Καν-Καν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Καν-Καν
(French Cancan)
ΣκηνοθεσίαΖαν Ρενουάρ[1][2][3]
ΠαραγωγήHenri Deutschmeister
ΣενάριοΖαν Ρενουάρ
ΠρωταγωνιστέςΖαν Γκαμπέν[2][4][3], Μαρία Φέλιξ[2][4][3], Françoise Arnoul[4][3], Μισέλ Πικολί[2][4][3], Valentine Tessier[4], Anna Amendola[4], Franco Pastorino[4], Εντίθ Πιάφ[2][4], Αντρέ Κλαβό[2][4], Λίντια Τζόνσον[4], Giani Esposito[4], Αλμπέρ Ρεμί[4], André Numès Fils[4], Αντρέ Φιλίπ[4], Anne-Marie Mersen[4], Annick Morice, Bruno Balp[4], Carine Jansen, Κλοντ Μπερί[4], Dora Doll[2][4], Dorothée Blanck[4], France Roche[2][4], Φρανσουά Ζου[4], Gaston Gabaroche[4], Gaston Modot[4], Henri-Jacques Huet, Henri-Roland Hercé[4], Χιμπέρ Ντεσάν[4], Ζακ Σιρόν[4], Jacques Hilling[4], Jacques Jouanneau[4], Ζακ Μαρίν[4], Ζακ Πιλς, Jaque Catelain[4], Jean Parédès, Jean Raymond[2][4], Jean Sylvere, Jean-Marc Tennberg[4], Jean-Marie Amato, Jean-Roger Caussimon[2][4], Joëlle Robin, Λορ Παγιέτ, Léo Campion[4], Λεόν Λαρίβ, Maïa Jusanova[4], Martine Alexis[4], Maurice Barnay[4], Max Dalban[4], Μαξιμιλιέν, Michèle Philippe[2][4], Palmyre Levasseur[4], Pâquerette[4], Patachou[2][4], Πωλ Μερσέ[4], Philippe Clay[2][4], Pierre Duncan, Pierre Olaf[4], Πιέρ Μονκορμπιέ[4], René-Jean Chauffard[4], René Pascal[4], Robert Auboyneau[4], Ρομπέρ Μερσιέ, Ρομπέρ Τομά, Roger Saget, Ρόζι Βαρτ[4], Sylvine Delannoy[4], Ursula Kübler, Βαλεντίνο Γκαραβάνι[4], Λία Αμάντα[5], Michèle Nadal[5] και Cora Vaucaire[5]
ΜουσικήGeorges Van Parys
ΦωτογραφίαMichel Kelber
ΔιανομήGaumont Film Company και Netflix
Πρώτη προβολή1955 και 27  Απριλίου 1955 (Παρίσι)
Κυκλοφορία
Διάρκεια100 λεπτά
ΠροέλευσηΓαλλία και Ιταλία
ΓλώσσαΓαλλικά
Ακαθάριστα έσοδα4,075,306 εισητήρια (Γαλλία)[6]
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Καν-Καν (Πρωτότυπος τίτλος: French Cancan) είναι Γαλλο-Ιταλική μουσική κωμική ταινία του 1955 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ζαν Ρενουάρ. Πρωταγωνιστούν οι Ζαν Γκαμπέν, Φρανσουάζ Αρνούλ και Μαρία Φέλιξ.

Εκεί που η προηγούμενη ταινία του Ρενουάρ "Le Carosse d'or" είχε γιορτάσει την ιταλική commedia dell'arte του 18ου αιώνα, αυτή η ταινία αποτελεί φόρο τιμής στο παρισινό βαριετέ του 19ου αιώνα με τους δημοφιλείς τραγουδιστές και χορευτές του. Ανασυνθέτει τη γέννηση του Μουλέν Ρουζ, αφηγούμενη τη ζωή ενός ιμπρεσάριου. Οπτικά, η ταινία θυμίζει τους πίνακες του Έντγκαρ Ντεγκά και των ιμπρεσιονιστών, συμπεριλαμβανομένου του πατέρα του σκηνοθέτη, Πιέρ-Ωγκίστ Ρενουάρ. [7] Σηματοδότησε επίσης την επιστροφή του Ρενουάρ στη Γαλλία και στον γαλλικό κινηματογράφο μετά από μια εξορία που ξεκίνησε το 1940. [8]

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρίσι, 1889. Ο Ζιζί Ντανγκλάρ εκτός από θεατρικός επιχειρηματίας είναι παραγωγός, σκηνοθέτης, ανιχνευτής ταλέντων και μάνατζερ. Διαχειρίζεται ένα θέατρο στη Μονμάρτρη, το "le Paravent Chinois". Η αγαπημένη του, Λόλα Ντε Κάστρο, τραγουδίστρια και χορεύτρια, παίζει στην παράσταση που ονομάζεται "la Belle Abbesse" και είναι το αστέρι του.

