Θαλάσσιο ιγκουάνα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Θαλάσσιο ιγκουάνα

Κατάσταση διατήρησης
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Ζώα (Animalia)
Συνομοταξία: Χορδωτά (Chordata)
Υποσυνομοταξία: Σπονδυλωτά (Vertebrata)
Ομοταξία: Σαυρόψιδα (Sauropsida)
Τάξη: Φολιδωτά (Squamata)
Υποτάξη: Ιγουάνια (Iguania)
Οικογένεια: Ιγκουανίδες[2] (Iguanidae)
Γένος: Αμβλύρυγχος (Amblyrhynchus)
Είδος: A. cristatus
Διώνυμο
Amblyrhynchus cristatus (Αμβλύρρυγχος ο λοφιοφόρος)
(Bell, 1825)
Υποείδη

7 υποειδ.; δείτε κείμενο

Το Θαλάσσιο ιγκουάνα (Amblyrhynchus cristatus- Αμβλύρρυγχος ο λοφιοφόρος) είναι ιγκουάνα που βρίσκεται μόνο στα Νησιά Γκαλαπάγκος και το οποίο έχει την ικανότητα, μοναδική μεταξύ των σύγχρονων σαυρών, να ζει και να τρέφεται στη θάλασσα, όντας έτσι θαλάσσιο ερπετό. Μπορεί να βουτάει πάνω από 10 μέτρα μέσα στο νερό. Έχει εξαπλωθεί σε όλα τα νησιά του αρχιπελάγους, ενώ κάποιες φορές καλείται το Θαλάσσιο ιγκουάνα των Γκαλαπάγκος). Ζει κυρίως στις βραχώδεις ακτές των νησιών, αλλά μπορεί να εντοπιστεί και σε βαλτώδεις ή θαμνώδεις παραλίες.

Υποείδη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καταχωρούνται με αλφαβητική σειρά.[3]

  • A. c. albemarlensis Eibl-Eibesfeldt, 1962 – Νήσος Ισαμπέλα
  • A. c. cristatus Bell, 1825 – Νήσος Φερναντίντα
  • A. c. hassi Eibl-Eibesfeldt, 1962 – Νήσος Σάντα Κρους
  • A. c. mertensi Eibl-Eibesfeldt, 1962 – Νήσοι Σαν Κριστομπάλ και Σαντιάγο
  • A. c. nanus Garman, 1892 – Νήσος Χενοβέσα
  • A. c. sielmanni Eibl-Eibesfeldt, 1962 – Νήσος Πίντα
  • A. c. venustissimus Eibl-Eibesfeldt, 1956 – Νήσος Εσπανιόλα

Ανατομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν ο Κάρολος Δαρβίνος επισκέφτηκε τα νησιά αηδιασμένος από την εμφάνιση των ζώων, έγραψε:

Στις μαύρες ηφαιστειακές πέτρες στην παραλία συχνάζουν τεράστιες (2-3 πόδια), αηδιαστικές και άχαρες σαύρες. Είναι τόσο μαύρες όσο οι πορώδεις πέτρες πάνω στις οποίες σέρνονται και ψάχνουν την λεία τους από τη θάλασσα. Τις ονομάζω "διαβολάκια της σκοτεινιάς". Έγιναν στα σίγουρα όπως η γη στην οποία κατοικούν.[4]

Στην πραγματικότητα οι Amblyrhynchus cristatus δεν είναι πάντα μαύρες. Οι νεαρές σαύρες είναι πιο ανοιχτόχρωμες στην ράχη και κάποιοι τύποι ενηλίκων σαυρών είναι γκρίζες. Οι αιτία των σκοτεινών τόνων είναι ότι το είδος πρέπει να απορροφά ταχύτατα θερμότητα για να μειώσουν την περίοδο λήθαργου, αφού βγουν στην επιφάνεια από το νερό. Τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά με θαλάσσιες άλγες για να αποβάλουν το υπερβολικό αλάτι από τις ρινικές τους κοιλότητες, καθώς ζεσταίνονται από τον ήλιο και το στρώμα από αλάτι μπορεί να κάνει τα πρόσωπα τους άσπρα. Στα ενήλικα αρσενικά, ο χρωματισμός μεταβάλλεται με την εποχή. Την εποχή της γονιμοποίησης τα ενήλικα αρσενικά των νοτιότερων νησιών είναι τα πιο χρωματιστά, αφού αποκτούν κοκκινωπά και σκούρα πράσινα χρώματα, ενώ στην Σάντα Κρουζ είναι κεραμιδί και μαύρο και στην Φερναντίνα είναι κεραμιδί και μουντό πράσινο.

