Ιωάννης Θειακάκης
| Ιωάννης Θειακάκης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ιωάννης Θειακάκης (Ελληνικά) και Ιωάννης Ζ. Θειακάκης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 19ος αιώνας |
| Θάνατος | 30 Ιουνίου 1954 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ελληνικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Νομάρχης Λέσβου (1924–1927) Νομάρχης Κέρκυρας (Φεβρουάριος 1933 – Μάρτιος 1933) |
Ο Ιωάννης Ζ. Θειακάκης (απαντάται και η γραφή Θιακάκης, 18?? – 1954) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως νομάρχης.
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η καταγωγή του ήταν από το Ηράκλειο Κρήτης και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Παρίσι. Ήταν επίσης πρωτεργάτης του Δημοκρατικού αγώνα.[1]
Νομαρχιακό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από το 1924 έως το 1927 υπηρέτησε ως Νομάρχης Λέσβου. Έφτασε στη Λέσβο στις 4 Ιουλίου 1924 με το ατμόπλοιο "Ερμούπολις".[1] Ως νομάρχης ασχολήθηκε με την οδοποιία της Λέσβου και ίδρυσε την κατασκήνωση της Νεάπολης, για να παραθερίζουν τα ορφανά παιδιά. Το καλοκαίρι του 1925 τον αναπλήρωσε στη νομαρχία ο διευθυντής Νομαρχίας, Διδάχος. Έπειτα από τη βραχύβια θητεία του Σολομωνίδη στη Νομαρχία Λέσβου, ο Θειακάκης επέστρεψε ως νομάρχης στο νησί αυτό τον Σεπτέμβριο του 1925 και εγκαινίασε το δρόμο Ερεσού-Τελωνείων-Γαβαθά. Επίσης, μερίμνησε για την κατασκευή υδραγωγείων, την προικοδότηση των αδερφών και θυγατέρων από τους στρατιώτες που είχαν εξαφανισθεί στο μέτωπο της Μικράς Ασίας και τη χορήγηση επιδομάτων για τον προσφυγικό κόσμο. Στον αγροτικό τομέα, το σημαντικότερο επίτευμά του ήταν η εξαγωγή λαδιού και εκτός Ελλάδας.Ο αθλητισμός στη Μυτιλήνη γνώρισε ανάπτυξη κατά τη νομαρχία του Θειακάκη και οργανώθηκαν αγώνες αντισφαίρισης. [2] Τον Σεπτέμβριο του 1927 η θητεία του τερματίστηκε, παρά τις διαμαρτυρίες των κατοίκων της Λέσβου υπέρ της παραμονής του.
Τον Φεβρουάριο του 1933 διορίστηκε Νομάρχης Κερκύρας, θέση στην οποία έμεινε για ελάχιστες εβδομάδες, καθώς αντικαταστάθηκε τον Μάρτιο του 1933 από τον Μελά.
Απεβίωσε και κηδεύτηκε στις 30 Ιουνίου 1954 στην Αθήνα, έχοντας αποκτήσει παιδιά και έναν εγγονό.[3]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Παναγιώτη Παρασκευαΐδη, Οι Νομάρχες του Νομού Λέσβου 1912-2006, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λέσβου 2006.