κανονίζει να βρει έναν δικηγόρο για τον Τζιγκς. Ωστόσο, ο δικηγόρος απορρίπτει την υπόθεση, καθώς πιστεύει ότι θα την χάσει.

Μετά από μια άκαρπη αντιπαράθεση με τον Σκαλίσι, ο Ντίξον γράφει μια εξομολόγηση, απευθύνοντας τον φάκελο στον διοικητή Φόλεϊ. Στη συνέχεια, ο Ντίξον κανονίζει να συναντηθεί ξανά με τον Σκαλίσι, αναμένοντας να δολοφονηθεί. Ωστόσο ο Σκαλίσι καταλαβαίνει την πρόθεση του Ντίξον και αρνείται να το κάνει. Τότε ένας από τους άντρες του Σκαλίσι ανακοινώνει ότι η αστυνομία έχει μάθει την αλήθεια για τον Μόρισον από άλλο μέλος της συμμορίας. Καθώς η συμμορία προσπαθεί να δραπετεύσει σε ασανσέρ αυτοκινήτου, ο Ντίξον καταφέρνει να τους καθυστερήσει μέχρι ότου να φτάσει η αστυνομία.

Πίσω στο 16ο αστυνομικό τμήμα, ο Διοικητής δίνει στον Ντίξον το κλειστό γράμμα, μιας και είναι ζωντανός. Ο Ντίξον όμως επιμένει και ζητά απο τον διοικητή του να το διαβάσει. Ο Φόλεϊ το διαβάζει και συλλαμβάνει τον Ντίξον για τον θάνατο του Πέιν. Γνωρίζοντας την αλήθεια η Μόργκαν, λέει στον Ντίξον ότι τον αγαπά ακόμα και δηλώνει με σιγουριά ότι δεν θα τιμωρηθεί για τον τυχαίο θάνατο του Πέιν.

Διανομή ρόλων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ντέινα Άντριους - Ντετέκτιβ Μαρκ Ντίξον
  • Τζιν Τίρνεϊ - Μόργκαν
  • Γκάρι Μέριλλ - Τόμμυ Σκαλίσι
  • Μπερτ Φρεντ - Πολ Κλάιν
  • Τομ Τούλι - Τζιγκ Τέιλορ, πατέρας της Μόργκαν
  • Καρλ Μάλντεν - Αστυνόμος Τόμας
  • Ρουθ Ντόνελι - Μάρθα, ιδιοκτήτρια του Martha's Cafe
  • Κρεγκ Στίβενς - Κένεθ Πέιν

Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι κηλίδες στο πεζοδρόμιο είναι η τελευταία ταινία που θα έκανε ο Ότο Πρέμινγκερ ως σκηνοθέτης για την Twentieth Century Fox τη δεκαετία του 1940. Η σειρά περιλαμβάνει την Λάουρα, η οποία πρωταγωνιστούν επίσης η Τζιν Τίρνεϊ με τον Ντέινα Άντριους, και οι Άγγελοι στο βούρκο. [5]

Κινηματογράφιση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία γυρίστηκε κυρίως σε ένα στούντιο, αλλά ο σκηνοθέτης πραγματοποίησε επίσης μερικές σκηνές σε πραγματικές τοποθεσίες της Νέας Υόρκης. [6]

Υποδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κριτικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι περισσότεροι κριτικοί συγκρίνουν την ταινία δυσμενώς με την προηγούμενη ταινία του Πρέμινγκερ Λάουρα, η οποία χρησιμοποίησε μεγάλο μέρος του ίδιου ταλέντου. Σύμφωνα με τους σεναριογράφους, αυτή η ταινία, ένα πιο σκληρό «νουάρ», καταφέρνει να δείξει μια πιο σκοτεινή πλευρά της αστυνομίας παρόμοια με τα φιλμ νουάρ που την ακολουθούν.

Το προσωπικό του περιοδικού Variety επαίνεσε τη σκηνοθεσία της ταινίας. Έγραψε: «Ο σκηνοθέτης Ότο Πρέμινγκερ, κάνει εξαιρετική δουλειά στο να ρυθμίζει την ιστορία και να δημιουργεί συμπάθεια για τον Άντριους.»[7] Το Harrison's Reports χαρακτήρισε την ταινία «ένα από τα πιο τραβηγμένα και απορροφητικά εγκληματικά μελοδράματα που παράγονται με πολλά αστέρια» και «εξαιρετικά καλούς» διαλόγους.[8] Ο Τζον Μακάρτεν από The New Yorker, ωστόσο, το θεώρησε μόνο ως «ένα δίκαιο έως μεσαίο μελόδραμα».[9]

Στον ιστότοπο συγκέντρωσης κριτικών Rotten Tomatoes η ταινία έχει ποσοστό αποδοχής 100% βασισμένες σε 16 κριτικές, με μέσο όρο 7.60 στα 10. [10]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. www.imdb.com/title/tt0043132/. Ανακτήθηκε στις 8  Απριλίου 2016.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
  3. 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 www.imdb.com/title/tt0043132/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 8  Απριλίου 2016.
  4. Alain Silver|, and Elizabeth Ward, eds. Film Noir: An Encyclopedic Reference to the American Style, film noir analysis by Carl Mecek, page 310, 3rd edition, 1992. Woodstock, New York: The Overlook Press. (ISBN 0-87951-479-5).
  5. Otto Preminger στην IMDb
  6. Jamieson, Wendell (2 December 2005). «Right Out of Film Noir, a Shadowy New York». The New York Times. https://www.nytimes.com/2005/12/02/movies/MoviesFeatures/right-out-of-film-noir-a-shadowy-new-york.html. Ανακτήθηκε στις 2 March 2019. 
  7. Variety. Staff film review, June 28, 1950. p. 6
  8. «'Where the Sidewalk Ends' με τους Dana Andrews και Gene Tierney». Harrison's Reports: 102. 1 Ιουλίου 1950. 
  9. McCarten, John. «The Current Cinema». The New Yorker: 63. https://archive.org/details/sim_the-new-yorker_1950-07-15_26_21/page/63. 
  10. «Κηλίδες στο πεζοδρόμιο». Rotten Tomatoes (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2023. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]