Μία άλλη διαφορά μεταξύ των ιγκουάνα είναι το μέγεθος, που είναι διαφορετικό ανάλογα με το νησί στο οποίο κατοικεί το κάθε ένα ιγκουάνα. Τα ιγκουάνα που ζουν στα νησιά Φερναντίνα και Ισαβέλα είναι τα μεγαλύτερα που μπορούν να βρεθούν στα Γκαλαπάγκος. Από την άλλη, τα μικρότερα ιγκουάνα βρίσκονται στο νησί Τζενοβέζα.

Τα ενήλικα αρσενικά είναι περίπου 1,3 μέτρα (τα θηλυκά 0.6 μέτρα) και ζυγίζουν 1,5 κιλά.

Στην ξηρά, τα θαλάσσια ιγκουάνα είναι μάλλον αδέξια ζώα, αλλά στο νερό είναι εξαίσιοι κολυμβητές που χρησιμοποιούν την πανίσχυρη ουρά τους για να προωθούν τους εαυτούς τους.

Συμπεριφορική οικολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως εξώθερμα ζώα, τα θαλάσσια ιγκουάνα μπορούν να μείνουν στην κρύα θάλασσα για περιορισμένο χρόνο, όπου καταδύονται για άλγη. Παρόλα αυτά, κολυμπώντας μόνο στα ρηχά νερά γύρω από τα νησιά, μπορούν να επιβιώσουν από μία κατάδυση μισής ώρας και βάθους περισσότερο από 15 m[5]. Μετά από αυτές τις καταδύσεις, επιστρέφουν στην περιοχή τους για να ξαναζεσταθούν από τον ήλιο. Όταν είναι κρύο, το ιγκουάνα είναι ανίκανο να κινηθεί αποτελεσματικά καθιστώντας το τρωτό σε αρπακτικά, γι' αυτό είναι πολύ επιθετικά πριν ζεσταθούν (αφού είναι ανίκανα να τρέξουν, προσπαθούν να δαγκώσουν τους εχθρούς τους). Κατά την εποχή της αναπαραγωγής, τα αρσενικά γίνονται πολύ τοπικιστικά. Βρίσκουν μεγάλες ομάδες από θηλυκά για να ζευγαρώσουν, και τα φυλάσσουν από άλλα αρσενικά ιγκουάνα. Παρόλα αυτά, το είδος τις υπόλοιπες περιόδους είναι επιθετικό μόνο όταν κάνει κρύο.

Τα θαλάσσια ιγκουάνα βρέθηκαν να αλλάζουν το μέγεθος τους για να προσαρμοστούν σε συνθήκες έλλειψης τροφής. Κατά την διάρκεια του Ελ Νίνιο (περίοδος της ατμόσφαιρας και του ωκεανού στην περιοχή του Ειρηνικού) όταν η άλγη με την οποία τρέφονται τα ιγκουάνα μειώνεται για δύο χρόνια, κάποια βρέθηκαν να μειώνουν το μέγεθος τους κατά 20%. Όταν οι τροφικές συνθήκες επιστρέψουν στο κανονικό, τα ιγκουάνα επιστρέφουν στο προηγούμενο μέγεθος τους. Θεωρείται ότι τα κόκκαλα των ιγκουάνα μικραίνουν καθώς συρρικνώνονται οι συνδετικοί τους δεσμοί.[6]

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Rothman, Robert, Marine Iguana Galapagos Pages. Rochester Institute of Technology.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Nelson et al. (2004). Amblyrhynchus cristatus. 2006. IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2006. www.iucnredlist.org. Ανακτήθηκε 11 May 2006. Database entry includes justification for why this species is vulnerable
  2. «Ιγκουανίδες». Υγεία online. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2012. 
  3. Amblyrhynchus cristatus, Reptile Database
  4. Κάρολος Δαρβίνος (2001). Charles Darwin's Beagle Diary. London: Cambridge University Press. pp. 494. ISBN 0521003172
  5. GalapagosPages
  6. M, Wikelski; Thom, C. (Jan 6 2000). «Marine iguanas shrink to survive El Niño». Nature 403 (6765): 37–8. doi:10.1038/47396. PMID 10638740. 
CC-BY-SA
Μετάφραση
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Marine Iguana της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).