Ηρώ Λάμπρου
| Ηρώ Λάμπρου | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1915 |
| Θάνατος | 20 Μαρτίου 1988 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δημοσιογράφος πολιτικός |
| Εργοδότης | Δραματική Σχολή Ωδείου Αθηνών |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Ένωσις Κέντρου |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Α΄ Αθηνών) |
Η Ηρώ Λάμπρου (Αθήνα, 1915 - 20 Μαρτίου 1988) ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολιτικός, η πρώτη γυναίκα βουλευτής με την Ένωση Κέντρου. Ανέπτυξε έντονη φεμινιστική δράση και άφησε σημαντικό συγγραφικό έργο.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν κόρη του καθηγητή Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Εμμανουήλ Πεζόπουλου, πρώτου ξαδέλφου του Νικόλαου Πεζόπουλου. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ηνωμένο Βασίλειο. Παντρεύτηκε το διπλωμάτη Δ. Λάμπρου και μαζί απέκτησαν 2 παιδιά. Κατά την παραμονή της στη Βρετανία, ήταν καθηγήτρια της ελληνικής γλώσσας στο Τμήμα Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και εργάστηκε κατά την Κατοχή ως παρουσιάστρια και εκφωνήτρια του δελτίου ειδήσεων στον σταθμό της ελληνικής υπηρεσίας του BBC. Δίδαξε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου των Αθηνών.[1]
Έγινε βουλευτής Α΄ Αθηνών ως η πρώτη επιλαχούσα , μετά τον θάνατο τον Δεκέμβριο του 1966, του Θωμά Υψηλάντη, ο οποίος είχε εκλεγεί το 1964.[2].
Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας ήταν μέλος του Κινήματος Δημοκρατικών Γυναικών, της οποίας υπήρξε πρόεδρος επί μακρόν.[1]
Κηδεύτηκε στις 21 Μαρτίου 1988.[3]
Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Ηρώ Λάμπρου εργάστηκε στο χώρο του θεάτρου ως κριτικός, ενώ συνέγραψε πολλά άρθρα και διηγήματα, δοκίμια και ποιήματα. Μετέφρασε στα ελληνικά το έργο "Ψυχανάλυση και πολιτική" του Χέρμπερτ Μαρκούζε, "Το σοσιαλιστικό όνειρο" του Ερνστ Φίσερ και το πρώτο μέρος του έργου "Η μαζική ψυχολογία του φασισμού" του Βίλχελμ Ράιχ.[4]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Βιογραφία Αρχειοθετήθηκε 2015-04-28 στο Wayback Machine. (pdf)
- ↑ Το Βήμα της Κυριακής, 27/10/1974, "Οι βουλευταί και οι συνδυασμοί: Μεταμορφώσεις μιας δεκαετίας", σελ. 7.
- ↑ Καθημερινή, Κοινωνικά, 20-3-1988.
- ↑ biblionet.gr