Η ταινία ξεκινά με μια παράσταση και μια σκηνή από τα παρασκήνια όπου η τελευταία ανακάλυψη του Ντανγκλάρ πρόκειται να κάνει το ντεμπούτο της: ο νεαρός Πιερό που σφυρίζει σαν αηδόνι. Στο κοινό βρίσκεται ο Αλέξανδρος, ο διάδοχος μιας μικρής βαλκανικής χώρας, ο βαρόνος Αντριέν Γουόλτερ, χρηματοδότης του κλαμπ, επίσης λάτρης της όμορφης Λόλας και λοχαγός Βαλορτζίλ, επίσης ερωτευμένος με τη Λόλα.

Η παρέα αυτή μετακομίζει για χορό στο "La Reine Blanche", έναν δημοφιλή χώρο όπου συναντιούνται οι νέοι της γειτονιάς. Εδώ ο Ντανγκλάρ συναντά τη Νινί, μια μικρή πλύστρα, χαριτωμένη και ευκίνητη, που χορεύει αυθόρμητα με μεγάλο ταλέντο, συνοδευόμενη από τον αγαπημένο της, τον φούρναρη Πάουλο. Ο Ντανγκλάρ διαισθάνεται ότι η Νινί μπορεί να γίνει μια μελλοντική καλλιτέχνιδα, μια σίγουρη έλξη για το έργο που έχει στο μυαλό του να πραγματοποιήσει: την αναβίωση ενός χορού που είναι εκτός μόδας, του καν-κάν και χτίζοντας ένα νέο θέατρο, το Μουλέν Ρουζ. Πείθει τη Νινί να πάρει μαθήματα από μια δασκάλα χορού που ήταν χορεύτρια του καν-κάν στα νιάτα της. Επιλέγονται και άλλα κορίτσια για εκπαίδευση και ξεκινούν οι κατασκευαστικές εργασίες για το νέο θέατρο.

Όμως ο τρυφερός δεσμός που δημιουργείται μεταξύ του Ντανγκλάρ και της μικρής πλύστρας προκαλεί τη ζήλια της Λόλας, η οποία διασφαλίζει ότι ο Ντανγκλάρ δεν έχει την απαραίτητη χρηματοδότηση για το εγχείρημα. Όλα τώρα φαίνονται χαμένα και ο Ντανγκλάρ μένει απένταρος. Ο πρίγκιπας Αλέξανδρος είναι επίσης ερωτευμένος με τη Νινί. Την κυνηγάει ρομαντικά και έντονα αλλά εκείνη είναι ειλικρινής και δηλώνει ότι δεν μπορεί να του ανταποδώσει. Η ζήλια βασανίζει τον Αλεξάντρο και σε μια στιγμή απελπισίας επιχειρεί να αυτοκτονήσει πυροβολώντας τον εαυτό του. Ευτυχώς επιζεί και μόλις αναρρώνει αποφασίζει να φύγει από το Παρίσι. Πριν το κάνει, με ευγενική μεγαλοψυχία αποχαιρετά τη Νινί και της δίνει μια πολύτιμη καρφίτσα και μια χρηματική δωρεά που επιτρέπει στον Ντανγκλάρ να συνεχίσει το έργο που διακόπηκε.

Όλα είναι πλέον έτοιμα για τα εγκαίνια του νέου ολοκληρωμένου χώρου. Ο Ντανγκλάρ προετοιμάζει τον αριθμό της Έστερ Ζορζ, μιας τραγουδίστριας του βαριετέ, την τελευταία του ανακάλυψη. Η Νινί τους πιάνει να φιλιούνται και από ζήλια, απειλεί να φύγει από το θέατρο. Η απόφασή του αντιμετωπίζεται με την ομόφωνη αποδοκιμασία της παρέας των καλλιτεχνών και ο Ντανγκλάρ δηλώνει ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η επιτυχία του σόου του, με ή χωρίς τη Νινί. Η Νινί το καταλαβαίνει, σκουπίζει τα δάκρυά της και φοράει το κοστούμι της. Το κοινό περιμένει ανυπόμονα. Το καν-καν σημειώνει τεράστια επιτυχία.

