Θεοδώρα Μεγάλη Κομνηνή
Θεοδώρα Μεγάλη Κομνηνή | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | 1253 Τραπεζούντα |
Θάνατος | 1285 Σινώπη |
Χώρα πολιτογράφησης | Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Μητρική γλώσσα | μεσαιωνική ελληνική γλώσσα |
Ομιλούμενες γλώσσες | γεωργιανά λατινική γλώσσα |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | πολιτικός Christian nun |
Οικογένεια | |
Γονείς | Μανουήλ Α΄ Μέγας Κομνηνός[1] και Ρουσουντάν της Γεωργίας[1] |
Αδέλφια | Γεώργιος Μέγας Κομνηνός (ετεροθαλής αδελφός από πατέρα) Ανδρόνικος Β΄ Μέγας Κομνηνός (ετεροθαλής αδελφός από πατέρα) Ιωάννης Β΄ Μέγας Κομνηνός (ετεροθαλής αδελφός από πατέρα) |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | Αυτοκράτορας της Τραπεζούντας (1284–1285) |
Σχετικά πολυμέσα | |
Η Θεοδώρα Μεγάλη Κομνηνή, γεννήθηκε πριν από 1253 - και πέθανε μετά το 1285, ήταν κατά όνομα αυτοκράτειρα της Τραπεζούντας από το 1284 έως το 1285.
Ήταν κόρη του αυτοκράτορα Μανουήλ Α΄ και της Γεωργιανής πριγκίπισσας Ρουσουντάν των Βαγρατιδών-Ιβηρίας, κόρης του Γεωργίου Δ΄ της Γεωργίας. Το 1284, συμμετείχε με τη βοήθεια του συγγενού της Γεωργιανού βασιλιά της Ιμερέτι, Δαυίδ, σε στάση κατά του ετεροθαλούς αδελφού της Ιωάννη Β΄[2]. Παρόλο που ο Δαυίδ δεν κατέλαβε την Τραπεζούντα, κατάφερε να καταλάβει κάποιες επαρχίες της αυτοκρατορίας. Ο Ιωάννης Β κατέφυγε στην Τρίπολη του Πόντου αλλά λίγο αργότερα επέστρεψε και κατέστειλε τη στάση[3]. Διασώζονται λίγα αργυρά και χάλκινα νομίσματα που είχε κόψει σαν αυτοκράτειρα.
Μετά την επικράτηση του Ιωάννη κατέφυγε η Θεοδώρα στην Γεωργία[4].
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Kuršanskis, "L'usurpation de Théodora Grande Comnène", Revue des études byzantines, 33 (1975), pp. 200f
- ↑ William Miller, Trebizond: The last Greek Empire of the Byzantine Era: 1204-1461, 1926 (Chicago: Argonaut, 1969), p. 30
- ↑ Φύσσας, Νικόλαος (2012, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ)), Οι τοιχογραφίες της Μονής Ουμπίσι και η παλαιολόγεια ζωγραφική στη Γεωργία, σελ. 31