Κάστρο της Σκιάθου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 39°12′34″N 23°27′38″E / 39.20944°N 23.46056°E / 39.20944; 23.46056

Κάστρο της Σκιάθου
Χάρτης
Είδοςφρούριο και κάστρο
Γεωγραφικές συντεταγμένες39°12′34″N 23°27′38″E
Διοικητική υπαγωγήΔήμος Σκιάθου
ΧώραΕλλάδα
Προστασίααρχαιολογικός χώρος στην Ελλάδα και διατηρητέο κτήριο στην Ελλάδα[1]

Το Κάστρο της Σκιάθου είναι εγκαταλελειμμένο κάστρο στο βόρειο άκρο του νησιού της Σκιάθου. Το κάστρο ήταν σε χρήση από τα μέσα του 14ου αιώνα έως το 1829. Έκτοτε το κάστρο έχει εγκαταλειφθεί και ο χώρος του είναι προστατευόμενη περιοχή.[2]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κάστρο ιδρύθηκε γύρω στο 1360, καθώς οι ντόπιοι εγκατέλειψαν τον κύριο οικισμό του νησιού (τη σημερινή πόλη της Σκιάθου) λόγω των καταστροφών που είχαν υποστεί από τους Τούρκους πειρατές. Όπως και το υπόλοιπο νησί, το κάστρο παρέμεινε στα χέρια των Βυζαντινών μέχρι την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, οπότε και προσαρτήθηκε από την Βενετική Δημοκρατία. Η Ενετική κυριαρχία ήταν καταπιεστική, και το 1518 έγινε τοπική εξέγερση κατά του Ενετού κυβερνήτη Βιτσένζο Μπάφο το 1518, αποτυγχάνοντας να παράσχει ασφάλεια στους κατοίκους από τους Οθωμανούς κουρσάρους. Όταν ο Οθωμανός ναύαρχος Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα πολιόρκησε το κάστρο το 1538, οι ντόπιοι κάτοικοι σκότωσαν τον Ενετό κυβερνήτη και επέτρεψαν στους Οθωμανούς να εισέλθουν με την ελπίδα της ήπιας μεταχείρισης, αλλά οι Οθωμανοί σκότωσαν πολλούς και πήραν άλλους ως σκλάβους. [3]Το κάστρο επισκευάστηκε από τους Οθωμανούς το 1619. Οι Ενετοί επιτέθηκαν στη Σκιάθο το 1655 και το 1660 ο Ενετός διοικητής Φραντσέσκο Μοροζίνι κατέλαβε το κάστρο. Η σύντομη βενετική κατοχή ήταν σκληρή, με πολλούς να εκτελούνται ή να υποχρεώνονται να υπηρετήσουν ως κωπηλάτες στις ενετικές γαλέρες. Κατά τη διάρκεια του Επανάστασης του 1821, το νησί δεχόταν συχνά επιδρομές από μια ομάδα Ελλήνων ανταρτών από τον Όλυμπο. Στις 14 Ιουλίου 1826, οι αντάρτες υπό τον Τσάμη Καρατάσο κατέλαβαν το κάστρο και το λεηλάτησαν. Το 1829, καθώς η Σκιάθος εντάχθηκε στην επικράτεια του νέου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το κάστρο εγκαταλείφθηκε και ο χώρος της αρχαίας και πρώιμης μεσαιωνικής πόλης κατοικήθηκε εκ νέου.[4]

Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κάστρο βρίσκεται σε ένα βραχώδες ακρωτήρι στο βορειότερο σημείο του νησιού. Η περιοχή είναι φυσικά οχυρωμένη, καθώς περιβάλλεται από τρεις πλευρές απόκρημνων βραχιών με θέα στη θάλασσα. [5]Το κάστρο διαθέτει μόνο χαμηλά τείχη σε αυτές τις πλευρές και οι μόνες ουσιαστικές οχυρώσεις του κάστρου βρίσκονται στα νότια, όπου βρίσκεται η μοναδική είσοδός του κάστρου, μια στενή πύλη που προστατεύεται από μια ξύλινη συρτή γέφυρα και μια ζεματίστρα. [6]Ο πληθυσμός στη περιοχή του κάστρου ήταν 500 με 1.500 κάτοικοι, οι οποίοι ζούσαν σε γεμάτα σπίτια. Υπήρχαν 20 εκκλησίες σε τέσσερις ενορίες, μια καγκελαρία και πολλές στέρνες. Στην οθωμανική περίοδο, χτίστηκε ένα τζαμί και μια κατοικία για τη μικρή τουρκική φρουρά. Μετά την εγκατάλειψη του κάστρου, συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται μόνο η εκκλησία του Αγίου Νικολάου και αυτή της Γέννησης - ο καθεδρικός ναός του τοπικού επισκόπου - συνέχισαν να χρησιμοποιούνται. Τα τελευταία χρόνια οι εκκλησίες της Αγίας Μαρίνας και του Αγίου Βασιλείου, δύο στέρνες, το Οθωμανικό τζαμί, το συγκρότημα της πύλης και τμήματα των τειχών έχουν αποκατασταθεί.[7]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Φραγκούλας, Ιωάννης (1978). Σκιαθίτικα τόμος Α΄. Ιστορία της Σκιάθου. Αθήνα: Ιωλκός.