Διανομή ρόλων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ζαν Γκαμπέν - Ζιζί Ντανγκλάρ
  • Φρανσουάζ Αρνούλ - Νινί
  • Μαρία Φέλιξ - Λόλα Ντε Κάστρο
  • Άννα Αμεντόλα - Έστερ Ζορζ
  • Ζαν-Ροζέ Κοσιμόν - Βαρόνος Αντριέν Γουόλτερ
  • Ντόρα Ντολλ - Λα Τζενίς
  • Τζιάνι Εσποζίτο - Πρίγκιπας Αλέξανδρος
  • Γκαστόν Γκαμπορό - Όσκαρ, πιανίστας
  • Ζακ Ζουανό - Μπιντόν, πορτοφολάς
  • Ζαν Περέδες - Κουντρέρ
  • Φράνκο Παστορίνο - Πάολο, φίλος της Νινί
  • Μισέλ Φιλίπ - Ελεονόρ
  • Μισέλ Πικολί - λοχαγός Βαλορτζίλ
  • Εντίθ Πιάφ - Εουτζίν Μπαφέ[9][10]
  • Πιέρ Ολάφ - Πιερό που σφυρίζει[11]

Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κινηματογράφιση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα γυρίσματα έγιναν από τις 4 Οκτωβρίου έως τις 20 Δεκεμβρίου 1954. Η ταινία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου σε εσωτερικούς χώρους, στο στούντιο Τζόινβιλ.

Μία από τις γνωστές σκηνές της ταινίας είναι αυτή της διαμάχης μεταξύ των δύο γυναικών. Ο Ζαν Ρενουάρ αναφέρει:

«Η Φρανσουάζ Αρνούλ έξυσε άθελά της τη Μαρία Φελίξ με το βραχιόλι της. Η λογομαχία εκφυλίστηκε σε πραγματική μάχη. Η Μαρία Φελίξ, έξαλλη, έδωσε στη Φρανσουάζ ένα χαστούκι που ευτυχώς δεν την έφτασε: θα της είχε κόψει το κεφάλι. Η Φρανσουάζ υπερασπίστηκε τον εαυτό της υπέροχα με γρατσουνιές και κλωτσιές. Η Μαρία τη σήκωσε στον αέρα και φοβηθήκαμε ότι θα της έσπαγε την πλάτη. Τα συνεργεία ήταν έτοιμα και γύρισαν τη σκηνή, την οποία κατάφερα να διακόψω πριν χρειαστεί να καλέσω ασθενοφόρο». [3]

Κυκλοφορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία κυκλοφόρησε στις 9 Απριλίου 1955 στην Γαλλία, ενώ στην Ελλάδα έκανε πρεμιέρα στις 25 Φεβρουαρίου 1956 στους κινηματογράφους Άστυ, Έλλη και Ράδιο Σίτυ της Αθήνας.[12]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ www.imdb.com/title/tt0046998/. Ανακτήθηκε στις 6  Ιουλίου 2016.
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 www.filmaffinity.com/es/film752648.html. Ανακτήθηκε στις 6  Ιουλίου 2016.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 www.allocine.fr/film/fichefilm_gen_cfilm=101505.html. Ανακτήθηκε στις 6  Ιουλίου 2016.
  4. ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 4,12 4,13 4,14 4,15 4,16 4,17 4,18 4,19 4,20 4,21 4,22 4,23 4,24 4,25 4,26 4,27 4,28 4,29 4,30 4,31 4,32 4,33 4,34 4,35 4,36 4,37 4,38 4,39 4,40 4,41 4,42 4,43 4,44 4,45 4,46 4,47 4,48 4,49 4,50 4,51 www.imdb.com/title/tt0046998/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 6  Ιουλίου 2016.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
  6. ↑ «French CanCan». Box Office Story. 
  7. ↑ Beranger, Jean; Garey, Howard B. (1956). «The Illustrious Career of Jean Renoir». Yale French Studies (17): 27–37. doi:10.2307/2929115. https://archive.org/details/sim_yale-french-studies_1956_17/page/n30. 
  8. ↑ Bergstrom, Janet (1996). «Jean Renoir's Return to France». Poetics Today 17 (3): 453–489. doi:10.2307/1773418. https://archive.org/details/sim_poetics-today_fall-1996_17_3/page/453. 
  9. ↑ Robertson Wojcik, Pamela (2001). Soundtrack available: essays on film and popular music, Duke University Press. p. 137. (ISBN 0-8223-2800-3)
  10. ↑ Crosland, Margaret (2002). A cry from the heart: the life of Edith Piaf, Arcadia. (ISBN 1-900850-50-8)
  11. ↑ Ronald Bergan (22 September 1995). «Pierre Olaf: Surreal world of a pierrot». The Guardian: σελ. 17. 
  12. ↑ «Για τους φίλους του κινηματογραφου» (PDF). Ψηφιακό Αρχείο Εφημερίδων και Περιοδικού Τύπου - Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος. Εφημερίδα Εμπρός. 25 Φεβρουαρίου 1956. σελ. 7η. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2023. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Καν-Καν&oldid=10370914"