Θεοδέμιρ (Βησιγότθος)
| Θεοδέμιρ (Βησιγότθος) | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | تدمير (Αραβικά) και Tudmīr (Πολλαπλές γλώσσες) |
| Γέννηση | 7ος αιώνας |
| Θάνατος | 743 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βησιγοτθικό Βασίλειο |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός |
Ο Θεοδέμιρ ή Θευδίμερ, Theodemir ή Theudimer [1] (απεβ. το 743) ήταν Βησιγοτθικός κόμης (comes) με εξέχουσα θέση στα νοτιοανατολικά της επαρχίας Καρθαγένης (Carthaginensis) (η περιοχή γύρω από τη Mούρθια [2]) κατά τις τελευταίες δεκαετίες του Βησιγοτθικού βασιλείου και για αρκετά χρόνια μετά την κατάκτηση των Μαυριτανών. Κυβέρνησε επτά πόλεις στη νοτιοανατολική Ισπανία, που αναφέρεται στη Συνθήκη της Οριουέλα, που διατηρήθηκε από τον Ανδαλουσιανό ιστορικό Iμπν Ανταρί τον 13ο αι: Oριουέλα, Βαλεντίλα (πιθανόν ισοδύναμο για τη Βαλένθια), Αλικάντε, Mούλα, Μπιγάστρo, Έγια (πιθανώς Oχός) και Λόρκα. [3]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κάποια στιγμή, πιθανώς κατά τη διάρκεια της κοινής βασιλείας τού Εγίκα και τού Βιτίζα, ένας ρωμαϊκός (βυζαντινός) στόλος επιτέθηκε στις ακτές της νότιας Ιβηρικής και εκδιώχθηκε από τον Θεοδέμιρ. Η χρονολόγηση αυτού του γεγονότος αμφισβητείται: μπορεί να συνέβη ως μέρος της εκστρατείας του Λεοντίου για την ανακούφιση της Καρχηδόνας, υπό την επίθεση των Αράβων, το 697 [4], ή ίσως αργότερα γύρω στο 702 [5], ή ίσως αργά στη βασιλεία του Βιτίζα. [6] Αυτό που είναι σχεδόν καθολικά αποδεκτό, είναι ότι επρόκειτο για ένα μεμονωμένο περιστατικό, που συνδέεται με άλλες στρατιωτικές δραστηριότητες (πιθανώς εναντίον των Αράβων), και όχι μία προσπάθεια επανίδρυσης της επαρχίας της Hispania, που είχε χαθεί τη δεκαετία του 620. Όπως δηλώνει ο E. A. Tόμπσον, «Δεν γνωρίζουμε τίποτε για το πλαίσιο αυτού του παράξενου γεγονότος». [5]
Μετά την ήττα του βασιλιά Ροδέριχ στη μάχη του Γκουαδαλέτε το 711 ή 712, ο Θεοδέμιρ αντιστάθηκε στους εισβολείς Άραβες, αλλά τελικά ηττήθηκε σε σκληρή μάχη και έκανε ειρήνη με τον μουσουλμάνο εμίρη Aμπντ-αλ-Αζίζ ιμπν Μουσά. [7] "Το κείμενο της συνθήκης που υπέγραψε, έχει διατηρηθεί σε τουλάχιστον τρεις ξεχωριστές πηγές, συμπεριλαμβανομένου ενός βιογραφικού λεξικού του 14ου αι., και χρονολογείται στις 5 Απριλίου 713 (4 Ρεχέμπ 94, Έτ.Εγ.)." [3] Η συνθήκη επέτρεπε, στους Χριστιανούς που υποτάσσονταν στη μουσουλμανική κυριαρχία («την προστασία του Θεού») να έσωζαν τη ζωή τους και θα τους επιτρέπονταν να συνεχίσουν να ζουν με τις οικογένειές τους σύμφωνα με τα ήθη τους, και να ασκούν την καθολική τους πίστη στις εκκλησίες τους, αλλά έπρεπε να πληρώσουν μία κατά κεφαλήν εισφορά, και να παραδίδουν στην κυβέρνηση τυχόν εχθρούς των κατακτητών. [3] Η εισφορά αποτελούταν από ένα δηνάριο, τέσσερα μέτρα (κανάτες) καθένα από σιτάρι, κριθάρι, χυμό σταφυλιού και ξύδι, συν δύο μέτρα το καθένα από μέλι και λάδι. και το μισό της εισφοράς αυτής για τους σκλάβους. [3] Ο Θεοδέμιρ διατήρησε τη γη του και την τοπική του εξουσία. [3] [8]
Ο Θεοδέμιρ αργότερα ταξίδεψε στη Δαμασκό, για να επιβεβαιώσει τη συνθήκη του από τον χαλίφη των Ομεϋαδών. [9] Ωστόσο, είναι άγνωστο πόσο διήρκεσε στην πράξη αυτή η συνθήκη, αν συνεχίστηκε μέχρι το τέλος τού Θεοδέμιρ (που καταγράφεται στο Χρονικό του 754) ή μετά, ή συντομεύτηκε πριν από το τέλος του. [10] Η εξέχουσα θέση του στην περιοχή μαρτυρείται από τον αριθμό των μεταγενέστερων γότθων ευγενών στην ίδια περιοχή, που προσπάθησαν να διεκδικήσουν την καταγωγή τους. [10] Η ίδια η περιοχή έλαβε το αναμνηστικό όνομα Tudmir από τους Άραβες. [10] Ο Θεοδέμιρ άφησε έναν γιο, τον Aθανάγιλδ, ο οποίος περιγράφεται ως πολύ πλούσιος από το Χρονικό, αλλά αν ήταν ή όχι διάδοχός του συζητείται από τους μελετητές. [10] Αν όντως τα κατάφερνε, θα το είχε κάνει γύρω στο 740, αλλά η τύχη του είναι άγνωστη και η περιοχή τού Τουδμίρ είχε χάσει την ανεξαρτησία της ως τη δεκαετία του 780. [11]
Στη λογοτεχνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο ιστορικό μυθιστόρημα Οι Αμάγια ή οι Βάσκοι τον 8ο αι. (1879), οι χαρακτήρες αναφέρουν τον Θεοδέμιρο «δούκα της Αουραριόλα και της Bαιτικής, γενικό αρχηγό του στρατού», ως έναν από αυτούς που αντιστέκονται επιτυχώς στην ισλαμική κυριαρχία, μαζί με τον Πελάγιο των Αστουριών και τον Γκαρθία Χιμένεθ της Ναβάρρας. [12]
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Spanish: Teodomiro, Arabic: Tudmĩr or Tadmir.
- ↑ Wolf, Kenneth Baxter (September 1986). «The Earliest Spanish Christian Views of Islam». Church History (Church History, Vol. 55, No. 3) 55 (3): 281–293. doi:. https://archive.org/details/sim_church-history_1986-09_55_3/page/281.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Collins, The Arab Conquest of Spain, 39–41.
- ↑ Collins, Visigothic Spain, 109.
- ↑ 5,0 5,1 Thompson, E. A. (1969). The Goths in Spain. Oxford: Clarendon Press. σελίδες 249. ISBN 0-19-814271-4.
- ↑ Bachrach, Bernard S. (February 1973). «A Reassessment of Visigothic Jewish Policy, 589-711». The American Historical Review (The American Historical Review, Vol. 78, No. 1) 78 (1): 11–34. doi:. https://archive.org/details/sim_american-historical-review_1973-02_78_1/page/n22.
- ↑ Thompson, 250.
- ↑ Collins, Visigothic Spain, 143.
- ↑ Collins, The Arab Conquest of Spain, 105.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 Collins, The Arab Conquest of Spain, 191.
- ↑ Collins, in Gerli, Medieval Iberia, 128.
- ↑ Amaya o los vascos en el siglo VIII, p. 276, Francisco Navarro Villoslada, 1973, Editorial La Gran Enciclopedia Vasca.
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Collins, Roger (1989). The Arab Conquest of Spain, 710–797. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-631-15923-1.
- Collins, Roger (2003). E. Michael Gerli, επιμ. Medieval Iberia: An Encyclopedia. London: Routledge.
- Collins, Roger (2004). Visigothic Spain, 409–711. Oxford: Blackwell Publishing. ISBN 0-631-18185-7.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Charles Morris, "The Stratagem Of Theodomir", Historical Tales: Spanish, Philadelphia: JB Lippincott Company, 1898.